Η Έκτη Καρυάτιδα*

Facebook Twitter
0

Η κληρονομιά που κουβαλάμε ως χώρα. Όλοι οι πεθαμένοι μας και τα μικρά και μεγάλα τους έργα  από τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη μέχρι τον "μικρό"- Μέγα  Ιησού ο Παρθενώνας και οι ξερολιθιές  όπου υπάρχουν. Τα μαρμάρινα σπαράγματα κι οι ποιητές μας. Μεγάλο φορτίο, ασήκωτο, πώς να πετάξεις με τόσο βάρος;  Μόνο να κοιτάξεις τι κουβαλάς θέλεις δέκα ζωές για να το επεξεργαστείς.



Το παρελθόν. Μια απροσδιόριστη αθώα τελίτσα. Σαν ένα  μακρινό  αστέρι στον ουρανό. Μια βρύση στην Μικρά Ασία,  ένα παιδί που παίζει με γυαλάκια και καρφάκια, ο πρώτος άτυχος εφηβικός ερωτάς, η  μάθηση, η δουλειά, η ζωή, η Τέχνη, η γνώση, ο έρωτας. Έκτη Καρυάτιδα:«Το πρώτο μπαχαράδικο στην Ευριπίδου από τότε που οι βαυαροί χάραξαν τα πρώτα σχεδια κι έγινε η Αθήνα πόλη γιατί μέχρι τότε ήταν τοπίο»


Η Ελλάδα. Η πατρίδα μου κι η γλώσσα μου, η θάλασσα και ο Όμηρος, ο Οδυσσέας και ο νόστος, η αιώνια επιστροφή, οι μνηστήρες, ο Δούρειος Ίππος, ο Θουκυδίδης και ο Πελοποννησιακός πόλεμος, ο Μαραθώνας, η Σαλαμίνα, ο Μεγας Αλέξανδρος, η Μικρασιατική καταστροφή, η επανάσταση του 21,  η ελευθερία, το έπος του 40, ο εμφύλιος, η μεταπολεμική αδικία, ο διχασμός, η σύγχυση, η τρέλα, η διαφθορά. Αλλά και το γαλάζιο και η ποίηση, ο ήλιος, τα κρητικά τραγούδια, τα νησιωτικά,τα ηπειρωτικά και τα θρακιώτικα. Οι ρίζες μου. Ε.Κ: «Εδώ θα μείνω. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει άλλος τόπος! Εδώ στην ρίζα αυτού του βράχου σε τούτο εδώ το σπίτι εγώ και η κυρία ιστορία αιώνες και αιώνες»


Το Σπίτι: «Ευχή και κατάρα μου να μην αφήσεις αυτή την σουβλερή τσιμεντένια μουσούδα (το μουσείο της Ακρόπολης) να πέσει επάνω του (στο σπίτι ). Αυτό δεν είναι μουσείο είναι Μαυσωλείο» λέει η μαμά της Ελένης στην «Έκτη Καρυάτιδα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη και η Ελένη Βουτυρά το γένος Νίκου, ανάβει τα φώτα κάθε βράδυ και φτιάχνει τον δικό της Παρθενώνα για να πάρει η  ίδια την θέση της έκτης Καρυάτιδας.

Το δικό μου σπίτι πάλι,  μια μέρα παλιά όταν ήμουν παιδί, το πήρε ο δρόμος.  Πριν ακόμη καλά καλά προλάβουμε να πάρουμε όλα μας τα πράγματα  ήρθε ο  γερανός και το έκανε μια χαψιά! Ακόμα θυμάμαι το μπαούλο μέσα στα δόντια της φαγάνας όπου μέσα είχα φυλαγμένη  την μοναδική μου κούκλα..



 

 

 

Η Οικογένεια. Απίστευτες εκδοχές οικογενειακής φρίκης αλλά και γαλήνης και απελευθέρωσης και δημιουργίας. Αυτό είναι το δικό μου αίμα, το κληρονομημένο dna. Μια ασφάλεια αλλά και όχι τόσο ασφάλεια τελικά. Μια ευλογημένη συμφωνία. Ο μπαμπάς, η μαμά, η  γιαγιά, τα αδέλφια, ο άντρας, τα παιδιά, το σπίτι. Ο κόσμος η κοινωνία, ο γάμος. Ο "κόσμος".

Ε.Κ: «Και τι με νοιάζει ο κόσμος, ζαμανφού» λέει η Ελένη που όταν έμαθε  ότι ο μπαμπάς της πάντρεψε τον γιο του και αδελφό της Αλέξανδρο με την γκόμενα του Ρωξάνη  έσκασε αλλά τελικά το βούλωσε!



 

 



Η Κοινωνία. Η δεκαετία του 60 κι ο ελληνικός κινηματογράφος. «Αμάρτησα για το παιδί μου». Τι επίκαιρο! Μεγάλο άλλοθι και να που φτάσαμε στη Κοινωνία ώρα μηδέν.  

