Aπόψε φίλα με να με χορτάσεις

Υπάρχουν πρωινά φιλιά, χωρίς καφέ, με γλώσσες στεγνές

-φιλιά που ακόμη μυρίζουν ύπνο και σεντόνια.

Υπάρχουν και μεσημεριανά, ήρεμα, χορτασμένα

-φιλιά με υπολείμματα σάλτσας.

Αργά το βράδυ τα φιλιά μυρίζουν οινόπνευμα. Του κόντε Σολωμού ήταν ποτισμένα με κολώνια, του Μάλκολμ Λόουρι είχαν γεύση τεκίλας με σκουλήκι. Και τα δύο ήταν σοβαρά και θλιμμένα και σήκωναν τη σκόνη σα σύννεφο.

Υπάρχουν τα πληρωμένα, υπάρχουν και τα ελευθέρας. Φιλιά σε πάρκα, σε δρόμους, σε σπίτια, σε γραφεία,σε φορτηγά. Φιλιά σε υπόστεγα και φιλιά κάτω απ’ το βυθό. Υπό του μηδενός και με θυελλώδεις ανέμους. Φιλιά που απειλούν την πανίδα και φιλιά που απειλούν τη χλωρίδα. Υπάρχουν κι αυτά που δεν απειλούν κανέναν.

Η  Ούλρικε Μάινχοφ έδινε αλμυρά φιλιά με γλώσσα, η Εμιλυ Ντίκινσον δεν πρόλαβε να φιληθεί. Ο στρατάρχης Παπάγος δε φιλούσε στο στόμα κι ο Αδόλφος Χίτλερ έδινε μακρόσυρτα δραματικά φιλιά με τον Βάγκνερ στη διαπασών.

Ένας που ήξερα φιλούσε σα να φοβόταν μη χάσει το λεωφορείο κι ένας που ήθελα να ξέρω, σαν το άθροισμα των αριθμών της ημερομηνίας της άλωσης της Κωνσταντινούπολης - τα φιλιά του έγραφαν ιστορία, δηλαδή.

Μερικοί φιλάνε κατουρημένες ποδιές και μερικοί την Παναγιά στο στόμα.

Μερικοί φιλάνε σταυρό ,άλλοι προτιμούν τους λαιμούς.

Κάποιοι έχουν φιληθεί πολύ, κάποιοι όχι και τόσο.

Και κάποιοι θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να λάβουν τον τελευταίο ασπασμό- το πλέον δημοκρατικό απ’ όλα τα φιλιά που μας αναλογούν.