Δύο άνθρωποι, ο ένας πάνω από 90 και ο άλλος πάνω από 70 (να τα εκατοστίσουν), βρίσκονται ξανά μαζί σ’ ένα πάλκο, μετά από καιρό, μετά από πολύ καιρό. Δεκαετίες λένε… Ο λόγος για τον χαλκέντερο μαέστρο Μίμη Πλέσσα και βεβαίως για τον καλλίφωνο και αιωνίως ποπ τραγουδιστή Δάκη. Ο γράφων πρεσβεύει οπωσδήποτε το… τόπος στα νιάτα, αλλά, εν πάση περιπτώσει, καλόν είναι να μην ξεχνάμε και το παρελθόν – ακόμη κι εκείνο το ελαφρύ κομμάτι του, που ενσωματώνει την τέχνη της ερωτικής αφέλειας στο τραγούδι ή μια χορευτική σπιρτάδα.
Πλέσσας και Δάκης συνεργάζονται εμφανώς και κατά πρώτον(;) στο μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Γοργόνες και Μάγκες» το 1968. Είναι γνωστή η σκηνή με τη Μαίρη Χρονοπούλου να χορεύει ντυμένη στα κόκκινα, στα πλακόστρωτα της Ύδρας (των μπιτ και των μποέμ, που παρακολουθούσαν από δίπλα…), και τον Λάκη Κομνηνό, πλάι της, να προσφέρει μερικές ακαταμάχητες πόζες. Εκεί σκάει η γλυκιά φωνή του Δάκη στο «Τόσα καλοκαίρια, μου είχαν φύγει από τα χέρια…» (Πλέσσας-Παπαδόπουλος). Διαχρονικό ελληνικό glamorous, με τουριστικό concept που σε τελειώνει…
Το 1969 ο Δάκης κυκλοφορεί ένα θρυλικό 45άρι, σε ετικέτα MINOS, με το «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά» (Πλέσσας – Ιατρόπουλος) στη μια πλευρά και το «Κορίτσι στάσου να σου πω» (Πλέσσας – Δασκαλόπουλος) στην άλλη. Πανέμορφη η μελωδία του πρώτου, θανατηφόρο σέικ το δεύτερο σε τρανή φάση... shake your booty, με τον Δάκη να σε στέλνει, μπροστά, στους εσχάτους ουρανούς, ή έστω, πίσω, σε κανα σφαιριστήριο του '70...
Το 1969 ο Δάκης κυκλοφορεί ένα θρυλικό 45άρι (σε ετικέτα MINOS). Το λέω θρυλικό, γιατί και οι δυο πλευρές του τράνταξαν τα φλόρια. Δεν ήταν η… side a, και «κάτι» για να γεμίσει την πίσω πλευρά… Ήταν δυο τραγούδια που έγραψαν ασυναγώνιστη ποπ ιστορία.
Το «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά» (διαβάζουμε «Κιφησιά» στην αρχή, αλλά μετά διορθώθηκε!) των Μίμη Πλέσσα και Δημήτρη Ιατρόπουλου και πίσω το «Κορίτσι στάσου να σου πω» σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου. Τραγουδάρες! Ο Πλέσσας, στα καλύτερά του, πλάθει μια ωραία μελωδία στο πρώτο (αν και με ρεφρέν που λιγώνει…), ενώ το δεύτερο είναι ένα θανατηφόρο σέικ, λίγο… παλιομοδίτικο για το ’69, όταν η ποπ και το ροκ είχαν προχωρήσει σε άλλες σφαίρες, αλλά σε κάθε περίπτωση αχτύπητο.
Στα δύο αυτά τραγούδια στηρίχτηκε μάλιστα ένα ολόκληρο LP την επόμενη χρονιά. Ήταν «Το Ωροσκόπιο της Αγάπης» [MINOS, 1970], πρώτο προσωπικό για τον Δάκη – ολάκερο σε μουσικές του Πλέσσα και στίχους διαφόρων.
Το να γράφονταν, βεβαίως, 12 ισάξια τραγούδια με το «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά» και το «Κορίτσι στάσου να σου πω» θα ήταν φύσει αδύνατον, όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν απλώς ενδιαφέρον, αλλά μερικές φορές… και κάτι παραπάνω. Υπήρχαν κι άλλα καλά κομμάτια σ’ εκείνον τον δίσκο, θέλω να πω, που αξίζει να τα θυμηθούμε. Ίσως, δε, να τα θυμηθούν στη Βουλιαγμένη και οι δύο καλλιτέχνες…
Το άλμπουμ άνοιγε με το «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά» (τι καλύτερο για lead track;) και συνέχιζε με το εξ ίσου χαριτωμένο «Μάζευα στα χέρια μου βροχή» σε στίχους Βεατρίκης Δαλαμάγκα. Slow, μπαλάντα, με λαμέ ερωτικούς στίχους και μελωδία δουλεμένη. Απλό τραγούδι ελαφρού νταλκά… και τέλειο για τη φωνή του Δάκη. Το… «Στη σελίδα 18» ήταν σε στίχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου. Δυνατό και… ντιτζεϊκό το open drumming, αλλά το κλασικό «πλεσέικο» πνευστό section, εδώ, δεν απογειώνει το κομμάτι. Απεναντίας το «Ήταν κάποιο καλοκαίρι» που ακολουθεί, σε στίχους Δασκαλόπουλου, συγκινεί περισσότερο με την απλή γραμμή και την χωρίς εξάρσεις ενορχήστρωσή του. Ακόμη μια ωραία μελωδία από τον