1Σε διαβάζω συνέχεια γιατί μου φτιάχνεις το κέφι. Ακόμα και για τα δύσκολα γράφεις με αισιοδοξία. Πες μου, λοιπόν, τι να κάνω τώρα που με χώρισε αυτός που θα παντρευόμουν, που είχαμε βρει όνομα για τα μελλοντικά παιδιά μας, και ξαφνικά του τη βάρεσε ότι μάλλον η αγάπη μας δεν είναι αρκετή για να συνεχίσουμε την καταθλιπτική μας (όπως λέει) σχέση; Και μετά το μετανιώνει; Δεν πάει πολύ να διεκδικήσω κάτι που έχει χαθεί (εκ μέρους του); Και το κλάμα πώς σταματά όταν μαζεύεις τα πράγματα από το πρώην κοινό σπίτι; Georgia
Τζόρτζια, ζητάς το αδύνατο: πώς να σου φτιάξω το κέφι; Χώρισες. Και χώρισες άσχημα. Έχεις τρακάρει μετωπικά με νταλίκα, είσαι τελείως χάλια, ένα κομμάτι πατημένη πίτσα. Εδώ εγώ κλαίω που σε σκέφτομαι να μαζεύεις τα κομμάτια σου από το «πρώην κοινό σπίτι», δεν θα κλαις εσύ, που είσαι και η αρ- μόδια; Το έχω δει το έργο και είναι φρίκη. Όταν συμπληρώσεις τα κλαψο-ένσημα (δεν ξέρω σε πόσο χρόνο, ανάλογα τα βαρέα και ανθυγιεινά), μην ξεχάσεις να επισυνάψεις την απάντηση αυτή στον λεγάμενο: να του πεις, λοιπόν, ότι η Ρίκα («Ποια Ρίκα; Να μη σε νοιάζει, ζώον!»), η Ρίκα, λοιπόν, λέει, ότι φέρεσαι σαν ασύλληπτα ανώριμος μαλάκας. Ή θα συνέλθεις και θα 'ξηγηθείς σαν άντρας και όχι σαν γελοία γκομενίτσα, μπας και το σώσουμε, αν υπάρχει κάτι εδώ να σωθεί, ή άντε στα κομμάτια. Εντάξει, σ' αγαπήσαμε, σε πονέσαμε, σε κλάψαμε, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Άμα δεν γουστάρεις, στον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα. Ε, μα, πια, με τις αηδίες του τύπου «η αγάπη μας δεν φτάνει για να συνεχίσουμε την καταθλιπτική μας σχέση». Αυτά δεν τα λένε ούτε στα σίριαλ του Παπακαλιάτη, έτσι πες του, χαιρετίσματα.
ΥΓ.: Εννοείται ότι ο δικός σου ή κάπου ξενοπηδάει ή έπαθε πανικό στην ιδέα του στεφανιού και μουρλάθηκε (κι ως εκ τούτου, επίσης, κάπου ξενοπηδάει). Κάνε τα κουμάντα σου και ξαναγράψε. Με όλη μου την αγάπη, Ρίκα. («Ποια Ρίκα»; Να μην τον νοιάζει!)
