________________
1.

Αγαπητή Λένα πριν απο αρκετό καιρό είχα μια σύντομη σχέση με ενα παλικάρι.Ολα ξεκίνησαν καλά μολις πέρασε ο πρώτος μήνας και αφου ήρθαμε πιο κοντά εξαφανίστικε. Δεν απαντούσε στα τηλέφωνα. Ένιωθα απαισια συν οτι μου ειχε γίνει εμμονή. Σε μια εξοδο μου με τα κορίτσια συναδέλφους της δουλειάς μου (και εφόσον κάνουμε παρεούλα) ανέφερα και εγω τα προσωπικά μου (οπως έκαναν και αυτές άλλωστε), δε ξερω αν κατάλαβαν απο τα λεγόμενά μου οτι είχα κοιμηθεί μαζί του αλλα μολις άφησα να εννοηθεί οτι ο τύπος Χ με παρατησε με αντιμετωπισαν σαν πουτ*ν* (συγνώμη κιόλας), ηταν πολυ επικριτικές και η στάση τους διαφοροποιήθηκε απεναντι μου. Ο πρωην αγαπημενος μου ξαναηρθε σε εποικοινωνια μαζι μου απο μονος του
και μου ζητουσε να ιδωθουμε σα να μη τρέχει τίποτα λες και μίλαγε με το φιλαρακι του.
Τον απέφυγα και σταμάτησα να τον παίρνω πλεον στα σοβαρά! Το κακο με ολο αυτό (οσο γελοιο και αν ακούγετε) ειχε αντίκτυπο στη ψυχολογία μου και στη δουλειά μου.
Εγινα λιγοτερο αποδοτική σε σχεση με το ποσο καλη ημουν αρχικα στο τομεα μου.Τωρα καπως μπορω να πω οτι ισσοροπώ καλυτερα αλλα συχνα αναρωτιέμαι αξιζε που ηταν τοσο αυστηρες μαζι μου? για μια τοσο συντομη σχεση με ενα τυπο??? εχουν δικιο??? νιωθω μπερδεμενη ωρες ωρες και ασχημα με τον εαυτο μου.- FaidraZac

Η αντίδραση τους θα ήταν δικαιολογημένη μόνο αν δούλευες σε μοναστήρι – και πάλι, η συγχώρεση θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα.

Δεν υπάρχει τρόπος να σου το πω τόσο ξεκάθαρα ώστε να γίνει κατανοητή η φρίκη. ΕΧΟΥΝ ΑΔΙΚΟ.

Μην ξαναβγείς με αυτές, αν είσαι αναγκασμένη να βγεις μην τους ξαναπείς τίποτα προσωπικό σου, μίλα μαζί τους μόνο για τον καιρό και για συνταγές μαγειρικής, μην σχολιάζεις τις δικές τους ιστορίες, μην της θεωρείς φίλες ή γνωστές σου, μην λάβεις υπόψη σου ξανά αυτά που λένε, και μην ξανασχοληθείς με το τι πιστεύουν για το οτιδήποτε. Αν γίνεται να μην ανταλλάξετε ποτέ ξανά κουβέντα, αυτό θα ήταν το ιδανικό.

Δεν φτάνει που έφαγες χυλόπιτα, φταις κι από πάνω; Οι γυναίκες που κρίνουν την αξία των άλλων γυναικών ανάλογα με την αποδοχή που έχουν από τους άντρες όχι μόνο δεν μπορούν να κάνουν φίλες αλλά δεν μπορούν να σχηματίσουν υγιείς σχέσεις γενικότερα. Μακριά!

