Tην εβδομάδα που μας πέρασε…
…στις 28 Ιουλίου 1840
γίνεται στο Παρίσι η πρεμιέρα του έργου Grande Symphonie Funèbre et Triomphale [Μεγάλη Συμφωνία Επικήδειος και Θριαμβευτική] του Hector Berlioz, [Εκτόρ Μπερλιόζ]. Είναι η 4η και τελευταία Συμφωνία του Berlioz. Πρόκειται για ένα έργο που προοριζόταν για μια επίσημη δημόσια τελετή. Είναι γραμμένο για μεγάλη στρατιωτική μπάντα και κατά πάσα πιθανότητα ο Berlioz χρησιμοποίησε για τη σύνθεσή του ορισμένα ήδη υπάρχοντα προσχέδια από έργα που δεν είχε ολοκληρώσει. Έτσι εξάλλου δικαιολογείται και η φήμη ότι ο Berlioz ολοκλήρωσε όλη την παρτιτούρα μέσα σε μόλις 40 ώρες (!).Η Συμφωνία αυτή ήταν μια παραγγελία της Γαλλικής Κυβέρνησης επί τη ευκαιρία της δεκαετούς επετείου της Ιουλιανής Επανάστασης του 1830. Αν και ο Berlioz δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα το καθεστώς, δεν άφησε την ευκαιρία να του ξεφύγει καθώς η προσφερόμενη αμοιβή ήταν 10.000 φράγκα.
Το έργο αρχικά ήταν ενορχηστρωμένο για μπάντα με 200 εκτελεστές. Παρόλ’ αυτά ανήμερα της επετείου και κατά τη διάρκεια της παρέλασης η μουσική ακουγόταν ελάχιστα καθώς την κάλυπταν οι επευφημίες του συγκεντρωμένου πλήθους. Έτσι το έργο ουσιαστικά οφείλει τη μεγάλη και άμεση επιτυχία του στη γενική πρόβα η οποία ήταν ανοικτή για το κοινό, το οποίο έμεινε κατενθουσιασμένο.
Δύο χρόνια αργότερα ο Berlioz διασκεύασε την παρτιτούρα προσθέτοντας προαιρετικά μέρη για έγχορδα και ένα χορωδιακό τμήμα στο 3ο μέρος της Συμφωνίας, βασισμένο σε στίχους πατριωτικού περιεχομένου του Antony Deschamps.
Ο Richard Wagner έχοντας παρακολουθήσει μια εκτέλεση της αναθεωρημένης παρτιτούρας, φέρεται να είπε στον Robert Schumann ότι αρκετά σημεία, κυρίως από το 3ο μέρος της Συμφωνίας είναι «τόσο εξαίσια και μεγαλειώδη που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να τα ξεπεράσει».
Berlioz - Symphonie funèbre et triomphale [αναθεωρημένη εκδοχή του 1840]
Ο Hector Berlioz (La Côte-Saint-André, Isère, 1803 – Παρίσι, 1869) ήταν γάλλος ρομαντικός συνθέτης, αρχιμουσικός και κριτικός. Υπήρξε η κορυφαία μουσική προσωπικότητα της εποχής του σε μια χώρα –τη Γαλλία– όπου το μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής δραστηριότητας εντοπιζόταν κυρίως στη λογοτεχνία, και σε μια τέχνη –τη Μουσική– όπου οι πιο φημισμένοι πρωτοπόροι της ήταν γερμανοί. Παρόλο που ο Ρομαντισμός βρίσκει στο πρόσωπο του Berlioz ίσως τον πληρέστερο εκφραστή του, εντούτοις οι «ρίζες» του απλώνονται ως τον κλασικισμό και ξεχωρίζουν αισθητά από τις αμιγώς ρομαντικές «βάσεις». Ο βίος του είναι συνώνυμος με την αρχετυπική πάλη των νέων ιδεών για αποδοχή και αναγνώριση, και σ’ αυτήν αφιέρωσε όλες του τις προσπάθειες ως συνθέτης, αρχιμουσικός και κριτικός.
