ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΓΚΑΛΑΠΑΓΚΟΣ κι όλο τους το σόι, κύριε διευθυντά μου, που βρήκα τον μπελά μου, με τη θεία Περμαχούλα να θέλει, ντε και καλά, να πάει να εγκατασταθεί σ’ αυτάς τας εξωτικάς νήσους. Εξαιτίας μιας υπεραιωνόβιας χελώνας που σχωρέθηκε προ δεκαπέντε ημερών τραβώ των παθών μου τον τάραχο.
Άκουσε η θεία πως ένας γιγάντιος χελώνος ονόματι Χόρχε (κάτι σαν Γιωργάκης) πέθανε νεότατος στα εκατό του χρόνια (!!!) και κοντεύει να μας τρελάνει από τότε. Γιατί αυτά τα καταραμένα ζωντανά στα Γκαλάπαγκος ζούνε, λέει, πάνω από διακόσια χρόνια, γεγονός που έκανε τη θεία Περμαχούλα να αισθανθεί νήπιο και ν’ αρχίσει να τραγουδά «πλάθω κουλουράκια με τα δυο χεράκια».
«Δεν θα με πεθάνετε εσείς στα ογδόντα πέντε μου…», φωνάζει και ήδη έβαλε πωλητήριο με αυτή την κρίση να πουλήσει μια γκαρσονιέρα στο Παγκράτι. Πήγε, πήρε πληροφορίες μακροβιότητος και γεωγραφίας και πολύ φοβάμαι πως μέχρι την Κυριακή θ’ αρχίσει να νομίζει ότι είναι χελώνα, κύριε διευθυντά.
Μάταια ο θείος Βάκης της εξήγησε το παράδοξο με τις χελώνες στα Γκαλάπαγκος, αλλά σιγά μη συνετιστεί η κοπελούδα των ογδόντα πέντε. Του βγάζει γλωσσάρα του σεμνού ανδρός και απειλεί να τον καταγγείλει για κακοποίηση ανηλίκου.
«Εσύ είσαι το ανήλικο, θεία, που στον πόλεμο ήσουν εθελόντρια εργαλειοδότρια;».
«Είμαι απείρως μικρότερη κι από τον Πύργο του Άιφελ, που είναι μόλις 123 χρόνων, και από τη Σαπουντζάκη, που έχει επίσης κλεισμένα τα 130…», ανταπαντά η αυθάδης.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ, ΕΙΝΑΙ πως η θεία Περμαχούλα πήγε και πρόσφερε σε κάτι γιαλαντζί φτωχές όλα της τα χειμωνιάτικα ρούχα, ακόμη και το λουτρ παλτό που κληρονόμησε από τη μάνα της προ Ιωάννη Μεταξά.
«Θα ψοφήσεις από κρύωμα κι όχι από ηλικία», της επεσήμανε ο θείος Βάκης κι άκουσε τα σχολιανά του περί θερμοκρασίας Γκαλάπαγκος και τροπικών φυτών, ερπετών και άλλων.
Μας βλέπω τον Σεπτέμβρη να κάνουμε συγγενικό έρανο για να την ντύσουμε ανθρώπινα.
Τέλος πάντων, θα περάσει κι αυτό, αλλά τα νεύρα μας πόσο ν’ αντέξουν; Πόσο; Και να ’χω και τη νύφη μου να διαδίδει πως ο Σαμαράς πάσχει κυρίως από «οφθαλμαπάτη». Η οχιά.
Είναι άξιον απορίας πώς θα τσουλήσει τούτο το καλοκαίρι έτσι που καταντήσαμε με λογιστική ηθική στα κανάλια, που κοντεύουν να μας μοιράσουν διπλώματα ΑΣΟΕΕ και Ανωτέρων Μαθηματικών. Πρώτο θέμα τα αινίγματα των Τραπεζών και της «Διάσωσης» και μετά τα βάσανα που ταλανίζουν τον κοσμάκη.
ΧΑΛΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΛΙΑ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ, χάλια με την ακρίβεια και τα χαράτσια και το τρισχειρότερο, να πρέπει να ζούμε κάθε βράδυ, κι ενίοτε με φως ηλίου, τις χαρές του Φαρ-Ουέστ! Μας κατάντησαν δυσκοίλιους, κύριε διευθυντά, ΓΙΑ ΤΙ πώς να αφεθείς στη μορφωτική αφόδευση (ένα περιοδικό ως άνθρωπος ΔΕΝ θα διαβάσεις;), όταν έχεις τον νου σου από ποια πόρτα θα μπει ο ομογενής χριστιανικότατος Ρωσοπόντιος από το Καζακστάν να σου βουτήξει τον βαφτιστικό σταυρό ή να σε σκοτώσει;
ΕΚΕΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΚΑΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΕΧΡΙΤΗ απαγορεύει, λέει, να μάθουμε (πριν δικαστούν) τα ονόματα των αρχικακούργων! Γιατί μπορεί να ΜΗΝ είναι ΑΡΧΙΚΑΚΟΥΡΓΟΙ , αλλά απλά κακούργοι. Οπότε, ιδού το αίτιον της δυσκοιλιότητας. Κάποτε κυκλοφορούσε, αν θυμάστε, και μια ωραιότατη ροδοζάχαρη, δηλαδή γλυκό τριαντάφυλλο, προς διευκόλυνση του εντέρου. Πάει κι αυτό το αγαθό. Έφαγα την αγορά να το βρω. ΠΟΥΘΕΝΑ ροδοζάχαρη, που ήταν χαρά Θεού και εντέρου.
«Το απαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση μάλλον», μου είπε η ξαδέρφη Πιπίνα, για να καταναλώνουμε γιατροσόφια από το ευρωπαϊκό υπερπέραν, που να τους κουκουλώσει Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ και να τους σφηνώσει στο δάχτυλο το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν εσαεί. Τι να πεις, όμως, μες στο περιρρέον χάλι, κύριε διευθυντά μου…
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑ ΣΤΟΝ ΤΗΛΕΜΑΧΟ, ως φάντασμα, να χρησιμοποιεί ηλεκτρικές συσκευές για να μου εμφανίζεται.
Τηλέμαχε, του είπα, να μεσιάσει το καλοκαίρι και βλέπουμε. Ο καημένος ο θείος Βάκης, που μάλλον φέτος δεν θα έχει πρόσβαση στον κοινωνικό τουρισμό, ήρθε προχθές στο σπίτι απορημένος. Η απορία του ήταν ΑΝ και ΠΟ ΤΕ οι Ακαδημαϊκοί μας μεταλλάχτηκαν σε Νιγηριανούς και ετοιμόρροπους χρήστες ουσιών.
«Όλοι ξέραμε, Κική, από αρχαιοτάτων χρόνων πως ο Ακαδημαϊκός πρέπει να είναι και λίγο ετοιμόρροπος, ΑΛΛΑ όχι και σε αυτό το σημείο», μου είπε.
Φυσικά, η εξήγηση ήταν απλούστατη. Ο θεός πέρασε απογευματινή ώρα, γύρω στις τέσσερις, από την Πανεπιστημίου και είδε, ιδίοις όμμασι, σε όλο το μήκος του πλατώματος της σεβάσμιας ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ, υπό το βλέμμα των αγαλμάτων μάλιστα, καμιά πενηνταριά «υπο-ακαδημαϊκούς» να πουλάνε ηρωίνες ή να τρυπιούνται ανενόχλητοι. Εννοείται πως οι Ακαδημαϊκοί άνθρωποι είναι και έχουν ανάγκες, όμως ΑΥΤΟΙ ΕΚΕΙ μάλλον είχαν σχέση με την ΑΚΑΔΗΜΙΑ όση εγώ με την καλλιέργεια ακτινιδίων. Εννοείται πως η Αστυνομία ρουφούσε τον συνήθη φραπέ της, κύριε Δένδια της Προστασίας του Πολίτη (ας πούμε).
Κι έτσι, κύριε διευθυντά, προχωρά ο Ιούλιος και μεθαύριο μάλλον θα κάνω το αντέτι να γιορτάσω, που είναι της Αγίας Κυριακής-Κικής, και από τώρα ευχαριστώ διά τας ευχάς σας, αν και με διακατέχει το πένθος Τηλεμάχου.
Δική σας
Κική Νουρέγιεφ
ΥΓ.: Ναι, το ξεύρω πως γιορτάζει και η Μαρινέλλα, καλή της ώρα.