________________
2.

Ήθελα πάντα πολλά να ρωτήσω, κι εδώ και τόσους μήνες που σε διαβάζω πάντα σκεφτόμουν να σού στείλω- το γιατί νομίζω έχει αναλυθεί επαρκώς από προηγούμενα mails που θαυμάζουν δικαίως την καθαρότητα της αντίληψης και διατύπωσης που διαφαίνονται στον λόγο σου :) Κάθε φορά όμως κατέληγα πως αφενός θα αργήσει πολύ η απάντηση (οπότε πρέπει να στείλω μόνο κάτι αληθινά βασανιστικό, μην πιάνω και τζάμπα χώρο στις 7 ερωτήσεις!) κι αφετέρου θέλω να εκθέσω τις σκέψεις μου ολοκληρωμένες, σαφείς και γενικά με δομή ερώτησης.
Όμως κάπως πρέπει να γίνει η αρχή, οπότε να κάτι μικρό που το σκέφτομαι όταν συμμαζεύω το σπίτι/περπατάω με ακουστικά στ'αυτιά/ασχολούμαι γενικά με κάτι διαδικαστικό που δεν απαιτεί βαθύτερο επίπεδο συνείδησης: φαντάζομαι διάφορα σενάρια όπου εν ολίγοις καλύπτονται όλες οι ανάγκες μου, είτε σε επίπεδο επαγγελματικής αρτιότητας κι αυτοπραγμάτωσης, είτε σε επίπεδο κοινωνικής αποδοχής και διάκρισης γενικότερα, πάντα υπό μορφή στιγμής show-off με συγκεκριμένους "συμπρωταγωνιστές και κομπάρσους" σε ταινία. Σε τέτοιο zombie-mode μπορώ να λειτουργήσω ώρες σερί, ενώ όταν απαιτείται η πλήρης συγκέντρωσή μου είμαι ο μεγαλύτερος αναβολέας (χαζό λογοπαίγνιο :P ) με αποτέλεσμα να τρέχω και να μη φτάνω συνεχώς (με νοερή υπόκρουση τις προαναφερθείσες σκηνές, οπότε ολοκληρώνεται ο φαύλος κύκλος). Το χαζό είναι πως όταν υπάρχει συνεργάτης- καθοδηγητής λειτουργώ μια χαρά, όπως θα έπρεπε και χωρίς αυτόν/ήν με τη μόρφωση και πείρα που έχω.
Η όλη κατάσταση με κάνει να αισθάνομαι σαν υπερφορτωμένο laptop με χαλασμένη μπαταρία, σαν να χρειάζομαι άνθρωπο- μπρίζα για να φέρω εις πέρας οποιαδήποτε δουλειά. Επειδή από μικρή σιχαινόμουνα οποιαδήποτε πριγκήπισσα περίμενε κάποιον να την ξυπνήσει και να αρχίσει τη ζωή της καθώς και οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης (αλκοόλ, ναρκωτικά, για μία μικρή περίοδο ακόμη και το φαγητό και κυρίως τον "μικρό θάνατο" τον ύπνο), μπορείς να φανταστείς πόσο σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν δεν αξιοποιεί το δώρο της ζωής. Κι επειδή συνειδητοποιώ όταν είμαι εκτός limbo πως το να διαιωνίζω αδιέξοδες καταστάσεις είναι κι αυτό μια επιλογή που πληρώνω σπάταλα, βλέπω πως τα πάντα απαιτούν ενέργεια και πρέπει "απλά" να τη διοχετεύσω αλλού.
Οι σκέψεις που προκύπτουν στο δικό μου κεφάλι είναι οι εξής: οι σκηνές αυτές με χορταίνουν με το όνειρο της κορυφής και δε μπαίνω στον κόπο να σκαρφαλώσω μέχρι εκεί? (ρητορική-εισαγωγική ερώτηση, το παραδέχομαι) Υπάρχει αιτιακή σχέση ανάμεσα στο δίπολο υπερρεαλιστικών προσδοκιών (που εκφράζουν αυτές οι σκηνές) και ζωής-limbo? Αν ναι, είναι χρήσιμο να ψάξω ποιός έχει ρόλο αιτίου και ποιός αιτιατού για να σπάσω την αλυσίδα ή καλύτερα να ψάξω αν έκανε το αβγό την κότα? Σε εκλάμψεις συνειδητοποίησης (που συμβαίνουν πάντα νύχτα, αφού όλη η μέρα πάει στον ύπνο αν δεν έχω κανονισμένο κάτι που δε μπορεί να αναβληθεί με τίποτα ή σε τρέξιμο αν το έχω ήδη αναβάλει/χάσει πολλές φορές), νομίζω αυτή η σχέση επεκτείνεται μακροδομικά και στον τεράστιο φόβο που έχω για το πόσα πράγματα δε θα έχω ζήσει πριν πεθάνω, με πρώτο σταθμό το quarter life crisis που βιώνω καθώς θα κλείσω τα 25 σε ένα μήνα- ειρήσθω εν παρόδω, αυτή η κρίση στην αμερική δεν πρωτοαναφέρθηκε?
Με βοήθησε πολύ που απευθυνόμουν σε κάποιον, οπότε το πρώτο όφελος που σού έγραψα τελικά το αποκόμισα ήδη :) Ευχαριστώ προκαταβολικά για τον χρόνο σου και όποιες σκέψεις/προτάσεις, καλή συνέχεια :)