Οι απόψεις του Berlioz για την κάθε πτυχή της μουσικής εκφράζονταν κατ’ επανάληψη και με ακλόνητα επιχειρήματα στα άρθρα που έγραφε στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο τύπο. Ο ίδιος εξέδωσε 3 συλλογές με άρθρα στα οποία αποκαλύπτεται η πλήρης σεβασμού στάση του απέναντι στους συνθέτες που θαύμαζε περισσότερο [Gluck, Spontini, Beethoven], η περιφρόνησή του για τη μικροπρέπεια της παρισινής μουσικής της εποχής, η νοσταλγία του για μια κοινωνία όπου οι Τέχνες θα προωθούνταν απελευθερωμένες από την εμπορευματοποίηση και το ατομικό συμφέρον, και τέλος το δηκτικότατο χιούμορ του. Το έντονο πάθος του για τη Μεγάλη Τέχνη, η πίστη του στην ξεχωριστή της φύση, και η ισχυρή αίσθηση της δέσμευσης απέναντί της, είναι μόνο μερικές από τις εντυπωσιακότερες πτυχές των προσωπικών του πιστεύω.
Παρόλο που αρκετοί ήταν εκείνοι που εκτίμησαν το μεγαλείο της μουσικής και της διάνοιας του Berlioz από την αρχή, η ιδιοφυία του ουσιαστικά αναγνωρίστηκε μόλις στον 20ο αιώνα.
===
…σαν σήμερα στις 3 Αυγούστου 1829
γίνεται στο Παρίσι η πρεμιέρα της όπερας σε 4 πράξεις Guillaume Tell [Γουλιέλμος Τέλλος] του Gioachino Rossini [Τζοακίνο Ροσσίνι] σε λιμπρέτο των Étienne de Jouy και Hippolyte-Louis-Florent Bis βασισμένο στο έργο Wilhelm Tell (1804) του Friedrich von Schiller. Το έργο αυτό ήταν η μια από τις δύο παραγγελίες που έκανε η Όπερα των Παρισίων στον Rossini. Πρόκειται για την τελευταία όπερα που συνέθεσε παρόλο που ήταν μόνο 37 ετών [και πέθανε στα 76!]. Δεδομένου ότι το έργο του Schiller δεν ήταν ούτε επαναστατικό, ούτε τραγικό αλλά απλώς αφηγηματικό, ο Rossini δεν έμεινε πιστός στην υπόθεσή του, προσθέτοντας αρκετά δικά του στοιχεία και ευρήματα προς χάριν της επιθυμητής δραματικότητας.
Η όπερα ξεκινά με μια περίφημη 4μερή εισαγωγή, άκουσμα οικείο ακόμα και για εκείνους που δεν γνωρίζουν την όπερα. Ο δε εναρκτήριος διάλογος ανάμεσα σε 5 βιολοντσέλα είναι ένα δείγμα υψηλής και σπάνιας έμπνευσης.
ROSSINI: William Tell Overture [για τους πιο βιαστικούς και «άπιστους»... 8:45... but please, give it a try!]
H ιστορία εκτυλίσσεται στην Ελβετία του 13ου αιώνα, στην περιοχή του Altdorf, μιας πόλης που ανήκει στο καντόνι του Uri, το οποίο όπως και τα άλλα καντόνια του Schwyz και του Unterwalden βρίσκονται υπό την κατοχή των Αψβούργων. Ο λαός έχει αρχίσει να δυσανασχετεί από την πολιτική κατάσταση της χώρας κι έτσι μέσα από το δράμα παρουσιάζεται η πορεία της επανάστασης από τα πρώτα μεμονωμένα περιστατικά μέχρι την απελευθέρωση.
Ο Arnold, γιος του Ελβετού ηγέτη Melchtal σώζει την Mathilde –μια αυστριακή πριγκίπισσα– από πνιγμό. Ο έρωτας που νοιώθει ο Arnold για την πριγκίπισσα βρίσκει ανταπόκριση, όμως η σχέση τους δεν είναι δυνατόν να διαρκέσει, αφού ανυπέρβλητο εμπόδιο στέκεται η κοινωνική τους θέση σε σχέση με την έκρυθμη πολιτική κατάσταση της περιοχής.
Μια λαμπερή, ανοιξιάτικη ημέρα στις όχθες της λίμνης της Λουκέρνης οι κάτοικοι της περιοχής ετοιμάζονται για μια τριπλή γαμήλια γιορτή. Ο μόνος που δεν συμμετέχει είναι ο Γουλιέλμος Τέλλος, ο οποίος προτιμά να παρακολουθεί τα δρώμενα από μακριά, έχοντας συνεχώς στο μυαλό του την ιδέα της απελευθέρωσης.