 

 

 

 


Η Ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας. Ανασφάλεια και απόρριψη. Δεν με αγαπάνε αρκετά, να γίνω καλύτερη,  να μ’ αγαπήσει ο μπαμπάς και η μαμά, να με αγαπήσει ο κόσμος, να γίνω καλό παιδί, καλύτερο, πιο καλό, τέλειο.
ΕΚ: «Αλλά ήμουν αμουρέζ κι αθώα και η αθωότητα περισσότερο από την πονηρία είναι νάρκη στα θεμέλια του γάμου» λέει η Ελένη.  Εγώ θα συμπλήρωνα βάλσαμο και παρηγοριά στα γεράματα αν δεν νικήσει  η τρέλα.

 



Η Αλλοτρίωση. Να είσαι ένας άλλος που κατοικεί μέσα σου και εκποιεί τον εαυτό σου. Μεταβίβαση της κυριότητας σε άλλον, απαλλοτρίωση, σκαμμένη, χαμένη γη. Ε.Κ.:«Παραμονές γιορτών λαμπάδιασε το μπαχαράδικο. Ανήμερα γιορτής σαν χριστουγεννιάτικη συγκέντρωση στον Άδη έθαψα παππού και μάνα που δεν άντεξαν στη συμφορά» Να κάψουμε το μαγαζί του παππού, που του το ασφαλίσαμε για να πάρουμε τα ασφάλιστρα!

 



Μυθοποίηση και Απομυθοποίηση. ΠΑΟΚ, Θρύλος, Ολυμπιακός, η ομαδάρα, το χυδαίο lifestyle του 90, καταναλωτισμός και πλαστικές κάρτες, κοιλιακοί και ηλιοκαμένα σώματα. Και τεράστια βυζιά που σημαδεύουν τον πλανήτη Άρη!

 



Η Κρίση. Βυζιά που κοιτάνε το χώμα, ουρές στα συσσίτια της εκκλησίας, φόβος, φτώχεια, φτώχεια, φτώχεια καταραμένη. Ε.Κ.:«Ας γίνω εγώ μαμά, η έκτη Καρυάτιδα, που γλύτωσε από τους βαρβάρους».


 

 

 

 


Το Παρόν. Μια στιγμή πριν το μέλλον, ένα σκαλοπάτι στη σκάλα προς τον ουρανό. Ή την κόλαση;  Ε.Κ.:«Παρόν και μέλλον; Κύριος είδε».


 

 

 



Η Μνήμη. Μνήμα, μνημείο, άνοια.  Ε.Κ:«Εγώ και η τσάντα μου, η κιβωτός της Ελένης ,είναι όπως την άφησα, πως πέρασε ο καιρός, σαν νερό, ήμουν καλή επαγγελματίας και διαθέσιμη αυτό μ’ εφαγε μον ντιε». Οι ευτυχισμένες  μέρες,  Γουίνυ, Μπέκετ. Η κούκλα μου στο μπαούλο στο εβραϊκό σπίτι στην Θεσσαλονίκη που το πήρε ο δρόμος.


 

 

 



Το Γκρέμισμα. Κατεδάφιση, ζωή χωρίς όρια αλλά κυρίως το γκρέμισμα της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, η κατάρρευση, η πτώση. Τέλος εποχής.  

 

 

 

 



Ο Πόνος. Η γέννηση! Ζωή! Η αρχή της ελπίδας. 




 

 

 

Η Αλλαγή. Η μεγάλη προσδοκία, η κινητήριος δύναμη των πάντων, «εγώ θα τον αλλάξω» κλασσική φράση της ελληνίδας συζύγου «και τον άντρα μου και την ζωή μου» και «εγώ θα την φτιάξω να γίνει η μάνα των παιδιών μου» λέει με το μυαλό του ο σύζυγος. Αλλαγή εδώ και τώρα. Κλασσική  πολιτική ατάκα που τελικά μας κατάπιε.  Ε.Κ:«Θα ξεκουράζομαι κάτω από την ιερή ελιά θα λούζομαι στο αλμυρό νερό της τρίαινας του Ποσειδωνα κι όταν κρυώνω θα στρέφω το βλέμμα μου στην θλιβερή μουσούδα που κρύβει τις αδελφές μου Καρυάτιδες και θα ζεσταίνεται η καρδιά μου από το γλυκό τους μειδίαμα»


 

 

 



Το Μέλλον. Αόρατο, αβέβαιο και ομιχλώδες.




Η Ταυτότητα


Η Έκτη Καρυάτιδα είναι η Ελένη Βουτυρά το γένος Νίκου σύζυγος Ιορδάνη Βουτυρά, επάγγελμα ξεναγός, η Τελευταία Ρομαντική Ελληνίδα. Εγώ είμαι η Σοφία Φιλιππίδου του Φιλίππου και της Βασιλικής ηθοποιός- συγγραφέας- σκηνοθέτης λάτρης της ουτοπίας και του υπερρεαλισμού. Προσγειωμένη από την ζωή, ανατρεπτική από την φύση μου και με όλη μου την δύναμη κόντρα στο δυσοίωνο ρεύμα των καιρών.




«Έκτη Καρυάτιδα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη σε σκηνοθεσία Κώστα Τσόκλη με την Σοφία Φιλιππίδου.

θέατρο Άλμα, Ακομινάτου 15, Μεταξουργείο, κάθε Δευτ.-Τρ., ώρα έναρξης 21:00, κρατήσεις στο τηλ. 210 5220100





Διάφορα
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