Πέντε πράγματα για τα οποία μετανιώνουν οι ετοιμοθάνατοι

Πέντε πράγματα για τα οποία μετανιώνουν οι ετοιμοθάνατοι Facebook Twitter
12

[Απ' το Arise India Forum, μέσω του twitter του @RenoDakota. Το είχα πρωτομεταφράσει εγώ ο ίδιος πριν από μερικά χρόνια - και υπάρχει λόγος που το βάζω ξανά.]

Φωτογραφία: Jean-Baptiste Tournassoud - Melancolia Corbet (1914) 

"Για πολλά χρόνια δούλεψα στην παρηγορητική φροντίδα ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν. Έζησα ξεχωριστές στιγμές, όντας μαζί τους για τις τελευταίες 3 με 12 εβδομάδες της ζωής τους. 

 

Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν αντιμετωπίζουν το θάνατό τους. Έχοντας βιώσει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων (άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση) στο τέλος ένιωθαν την πολυπόθητη αποδοχή: Κάθε ασθενής γαλήνευε, τελικά, πριν πεθάνει. 

 

Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, είδα ότι υπήρχαν πολλά κοινά στις απαντήσεις τους. Να πέντε - αυτά που άκουσα πιο συχνά: 

 

1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ' αλήθεια, κι όχι όπως περίμεναν οι άλλοι να τη ζήσω.  

Όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι η ζωή του σχεδόν τελείωσε, βλέπει πιο καθαρά πόσα (σημαντικά) όνειρά του δεν πραγματοποίησε. Οι περισσότεροι δεν είχαν κάνει ούτε τα μισά και τώρα έφευγαν ξέροντας ότι γι' αυτό έφταιγαν οι επιλογές που είχαν κάνει - ή δεν είχαν κάνει.  

Είναι σημαντικό να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις κάποια απ' τα όνειρά σου - με το που χάνεις την υγεία σου ίσως να είναι αργά. 


2. Εύχομαι να μην δούλευα τόσο σκληρά.  

Αυτό μου το είπαν σχεδόν όλοι οι άντρες ασθενείς μου. Έχασαν τα παιδικά χρόνια του γιου ή της κόρης τους, δεν έζησαν όσο θα μπορούσαν συντροφιά με το έτερό τους ήμισυ, δεν διασκέδασαν όσο ήθελαν. 

Απλοποιώντας τον τρόπο ζωής σας και κάνοντας συνειδητές επιλογές κατά τη διάρκειά της είναι δυνατόν να ζήσετε με λιγότερα απ' όσα νομίζετε. Και δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και ανοιχτοί σε νέες ευκαιρίες - πιο ταιριαστές με τον νέο τρόπο ζωής σας. 


3. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να εκφράσω τα συναισθήματά μου. 

Πολλοί άνθρωποι καταπίεζαν τα συναισθήματά τους για αποφύγουν τσακωμούς ή για να μη στεναχωρήσουν τους άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν πως συμβιβάστηκαν με μια μέτρια ζωή. Πολλές ανίατες ασθένειές τους σχετίζονταν, εν μέρει, με την πικρία και την αναπόφευκτη μνησικακία που κουβαλούσαν σ' ολόκληρη τη ζωή τους. 


Δε μπορούμε να ελέγχουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Παρ' ό,τι όμως οι άλλοι μπορεί αρχικά να αντιδράσουν άσχημα αν αρχίσετε να μιλάτε με ειλικρίνεια, μακροπρόθεσμα οι σχέσεις σας θα γίνουν πιο υγιείς και πιο  ουσιαστικές. Αν δεν γίνουν, τότε απλώς ξεφορτώνεστε μια τοξική σχέση απ' τη ζωή σας. Σε κάθε περίπτωση κερδίζετε.  


4. Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου.  

Συχνά οι ασθενείς δεν είχαν συνειδητοποιήσει πλήρως τα ωφέλη μιας παλιάς, καλής φιλίας - μέχρι τότε. Και τότε συχνά ήταν αργά για να εντοπίσω τα άτομα απ' το παρελθόν τους.