2Πειράζει να λέμε πάντα αυτό που σκεφτόμαστε, έστω κι αν είναι μπαρούφα, ανούσιο, άτοπο, λυπηρό ή κινδυνεύει να στείλει τον άλλο για χάπια λόγω αφοπλιστικής ειλικρίνειας; Τι έχει μεγαλύτερη σημασία: να μην πληγώνουμε κόσμο ή σε όποιον αρέσουμε και οι υπόλοιποι στα τσακίδια; (Ανώνυμος)
Γιούπι, ωραία ερώτηση. Η θρυλική διευθύντρια της «Vogue», η Νταϊάνα Βρίλαντ, ξεκινούσε πάντα τις συσκέψεις της με την -σε ελεύθερη μετάφραση- δήλωση: «Όποιος έχει να πει μαλακία να βγει από την αίθουσα τώρα». Εγώ, γενικά, μισώ την αλήθεια και αποφεύγω την ειλικρίνεια, κυρίως όταν πρέπει να πω κάτι που ξέρω ότι θα στενοχωρήσει τον άλλον. «Σου άρεσε η παράσταση;», «Ουουου, πολύ, πολύ!» - μετάφραση: κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό από τη βαρεμάρα. «Πώς ήταν το φαγητό;», «Νοστιμότατο» - μετάφραση: θα ξεράσω το παστίτσιο-ναπάλμ. «Με χοντραίνει αυτό το φόρεμα;», «Καλέ, καθόλου!» - μετάφραση: δεν σε χοντραίνει το φόρεμα, είσαι θεόχοντρη από μόνη σου. Έχω και άλλη μια πλευρά: ανήκω στους ανθρώπους που πολύ συχνά λένε ακριβώς αυτό που σκέπτονται, με αποτέλεσμα συχνά να με παίρνει ο διάολος και να με σηκώνει. Έχω βρει μια λύση γι' αυτό: δεν εφαρμόζω το «σκέψου πριν μιλήσεις», αλλά το «σκέψου πριν σκεφτείς». Αν αξίζει τον κόπο να ανοίξω το στόμα μου, τα λέω χύμα - αλλά σπανίως αξίζει. Τις πιο πολλές φορές, λοιπόν, κάνω την παλαβή και δεν λέω τίποτα για να μη στενοχωρήσω τον άλλο.
3Αγαπητή Ρίκα, αφορμή για την επικοινωνία αυτή έλαβα από απάντησή σου σε αναγνώστη που ρωτά αν θα ξαναπεριγράψει αγώνα ο Γ. Διακογιάννης στη LifO της περασμένης εβδομάδας. Όχι, Ρίκα, εγώ δεν θα σκότωνα τη γιαγιά μου για να βρεθώ στο σαλόνι σου όταν παίζει Champions League η TV. Απλώς δεν έχω γιαγιά, έχουν αποδημήσει εις Κύριον και οι δύο. Όμως... Σίγουρα θα ήταν όνειρό μου να βρεθώ εκεί τη σωστή στιγμή! Ακόμα μεγαλύτερη θα ήταν τιμή αν ο «μεγάλος» Διακογιάννης μπορούσε να βρεθεί στο δικό μου το σαλόνι... Υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να τον συναντήσω (ακόμα και σε αγώνα Γ' Εθνικής...); Περικλής Κ. Παπαβασιλείου
Αγαπητή διεύθυνση της LifΟ, αγαπητή διεύθυνση, λοιπόν, θέλω να σας πω ότι παίρνω πολλά φαν μέιλ για τον μπαμπά κι αρχίζω να αισθάνομαι λίγο αμήχανα. Να σας στείλω το κινητό του να τον ρωτήσετε αν θέλει να γράφει τίποτα; Βρείτε τα μεταξύ σας, δεν μπορώ να κάνω άλλο το ταχυδρομικό περιστέρι, φαίνεται ότι τον ζητάει το κοινό του! Εντάξει, Περικλή, επανέρχομαι σε σένα. Με το πολύ ευγενικό σου γράμμα ξύπνησες το πειραχτήρι μέσα μου. Καλά, σοβαρός άνθρωπος και μου γράφεις ότι δεν θα σκότωνες τη γιαγιά σου για να δεις ματς μαζί με τον Διακογιάννη... επειδή, αν κατάλαβα καλά, η γιαγιά είναι ήδη μακαρίτισσα; Δηλαδή, αν είχες πρόχειρη, θα το συζητούσες το φονικό; Σε ματς Γ' και Δ' Εθνικής δεν ξέρω αν πάει ο «Μεγάλος». Εγώ, όμως, πάω. Είναι τα μόνα ελληνικά ματς που μου αρέσουν γιατί έχουν υπέροχες βρισιές και μπουνοκλοτσίδια, πάθος αληθινό. Παίζουν ακόμα για τη φανέλα, όπως παλιά.