«Είναι περίεργο πολύ
Πρωτάκουστο στον κόσμο
Όταν τη γλώσσα μού 'κοψες
Δεν ένιωσα τον πόνο»
«Ο Δημήτρης Καλαφάτης, 40 περίπου ετών, σκίζει κατά λάθος το λαιμό του τον Ιούλιο του 1989». Ο ήρωας του Ευθύμη Φιλίππου, σαν άλλος Φιλοκτήτης, βλέπει την πληγή του να μην κλείνει, να κακοφορμίζει και να αφήνει τα αιμάτινα ίχνη της στο πουκάμισό του, στο μαξιλάρι του, στα σώματα της συζύγου και των παιδιών του. Γράφει γι’ αυτήν στον επιστήθιο φίλο του. Τα Αίματα είναι η αλληλογραφία των δύο ανδρών.
Γραμμένο με τη μορφή των επιστολογραφικών αριστουργημάτων του Ρουσσώ, του Λακλό και του Γκαίτε και διανθισμένο με χιούμορ, παραδοξότητες, παρανοϊκές ομιλίες πολιτικών και ονειροφαντασίες απλών θνητών, το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη με στοιχεία υπερρεαλισμού και κωμική ευστροφία. Η σκηνοθέτης επεξεργάζεται με νέους όρους την έννοια του Χορού της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, όπως και της χορικότητας. Το θέμα της «κοινότητας» και οι σχέσεις μεταξύ δημόσιου και προσωπικού χώρου, συλλογικής και ατομικής μνήμης και αστικής και προσωπικής συνείδησης διατρέχουν τις παραστάσεις της, οι οποίες μπορούν να περιγραφούν και ως χορογραφημένα tableaux vivants.
Οι ηθοποιοί και η σκηνοθέτης της παράστασης του έργου του Ευθύμη Φιλίππου «Αίματα» συζητούν με ποιό τρόπο μπορούν να εξηγήσουν την παράσταση στην οποία συμμετέχουν και κάνει πρεμιέρα στη Στέγη, στις 8 Οκτωβρίου 2014.
Η συζήτηση που καταγράψαμε έγινε χθες, ανάμεσα στους: Αργυρώ Χιώτη, Ευθύμη Θέου, Ελένη Βεργέτη, Εύη Σαουλίδου, Γιώργο Γάλλο, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αντώνη Αντωνόπουλου, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Δάφνη Κούτρα.
Ευδοξία Ανδρουλιδάκη: αλλά αν μπορούσαμε να πούμε κάτι ένα πράγμα για την παράσταση τι θα ήταν;
Αντώνης Αντωνόπουλος: θα μπορούσαμε να πούμε για τη μουσική το πώς εμφανίζεται η μουσική μέσα σε όλο αυτό που κάνουμε. Λέμε συναυλία, αλλά είναι μία συναυλία; Λέμε μία παράδοξη, άτυπη συναυλία. πανκ ορατόριο
Ευδοξία Ανδρουλιδάκη: ωραία πάμε
Αργυρώ Χιώτη: λοιπόν χρησιμοποιούμε τη μουσικότητα με διάφορους τρόπους σε σχέση με το λόγο, ακολουθώντας το λόγο του Ευθύμη που είναι φοβερά συνειρμικός, είναι χειμαρρώδης, ξεκινάει να γράφει και είναι σα να μπαίνεις στη σκέψη του και να ακολουθείς μία ροή, οπότε κάπως αυτή τη ροή ακολουθήσαμε και την κάναμε μουσική στις διάφορες εκφάνσεις της, ξεκινώντας από τον πεζό λόγο, περνώντας σε ένα λόγο που ακολουθεί κανόνες ρυθμού και φτάνοντας μέχρι και το τραγούδι
Ευθύμης Θέου: αφεθήκαμε με ένα τρόπο στην ίδια τη μουσική που μπορεί να κρύβει μέσα του ο προφορικός λόγος όταν εκφέρεται αβίαστα
Αργυρώ Χιώτη: ναι ένας προφορικός λόγος που δεν έχει δοσμένες δεν έχει φορεμένες ιδέες
Γιώργος Γάλλος: είναι σαν γράμματα τα οποία δεν έχουν διορθώσεις, σβησίματα, κι αυτό έχει επίσης κάτι ιδιαίτερο στο πώς ακούγεται και στο πώς εκφέρεται