Πολλοί είχαν απορροφηθεί τόσο με τις ζωές τους που είχαν αφήσει καταπληκτικές φιλίες να μαραθούν. Συχνά οι ετοιμοθάνατοι μετάνιωναν βαθιά που δεν είχαν "ξοδέψει" περισσότερα σε μια φιλία. Όλοι ανεξαιρέτως νοσταλγούν τους φίλους τους όταν πεθαίνουν. 


Ούτε τα λεφτά ούτε η κοινωνική θέση απασχολούν τους ανθρώπους τις τελευταίες στιγμές της ζωής. Αυτό που μένει τότε σε όλους είναι η αγάπη και οι σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Κυρίως όμως η αγάπη. 


5. Εύχομαι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει ευτυχισμένος.  

Παραδόξως γι' αυτό μετανιώνουν πολλοί ετοιμοθάνατοι. Οι περισσότεροι δεν είχαν καταλάβει, μέχρι το παρά πέντε, ότι η ευτυχία είναι επιλογή. Είχαν μείνει προσκολλημένοι σ' αυτά που είχαν μάθει, στις συνήθειές τους. Η "ασφάλεια" του οικείου δεν τους είχε αφήσει να αλλάξουν ποτέ.

 

Ο φόβος της αλλαγής τούς είχε κάνει να υποκρίνονται στους άλλους (αλλά και στους εαυτούς τους!) ότι ήταν απολύτως ευχαριστημένοι με τη ζωή τους, όπως ακριβώς ήταν. Τώρα όμως μου έλεγαν πως ήθελαν να γελάσουν και πάλι με την ψυχή τους, να σαχλαμαρίσουν ξανά...

 

 

ΥΓ. Όταν είσαι στο νεκροκρέβατό σου, το τελευταίο πράγμα που σε απασχολεί είναι το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα.

Πόσο τέλειο θα 'ταν αν μπορούσες να ελευθερωθείς απ' όλα αυτά, να αφεθείς και να χαμογελάσεις αβίαστα ξανά - πολύ πριν από το θάνατό σου..."

 

 

...

