Σε μια εποχή όπου όλα μοιάζουν να γυρίζουν γύρω από τις μεγαλουπόλεις και την κουλτούρα τους, ο Αποστόλης Ιωάννου εμπνέεται από την ανεπιτήδευτη αγάπη του για την ελληνική ύπαιθρο και παράδοση, δημιουργώντας ένα graphic novel-φόρο τιμής στην παραμυθένια διάσταση μιας πραγματικότητας που χάθηκε.
Tο "Χωριό" εκτός από κομμάτι του εαυτού μου είναι και μια καταγραφή της παράδοσης σε κόμικ. Αυτά που θέλω να πω, τα λέω μέσω των εικόνων και μέσω των χαρακτήρων και όχι μέσω του σεναρίου.
ΤΟ ΧΩΡΙΟ είναι ένα graphic novel 80 ασπρόμαυρων σελίδων που διηγείται μια απλή, όσο και όμορφη ιστορία: Οι σχέσεις των νέων γενεών με τις παλαιότερες, μέσω εικόνων που αποτυπώνουν την ελληνική ηπειρωτική φύση, την αρχιτεκτονική των χωριών της, τις αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, τα πανηγύρια, τα παιδικά παιχνίδια, και –εν γένει- την ανεμελιά μιας ζωής με πιο αργούς, πιο «ανθρώπινους» ρυθμούς. Μιας εποχής που πέρασε.
Αποτέλεσμα όχι μόνο της αγάπης του δημιουργού του, αλλά και της εντατικής έρευνας που προηγήθηκε σε θέματα λαογραφικού και φυσικού ενδιαφέροντος, ΤΟ ΧΩΡΙΟ είναι μια δουλειά που ζητά την βοήθεια των αναγνωστών για να ολοκληρωθεί και να τυπωθεί.
"Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Τρίκαλα" μου λέει ο Αποστόλης Ιωάννου. "Απ' τα 18 μέχρι τα 21 ήμουν Θεσσαλονίκη όπου σπούδασα φωτογραφία - μετά 18 μήνες στρατό. Έπειτα έζησα στα Τρίκαλα πάλι και στα 32 πήγα Κύπρο. Όταν γύρισα από Κύπρο ήρθα στη Φήκη, στα 33 πλέον. Τώρα είμαι 35."
Και πώς αποφάσισες να μετακομίσεις στην Φήκη;
Υπήρχε ένα σπίτι όπου πλέον δεν έμενε κανείς (οι παππούδες "έφυγαν") και σε συνδυασμό με το ότι ήθελα να το ζήσω αυτό, πήρα την απόφαση να έρθω.
Και πώς είναι η ζωή σου εκεί;
Είναι σίγουρα πιο ήσυχη η ζωή εδώ, αν και με τη δουλειά που κάνω όχι και όσο αργή θα ήθελα να είναι. Το θετικό είναι ότι εδώ στρώνομαι πιο εύκολα στη δουλειά, δεν υπάρχουν πολλά να με φρενάρουν. Ένα αρνητικό είναι πως όταν χρειάζεσαι κάτι που δεν υπάρχει εδώ, π.χ. μια τράπεζα, πρέπει να ξοδέψεις χρόνο και χρήματα για να κατέβεις Τρίκαλα.
Τι δουλειές έχεις κάνει;
Έχω δουλέψει ως μπάρμαν, βοηθός τοπογράφου, περιπτεράς, ταξιτζής, χτίστης πέτρας, ρεσεψιόν σε ξενοδοχείο και άλλες...Κάθε δουλειά έχει τις δυσκολίες της. Και του εικονογράφου / κομίστα έχει δυσκολίες... πώς αλλιώς;
Πώς σου ήρθε η έμπνευση για το 'Χωριό';
Σε κάθε κόμικ που φτιάχνω προσπαθώ να μπολιάσω πράγματα που μου αρέσουν. Στο Χωριό υπάρχουν αναμνήσεις από τους παππούδες μου, αναμνήσεις από διακοπές που έκανα σαν παιδί σε ορεινά χωριά. Υπάρχει η φύση της Πίνδου, η αρχιτεκτονική των ορεινών χωριών, και αρκετά στοιχεία από την παράδοση όπως φορεσιές, αγροτικές εργασίες και πανηγύρια. Έτσι το "Χωριό" εκτός από κομμάτι του εαυτού μου είναι και μια καταγραφή της παράδοσης σε κόμικ. Αυτά που θέλω να πω, τα λέω μέσω των εικόνων και μέσω των χαρακτήρων και όχι μέσω του σεναρίου. Το σενάριο είναι δευτερεύον, απλά μια αφορμή, ένα "απαλό" και διακριτικό background.