Ο Melcthal πιο σοφός και σεβάσμιος γέροντας της κοινότητας ευλογεί τους μελλόνυμφους και κατά τη διάρκεια της τελετής, δεν παραλείπει να αναφερθεί στο χρέος που έχουν όλοι προς την πατρίδα, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές. Λίγο πριν από την τελετή, παροτρύνει και τον γιο του Arnold να σκεφτεί κι εκείνος σοβαρά το γάμο. Δυστυχώς όμως ο Arnold, εξαιτίας του έρωτα του για την Mathilde, έχει ταχθεί υπέρ των Αυστριακών.
Η χαρούμενη ατμόσφαιρα δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ. Ένας ντόπιος βοσκός, ο Leuthold σκότωσε έναν αυστριακό αξιωματικό όταν εκείνος επιχείρησε να βιάσει την κόρη του. Οι Αυστριακοί τον καταδιώκουν και ο βοσκός ζητά από τους συμπατριώτες του να τον φυγαδεύσουν δια της λίμνης σε ασφαλές μέρος. Αλλά τα επικίνδυνα νερά και η καταιγίδα που πρόκειται να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή εμποδίζουν οποιαδήποτε εθελοντική προσφορά. Το αίτημα του Leutold δεν βρίσκει καμία ανταπόκριση μέχρι τη στιγμή που ο Γουλιέλμος προσφέρεται ως πορθμέας.
Αφού ο Leuthold και ο Γουλιέλμος απομακρύνονται από την ακτή, οι Αυστριακοί φτάνουν στην περιοχή. Ο Rodolfo, ένας απεχθής υπολοχαγός του αυστριακού κυβερνήτη Gessler, οργισμένος από τη διαφυγή του Leuthold, απαιτεί να μάθει το όνομα εκείνου που τον βοήθησε. Ο μόνος που του αποκρίνεται είναι ο Melcthal, δηλώνοντάς του τολμηρά πως «στην ελβετική γη δεν ευδοκιμούν προδότες». Η οργή του Rodolfo κορυφώνεται Αμέσως συλλαμβάνει τον Melcthal και διατάσσει να λεηλατηθεί και να πυρποληθεί το χωριό για αντίποινα.
Η Mathilde συναντά τον Arnold και τον πείθει πως για να φανεί αντάξιός της στα μάτια του κόσμου, πρέπει να κερδίσει δόξα με τον αυστριακό στρατό. Όμως ο Γουλιέλμος και ο Βάλτερ, έχοντας παρακολουθήσει τη συνάντηση των δύο εραστών, προσπαθούν να συγκινήσουν με τη σειρά τους τον Arnold, ώστε συστρατευθεί με την αντι-αυστριακή συμμαχία. Η συγκίνηση του Arnold δυναμώνει όταν του αποκαλύπτουν ότι οι αυστριακοί δολοφόνησαν τον πατέρα του, τον Melcthal.
Οι άντρες των τριών καντονιών, τελικά συγκεντρώνονται για να δώσουν τον ιερό όρκο της επανάστασης. Οι σύμμαχοι ζητούν από τον Γουλιέλμο να ηγηθεί της εξέγερσης. Λίγο αργότερα σ’ ένα εγκαταλειμμένο παρεκκλήσι η Mathilde ξανασυναντά τον Arnold, τον θλιμμένο πλέον εραστή της, ο οποίος της μεταφέρει την είδηση της δολοφονίας του πατέρα του και της εξηγεί ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να την αρνηθεί. Εκείνη διαβλέποντας τους κινδύνους, τον παροτρύνει να φύγει και τον αποχαιρετά.
Ο Gessler διατάζει τη διοργάνωση εορτασμών για τα 100 χρόνια της αυστριακής κυριαρχίας στην κεντρική πλατεία του Altdorf. Ανάμεσα στους Ελβετούς η αγανάκτηση ξεχειλίζει, όμως παραμένει βουβή από φόβο. Ο χορός ξεκινά και οι γυναίκες της περιοχής που είναι εξαναγκασμένες να χορέψουν με τους αυστριακούς στρατιώτες, χοροπηδούν άχαρα και με δυσαρέσκεια. Ο Gessler, αισθανόμενος την εχθρική προς το πρόσωπό του ατμόσφαιρα, ενεργεί παρορμητικά, δίνοντας νέα διαταγή: επιβάλλει στους Ελβετούς να αποτίσουν φόρο τιμής, υποκλινόμενοι ένας-ένας χωριστά μπροστά στο καπέλο του. Ο Γουλιέλμος μαζί με το γιό του αρνούνται να υποκλιθούν. Ο Rudolph αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Γουλιέλμου τον άνθρωπο που έσωσε τον Leuthold και διατάζει την άμεση σύλληψή του. Εκείνη τη στιγμή ο Γουλιέλμος προσπαθεί να δώσει οδηγίες στον γιό του Jemmy, επιφορτίζοντάς τον να δώσει το σύνθημα για την έναρξη της ελβετικής εξέγερσης. Ο Rudolph αντιλαμβάνεται αυτή την ενέργεια, οπότε συλλαμβάνει και τον Jemmy.