O χρόνος που σπαταλάμε/καταναλώνουμε σκεπτόμενοι τα πράγματα που δεν έχουμε κάνει ή που δεν έχουμε κάνει όπως θα θέλαμε, δεν είναι χαμένος χρόνος. Τον θεωρώ προπόνηση νοητική ώστε όταν βρεθούμε σε κατάσταση που απαιτεί δράση, να είμαστε πιο έτοιμοι να κάνουμε αυτό που ονειρευόμαστε. Κάτι σαν τις ασκήσεις στο γυμναστήριο πριν πάμε στον αγώνα.

Αν μένουμε μόνο στις σκέψεις ή αν οι σκέψεις αυτές έχουν μπει τόσο στην ζωή που φτάνουν σε σημείο να την εμποδίζουν, αυτό είναι κάτι που ο καθένας πρέπει να κρίνει για τον εαυτό του. Δε νομίζω ότι το ιδεατό είναι να μην τις κάνουμε καθόλου, όμως.

Όλα αυτά μόνο αν κατάλαβα καλά τι λες.

________________
3.

Λένα γειά σου ... ψάχνω για δουλειά, οι ανοχές μου τελειώνουν, υπάρχει μια περίπτωση να κυνηγήσω κάτι στο εξωτερικό αλλά την ίδια στιγμή ζω μια όμορφη ερωτική σχέση. Ο άντρας αυτός με καλύπτει συναισθηματικά αλλά θέλω να μου ανοίξουν οι ορίζοντές μου. Τί να κάνω αν με δεχτούν στη δουλειά αυτή; Είναι εκτός Ευρώπης.- LIANA

Το ερώτημα έχει νόημα μόνο αν σε δεχτούν τελικά στη δουλειά, έτσι δεν είναι; Προσπαθείς να απαντήσεις σε ένα δίλημμα που για την ώρα δεν υφίσταται. Αν σε δεχτούν και αν τα λεφτά που σου δίνουν είναι αρκετά για να ζήσεις εκεί τότε την ερώτηση «τι να κάνω» θα πρέπει να την απευθύνεις στον άντρα με τον οποίο έχεις τη σχέση.

________________
4.

Καλησπέρα Α,μπα,

Εισαι φοβερη! Θελω να σε ρωτησω ποιος είναι ο καλυτερος τρόπος να αντιμετωπίσει κάποιος passive agressive ατομα σε καθημερινή βαση. Συγκεκριμενα: εχω μια συναδελφο που μου μεταφερει λογια και μιλαει ασχημα για ατομα που ΔΕΝ συμπαθω. Δεν εχω μπει στην διαδικασια, αντιστεκομαι αλλα ολη αυτη η κατασταση με κουραζει και με θυμωνει και θα της χωσω καμια μπουφλα!

Πώς γινεται ενω το εκλογικευω και ξερω οτι δεν αξιζει να ασχολουμαι, δεν μπορω να το ελεγξω;- γατάκι

Τα κουτσομπολιά ανθίζουν σε τοξικό περιβάλλον. Αν θέλεις να τα σταματήσεις, ένας τρόπος είναι να κάνεις το τοξικό περιβάλλον – δηλαδή την σιωπηλή σας συμφωνία ότι δεν συμπαθείτε αυτά τα άτομα – θετικό. Στύψε το μυαλό σου και βρες να πεις κάτι θετικό για το αντικείμενο κουτσομπολιού. Η φωτιά θα σβήσει όπως ένα κεράκι στην ανεμοθύελλα. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια – μόλις δει ότι δεν ρίχνεις λάδι στη φωτιά, θα μεταφέρει τα κουτσομπολιά στον επόμενο.

________________
5.

Πως ξεπερνας το γεγονος, οτι το ατομο που σε εφερε σε αυτον τον κοσμο, σε μεγαλωσε και σε ενεπνευσε να ακολουθησεις αυτο που σ'αρεσει, δεν θα σε δει να τα καταφερνεις γιατι εφυγε απο αυτη τη ζωη;- ανησυχη

Δεν το ξεπερνάς. Μαθαίνεις να το δέχεσαι.

