Έχω έναν γνωστό, οοποίος, όποτε συμβεί κάποιο τραγικόαεροπορικό δυστύχημα σαν αυτό της πτήσης447 της Air Franceαπό το Ρίο στο Παρίσι πριν λίγες μέρες-αλλά συχνά και χωρίς αφορμή-, είναιβέβαιο ότι θα αναφωνήσει, κουνώνταςσυγκαταβατικά το κεφάλι του: «Έναμεταλλικό όχημα να πετάει ψηλά στονουρανό... Απλά δεν είναι φυσικό, ρε παιδίμου». Και δεν μιλά κάποιος Ινδιάνος (ή«ιθαγενής Αμερικανός», όπως επιβάλλεταινα αποκαλούνται σήμερα) που βρίσκειακατανόητη την ιδέα των «μεταλλικώνπουλιών» ή κάποιος παππούς από ορεινόχωριό της ελληνικής επαρχίας, που δενέχει μπει ποτέ σε αεροπλάνο και δεν έχεικαμιά όρεξη να αλλάξει το βιογραφικότου στα γεράματα (θυμάμαι, μικρός, τονΚρητικό παππού μου να ορκίζεται να μηνξαναμπεί ποτέ σε αεροπλάνο μετά τηνταλαιπωρία και την ταπείνωση που υπέστη,όταν του κατέσχεσαν τον κρητικό σουγιάτου, τον οποίο δεν είχε αποχωριστείποτέ). Αυτός που λέει «δεν είναι φυσικό»,είναι Φυσικός! Επιστήμονας! Που γνωρίζεικαλά ότι υπάρχουν τρόποι παράκαμψηςτου νόμου της βαρύτητας μέσω τηςτεχνολογίας. Του είναι αδιάφορο. Επιμένειότι είναι θαύμα που δεν πέφτουν όλα τααεροπλάνα, παρόλο που στατιστικά οιπιθανότητες να βρεθεί κάποιος σεαεροπορικό δυστύχημα είναι μία σταέντεκα εκατομμύρια περίπου.
Αλλά η στατιστική δενβοηθά στην καταπολέμηση του φόβου - ταXanax και τα Lexotanilβοηθάνε πιο πολύ, και τα τελευταία χρόνιαβλέπω όλο και περισσότερους γνωστούςνα καταφεύγουν στη χημεία για ναμουδιάσουν τα νεύρα που τεντώνονταιαυτόματα στην προοπτική της πτήσης.Είναι κι αυτή μια από τις φοβίες που σετσακώνουν τελικά μεγάλο. Όταν ήμουνμικρός, ακόμα και οι αναταράξεις είχανπλάκα - σαν το ταψί του λούνα παρκ. Καιτο παραδοσιακό χειροκρότημα αμέσωςμετά την προσγείωση δεν ήταν έκφρασηανακούφισης, αλλά μέρος του «fun»της όλης διαδικασίας. Αλλά η γκλαμουριά,η πλάκα και η αίσθηση κοσμοπολιτισμούτων αεροπλάνων έχει τελειώσει προπολλού. Η εξίσωση πλέον είναι: δύο λεπτάσφιγμένων δοντιών και ελεγχόμενουπανικού (στις αναταράξεις) και πολλήώρα πλήξης και παραλυτικής ακινησίας.Έχουμε μπει, έτσι κι αλλιώς, βαθιά σεμια κουλτούρα φόβου και ανασφάλειας,και βέβαια δεν βοηθά η απίστευτη καιπαράλογη ταλαιπωρία που βιώνουνκαθημερινά οι επιβάτες στους ατέλειωτουςελέγχους ασφαλείας. Μόνο κάτι εταιρείες,όπως οι Αερογραμμές της Σιγκαπούρης,κρατάνε ψηλά τη σημαία της παλιομοδίτικηςγκλαμουριάς, και όσο κι αν κατηγορούνταιγια σεξισμό, εξαιτίας των κριτηρίων πουακόμα και σήμερα προσλαμβάνουν τα«Singapore Girls»,είναι τουλάχιστον παρήγορο ότι σε κάποιαμέρη του πλανήτη το αεροπορικό ταξίδιπροκαλεί ακόμα κάποιους απόηχους τζετσετ κοσμοπολιτισμού.
Πέρα από τα χάπια καιτις θεραπείες, θα συνιστούσα μια πολύπιο απλή θεραπεία: την ανάγνωση τηςστήλης «Ask thepilot» στο siteτου salon.com,την οποία υπογράφει ο (πιλότος ενενεργεία) Patrick Smith,και είναι από τις πιο απολαυστικάκαλογραμμένες τακτικές στήλες πουμπορεί να συναντήσει κανείς σε οποιοδήποτεμέσο. Χρησιμοποιώντας την εμπειρία, τιςγνώσεις, την καλλιέργεια και το χιούμορτου, ο Smith εκλογικεύειπειστικά τις φοβίες, απαντά ακόμα καιστις πιο παράλογες απορίες και καταρρίπτει(με στοιχεία) διάφορες μυθολογίες πουστοιχειώνουν τα αεροπορικά ταξίδια,όπως, ας πούμε, οτι οι εταιρείες πουπροέρχονται από «τριτοκοσμικές» (μηδυτικές, τέλος πάντων) χώρες είναι, εκπροοιμίου, λιγότερο ασφαλείς. Τα μεγάλαδυστυχήματα των τελευταίων ετών (οι«αεροπορικές τραγωδίες», όπως έχουμεμάθει να τις αποκαλούμε) αφορούσαναεροσκάφη με προέλευση τη Νιγηρία, τηνΚύπρο, τη Γαλλία, την Κένυα, τη Ρωσία, τηΒραζιλία, τις ΗΠΑ, την Ινδονησία, τηνΤαϋλάνδη: με λίγα λόγια εκπροσωπείταιόλος ο πλανήτης, αδιακρίτως. Συχνά,επίσης, κατακρίνει από τη στήλη του όλητη βασανιστική λιτανεία του securitycheck πρωτοκόλλου, αυτό τοφριχτό συνδυασμό «τρόμου και πλήξης»που σφραγίζει τα τελευταία χρόνια τηναεροπορική εμπειρία. Έγραφε πριν λίγοκαιρό: «... Απ' όλες τις ιεροτελεστίεςτης σύγχρονης ζωής, καμιά δεν είναι τόσομαριναρισμένη στην πλήξη όσο το αεροπορικόταξίδι... "Πετάω" λέμε. Τι ευφημισμός...Όχι μόνο δεν "πετάμε", αλλά είμαστεπαγιδευμένοι στην ακινησία - είτε ότανστεκόμαστε στην ουρά είτε όταν καθόμαστεδεμένοι στο αεροπλάνο - για ώρες. Και τοπιο οδυνηρό και μάταιο είναι βέβαια ηαναμονή στην ουρά για τον έλεγχο.Εκατομμύρια άνθρωποι σπαταλούν συλλογικάεκατομμύρια "εργάσιμες" ώρες,περιμένοντας να γίνει ακτινογραφία σταπροσωπικά τους είδη από κάποιον στραβωμένοτύπο, που φορά γαλάζιο πουκάμισο καιμοστράρει επιδεικτικά την αποστολήτου, η οποία είναι να κατάσχει μηεπικίνδυνα αντικείμενα. Η κληρονομιά του ΜοχάμεντΆττα δεν είναι η "σύγκρουση τωνπολιτισμών", είναι η αφόρητη πλήξη.Όπως λέει το ρεφρέν, οι τρομοκράτεςνίκησαν τελικά ούτως ή άλλως...».
σχόλια