Με τον πατέρα και τον γιό στα χέρια του, ο Gessler μηχανεύεται ήδη τον τρόπο με τον οποίο θα δοκιμάσει την ψυχραιμία και τη σκοπευτική δεινότητα του Γουλιέλμου. Τον διατάζει να στοχεύσει και να διαπεράσει με ένα βέλος, ένα μήλο τοποθετημένο επάνω στο κεφάλι του Jemmy. Αν πετύχει θα δοθεί χάρη και στους δύο. Αν όχι, θα πεθάνουν μαζί. Ο Γουλιέλμος λυγίζει και επιχειρεί μάταια να ικετέψει τον Gessler.
Έτσι σηκώνει τελικά το τόξο του και πετυχαίνει το μήλο αλλά συλλαμβάνεται εκ νέου μαζί με το γιό του όταν αποκαλύπτεται ότι είχε κρύψει ένα δεύτερο βέλος το οποίο ομολογεί ότι προόριζε για τον Gessler, στην περίπτωση που αποτύγχανε στην πρώτη του βολή. Τότε επεμβαίνει η Mathilde, η οποία συγκλονισμένη από τη σκληρότητα της σκηνής, παρακαλεί τον Gessler να θέσει τον Jemmy υπό την επιμέλειά της, ενώ ορκίζεται στον εαυτό της να πετύχει και την απελευθέρωση του Γουλιέλμου. Όμως ο Gessler ανακοινώνει πως ο Γουλιέλμος θα μεταφερθεί στο φρούριο της νησίδας Küssnacht, που βρίθει από επικίνδυνα και πεινασμένα ερπετά. Η αγανάκτηση του κόσμου πλέον φουντώνει και η ταραχή που ξεσπά, με δυσκολία συγκρατείται από το στρατό.
Ο Arnorld θρηνεί για το θάνατο του πατέρα του έχοντας ήδη το μυαλό του στην εκδίκηση. Αντιλαμβάνεται ότι εξαιτίας της σύλληψης του Γουλιέλμου πρέπει τώρα ο ίδιος να καθοδηγήσει την εξέγερση. Οι άντρες από τα άλλα καντόνια πηγαίνουν να τον συναντήσουν και εκείνος τους οδηγεί στο μέρος όπου ο πατέρας του και ο Γουλιέλμος είχαν κρύψει για ασφάλεια τα όπλα που προορίζονταν για την εξέγερση.
Σε μια όχθη της λίμνης η Mathilde και ο Jemmy συναντούν την Hedwige, τη σύζυγο του Γουλιέλμου η οποία είναι απελπισμένη από τα νέα του άντρα της. Η Mathilde είναι έτοιμη να προσφερθεί ως όμηρος έναντι της ασφαλούς επιστροφής του Γουλιέλμου. Εν τω μεταξύ ξεσπά μια φοβερή καταιγίδα. Όμως παρόλο που ο αέρας φυσά μανιασμένα, μια βάρκα καταφέρνει να πλησιάσει στην ακτή: κανένας δεν θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο εκτός από έναν ικανότατο κωπηλάτη, όπως ο Γουλιέλμος. Πράγματι η βάρκα αυτή μετέφερε τον Γουλιέλμο προς το Küssnacht, όμως ο Gessler βλέποντας πως οι στρατιώτες του δεν ήταν σε θέση να την οδηγήσουν μέσα στην τρικυμία, του προτείνει να πάρει τον έλεγχο στα χέρια του. Καθώς η βάρκα έχει πλησιάσει πολύ στην ακτή, ο Γουλιέλμος πηδά έξω αλλά την ξανασπρώχνει αμέσως προς τα μανιασμένα νερά. Ο Gessler απειλεί πως θα εκδικηθεί γι’ αυτή την πράξη, όμως ο Γουλιέλμος τον σκοτώνει με το τόξο που προλαβαίνει και του δίνει ο Jemmy. Εν τω μεταξύ, φθάνει και ο Arnold μαζί με τους συμμάχους και ανακοινώνει πως το Altdorf είναι πλέον ελεύθερο. Ο ουρανός ξανοίγει και το ορεινό τοπίο εμφανίζεται και πάλι σε όλο του το μεγαλείο.
