Η 15λεπτη «ιδιωτική» εμφάνιση του John Zorn κάτω από την πυραμίδα στο Λούβρο, με τον Dave Lombardo στα ντραμς, ήταν από τις πιο συναρπαστικές στιγμές που έχω ζήσει σε live, το ίδιο και οι ζωντανές διασκευές σε κομμάτια του από καλλιτέχνες όλου του φάσματος της μουσικής στις αίθουσες του μουσείου, ειδικά το φωνητικό σεξτέτο των Madrigals μπροστά στη Μόνα Λίζα, στις 9 το βράδυ, σε μια αίθουσα άδεια, όπου είχες την ευκαιρία να δεις τους πίνακες όπως δεν θα μπορούσες ποτέ το πρωί.
M. Hulot
Και πάλι ολίγη από καλές εντυπώσεις: ο Μικ Χάρβεϊ, ο αβρός, αριστοκρατικός, αριστοτεχνικός αναβιωτής του αείμνηστου αρχηγού των μποέμ, του Σερζ Γκενσμπούργκ, στον ναό της διαστημικής υπερτέχνης Gagarin 205, σε μια υποδειγματική συναυλία, καταφέρνει το big bang της γενιάς μας: όλοι οι εναπομείναντες εκεί, με ουίσκι και βότκες, με πυρωμένα μάτια και με αγέρωχη μελαγχολία να ακούνε τον Μικ και την έξοχη μπάντα του. Προηγουμένως, μας είχε ξεσηκώσει η στιλπνή Σοφία Σαρρή με τα καλώς συγκερασμένα post-pop ηχοτοπία της. Ήταν η τελευταία ημέρα του Μαρτίου.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Τα υπέρ: To ντοκιμαντέρ Τhe sad and beautiful world of Sparklehorse στο Ιn-Εdit στη Θεσσαλονίκη. Ωραία αφήγηση για τον Μαρκ Λίνκους και τις δοκιμασίες του από την Angela Faye Martin. Ένα μεσημέρι στη νέα παραλία με ωραίο, φιλικό ήλιο. Οι Νυχτερινοί Περίπατοι του Κάρολου Ντίκενς και ειδικά το κείμενο με τον τίτλο Ξεστρατίζοντας. Τα κατά: Άλλη μια άθλια, δολοφονική επίθεση, αυτήν τη φορά στην Αγία Πετρούπολη. Οι θαυμαστές της Βrexit εμπειρίας και του εθνικού προστατευτισμού αλά Τραμπ στην ελληνική σκηνή. Και το ότι κάποιοι από αυτούς έλεγαν πως είναι στο Κέντρο και όχι στα Δεξιά. Η λέξη «πραξικόπημα» γραμμένη με εισαγωγικά, ανάλογα με τις πολιτικές μας συμπάθειες.
Νικόλας Σεβαστάκης
Μ' άρεσε πάρα πολύ το μουσικό ντοκιμαντέρ για τον Λέοναρντ Κοέν Bird on a wire που είδα στο In-Edit Festival της Θεσσαλονίκης. Κυρίως ξανακόλλησα με τα τραγούδια, βλέποντας πώς τα ερμήνευε live, με εκκλησιαστικά σχεδόν δεύτερα φωνητικά απ' τις τραγουδίστριές του και μελωδικότατα έγχορδα...
Άρης Δημοκίδης
Το καινούργιο διπλό επεισόδιο του «Rick and Morty», το παγωτό ανθότυρο, περγαμόντο και Αperol του Greche, η διωναία μου, που ξύπνησα και τη βρήκα να έχει καταπιεί μια σαρανταποδαρούσα (ανατριχίλα) και το (ανάλογης ανατριχίλας) εγχείρημα της μαμάς μου να φτιάξει cheesecake με ολόκληρες φρυγανιές αντί για μπισκότο.
