Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου: «Η εποχή μας πάσχει από έναν ακατάσχετο βερμπαλισμό»

Facebook Twitter
4

Φωτ: Στέφανος Παπαδόπουλος

 

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από ποιήματά της από την συγκεντρωτική συλλογή «Επιλογές και σύνολα, Ποιήματα 1965-1995» (Νησίδες).

_______________

«Είδα ένα άγαλμα να πέφτει

Μέσα στο λάκκο που έσκαψαν

Τα ίδια του τα πόδια βαθμηδόν

Απ' την πολλή ακινησία

Είπαν μερικοί

Ή το σαθρό του βάθρο

Από καθίζηση είπαν άλλοι

(Οι πιο ειδικοί)

Όμως εγώ κρατούσα το μυστικό

Εκείνης της εξήγησης

Και της αιτίας το βάρος κουβαλούσα

Μες του κρανίου μου την κρύπτη

Εκεί».

(«Πτώση», Αρμιλλάρια, 1973, Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

Είναι η εποχή της μεγάλης πτώσης;

Ναι. Τα πιο ουσιώδη της ζωής έχουν εκπέσει. Μερικές φορές αναγκάζομαι να κάνω συγκρίσεις με το παρελθόν, αν και δεν είμαι νοσταλγός του παρελθόντος. Τότε βλέπω πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα, πόσο πτωτικά κινούνται όλα. Αν δεν έχεις προσωπικές αντιστάσεις, αν δεν πιστεύεις σε έναν δικό σου θεό, δε μπορεί παρά να αλλοτριωθείς και να πέσεις στη λούμπα. Όσο για το άγαλμα που αναφέρω στο ποίημα, όταν το έγραφα σκεφτόμουν ότι συχνά θεοποιούμε πρόσωπα και καταστάσεις. Αργότερα, βλέπουμε ότι επρόκειτο τελικά για κάτι ψεύτικο. Πρέπει να περιμένει κανείς το μέλλον για να διαπιστώσει αν άξιζε να πιστεύει σε κάτι.

Σήμερα τι έχουμε θεοποιήσει; Το χρήμα;

Όλα τα υλικά αγαθά. Αυτή η θεοποίηση του χρήματος είναι που φέρνει μαζί της όλη αυτήν την πτώση. Αυτή η λατρεία στα υλικά πράγματα. Αυτήν την εποχή οι ψεύτικες λατρείες αποκαλύπτονται. Μακάρι ο άνθρωπος να κάνει μια αυτοκριτική για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του.

 

_______________

«...Μέσα μου είμαι μια αλλιώτικη νύχτα

Το δέντρο το εκστατικό το δεόμενο

Πλουτίζω φτωχαίνοντας

Από λόγο και φωνή».

(«Περίπτωση σιωπής», Περίπτωση σιωπής, 1968, Θεσσαλονίκη)

________________

 

Πλουτίζει κανείς μέσα από την σιωπή;

Πάντα πίστευα στην σιωπή. Η σιωπή συχνά εγκυμονεί το λόγο. Μετά από μια σιωπή μπορεί κανείς να εκφράσει καλύτερα αυτό που αισθάνεται. Δυστυχώς, η εποχή μας πάσχει από έναν ακατάσχετο βερμπαλισμό. Όλοι θέλουν να μιλούν αλλά κανείς δεν ακούει. Οι άνθρωποι θέλουν απλώς να βγάλουν από μέσα τους αυτό που αισθάνονται. Να πουν πράγματα που πολλές φορές δεν είναι καν άξια λόγου. Η σιωπή είναι αυτονόητη μέσα στο σώμα του ποιητή.

 

 _______________

«...Καθαρίζοντας τη ζωή μου

Πέθανα τρεις φορές».

(«ΧΙ», «Τα τοπία που είδα», 1975, Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

Πόσες φορές πρέπει να πεθάνεις ώσπου ν' αρχίσεις επιτέλους να ζεις;

Πολλές. Τρεις φορές είναι λίγες. Ο άνθρωπος πάντα νομίζει ότι ζει. Ακόμη κι όταν αρχίζει να ζει, δεν έχει συνείδηση αυτού που συμβαίνει.

 

_______________

«Φώναξα τον πατέρα

Και την μητέρα μου

Που άξαφνα είχανε γίνει

Τα παιδιά μου

Ο πατέρας μου και γιος μου

Έφευγε με το φαγωμένο του σώμα

Που το είδα ολόγυμνο και λυπημένο

Κι εγώ που ήμουν όλα τα γένη

Ενός φυτού

Έσκυψα και προσκύνησα τη ρίζα μου

Που με μιας έλαμψε άσπρο νερό

Και μου δρόσισε τα μάτια».