Κατά τον 19ο αιώνα το ανέβασμα της συγκεκριμένης όπερας συναντούσε πολύ συχνά σοβαρά πρακτικά προβλήματα [όπως π.χ. η μεγάλη του διάρκεια (σχεδόν 4 ώρες) και οι μεγάλες φωνητικές απαιτήσεις του από τους τραγουδιστές]. Ωστόσο την τύχη της ενίοτε καθόριζαν και οι κατά τόπους πολιτικές συνθήκες: καθώς η υπόθεση εξυμνεί την επανάσταση ενάντια στην κατάχρηση εξουσίας, σε χώρες όπως η Ιταλία συχνά το όλο εγχείρημα ερχόταν αντιμέτωπο με τη λογοκρισία ή και την απαγόρευση.
Guillaume Tell - Gioachino Rossini
O Gioachino Rossini (Πέζαρο, Ιταλία 1792 – Passy, Παρίσι 1868) ήταν ιταλός συνθέτης, ο σημαντικότερος του πρώτου μισού του 19ου αιώνα. Ο Rossini μετέβαλλε τη μορφή και το περιεχόμενο της ιταλικής όπερας, εκτοπίζοντας τις πεπαλαιωμένες παραδόσεις που «κληρονόμησε» από προγενέστερους συνθέτες όπως ο Domenico Cimarosa και ο Giovanni Paisiello, και εισάγοντας νέες μορφές και διαδικασίες. Κανένας άλλος συνθέτης της ίδιας εποχής δεν απόλαυσε το κύρος, τον πλούτο, τη δημοτικότητα και την καλλιτεχνική επιρροή του Rossini. Το γεγονός ότι σύγχρονοι του συνθέτες όπως ο Vincenzo Bellini και ο Domenico Donizetti διαμόρφωσαν με επιτυχία τα εντελώς προσωπικά τους στυλ είναι αδιαμφισβήτητο. Όμως δεν έπαψαν ποτέ να δημιουργούν στη σκιά του Rossini, και η καλλιτεχνική τους προσωπικότητα να αναδεικνύεται κυρίως μέσα από τις αντιπαραθέσεις τους με τα έργα του. Μόνο ο Giuseppe Verdi τελικά κατάφερε να εκτοπίσει τον Rossini από το «θρόνο» της ιταλικής οπερατικής βασιλείας. Τα δε έργα που o Rossini συνέθεσε για την όπερα των Παρισίων [η κωμική όπερα Le Comte Ory και η επική Guillaume Tell] άσκησαν τεράστια επιρροή σε μεγάλους συνθέτες όπως οι Giacomo Meyerbeer, Jacques Offenbach και Richard Wagner.
…και ένα παράδοξο! Την εβδομάδα από 28 Ιουλίου έως 3 Αυγούστου και σε διάστημα 257 ετών (1741-1998) συνέβησαν 8[!!!] θάνατοι επιφανών μουσικών. Επιγραμματικά (για να τους προλάβουμε όλους):
Antonio Vivaldi (Βενετία, 4 Μαρτίου 1678 – Βιέννη, 28 Ιουλίου 1741). Ιταλός βιολονίστας και συνθέτης. Ο πιο σημαντικός και αυθεντικός συνθέτης της γενιάς του, έθεσε τις βάσεις του ώριμου Baroque Κοντσέρτο. Η συμβολή του στο μουσικό στυλ, την τεχνική του βιολιού και την ενορχήστρωση ήταν ουσιαστική ενώ ήταν και πρωτοπόρος της ορχηστρικής προγραμματικής μουσικής.
Vivaldi The Four Seasons Concertos Op.8 , Guiliano Carmignola - Venice Baroque Orchestra [μια εξαιρετική εκτέλεση με πραγματικά βενετσιάνικο ταμπεραμέντο!]