Γεωργία Παπαστάμου
Στην παράσταση Ήταν όλοι τους παιδιά μου, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος άκουσα τον διπλανό μου να δηλώνει με δυσφορία στη συνοδό του ότι το έργο τού φάνηκε «πολυκαιρισμένο», συνεπώς «ποιος ο λόγος να ανέβει;». Προσπερνώντας την προφανή αγένεια του θεατή που εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του ενώ ηθοποιός της παράστασης καθόταν ακόμα στο μπροστινό του κάθισμα –οι τέσσερις δευτερεύοντες ρόλοι, όταν δεν βρίσκονταν επί σκηνής, κάθονταν στην πλατεία−, διαφώνησα σιωπηρά και μέχρι να τελειώσει το έργο είχα καταλήξει πως τίποτα δεν μπορεί να κάνει ένα έργο «πολυκαιρισμένο» παρά η βαρετή και αδιάφορη σκηνοθεσία και η ανεπαρκής υποκριτική – εν προκειμένω συνέβη το εντελώς αντίθετο. Φέρνοντας στον νου μου το εξαιρετικό Κουκλόσπιτο που είχα δει πριν από δύο χρόνια στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, που επίσης έχει κατά καιρούς κριθεί από πολλούς παρωχημένο ως σύλληψη, σκέφτηκα πως, τελικά, συγγραφείς του διαμετρήματος ενός Μίλερ ή ενός Ίψεν, όσο και αν αντικατοπτρίζουν την εποχή και την κοινωνία τους, πάντα έχουν πολλά να πουν, αρκεί να αντιμετωπιστούν κατάλληλα σκηνοθετικά και υποκριτικά. Δεν χρειάζονται ούτε σκηνοθετικά ευρήματα ούτε ευφάνταστα σκηνικά και κοστούμια για να γίνει μια καλή παράσταση. Μερικές φορές αρκούν η σωστή ανάγνωση και οι ειλικρινείς προθέσεις, μια απλότητα που συχνά μας διαφεύγει στο κυνήγι της πρωτοτυπίας και του εντυπωσιασμού.
Μαρία Δρουκοπούλου
«Γεια σας, εδώ Μόρια!» Ο Μουράντ και ο Μπάσελ, δύο νεαροί πρόσφυγες από το hot spot της Μόριας, αποφάσισαν, σαν είδαν τα δύσκολα, να μην παραιτηθούν, να μη μιζεριάσουν, να μην υπομείνουν υπομονετικά τη μοίρα τους, ακούγοντας άλλους να μιλάνε για τα προβλήματα τα δικά τους και των «αδελφών» τους στην προσφυγιά. Στήσανε, λοιπόν, ένα ενημερωτικό κανάλι στο YouTube και ξεκίνησαν να καταγράφουν την καθημερινότητα, τα βιώματα και τα ζητήματα που τους απασχολούν, «μπολιάζοντας» τις ζωντανές τους ανταποκρίσεις με χιούμορ, αμεσότητα, αισιοδοξία και θετικότητα. H «δική» τους Μόρια θυμίζει εναλλακτική νεολαιίστικη ενημερωτική εκπομπή που είναι ταυτόχρονα ντοκιμαντέρ και «ριάλιτι», στην πραγματική του όμως διάσταση. Χίλια μπράβο για τον επιπλέον λόγο ότι πρόκειται φυσικά για ερασιτέχνες, από εκείνους όμως που θα ζήλευαν πολλοί φτασμένοι και με πολύ πιο τακτοποιημένες ζωές επαγγελματίες.
Θοδωρής Αντωνόπουλος
«Όταν βγούμε νικητές σε παγκόσμιο επίπεδο, νομίζω ότι θα χρησιμοποιήσουμε τον χρυσό για να φτιάξουμε δημόσια αποχωρητήρια στους δρόμους ορισμένων από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου» έγραφε ο Λένιν σε άρθρο του στην «Πράβντα» το 1921. Ήθελε να αποδείξει ότι ο χρυσός δεν θα έχει καμία σημασία μετά την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού. Κάπως έτσι κινείται και ο ΣΥΡΙΖΑ στις μέρες μας, προσπαθώντας να διατηρηθεί στην εξουσία και δείχνοντας ότι δεν παίζει ρόλο τo τι πράττεις αλλά το τι λες. Έτσι, εξακολουθεί να ανεβάζει ένα έργο που έχει σταματήσει εδώ και καιρό να κόβει εισιτήρια. Με ελάχιστους θεατές, που έχουν βαρεθεί να παρακολουθούν το χιλιοπαιγμένο έργο της αξιολόγησης, ακούγοντας για ήρωες και κακούς μιας διαπραγμάτευσης, η οποία το μόνο που αποδεικνύει είναι το πόσο κακοί ηθοποιοί έχουν γίνει.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Όλη η Αθήνα στους ρυθμούς του Airbnb. Αυτό είναι το θέμα που καίει όλους αυτές τις μέρες στις συζητήσεις – ποιες εκθέσεις; Εντάξει, με αφορμή αυτές... show me the money, που λένε.
Μαρία Παππά
Το ψυλλιάστηκα όταν γνώρισα από κοντά τον Νικόλα Κοκολάκη aka Jack Heart, με αφορμή μια συνέντευξη για το LIFO.gr, ότι πρόκειται για το next best thing της εναλλακτικής αθηναϊκής σκηνής. Είχα ακούσει και στα «κρυφά» το πρώτο του EP, στο οποίο εντοπίζει κανείς τη μουσική του ωρίμανση σε σχέση με το πρώτο άγουρο –αλλά πολλά υποσχόμενο– δείγμα που μας είχε δώσει προ 3ετίας με το κομμάτι «Girl» και κάπως σιγουρεύτηκα. Όταν όμως τον είδα live το περασμένο Σάββατο στο Velvet Room, στο Μπάγκειον, πραγματικά εντυπωσιάστηκα και πλέον επιβεβαιώθηκα. Πλαισιωμένος από μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών, ξεδίπλωσε το ταλέντο του επί σκηνής όχι μόνο ως μουσικός αλλά και ως περφόρμερ. Έχουμε ανάγκη τέτοιες μυθιστορηματικές φιγούρες στη μουσική. Εύγε!