(«ΙΙ», «Τα τοπία που είδα», 1975, Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

Είναι βαρίδι η οικογένεια, κυρία Αγαθοπούλου;

Όταν ο πατέρας μου αρρώστησε βαριά, έγινα η μητέρα του κι αυτός ήταν το παιδί μου που περίμενε την φροντίδα και την περιποίηση. Έτσι συμβαίνει όταν ο γονιός γεράσει. Οι όροι αντιστρέφονται. Σ' αυτό το σημείο είναι που παίζεται το μεγάλο παιχνίδι της συνείδησης. Η μητέρα μου ζούσε στον τρίτο όροφο της οικοδομής που ζω ακόμη και σήμερα. Κάποια στιγμή -όταν χρειάστηκε να τη φροντίσω- έπαθα μεγάλη ζημιά με την συνείδησή μου. Η σχέση μου μαζί της ήταν μια πορεία αυτογνωσίας. Από τη μια, επιθυμούσα να την περιποιηθώ και από την άλλη, αρνιόμουν να το κάνω. Ήταν τρομερό. Ήταν σα να της έλεγα: Γιατί αντέστρεψες τους ρόλους; Εσύ μας έδινες μέχρι τώρα, γιατί να σου δώσουμε εμείς τώρα; Η οικογένεια είναι ένα μεγάλο βαρίδι, ένα μεγάλο ηθικό πρόβλημα. Ένα ζήτημα αντοχής και συνεννόησης. Ο γάμος είναι μια μεγάλη δοκιμασία. Όμως, πρέπει να δοκιμαστεί κανείς. Πάντα λέω ότι ο άνθρωπος πρέπει να παντρεύεται και να κάνει παιδί, διότι μόνο τότε γίνεται κοινωνικό το πρόσωπο. Χωρίς παιδί, πρόκειται απλά για μια σχέση, για ένα ζευγάρι κι όχι για οικογένεια. Το θέμα της συμβίωσης είναι τρομερό δύσκολο. Ωστόσο, δεν πρέπει να το αποφεύγει κανείς.

 

_______________

«Δε μιλώ για τους άλλους

Που μας πήραν τη βούκα απ΄το στόμα

Εκείνοι πεινούν ακόμα

Δε χορταίνει κανείς με τα κλεμμένα».

(«Κλοπή», Τα επακόλουθα, 1978, Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

Δεν τελειώνει ποτέ αυτή η βουλιμία;

Ποτέ. Είναι ανακυκλούμενη και συνεχίζει.

 

_______________

«Ψάχνω τη δική μου σημαία

Αυτά τα ξέθωρα κουρέλια

Κάτω απ' τον ήλιο

Έγιναν βρόμικοι επίδεσμοι...».

(«Την ώρα που μαυρίζουν τα όνειρα», Τα επακόλουθα, 1978, Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

Πιστεύετε στις εθνικές ταυτότητες;

Πιστεύω σε πράγματα πιο ουσιαστικά. Δεν θεωρώ την εθνική ταυτότητα τόσο σημαντική για έναν άνθρωπο. Η αστυνομική μου ταυτότητα γράφει ότι είμαι Ελληνίδα. Από 'κει και πέρα, θεωρώ ότι άλλα πράγματα είναι ουσιώδη για την ταυτότητα.

Είναι κάτι παγιωμένο η ταυτότητα;

Είναι μεγάλο ζήτημα η προσωπική, η εσωτερική ταυτότητα. Από τη μια, υπάρχουν προβλήματα και από την άλλη, υπάρχουν προβληματισμοί. Τα προβλήματα λύνονται, οι προβληματισμοί δυστυχώς όχι. Το υπαρξιακό είναι ένα ζήτημα για το οποίο δύσκολα μπορούμε να μιλήσουμε. Είναι ο προβληματισμός που δε θα λυθεί ποτέ. Να υπάρξεις. Ναι, να υπάρξεις... Αλλά πώς; Με ποιον τρόπο;

Η γραφή πάντως είναι μια προσπάθεια να υπάρξεις...

Ακριβώς. Μια προσπάθεια. Τίποτε περισσότερο. Είναι μια αδιάκοπη διαδικασία.