Πλέσσα, και με τον Δάκη να πλέει σε θάλασσες ερμηνευτικής ευτυχίας. Το «Η μέρα της γιορτής σου» (στίχοι Νέστωρ Μάτσας, Λουκία Πλέσσα) έχει μπουζούκι και μοιάζει με παραλειπόμενο από τον «Δρόμο» (παρότι δεν έχει στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου). Πολύ ωραίο αλαφροπάτητο ζεϊμπέκικο τύπου-Πλέσσα, το οποίο πέρασε, νομίζω, κομματάκι απαρατήρητο. Κρίμα… και φοβερός ο Δάκης! Το «ανέβασμα» κάποια στιγμή γλιστράει προς το σέικ, και είναι αυτό το μελωδικό και ρυθμικό πηγαινέλα που κάνει το τραγούδι διάφανο στα χρόνια. Εννοώ πολύ ξεχωριστό! Το Α6 λέγεται «Επτά φορές» κι έχει στίχους του Ιατρόπουλου. Mid-tempo άσμα και κάπως jazzy, αν και όχι ιδιαίτερου βεληνεκούς…
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το αθάνατο «Κορίτσι στάσου να σου πω». Ο μεγάλος Άκος Δασκαλόπουλος γράφει και ο εξ ίσου μεγάλος Μίμης Πλέσσας μελοποιεί, σε τρανή φάση… shake your booty. Ξέρω πως… ο κόμματος παίζεται ακόμη και σήμερα στις πίστες από το αυθεντικό 45άρι και γίνεται χαμός, ή έστω ριμιξάρεται! Και ο Δάκης ε; Σε στέλνει μπροστά στους εσχάτους ουρανούς, ή έστω πίσω, σε κανα σφαιριστήριο του ’70… «Μικρή ανεμώνα» λέγεται το επόμενο τραγούδι (στίχοι Ιατρόπουλος). Το κομμάτι οδεύει προς την… «Κηφισιά» και το «Τόσα καλοκαίρια», είναι όμως κατώτερο και από τα δύο.
Πολλά άγνωστα τραγούδια για τη συνέχεια. Για να τ’ ακούσουμε ένα-ένα…
Το «Μην τα θυμάσαι» σε στίχους Σώτιας Τσώτου έχει ωραία bass line και γενικώς είναι ένα από τα tracks που θα μπορούσε να ξεχωρίσουν από το δίσκο. Δε συνέβη. Οι «επιτυχίες» ήταν τέτοιας διαφοράς, που… έκοβαν την όρεξη σε ό,τι προαλειφόμενο. Τα ίδια και για το «Με ρωτήσανε» της Λουκίας Πλέσσα. Ο Δάκης ξέρει να χαρίζει στο κομμάτι την αίγλη του «κλασικού», ακόμη και όταν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Το «Τώρα που φεύγεις» της Βεατρίκης Δαλαμάγκα είναι το δεύτερο τραγούδι με μπουζούκι στο «Ωροσκόπιο της Αγάπης». Χασάπικο… και ουδεμία σχέση με τη «Μέρα της γιορτής σου». Το άλμπουμ θα κλείσει με το «Πώς» σε στίχους του ίδιου του Μίμη Πλέσσα. Πολύ καλό το ρυθμικό τμήμα, όπως και το βάθος της εγγραφής (breaks που και σήμερα θα έκαναν στράκες). Περίεργο κομμάτι. Λίγο jazz, λίγο blues, λίγο shake, λίγο απ’ όλα… και όλα στη θέση τους βαλμένα.
Από τότε, από τα early seventies εννοώ, Δάκης και Μίμης Πλέσσας πρέπει να ξανασυναντήθηκαν το 2008, όταν κυκλοφόρησαν το άλμπουμ “Moments” [Capitol/ MINOS]. Στις κλασικές μελωδίες του Μίμη Πλέσσα («Ένας ουρανός μ’ αστέρια», «Ποιος το ξέρει», «Η πρώτη μας νύχτα», «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου», «Ποια νύχτα σ’ έκλεψε» κ.λπ.) έχουν γραφεί ξένοι στίχοι (αγγλικοί, γαλλικοί, ισπανικοί, αραβικοί…), με τον Δάκη, ως πολύγλωσσος Αιγυπτιώτης που είναι, να τραγουδά με άνεση παντού και πάντα.
Αξίζει να πω πως μέσα στα 14 τραγούδια του CD υπάρχουν και δύο τραγουδισμένα στη γλώσσα μας, το «Περασμένα μεσάνυχτα» (στίχοι Λουκίλα Καρρέρ) και το «Η μέρα της γιορτής σου» (από το «Ωροσκόπιο…»), πράγμα που σημαίνει πως αυτό το δεύτερο είναι πολύ πιθανό ν’ ακουστεί και στη Βουλιαγμένη…
Εγώ πάντως από ένα πρόγραμμα με «ξένα» τραγούδια του Δάκη θα έλεγα πως δεν θα έπρεπε με τίποτα να απουσιάζουν τα “Monsieur Cannibale” (Sacha Distel), “La petite Marie” (Les Musiciens), “Tu veux, tu veux pas” (Zanini, Brigitte Bardot), “Mamy Blue” (Pop-Tops), “Feelings” (Morris Albert), “J'ai entendu la mer” (Christophe) και κυρίως τo “Gaston (Le téléfon)” του Nino Ferrer… Όποιος ξέρει τι σήμαιναν αυτά τα φοβερά tracks για το διεθνές διαχρονικό ρεπερτόριο τού Δάκη θα με δικαιολογήσει…
Και εις έτη πολλά.
Info:
Μίμης Πλέσσας – Δάκης
«Στιγμές...»
Φιλική συμμετοχή: Έλενα Περβαινά
Λίμνη Βουλιαγμένης
Τετάρτη 24/6, 22:30
Τιμές εισιτηρίων: 25, 20, 15, 10 ευρώ
σχόλια