Το να ερμηνεύσει κανείς την Κοκκινοσκουφίτσα είναι παλιά ιστορία. Την έχουν ερμηνεύσει εκατοντάδες «ειδικοί» και χιλιάδες παιδιά στων οποίων το μυαλό δε θα μπούμε ευτυχώς ποτέ. Η Λένα Κιτσοπούλου δίνει τη δική της ερμηνεία στην παράσταση «Κοκκινοσκουφίτσα-Το πρώτο Αίμα» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Η οποία επιδέχεται με τη σειρά της πολλές ερμηνείες και αναγνώσεις. Ο θεατής διαβάζει τη δική του ιστορία. Το πληκτικό οικογενειακό τοπίο, την αγωνιώδη αναζήτηση μιας αλλαγής, το μίσος στη σχέση μιας μάνας και μιας κόρης. Τα στοιχεία όλα αυτά δημιουργούν ένα ενδιαφέρον, χιουμοριστικό πολλές φορές και άλλες τόσες πικρό τοπίο.
Για μένα δεν είναι αυτό το πιο ενδιαφέρον συστατικό της παράστασης. Το πιο ενδιαφέρον, ελκυστικό, προκλητικό στοιχείο της παράστασης είναι ο τρόπος με τον οποίο η Λένα Κιτσοπούλου διαλύει τον ίδιο της τον εαυτό, τον αποδομεί με όλες τις συμβάσεις και τον κάνει μέρος του καλλιτεχνικού της έργου.Κανένας άλλος μέχρι τώρα δεν έχει πολεμήσει τον επί σκηνής ναρκισσισμό του με τόσο αποκαλυπτικό και σπαρακτικό τρόπο. Η ίδια είναι η πρωταγωνίστρια της αγωνίας και της σάτιρας ακόμα και αν είναι απούσα. Για μένα η καλλιτεχνική τόλμη του να εκθέτει τον εαυτό της με αυτό τον τρόπο - με έναν πρωτότυπο εντελώς προσωπικό τρόπο, την κάνει και απολύτως ξεχωριστή. Αυτή η αποδόμηση του εαυτού βάζει τη σφραγίδα της μοναδικότητάς της. Αυτή η αποδόμηση που δε γίνεται «ανώδυνα» και μόνο σε ένα κείμενο, αλλά συμπεριλαμβάνει και τον δημιουργό, με τον τρόπο που το κάνει θα έκανε να τρέξουν τα σάλια πολλών ομότεχνών της στην Ευρώπη, που «ανασκάπτουν» το «άλλο» και ποτέ τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι στις ιστορίες που φτιάχνουμε. Φυλακισμένοι μέσα στην προσωπική μας μυθολογία. Αυτό μου είπε η παράσταση. Η κοκκινοσκουφίτσα τα έχει «παίξει» επειδή πηγαίνει κάθε μέρα επί εκατοντάδες χρόνια στο ίδιο δάσος. Όπως όλοι μας, μέσα στις «ανακουφιστικές» επαναλήψεις του «ίδιου», του «γνωστού».
Οι ιστορίες της Λένας Κιτσοπούλου όπως και η ίδια δε χωρούν πουθενά, αιμορραγούν και είναι ακατάτακτες. Άλλωστε γιαυτό, σε απόγνωση η ίδια, υποδύεται μια Σταχτοπούτα από ένα παραμύθι του οποίου την αφήγηση δε θα μάθουμε ποτέ, ψάχνει το χαμένο της γοβάκι, ένα 39 νούμερο που φοράει όλος ο κόσμος. Θα της έρθει στο κεφάλι όταν θα της είναι εντελώς άχρηστο. Είναι μια μοναδική περίπτωση η Λένα Κιτσοπούλου. Δύσκολα θα δούμε το επόμενό της, ούτε τα επόμενα είκοσι χρόνια. Και μόνο η τρομακτική, διαλυτική ευθύτητα, η κριτική που ασκεί με αυτό τον τρόπο στον εαυτό της, το εφιαλτικό κάτοπτρο μέσα στο οποίο καθρεφτίζεται, την κάνει καλλιτεχνικά σπουδαία.