________________
6.

Αγαπητή Α,μπα, είχες απαντήσει σε παλιότερη ερώτηση οτι υπάρχει φιλία ανάμεσα σε 2 πρώην και εγώ μαζι σου...Τι γίνεται ομως όταν 2 πρώην ειναι φίλοι όταν ειναι ελεύθεροι και όταν ο ένας απο τους 2 προχωρήσει βγαίνουν στην επιφάνεια ζήλειες,κακίες και γενικά περίεργες συμπεριφορές απο αυτον που δεν προχώρησε? Κατι τέτοιο ζώ εγω τον τελευταίο χρόνο..Οταν γνώρησα τον φίλο μου ειχε χωρίσει απο την πρώην του κοντα 2χρονια (μαζι ηταν 1μιση χρονο) και ειχαν φιλική επαφή.Μεχρι εδω κανένα θέμα απο την πλευρά μου,θα ημουν παραλογη εξάλλου να ζηλεύω μια κοπέλα που ηταν μαζι 2χρόνια πριν..Ηταν να την γνωρήσω κιόλλας και εκ των υστέρων βλέπω οτι ευτυχώς που δεν το εκανα γιατι πιστεύω θα ειχα φάει το θάψιμο του αιώνα. Τον πρώτο καιρό που ειχε μαθει οτι 'ημασταν μαζί ηταν κουλ,ισως γιατι όλες οι ιστορίες του φίλου μου μετά απο αυτη κράτησαν 1-2μηνες οποτε περίμενε οτι θα ήταν κατι αντίστοιχο.Μετά τους 2μηνες ομως άρχισαν και άσχημες συμπεριφορές... Αρχισε να σχολιάζει στον φίλο μου με μηνύματα στο fb την εμφάνιση μου (ενταξει δεν ειναι και τόσο ωραια,στα δικα μου κυβικά ειναι),το ύψος μου (πολυ ψηλή) το I.Q. μου (πρεπει να ειναι χαζούλα) χωρις να με εχει καν γνωρήσει και αργότερα άρχισαν και οι συγκρίσεις, μακαρι να μου φερόσουν και εμένα ετσι οσο ήμασταν μαζί/να ήσουν το ιδιο ερωτευμένος κτλ..Και ενα σωρό αλλα στο ιδιο κλίμα. Ο ίδιος αρχικά την έβαζε στην θέση της και πάντα έπαιρνε την απάντηση οτι του τα λεει απο ενδιαφέρον και τα γύριζε! Ο φιλος μου έχει ξενερώσει με ολη αυτη την κατάσταση γιατί την θεωρούσε φίλη του και τωρα εχει απομακρυνθει, με αποτέλεσμα να ακούγονται παράπονα απο την πρώην και δείχνοντας εμένα σαν υπεύθυνη...Κάποια περίοδο τσακωνόμασταν συνεχεια για αυτο τον λόγο καθώς ο ιδιος όντως πίστευε οτι ολα αυτα ειναι απο φιλικό ενδιαφέρον και την δικαιολογούσε λέγοντας μου οτι ειναι ανασφαλής και είχα κουραστεί.Δεν πιστεύω οτι τον θέλει ερωτικα,απλά την ενοχλεί που η δια δεν εχει σχέση η' οτι έχασε μια καβάτζα.Εσυ πως θα αντιμετώπιζες μια τέτοια κατάσταση? Μήπως τελικά η ουσιαστική φιλία ανάμεσα σε πρώην ειναι πιο δύσκολη απο οτι νομίζουμε και δεν ειναι για όλους?- la vie en rose

Ου, σίγουρα είναι δύσκολη (για δύσκολη την έχουμε) και σίγουρα δεν είναι για όλους, και όπως όλες οι φιλίες, δοκιμάζεται όταν ο ένας από τους δύο προχωρήσει. Για την ακρίβεια, τότε φαίνεται αν είναι όντως φιλία ή κάτι άλλο (καβάτζα, κράτημα στο παρελθόν, εξάρτηση ή συνήθεια).

