— Joseph, από τι απαρτίζεται το σύμπαν σου;
Πραγματικά, δεν ξέρω πλέον. Από μια διαρκή αναζήτηση ίσως; Νιώθω πως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να απαντήσω κάτι εντυπωσιακό και τρελό, αλλά μάλλον απέτυχα. Δεν μπορώ να αγνοήσω το τι συμβαίνει γύρω μας, επιθυμώ να καταλάβω όμως τη θέση μου σε αυτό.
— Τι ρόλο παίζουν το στυλ και η αισθητική στη δουλειά σου;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, στην εποχή που διανύουμε η εικόνα φαίνεται να παίζει μεγάλο ρόλο στις ζωές μας. Πολλές φορές ‒και εκεί πάει το «δυστυχώς»‒ ο νους και η εντύπωση δεν εμβαθύνουν παρά στέκονται μονάχα εκεί, στην εικόνα ή στην επιφάνεια, αν θέλετε. Προσωπικά, επιλέγω την εικόνα και το στυλ ως συμπληρωματικά μέσα έκφρασης και εκτόνωσης συναισθημάτων και σκέψεων της εκάστοτε ημέρας, περιόδου, δουλειάς/πρότζεκτ. Μια αισθητική εμπειρία, όσο περισσότερες αισθήσεις ενεργοποιεί και ιντριγκάρει, τόσο πιο αποτελεσματική και εμβυθιστική τείνει να γίνεται.
Συνεπώς, στην περίπτωση της μουσικής η οπτικοακουστική αισθητική με συνοχή και ισορροπία δεν είναι ο δρόμος προς την καρδιά του δέκτη της τέχνης ούτε απλώς ένα ταξίδι ανακάλυψης αλλά και μια πολύ μεγάλη πρόκληση για εξέλιξη και για τον ίδιο τον δημιουργό. Μετά, φυσικά, έρχονται και οι υπόλοιπες αισθήσεις να προσθέσουν την προσοχή στη λεπτομέρεια, π.χ. η αφή, όταν πιάνεις την ανάγλυφη συσκευασία ενός βινυλίου ή όταν μυρίζεις ένα καινούργιο βιβλίο, μικρά πράγματα που απλώς σε κάνουν να νιώθεις οικεία και ανοιχτός για επικοινωνία. Όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους και στη μουσική λοιπόν.
— Μουσικά μιλώντας, τι σε κάνει να θες να δημιουργήσεις;
Στην αρχή, σε πολύ νεαρή ηλικία, ήταν η λαχτάρα μου να εξωτερικεύσω τη φαντασία και τις σκέψεις μου. Τώρα, πλέον, είναι ανάγκη να επιβιώσω μέσα σε αυτό που λέμε «ενήλικη ζωή». Είναι κάποια πράγματα που δεν θα μπορούσα με τίποτα να τα εκφράσω μιλώντας, «θα τα αδικούσα», θα έλεγα χαρακτηριστικά πριν από κάποια χρόνια, και θα ήταν απλώς μια ποιητική υπεκφυγή, όμως τώρα θα πω πως η αλήθεια είναι ότι τα φοβάμαι.
Φοβάμαι να ακούσω από το στόμα μου τι νιώθω και τι σκέφτομαι, τόσο που ασυνείδητα, πάνω στη συζήτηση, θα παραποιήσω την αλήθεια, λέγοντας κάτι γενικό ή διφορούμενο. Αν αυτό γίνει συνήθεια, παύει κανείς να αφουγκράζεται τι συμβαίνει μέσα του και τελικά διαστρεβλώνει την αλήθεια του, την οποία πλέον θα ορίζει ο φόβος του ή/ και οι άλλοι.
Κάπου στην πορεία ανακάλυψα πως ο γραπτός λόγος, η δημιουργία του αλλά και η απορρόφησή του ήταν μια δεξιότητα που μου επέτρεπε να επικοινωνώ καλύτερα, πιο ξεκάθαρα. Με αυτό το μέσο, μετά από αρκετή μελέτη και εξάσκηση, έφτασα σε ένα σημείο που δεν θα μου επέτρεπα να ξεφύγω από τον εαυτό μου, όπως έκανα με τον προφορικό λόγο. Και εκεί κάπου νομίζω πως έγινε το πέρασμα από την απλή έκφραση φαντασίας στην ανάγκη για επιβίωση σε έναν κόσμο σαν τον δικό μας.
Φυσικά ακόμα μαθαίνω και θα μαθαίνω, ελπίζω, για πολύ καιρό, και έτσι θα νιώθω όλο και πιο «ελεύθερος», πιο ανακουφισμένος. Αυτό λοιπόν, μαζί με την επιθυμία μου να δώσω στη μουσική κι εγώ λίγο από αυτό που μου δώρισε, είναι αυτά που με κάνουν να θέλω να δημιουργώ.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, στην εποχή που διανύουμε η εικόνα φαίνεται να παίζει μεγάλο ρόλο στις ζωές μας. Πολλές φορές ‒και εκεί πάει το «δυστυχώς»‒ ο νους και η εντύπωση δεν εμβαθύνουν παρά στέκονται μονάχα εκεί, στην εικόνα ή στην επιφάνεια, αν θέλετε.
— Πες μας μερικά πράγματα για τους Youth Valley.
Σχηματιστήκαμε το 2019 στην Αθήνα και η μουσική μας κινείται ανάμεσα σε διαφορετικά genres, από new wave και post punk μέχρι ’80s indie rock ‒ σκεφτείτε λίγο The Cure ή The Smiths, αλλά με πιο shoegaze κιθάρες, που θυμίζουν ίσως μπάντες όπως οι DIIV.
