Το συγκεκριμένο μαγαζί το έχω 4 χρόνια. Στο Κολωνάκι μένω από το 1990. Οι πελάτες μας ανανεώνονται διαρκώς, αλλά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί έχω σταθερό ένα 50% της πελατείας μου, που με ακολουθεί όπου κι αν πάω. Το Κολωνάκι έχει αλλάξει αρκετά από τότε που το θυμάμαι, έχουν φύγει τα μεγάλα κλαμπ, το κέντρο έχει μεταφερθεί προς τη Σκουφά, έγινε πιο γειτονιά. Νομίζω ότι έχει χωριστεί τα τελευταία χρόνια: Εγώ θέλω να ανήκω στο down Κολωνάκι, αυτό από τον Άγιο Διονύσιο και κάτω, το πιο νεανικό, το πιο δημιουργικό, δεν πάω πια στην πλατεία και στη Μηλιώνη. Είναι ένα Κολωνάκι που δεν μου αρέσει καθόλου. Ο Κολωνακιώτης όπως τον βλέπει το μάτι μου είναι ένας άνετος άνθρωπος που μπορεί να περνάει με ευκολία από τα πιο high, τα πιο φινετσάτα μέρη, στο απλό κουτούκι, από το σμόκιν στο τζιν με τις σαγιονάρες. Είναι αρκετά low profile και έχει μάθει να κυκλοφορεί άνετα σε κάθε περιοχή της πόλης χωρίς να το παίζει, ξέρει να απολαμβάνει όλες τις καταστάσεις.
Μου αρέσει αυτή η επαφή που έχεις με τους ανθρώπους του περιγύρού σου, τον μπάρμαν στο καφέ, το σερβιτόρο στο εστιατόριο, τον πωλητή εκεί που ψωνίζεις ρούχα. Μου αρέσουν οι μέρες γιορτής και οι αργίες στΚολωνάκι, να περπατάω στα στενά δίπλα απ' την πλατεία, η μυρωδιά αρχοντιάς στα τριγύρω σπίτια και οι 50 καλημέρες που λέω κάθε πρωί που πάω στη δουλειά. Με ενοχλεί που κάποιοι είναι αγενείς. Πιο πολύ όμως με ενοχλεί που δεν υπάρχουν ανοίγματα και δεν μπορώ να βλέπω ουρανό.
σχόλια