Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

Αρχείο

Απαντήσεις σε όλες ανεξαιρέτως τις ερωτήσεις σας στο rika@lifo.

1Θα ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη σου για τους bisexual άντρες. Συμφωνείς με την άποψη ότι πίσω από την ταμπέλα του ετεροφυλόφιλου έρωτα αισθάνονται πιο άνετα και λιγότερο εκτεθειμένοι ώστε να κάνουν «ανενόχλητα» και απενοχοποιημένα αυτά που θέλουν με άτομα του ίδιου φύλου; Dry Martini

Δεν έχω άποψη για τους bisexual άντρες, Ντράι. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν.

2Έσπασε το γυάλινο καπάκι του μπολ με τις ελιές (απλές αλατσολιές από τα Χανιά, αλλά άντε βρες τες). Λυπάμαι να τις πετάξω. Πόσο επικίνδυνο είναι να τρως γυαλιά; Εκείνοι οι τύποι που τρώνε ποτήρια; Έχω και παιδιά στο σπίτι... Λίγο σύντομα παρακαλώ, η απάντηση.  Αντώνης

Αγαπητέ Αντώνη, θα σου απαντήσω με μια ιστορία από τις φυλακές βαρυποινιτών υψίστης ασφαλείας των ΗΠΑ, στη δεκαετία του '50. Οι κρατούμενοι ελέγχονταν μέχρι την αναπνοή τους για να μη γίνονται δολοφονίες μέσα στα κελιά. Αιχμηρά αντικείμενα, κορδόνια, πιατοπότηρα, ό,τι πιθανό και απίθανο μπορούσε να γίνει όπλο απαγορευόταν. Επιτρέπονταν, όμως, τα γυαλιά μυωπίας. Κατά καιρούς, βρίσκονταν κρατούμενοι να έχουν πεθάνει με φρικτούς πόνους, αιμορραγώντας εσωτερικά. Ένας έξυπνος διευθυντής έλυσε το μυστήριο. Κάθε φορά που πέθαινε κάποιος μ' αυτόν τον τρόπο, ένας από τους κρατούμενους, την προηγούμενη μέρα, είχε τυχαία σπάσει τα γυαλιά του. Καλή όρεξη και φιλιά στα παιδιά, Αντωνάκη!

3Eίμαι φοιτητής και πρόεδρος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (...). Είμαστε το μοναδικό τμήμα πανεπιστημίου σε όλη την Ελλάδα που είναι μακριά από κόμματα και κάθε φοιτητής ψηφίζει ελεύθερα το άτομο που πιστεύει ότι είναι ικανότερο. Οι συνελεύσεις των φοιτητών γίνονται ειρηνικά, με συζητήσεις, χωρίς να γίνεται η σχολή χώρος πάλης που βλέπετε στις υπόλοιπες σχολές. Η μόνη ερώτηση είναι, μπορείτε να μας βοηθήσετε να ακουστούμε; Μπορείτε, λοιπόν; Δημήτρης

Ναι, μπορώ, και το κάνω αμέσως. Μου θύμισες τη σχολή μου, τα χρόνια της μεταπολίτευσης: επίσης σχολή θεάτρου, και μάλιστα δημόσια, εκείνη τη φορτισμένη πολιτικά εποχή. Δεν είχε ούτε μια πολιτική αφίσα, εκτός από το «Δεν ξεχνώ» για την Κύπρο, που δεν το άγγιζε κανένας. Οι εκλογές γίνονταν όποτε και αν το θυμόμαστε. Στα χρόνια που φοίτησα, αμφιβάλλω αν έγινε μια γενική συνέλευση της προκοπής. Τι να την κάνουμε; Μιλούσαμε για πολιτική με διαλόγους από τον Βασιλιά Ληρ, αντιστεκόμαστε στην εξουσία με τον αγώνα Κρέοντα-Αντιγόνης και δεν πηγαίναμε στα αντάρτικα, γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι, τζαμάροντας τραγούδια του Κουρτ Βάϊλ από την Όπερα της Πεντάρας. Εννοείται, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα γκομενικό, γιατί είμαστε (σχεδόν) όλοι διαθέσιμοι σε (σχεδόν) όλους. Τι να πω, Δημήτρη; Θέατρο, το καλύτερο σταφ που δοκίμασα στη ζωή μου. Ελπίζω και το δικό σας να είναι θαυμάσιο.

4Γιατί οι άντρες κατουράνε όρθιοι; Απάλευτος

Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να ανατρέξουμε στις απαρχές της ιστορίας και στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, Το κατούρημα δεν έχει ούτε χτες, ούτε σήμερα, ούτε αύριο. Χάνεται στα βάθη των αιώνων. Η επιστημονική μου άποψη είναι ότι με τον τρόπο αυτό οι άντρες προπονούνται από νωρίς στη σκοποβολή, προκειμένου να πετύχουν τον εχθρό (λεκάνη - τοίχος - ακριβοπληρωμένη πόρνη που δέχεται σιχασιές) και να αποφύγουν τα φίλια πυρά (αυτοκατούρημα - εσφαλμένος ψεκασμός συν-κατουρητή). Φίλε Απάλευτε, μου αρέσεις.

5Στην ερώτηση «έχεις δει ποτέ την Πόπη Τσαπανίδου ερωτικά, φιλιά Γιάννης» που δημοσιεύτηκε στη LifΟ, την 1/07, δεν απάντησες, αλλά τεχνηέντως κατηύθυνες αλλού τη συζήτηση. Για την αποκατάσταση της τάξης ερωτώ (και εγώ). Έχεις δει ποτέ την Πόπη Τσαπανίδου ερωτικά; Φιλιά, Γιώργης

Για την αποκατάσταση της τάξης, η απάντηση είναι όχι. Αλλά, αν συνεχίσετε να με ρωτάτε τόσο επίμονα, να το ξανασκεφτώ, ίσως; Δεν είναι τώρα εποχές να απογοητεύουμε την πελατεία.

6Ε, πώς, ρε παιδάκι μου, υπόσχεσαι να απαντάς σε όλες τις ερωτήσεις, εφόσον δεν ελέγχεις τον αριθμό τους και ο χώρος στη στήλη σου είναι συγκεκριμένος; Δηλαδή, αν σου στείλουν 500 ερωτήσεις, θα απλωθείς σε όλο το περιοδικό; Φιλιά, Σταυρούλα

Ρε, συ, Σταυρούλα, τι έπαθες; Κόλλησες; Λίγες-λίγες τις απαντάω, όσο χωράει η στήλη κάθε φορά! Φιλιά, επίσης.