Το πρώτο μας EP, «Youth Valley», κυκλοφόρησε πριν από περίπου έναν χρόνο. Η μπάντα αποτελείται από τρία άτομα, τρεις φίλους, τον Dean, τον George κι εμένα. Τα τραγούδια της μπάντας αφορούν τον εσωτερικό διάλογο και την αντιμετώπιση τραυματικών εμπειριών. Παρατηρούν την οικογένεια και την κοινωνία συζητώντας ανοιχτά, ενίοτε με φιλοσοφική διάθεση, και ανοίγουν θέματα τα οποία δεν έχουμε «προοριστεί» να αμφισβητούμε, πόσο μάλλον να μοιραζόμαστε και να κατανοούμε, θέματα τα οποία συνήθως καταλήγουμε να μεταβιβάζουμε στην επόμενη γενιά, όπως ακριβώς έκανε και σ’ εμάς η προηγούμενη, εκτός κι αν αποφασίσουμε να σπάσουμε τα δεσμά αυτού του «στείρου» κύκλου. Και για να το κάνουμε αυτό αναγνωρίζουμε ότι ο γονιός και το παιδί που κρύβουμε μέσα μας πρέπει να μάθουν να συνυπάρχουν και μάλιστα να συνεργάζονται. Εάν αυτό το παιδί καταφέρει να αισθάνεται αγαπητό, ασφαλές και αύταρκες, κάτι που τα παιδιά μαθαίνουν σχεδόν αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς, τότε θα κάνει θαύματα.
— Τι ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;
Ένα single που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη και ένα full album. Θα είναι ο πρώτος μας full length δίσκος και υπολογίζουμε να κυκλοφορήσει Σεπτέμβριο-Οκτώβριο σε 12ιντσο βινύλιο, και πάλι από τη Make Me Happy Records.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω κάτι πάρα πολύ σημαντικό για εμάς και πιθανότατα και για πολλούς άλλους εγχώριους δημιουργούς και οπαδούς της τέχνης. Μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες θα κοινοποιήσουμε ένα crowdfunding project μέσω της πλατφόρμας «Kickstarter» προκειμένου να συμπληρώσουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε για τη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Θα χαρούμε, λοιπόν, να το παρακολουθήσετε –σύντομα θα δώσουμε το crowdfunding link στα social media μας‒ και να το διαδώσετε σε ανθρώπους που πιστεύετε ότι θα τους ενδιέφερε να γίνουν μέρος της δημιουργίας αυτού του δίσκου. Ο καθένας μπορεί να διαθέσει ό,τι ποσό επιθυμεί, ωστόσο υπάρχουν έπαθλα και δώρα από ένα ποσό και πάνω, τα οποία θα είναι φτιαγμένα αποκλειστικά για τους τους χορηγούς του συγκεκριμένου πρότζεκτ.
— Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική σκηνή στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή;
Θα μιλήσω για την ανεξάρτητη σκηνή από την εμπειρία μου μέχρι στιγμής, είναι ένα αρκετά χαώδες ζήτημα, μετά βίας θα τη χαρακτήριζα σκηνή για την ώρα, δυστυχώς. Έχουμε όλοι πολύ δρόμο ακόμη. Δεν υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχουν managers, πολύ σημαντικά και τα δύο για άτομα/μπάντες που θέλουν να δημιουργούν μουσική που είναι προορισμένη να κάνει διεθνή καριέρα! (Δεν υπάρχει στήριξη από το κράτος, αυτό όμως το γνωρίζετε ήδη.)
Οι δισκογραφικές που συνεργάζονται με μουσικούς σαν κι εμάς, με τη σειρά τους, δεν έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν χρήματα σε καλλιτέχνες, όπως έκαναν παλιότερα, πριν από την ψηφιακή εποχή, και έχει μια λογική αυτό, αφού οι καιροί άλλαξαν και πράγματι οι συνθήκες είναι δύσκολες και γι’ αυτούς. Τέλος, οι μεγάλες, γνωστές δισκογραφικές εταιρείες της Ελλάδας, πολυεθνικές και μη, δεν ενδιαφέρονται για την ανεξάρτητη σκηνή, εφόσον το λαϊκό, το ελληνικό ποπ, ακόμα και το ελληνόφωνο έντεχνο αποφέρουν πολύ πιο σίγουρα κέρδη, τα οποία λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε από πού προέρχονται.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει δύναμη που σιγοβράζει στην ανεξάρτητη μουσική, υπάρχουν ταλέντα που είναι αποφασισμένα να λάμψουν και σιγά σιγά υπάρχει και κάτι πολύ σημαντικό που μας έλειπε, μα τώρα για κάποιο λόγο αρχίζει και ενεργοποιείται: αλληλοστήριξη και αλληλεγγύη.
— Περίγραψέ μας στο στυλ σου με τρεις λέξεις.
Ψηλόμεσα, άνεση, ’80s;
— Τι φοράς σήμερα και πόσο κοστίζει;
Μεταποιημένο κοστούμι του πατέρα μου, Thermal Φανελάκι Rib Marks & Spencer (€20), παπούτσια Dr. Martens (€100) και ένα κρεμαστό Sheandshe Jewelry.
— Πού πηγαίνεις τώρα;
Στο στούντιο, να γράψω δεύτερες φωνές για το επερχόμενο single των Youth Valley με τίτλο «I don’t want to go out with you, Veronica», που θα κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος της άνοιξης!