Φιλίππα Δημητριάδη
Τώρα τελευταία, η φράση «σχολική παράσταση» συνοψίζει ιδανικά πολλή από την πρωτοπορία που παρουσιάζεται στην καλλιτεχνική Αθήνα. Στο εξής, αποφάσισα να χειροκροτώ αυτή την πρωτοπορία, όποτε την πετυχαίνω, με τον τρόπο που χειροκροτούσε η Νικόλ Κίντμαν στα Όσκαρ.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
To περασμένο Σάββατο απολαύσαμε στη Στέγη το Umbilicus της Ηρώς Αποστολέλλη στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Οι χορεύτριες Δανάη Παπαζιάν, Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου και Κατερίνα Λιόντου ήταν απόλυτα συγχρονισμένες και αρμονικές σε μια εξαιρετικά απαιτητική χορογραφία. Λατρέψαμε το τρίτο μέρος-φόρο τιμής στο Dirty Dancing.
Νινέττα Γιακιντζή
Με λίστα θα το πάω αυτή την εβδομάδα (και ελαφρώς ανάμεικτη: όσα είδα, όσα δεν άντεξα, όσα έρχονται). Από την εβδομάδα που πέρασε κρατάω όσα όμορφα είδα και ένιωσα στο Dandelion στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Κάτι περισσότερο από progressive χορογραφία, όχι ακριβώς πρότζεκτ, κάτι μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και μια υπόσχεση ότι γίνονται ακόμα σπουδαία πράγματα από πολύ νέους ανθρώπους. Και η μουσική του Coti K. bonus extra σε όλο αυτό. - Από αυτό που ζούμε τώρα, σχεδόν αποφάσισα ότι σιχαίνομαι τα μακριά, γαμψά νύχια. Ξέρω, είναι της μόδας, ξέρω, είμαι ζηλιάρα, αλλά πονάνε τα μάτια μου όταν τα βλέπω σε 16χρονα. Να 'ναι που δεν μπορώ να πλύνω πιάτα με τόσο νύχι; Να 'ναι που το πληκτρολόγιο δεν συνεργάζεται πολύ καλά με τέτοια «εργολαβία» στα χέρια μου; Κάποιο κομπλεξάκι υποβόσκει και υπόσχομαι να το δουλέψω, αλλά μέχρι τότε θα σιχαίνομαι τα μακριά, γαμψά, με μπιχλιμπίδια νύχια, όπου τα βλέπω. - Για νύχια μιλώντας, τον Ιούνιο κάνει πρεμιέρα το «Claws». Άλλη μια καλή σειρά που εκτυλίσσεται σ' ένα φονικό νυχάδικο στη Φλόριντα, με την εξαιρετική Νίσι Νας. Από τα εδώ τηλεοπτικά δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα, οπότε ας είν' καλά το ΤΝΤ, το FX, το ΗΒΟ, άλλη παρηγοριά, από οθόνης, καμία. Εκτός ίσως από κάτι καμένους λογαριασμούς στο Instagram. Τις μικρές ώρες, εκεί που σου επιτίθενται όλα, κάπως, λίγο γελάς (κακά).
Χριστίνα Γαλανοπούλου
Η Βύσσης και η Καΐρη είναι οι δύο νέοι δρόμοι που πεζοδρομήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Γιορτάστηκε δεόντως την Κυριακή η παράδοσή τους στους πεζούς (σημαίες, μουσικές, ταμπελάκια, δελτία Τύπου κ.λπ.). Αφού, λοιπόν, γιορτάσαμε τα γυαλιστερά 200 μέτρα, νομίζω ότι είναι ώρα να ασχοληθούμε με το χάος δίπλα, για να έχει και νόημα όλο αυτό: τα τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, τους ταξιτζήδες που κάνουν πιάτσα πάνω στα πεζοδρόμια, τα σκουπίδια, τη βρομιά, την ηχορρύπανση, τα άπειρα κλεφτρόνια... Είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν ακόμα για την επόμενη φιέστα και όσοι ξέρουν από κέντρο, ζουν ή εργάζονται εκεί, θα έχουν τεράστιες λίστες.
Θανάσης Χαραμής
σχόλια