 

________________

«Έχω κάτι παράθυρα

Μέσα στα σπλάχνα μου

Κάτι μικρούς φεγγίτες

Τρύπες μυστικές

Κάθε πρωί

Σφυρίζω τη μουσική μου

Ακούω όλους τους καθημερινούς

Συναγερμούς

Πίνω του σώματός μου

Το νερό

Έτσι δεν κινδυνεύω

Από αφυδάτωση

Τρώω τις ίδιες μου τις σάρκες

Και αναπτύσσομαι κανονικά».

(«Έχω κάτι παράθυρα», Τα επακόλουθα, 1978, Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

Είναι η γραφή ένας προσωπικός κανιβαλισμός;

Την ώρα που γράφει κανείς είναι σε μια κατάσταση περίεργη. Εκτός εαυτού. Σα να γράφει κάποιος άλλος. Όταν το ποίημα τελειώσει, τότε συνειδητοποιεί αυτό που συνέβη. Τότε παρατηρεί όσα ήθελε κι όσα δεν ήθελε να πει. Πολλές φορές γράφουμε άλλα από αυτά που θέλουμε. Ο λόγος μας πάει αλλού. Το ποίημα μας πάει αλλού.

 

_______________

«...Μια σκόνη καφέ σκούρα

Κάθεται πάνω στα ποιήματά μου

Και γω αισθάνομαι να παλιώνω

Ανεπανόρθωτα».

(«Σαν παλιά λατέρνα», Θαλασσινό Ημερολόγιο, 1981, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

Φοβάστε ποτέ ότι αυτό που γράφτηκε σήμερα, αύριο θα ' ναι παρωχημένο και μπανάλ;

Δεν έχω αναρωτηθεί πάνω σ' αυτό το ζήτημα. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δε μ΄ενδιέφερε το μετά. Ξέρετε πώς γεννήθηκε αυτό το ποίημα; Μια μέρα καθόμουν στο μπαλκόνι και έβλεπα τον απέναντι να ανεβάζει την τέντα. Έτσι όπως γύριζε η «μανιβέλα», μου ήρθε στο μυαλό η λατέρνα.

Η γραφή τι σχέση έχει με την φθορά και το χρόνο;

Πάντα πίστευα -ειδικά τώρα που είμαι 82 χρονών- ότι αυτός που γράφει, πρέπει να ξέρει πότε θα σταματήσει. Αυτό το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και πολύ καιρό, γι' αυτό και αποφάσισα να μην εκδώσω άλλο βιβλίο. Νομίζω ότι είπα πάρα πολλά. Θέλω να είμαι ειλικρινής και να μην κάνω πονηριές. Αυτό το αποφάσισα διότι διαπίστωσα πως όλα αυτά που κρατάω στο συρτάρι μου είναι κατώτερα απ' όσα έχω γράψει. Λέω λοιπόν στον εαυτό μου: Δε θα αμαυρώσεις τα προηγούμενα βιβλία σου που έτυχαν μιας καλής υποδοχής. Εδώ τελειώνεις.

Θα σταματήσετε να γράφετε ή απλώς να εκδίδετε;

Όπως καταλαβαίνω, δεν έρχεται πια κοντά μου η γραφή. Σα να μου λέει: Τελείωσες κυρία μου, πάρ' το απόφαση. Δεν είναι καθόλου οδυνηρό αυτό. Ίσως σου ακουστεί εγωιστικό αλλά νιώθω πλήρης. Αν συνεχίσω να γράφω θα επαναλάβω απλώς τον εαυτό μου. Έχω στο μυαλό μου ορισμένους εξαιρετικούς ποιητές, οι οποίοι συνέχισαν να γράφουν σε μεγάλη ηλικία και τελικά, εξέπεσαν. Αυτό ήταν πολύ οδηνηρό για μένα. Εκείνοι μπορεί να μην το ήξεραν αλλά εμείς που τους διαβάζαμε, το ξέραμε.

 

________________

«...Μ' έσυραν ως αυτό το καλοκαίρι

Με πέταξαν στην άμμο σαν μαλάκιο

Με ξέρανε ο ήλιος τους για τα καλά

Τώρα τα δροσερά μου έργα

Ναυάγια γοερά μιας λεπτομέρειας

Που πάντα θα διαφεύγει των κυμάτων».

(«Θαλασσινό άλλοθι», Μετανάστες του εσωτερικού νερού, 1985, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

(Τουλάχιστον) Μια χαμένη γενιά λένε πως γέννησε η κοινωνικοπολιτική και οικονομική κρίση...