Οι συγχωριανοί σου ξέρουν ότι φτιάχνεις αυτό το πρότζεκτ; Πώς νιώθουν που εμμέσως το χωριό τους θα γίνει μέρος ενός έργου τέχνης;
Δεν ξέρω κανέναν εδώ στο χωριό εκτός από το μπακάλη ο οποίος είναι στην ηλικία μου και έχουμε κοινά μουσικά γούστα. Οπότε όχι δεν νομίζω να ξέρουν για το πρότζεκτ μου, συν ότι το κόμικ που φτιάχνω δεν είναι για τη Φή που είναι χωριό του κάμπου, πεδινό, ενώ το κόμικ μου είναι για το αρχέτυπο ενός ορεινού χωριού. Θα μπορούσε να είναι για ένα ορεινό χωριό του Ασπροπόταμου.
Πώς αποφάσισες να αναζητήσεις crowdfunding για το Χωριό;
Ήθελα να το ζήσω. Έχω περάσει από την διαδικασία να βγάλω το κόμικ μου μέσω εκδοτικής, το 2013 κυκλοφόρησε το "Βαθύ δάσος" από την comidom Press. Φέτος τον Απρίλη κυκλοφόρησα 2 κόμικ μόνος μου, αυτοεκδόσεις, Το "ρομπότ και το κορίτσι 1" και το "Μαγικα βελανίδια". Οπότε τώρα αποφάσισα να κάνω πάλι κάτι διαφορετικό. Η διαδικασία του Crowdfunding είναι ξεχωριστή! Έρχεσαι σε επαφή με το κοινό σου πριν ακόμα κυκλοφορήσει η δουλειά... Το κοινό μπορεί να παρακολουθεί την εξέλιξη της δουλειάς, συν ότι μπορεί να συμμετέχει στην πραγμάτωσή της.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου κομίστες τώρα, και τι κόμικς διάβαζες όταν ήσουν πιτσιρικάς;
Δύο από τους αγαπημένους μου κομίστες είναι ο Jeff Smith και ο David Petersen. Mικρός διαβαζα παρα πολλα... Αστερίξ, Λούκι Λουκ, Λεορνάντο, Τζοε μπαρ, Εντίκα, Κόρτο Μαλτέζε, Κόναν, το Κόμιξ (με τα παπιά), Περιπέτεια...
Comics έφτιαχνα από μικρός, απλά κάπου στα 29 με 30 ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και με κέρδισαν.
Η κοινωνική σου ζωή έχει αλλάξει, ζώντας στην Φήκη; Νιώθεις ποτέ μοναξιά;
Σίγουρα έχει αλλάξει η ζωή μου εδώ... Ζω κάποια πράγματα που δεν τα ζούσα τόσο έντονα στα Τρίκαλα. Οι αλλαγές των εποχών για παράδειγμα είναι πολύ πιο έντονες εδώ. Νομίζω η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το πόσο πολλούς ανθρώπους έχεις γύρω σου...Νομίζω όλοι μας έχουμε νιώσει μόνοι σε ένα μέρος όπου υπάρχουν πολλοί άνθρωποι. Έρχονται και φίλοι μου από εδώ οπότε δεν θα έλεγα ότι νιώθω μοναξιά.
Μπορείς να φανταστείς ξαφνικά τον εαυτό σου σε μια μεγαλούπολη όπως είναι η Αθήνα;
Δεν νομίζω ότι μου πάει η μεγαλούπολη... Δεν ξέρω το μέλλον αλλά προσπαθώ να μην κατοικώ σε μεγάλες πόλεις, άλλωστε γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια πόλη μικρή.
Απ' όλα τα κόμικς και τις εικονογραφήσεις που έχεις κάνει (πέρα απ' το Χωριό), για ποιο/α είσαι πιο περήφανος, και γιατί;
Νομίζω οι εικονογραφήσεις των παιδικών βιβλίων και των παραμυθιών που έχω κάνει...δεν μπορώ να πω μόνο ένα, συγγνώμη.
Εικονογραφήσεις και comics του Αποστόλη, μπορείτε να δείτε εδώ.
Βοηθήστε να εκδοθεί το Χωριό, εδώ.
σχόλια