12

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

10 σχόλια
Δυστυχώς, τα γνωρίζουμε μέσα μας αυτά. Αλλά και πάλι όσο κι αν λέμε τώρα ότι θα κοιτάξουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να μην τα πούμε αργά ή γρήγορα θα το ξεχάσουμε και θα πέσουμε κι εμείς στα λάθη...
Πρόσφατα πήγα σε μια κηδεία πολύ στενάχωρη. Όχι γιατί αυτός που έφυγε ήταν νέος ή κάποιος που έκανε τους άλλους να τον αγαπήσουν πάρα πολύ αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ήταν ένας άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας που έζησε τη ζωή του έτσι ώστε στο τέλος δεν εμεινε κανείς έστω να θέλει να παρευρεθεί στην κηδεία του. Επτά άνθρωποι όλοι κι όλοι, οι πέντε από εμάς δεν είχαμε καμία σχέση μαζί του και βρεθήκαμε εκεί απλά για να συμπαρασταθούμε στους μοναδικούς δύο που είχαν. Κι ήταν θλιβερό να το βλέπεις και να το σκέφτεσαι. Γνώμη μου λοιπόν είναι ότι όσα και να κάνει κανείς σε αυτή τη ζωή πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμα να γίνει, ένα ακόμα ταξίδι, μια ακόμα αγκαλιά, ένα ακόμα σ'αγαπώ. Αυτό που μετράει λοιπόν όταν έρθει το τέλος, πρόωρο ή όχι, είναι το σημάδι που άφησε πίσω του πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Κι αν για αυτόν που έχει πεθάνει εκείνη την ώρα είναι αδιάφορο αν ήρθαν 5, 10 ή 100 να τον αποχαιρετήσουν, είναι πιστεύω παρήγορο να ξέρεις ότι όταν θα φύγεις σε κάποιους θα λείψεις, κάποιους κάποτε τους σημάδεψες θετικά. Σημασία λοιπόν έχει να ζούμε τη ζωή μας έτσι έτσι ώστε όταν φύγουμε να μην είναι σαν να μην περάσαμε ποτέ από εδώ. Να ζήσουμε όχι μόνο για την πάρτη μας αλλά και για τους άλλους. Να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να εκτιμήσουμε και να εκτιμηθούμε, γιατί μπορεί να ερχόμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο και μόνοι να φεύγουμε αλλά σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού που λέγεται ζωή έχουμε κι άλλους συνταξιδιώτες κι αν τελικά το ταξίδι θα είναι ευχάριστο εξαρτάται και από αυτούς και από τη σχέση μας με αυτούς.
Γνωρίζετε ότι η παρηγορητική φροντίδα στην Ελλάδα δεν υφίσταται; Η Μεριμνα, σύλλογος που αναλαμβάνει την παρηγορητική φροντίδα παιδιών που πρόκειται να πεθάνουν στο σπίτι τους, αναφέρει πως τα ελληνικά νοσοκομεία, όταν πλέον δεν υπάρχει ελπίδα, διώχνουν τα παιδιά και τα πάνε στο σπίτι τους για να πεθάνουν. Ο θάνατος αυτός, όμως, δεν θα ρθει αμέσως. Μπορεί να κάνει πέντε, οχτώ μήνες.. Και οι γονείς πρέπει να αναλάβουν τα πάντα μέσα στο σπίτι, συν την έλλειψη ψυχολογικής στήριξης. Η μέριμνα, όπως αναφέρει, έχει 3 παιδιά σε λίστα αναμονής για παρηγορητική φροντίδα λόγω έλλειψης χρημάτων. Αν μπορεί κάποιος να προσφέρει έστω και λίγα, σκεφτείτε ότι το κάθε παιδάκι χρειάζεται γύρω στα 30 ευρώ τη μέρα για τη φροντίδα του στο σπίτι.
Γιατι ευτυχως? Δεν έχει νόημα να εύχεσαι να μην είχες αρρωστησει. Shit Happens. Τη στιγμή που εισαι ετοιμοθάνατος δεν εχει νόημα να ευχεσαι να ζησεις περισσότερο, δεν θα ζησεις περισσότερο τελεία, επίσης shit happens.Νόημα έχει να κοιταξεις πίσω σου και να δεις οτι αυτό που έζησες ηταν ΚΑΛΟ και ΟΜΟΡΦΟ και ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ και, κυρίως, έτσι όπως το ήθελες. So wassail my friend...
Άνθρωποι είμαστε, φίλε μου, τί θα πεί "δέν έχει νόημα" - ανθρώπινο είναι το όνειρο, η ουτοπία, η ελπίδα (η ψεύτικη έστω, η φευγαλέα), η ψευδαίσθηση, η πάλη για το ανέφικτο, το απατηλό. Ψέμματα θα πούμε στον βαριά άρρωστο φίλο μας, με ψεύτικο χαμόγελο δοσμένα, δέ θα του πετάξουμε τον θάνατο στα μούτρα ! Τα ίδια όμορφα, γλυκά ψέμματα θα ζητούσα κι εγώ άν έρθη η ώρα μου, ελπίδες χαζοχαρούμενες κι όχι προτροπές για κουράγιο και συμβουλές τύπου "κοίτα με γαλήνη πίσω τη ζωή σου, κάνε ειρήνη με τον εαυτό σου και τους γύρω σου, ότι έκανες ήταν καλό κι όμορφο..." ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΡΕ ΦΙΛΕ !
Το 2009 λόγω μια επεμβασης που ξεκίνησε ως "ρουτίνα" έπεσα σε κώμα για τρεις μερες. Οταν ξυπνησα ειχα μπροστα μου μία μακριά περίοδο ανάρρωσης και μετα να παλεψω με το χρόνιο νόσημα απο το οποίο τελικα διαπίστωσαν οτι έπασχα. Οταν είδα οτι τελικά ΔΕΝ θα πεθάνω αποφασισα οταν έλθει η ωρα η τελευταια μου σκεψη να είναι "Γουάου και γαμω τις βόλτες" και όχι "όχι ρε γαμώτο έπρεπε να είχα....." Από τότε ετσι ακριβώς ζω και θα συνεχίσω, με γαμώ τις βόλτες.