Έχω συναντήσει στη ζωή μου πολύ ενδιαφέροντες νέους που μου έχουν κάνει εντύπωση. Που αισθάνονται τα πράγματα...Πώς να το πω; Σε βάθος. Μ' έχουν εκπλήξει. Ελπίζω πολύ στους νέους. Πιστεύω πως αυτή η γενιά θα μεγαλουργήσει, αν προσπαθήσει να μη χαθεί.

Όλο σας το ποιητικό έργο είναι ποτισμένο με θαλασσινό νερό, με καλοκαίρι...

Αυτό μου το έλεγε η Ζωή Καρέλλη. Ήμασταν πολύ φίλες. Όπως είμαστε τώρα με τη Δημουλά.

Η σχέση σας με τη Δημουλά πώς είναι;

Είμαστε φίλες πάρα πολλά χρόνια. Το '81 της έστειλα το «Θαλασσινό Ημερολόγιο». Λίγο αργότερα μου έστειλε τη συλλογή «Το τελευταίο σώμα μου». Τότε αρχίσαμε να αλληλογραφούμε. Ακόμη κι όταν ήταν στο Λονδίνο -όταν ο Άθως Δημουλάς ήταν άρρωστος- μου έγραφε γράμματα. Πρόσεξε. Όχι γράμματα απελπισίας. Η Δημουλά είναι πολύ γενναία. Μοιάζουμε σε πάρα πολλά. Στην πιο πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε είπε σε ένα σημείο ότι είναι «λαϊκούρα». Κι εγώ «λαϊκούρα» είμαι. Η Δημουλά είναι η κορυφαία μας ποιήτρια. Λίγοι το παραδέχονται αυτό. Μα γιατί δεν το παραδέχονται; Η Δημουλά είναι το Νόμπελ που δεν πήρε. Ακόμη.

Και το καλοκαίρι; Δε μου είπατε για το καλοκαίρι...

Η θάλασσα είναι ένα βίωμα. Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε στην Χαλκιδική κι εκεί έγραφα πολύ. Η θάλασσα με επηρέαζε κυρίως αρνητικά. Γι΄αυτό, τα ποιήματα μου για τη θάλασσα είναι, όσο περίεργο κι αν ακουστεί, αντι-θαλασσινά. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίσει ο αναγνώστης. Ως αντι-θαλασσινά.

 

_______________

«Το καλοκαίρι φεύγει από πάνω μας

Όπως φεύγει το αίμα απ' τον σκοτωμένο

(Προμετωπίδα στο Θαλασσινό Ημερολόγιο, 1981, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη)

_______________

 

Το καλοκαίρι κουβαλάει κάτι πένθιμο, δε νομίζετε;

Το καλοκαίρι είναι μια ψευδαίσθηση. Πολλοί ζούνε με ψευδαισθήσεις. Εγώ έζησα μέσα στον ρεαλισμό.

Και πώς γράφατε ποιήματα; Δεν είναι αντιφατικό;

Είναι ο άλλος κόσμος μέσα μας που εκφράζεται. Ξέρεις, εγώ ήθελα να γίνω ρεμπέτισσα. Τραγουδούσα ρεμπέτικα. Όταν ήμουν μικρή, πήγαινα έξω από τις ταβέρνες και κοίταζα από το τζάμι τους ρεμπέτες που τραγουδούσαν. Στη γειτονιά μου οι άνθρωποι έπαιρναν ένα μπουκάλι ούζο από το μπακάλη και μαζεύονταν και τραγουδούσαν στο μισοσκόταδο. Έβγαινα κι εγώ στο παράθυρο και τους άκουγα. Το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν ένα του Παπαϊωάννου. Μια φορά εγελάστηκα κι ύστερα δε γελιέμαι...(τραγουδάει)

 

Βιβλίο
4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Συζητώντας για ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, τους δωσίλογους της Κατοχής

Βιβλίο / Oι δωσίλογοι, ένα θέμα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

Μέσα από την έρευνά του σε αρχεία που μέχρι σήμερα παραμένουν κλειστά ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης εξετάζει τα γεγονότα και τα πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές σε μια πολύπαθη και αιματηρή για την Αθήνα περίοδο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Βιβλίο / Το πρώτο μυθιστόρημα της Καλλιρρόης Παρούση μπήκε στα ευπώλητα από στόμα σε στόμα

Το Λίγα Λόγια για μένα της Καλλιρρόης Παρούση είναι ένα μυθιστόρημα με ποιητικό λόγο που το νεανικό κοινό το ανακάλυψε μέσω word of mouth. Και όπως λέει και ένας φίλος της «ένα καλό βιβλίο είναι σαν μία νάρκη, δεν ξέρεις σε ποιανού την ψυχή θα σκάσει».
M. HULOT
Γκαζμέντ Καπλάνι «Με λένε Ευρώπη»