Εύη Σαουλίδου: ναι αλλά και πιο πολύ απ΄ αυτό είναι σαν να κάθεσαι να γράψεις ένα γράμμα και είσαι μόνος σου, υπάρχουνε διάφοροι ήχοι οι οποίοι είναι εξωτερικοί του τύπου ότι μπορεί να ακούσεις κάτι στο ραδιόφωνο ή κάποιος από κάτω να περνάει ή την ώρα που γράφεις μπορεί να σκέφτεσαι κάτι άλλο ή να διαφωνείς κι εσύ ο ίδιος με τον εαυτό σου ή μπορεί να ακούς τη φωνή σου να γράφει όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και μερικές φορές ακούς τη φωνή σου να το διαβάζει ή κάποιες άλλες είναι σα να σου το διαβάζει κάποιος άλλος ο συγγραφέας ή το πρόσωπο που αφηγείται ας πούμε ότι όλα αυτά μαζί μπλέκονται με ένα τρόπο που παραστασιακά δημιουργεί ένα κόσμο εσωτερικό δημιουργεί μουσική
Γιώργος Γάλλος: παρόλο όμως το γεγονός ότι υπάρχουνε σύνολα, πρώτες δεύτερες φωνές, ομαδικά μουσικά κομμάτια, νομίζω οτι όσο πιο συνθετο γίνεται αυτό στην παράσταση τοσο πιο πολύ τονίζεται η μοναξιά του καθενός.
Αργυρώ Χιώτη: ναι, ναι
Ελένη Βεργέτη: και ως προς το περιεχόμενο το κείμενο έχει κάτι τρομερά καθημερινό και ανθρώπινο σα να φωτίζει το τίποτα της καθημερινότητας που όλοι ζούμε δηλαδή χωρίς να θέλει να δώσει ιδιαίτερη έμφαση κάπου ή σε κάτι, σα να ανοίγει περιοχές για να δούμε αυτά που όλοι κάνουμε που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα σοβαρό σχεδόν μάταιο και το στηρίζουμε σε ένα μουσικό πλαίσιο με ότι κι αν σημαίνει μουσική
Ευθύμης Θέου: σα να διεισδύουμε στις λεπτομέρειες αυτής της μπαναλ καθημερινότητας φτάνοντας μέχρι τη μουσική που μπορεί να κρύβει όλο αυτό το πράγμα
Ελένη Βεργέτη: και τη συγκίνηση ας πούμε
Αργυρώ Χιώτη: ναι και σα να αφήνουμε αυτά τα κείμενα, τη σκέψη την εικόνα να ακουμπήσει στον άλλον όπου θέλει
Ευδοξία Ανδρουλιδάκη: και αν θέλει
Αργυρώ Χιώτη: ναι και αν θέλει
Δάφνη Κούτρα: δημιουργώντας ένα παιχνίδι πάνω σε ένα περίεργο μουσικό stage με ένα αρμόνιο μία κιθάρα κτλ
Αντώνης Αντωνόπουλος: ναι αυτό είναι όπως το λες ένα παιχνίδι που αποκαλύπτεται σιγά σιγά που έχει συγκεκριμένους κανόνες που όμως δεν είναι δοσμένοι εξαρχής
Εύη Σαουλίδου: το οποίο είναι όμως σα να παίζει κι αυτό μαζί μας
Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη: ναι
Εύη Σαουλίδου: ναι αυτός ο χώρος η σκηνή σα να παίζει μαζί μας εμείς χρησιμοποιούμε κάποιους κανόνες στο χώρο αλλά είναι σα να έχει και κανόνες δικούς του που δεν τους ξέρουμε και που δεν τους καταλαβαίνουμε
Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη: ακριβώς
Εύη Σαουλίδου: ούτε κι εμείς
Ελένη Βεργέτη: ισχύει πραγματικά αυτό
Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη: σα να παίζεις ένα παιχνίδι που δεν ξέρεις πραγματικά πώς παίζεται
Αντώνης Αντωνόπουλος: και πας να το ανακαλύψεις...
Αίματα 8-19 Οκτωβρίου
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Ηθοποιοί: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ελένη Βεργέτη, Γιώργος Γάλλος, Ευθύμης Θέου, Εύη Σαουλίδου, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη
Σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική: Jan van de Engel
Καλλιτεχνική συνεργάτης: Ariane Labed
Σύμβουλος Δραματουργίας: Χριστιάνα Γαλανοπούλου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Δάφνη Κούτρα, Ματίνα Περγιουδάκη
Η μουσική της παράστασης
σχόλια