Εσύ δεν είσαι μέρος αυτής της σχέσης για να την επηρεάσεις όπως θα ήθελες. Επιπροσθέτως η θέση σου είναι δύσκολη γιατί δεν μπορείς να κριτικάρεις ως φίλη, αλλά ως νυν, και ό,τι λες φωτίζεται από αυτό το φως. Είναι μια καλή ευκαιρία για να γνωρίσεις καλύτερα το αγόρι σου, και ως τέτοια να το δεις, όχι ως εμπόδιο που πρέπει να αντιμετωπίσεις εσύ προσωπικά. Δες πώς το χειρίζεται και θα μάθεις πολλά γι' αυτόν, πολλά περισσότερα από όσα προκύπτουν από συζητήσεις. Μετά βέβαια είσαι ελεύθερη να κρίνεις τον χειρισμό σου και να δράσεις αναλόγως.

________________
7.

Α, μπα γεια σου! Είμαι 20 χρονών, σπουδάζω στο εξωτερικό και δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Δεν είμαι καλά, και δεν έχω σε ποιον να απευθυνθώ, δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να κάνω φίλους, έχω μόνο γνωστούς. Μόνο με τον φίλο μου (ξένος και αυτός) έχω σχέση εδώ και 10μήνες περίπου, παρόλο που δεν ταιριάζουμε ιδιαίτερα, είναι και αυτός αρκετά μοναχικός (που δεν κατάλαβα ακόμα αν το κάνει από επιλογή ή είναι κι αυτός ανίκανος σαν εμένα να κρατήσει ανθρώπους κοντά του). Δεν έχω φίλους, δεν έχω έμπνευση, όρεξη, το μυαλό μου είναι συνέχεια γεμάτο ανησυχίες και φοβίες. Μερικές φορές μουπερνάει για δυο τρείς μέρες. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχω κατάθλιψη.

Δεν ξέρω αν υπερβάλλω. Ίσως το πρόβλημα να είναι μπροστά στα μάτια μου και να μην το βλέπω. Φοβάμαι να μιλήσω στους δικούς μου, δεν ξέρω πως θα το πάρουν. Δεν ξέρω αν θα καταλάβουν ή αν μου πουν ότι είμαι πολύ τραγική.

Είναι αλυσίδα... Σκέφτηκα ότι το κύριο πρόβλημα είναι ότι δεν έχω ανθρώπους κοντά μου. Αλλά όταν το μυαλό μου είναι συνέχεια γεμάτο, δεν μπορώ να κοινωνικοποιηθώ, δεν ξέρω τι να πω στους άλλους, μετά αρχίζω να φοβάμαι ότι βαριούνται μαζί μου, και γενικά ότι σκέφτονται άσχημα για μένα, και γίνομαι ακόμα χειρότερα επειδή νιώθω μόνη μου ανάμεσα σε ανθρώπους, και ξανακλείνομαι στον εαυτό μου, και ξαναγεμίζω σκέψεις. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Τη στιγμή που είμαι λίγο καλύτερα και νομίζω ότι μου περνάει, Μπαμ! Ξαναχτυπάει.( Επίσης το ίδιο συμβαίνει και στη σχολή. Φοβάμαι τους καθηγητές, με αποτέλεσμα να μένω πίσω στα μαθήματά μου, και στο τέλος μου φαίνονται όλα βουνό. Προσπαθώ, να διαβάζω και να ενημερώνομαι, για να μην σκέφτομαι τόσο πολύ. Αυτό που θέλω είναι να έχω όρεξη για ζωή, να ταξιδεύω, να μαθαίνω, να έχω μια ζωή γεμάτη). Α, μπα; Υπερβάλλω λόγω ηλικίας; Τι έχω;

Ευχαριστώ προκαταβολικά και συγνώμη για το κατεβατό! Να 'σαι καλά!

Αυτό που περιγράφεις δεν μπορούν να σου το λύσουν ούτε οι φίλοι σου (ακόμα και αν είχες αυτούς που φαντάζεσαι), ούτε το αγόρι σου. Δεν ξέρω αν έχεις κατάθλιψη, και αν γινόταν online διάγνωση δε θα σε βοηθούσε ιδιαίτερα (τι θα την έκανες;) Όταν δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει τη ζωή και αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει κάποιος για να απευθυνθούμε, τότε πάμε στους ανθρώπους που έχουν σπουδάσει σχετικά και είναι σε θέση όχι να δώσουν τις απαντήσεις, γιατί τις απαντήσεις θα τις δώσεις μόνη σου- αλλά είναι σε θέση να κάνουν τις κατάλληλες ερωτήσεις και να σε ακούσουν με προσοχή.