Το πίσω ράφι / «Με λένε Ευρώπη»: Το βιβλίο ενός Αλβανού μετανάστη για τις περιπέτειές του στην Ελλάδα

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εναλλάσσει την εμπειρία του στην Ελλάδα με τις μικρές οδύσσειες ανθρώπων που άφησαν πίσω την πατρίδα τους, σε ένα βιβλίο που κινείται διαρκώς μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και καταπιάνεται με το ανεξάντλητο θέμα της μετανάστευσης και της ταυτότητας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

The Book Lovers / Ο Larry Gus διάβασε τον «Οδυσσέα» του Τζόις περπατώντας τους δρόμους της Αθήνας

O Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον μουσικό και συνθέτη Larry Gus, aka Παναγιώτη Μελίδη, για τα βιβλία που επηρέασαν τη μουσική του. Πρόκειται για έναν εντελώς ιδιοσυγκρασιακό αναγνώστη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Μέχρι τον Αύγουστο»: Το ‘χαμένο’ μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Βιβλίο / «Μέχρι τον Αύγουστο»: Το «χαμένο» μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έπρεπε να παραμείνει χαμένο

Το βιβλίο προσφέρει στιγμιαίες απολαύσεις, αλλά είναι ολοφάνερα ημιτελές και πολλά σημεία του μοιάζουν τόσο κακογραμμένα που καθιστούν απολύτως κατανοητή την επιθυμία του συγγραφέα να μην εκδοθεί ποτέ.
THE LIFO TEAM
Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Βιβλίο / Ο σουρεαλιστικός «συντε(λο)γοτεχνικός» κόσμος του Αχιλλέα ΙΙΙ

Ο βραβευμένος συγγραφέας που μόλις κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων του με τον διφορούμενο τίτλο «Τέλος Πάντων» εξηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί τον απασχολούσε συνέχεια το τέλος του κόσμου, σε σημείο που του έγινε εμμονή.
M. HULOT
Πέρα από τις Ακυβέρνητες πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του 1967

Lifo Mini – Series / Πέρα από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες: O Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Κοτζιάς και η Χούντα του '67

H Κωνσταντίνα Βούλγαρη σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Στρατή Τσίρκα, μιλά για τη φιλία του με τον Σεφέρη, την πολιτική του δράση μέσα στη Δικτατορία, αλλά και για το πώς έπεισε τον Παύλο Ζάννα να μεταφράσει Προυστ, μέσα στη φυλακή. Στο podcast ακούγονται για πρώτη φορά αποσπάσματα από διάλεξη που είχε δώσει ο Σ. Τσίρκας μαζί με τον Α. Kοτζιά.
THE LIFO TEAM
Σέρχιο Πιτόλ «Συζυγική ζωή»

Το Πίσω Ράφι / «Η συζυγική ζωή»: Η απολαυστική σάτιρα του Σέρχιο Πιτόλ για τις δηλητηριασμένες σχέσεις

Μέσα από τις απέλπιδες προσπάθειες μιας γυναίκας ν’ απαλλαγεί οριστικά από τον άπιστο σύζυγό της, με τη λοξή και ειρωνική ματιά του, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς μεταμορφώνει σε φάρσα αυτό που άλλοι θα έβλεπαν ως τραγωδία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Paul Lynch

Βιβλίο / Paul Lynch: «Υπάρχουν συγγραφείς που παίζουν στο κέντρο του γηπέδου, εγώ παίζω στα άκρα»

Ο πέμπτος Ιρλανδός συγγραφέας που παίρνει το Booker εξηγεί στη Βένα Γεωργακοπούλου γιατί στην Ιρλανδία βγαίνουν τόσο σημαντικά βιβλία, περιγράφει πως σε μια λαϊκή σχολίασαν το βραβευμένο βιβλίο του ως «πολύ μαύρο» και πως αν καθόταν να γράψει κάτι για να κερδίσει, αυτό δεν θα ήταν το «Τραγούδι του προφήτη».
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

σχόλια

2 σχόλια
«Περπατούμε και περπατούμε.Οι πιο νέοι τραγουδάνε τραγούδια λυπητεράΣφυρίζει το αγόρι το φίδι και ο άνεμοςΓίνονται μπροστά μας πολλά θαύματαΔεν απορούμεΜπαίνουμε πιο βαθιά στο δάσος». Μ.Κέντρου-Αγαθοπούλου