Johann Sebastian Bach (Άιζεναχ, 21 Μαρτίου 1685 – Λειψία, 28 Ιουλίου 1750). Γερμανός οργανίστας και συνθέτης. Ήταν το σημαντικότερο μέλος της οικογένειας Bach. Η ιδιοφυία του συνδύαζε το εξαίρετο εκτελεστικό του χάρισμα με το εκπληκτικό δημιουργικό του οπλοστάσιο στο οποίο η ανεξάντλητη και πρωτότυπη ευρηματικότητα, η τεχνική δεξιοτεχνία και η πνευματική πειθαρχία βρίσκονταν σε απόλυτη ισορροπία. Στον καιρό του απέκτησε σχεδόν θρυλική φήμη ως βιρτουόζος οργανίστας (και γενικώς εκτελεστής πληκτροφόρων οργάνων), ωστόσο από τα τέλη του 18ου αιώνα άρχισε σταδιακά να κερδίζει τη μοναδική ιστορική του φήμη ως συνθέτης υψηλών επιτευγμάτων. Η μουσική του γλώσσα είναι ευδιάκριτη και εξαιρετικά πλούσια, και ενσωματώνει, αναπτύσσει και ξεπερνά τις τεχνικές, τα στυλ και γενικότερα τα επιτεύγματα τόσο της δικής του όσο και προγενέστερων γενεών συνθετών. Άνοιξε δε νέους δρόμους που οι κατοπινές γενεές (μέχρι και σήμερα) μελετούν και ακολουθούν με πολλούς τρόπους.
Bach - Brandenburg Concertos
Robert Schumann (Τσβίκαου, Σαξωνίας 8 Ιουνίου 1810 – 'Εντενιχ, κοντά στη Βόννη29 Ιουλίου 1856). Γερμανός συνθέτης και μουσικοκριτικός. Αν και είναι κυρίως γνωστός για τα τραγούδια και τις συνθέσεις του για πιάνο, και για ορισμένα από τα συμφωνικά και έργα μουσικής δωματίου, ο Schumann συνείσφερε σημαντικά σε όλα τα μουσικά είδη της εποχής του, ενώ καλλιέργησε επίσης και αρκετά νέα. Το διττό του ενδιαφέρον για τη μουσική και τη λογοτεχνία, τον ώθησε να αναπτύξει μια ιστορικά τεκμηριωμένη μουσική κριτική και ένα συνθετικό στυλ με βαθιές ρίζες στα λογοτεχνικά του πρότυπα. Κορυφαίος εκφραστής της μουσικής του Ρομαντισμού, ο Schumann είχε τεράστια απήχηση στις επόμενες γενεές ευρωπαίων συνθετών.
Schumann Piano Concerto, in A minor, Op. 54, Martha Argerich - Riccardo Chailly
Franz Liszt (Raiding, (Doborján), 22 Οκτωβρίου 1811 – Μπαϊρόιτ, 31 Ιουλίου 1886). Ούγγρος συνθέτης, πιανίστας και δάσκαλος. Υπήρξε μια από τις ηγετικές μορφές του μουσικού Ρομαντισμού. Στις συνθέσεις του ανέπτυξε νέες ευφάνταστες πρακτικές που άφησαν αναλλοίωτο το αποτύπωμά τους και «προέβλεψαν» αρκετές εξελίξεις και διαδικασίες του 20ου αιώνα. Ερεύνησε στο έπακρο τη θεματική επεξεργασία, πειραματίστηκε ριζοσπαστικά με την αρμονία και επινόησε το Συμφωνικό Ποίημα για Ορχήστρα. Ως σπουδαίος βιρτουόζος του πιάνο στην εποχή του, χρησιμοποίησε την εντυπωσιακή τεχνική του και τη σαγηνευτική του προσωπικότητα όχι μόνο για την προσωπική του προβολή αλλά και για να αναδείξει μέσω των μεταγραφών του [έργων για ορχήστρα σε σόλο πιάνο] και τη μουσική άλλων συνθετών. Ως αρχιμουσικός και δάσκαλος, ιδιαίτερα στη Βαϊμάρη, αναδείχθηκε ως η πιο σημαίνουσα προσωπικότητα της Νέας Γερμανικής Σχολής που ήταν αφιερωμένη στην πρόοδο και την εξέλιξη της μουσικής. Ο απέραντος θαυμασμός του για τον Richard Wagner και τον Hector Berlioz κατάφερε να βοηθήσει τους δύο αυτούς συνθέτες να διευρύνουν την ευρωπαϊκή τους φήμη. Εξίσου σημαντική ήταν και η απαράμιλλη δέσμευσή του να διατηρήσει και να προωθήσει ότι καλύτερο είχε εμφανιστεί στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένων των J.S.Bach, George Frideric Handel, Franz Schubert, Carl Maria von Weber και πάνω απ 'όλα τον Ludwig van Beethoven. Ο χαρακτήρας του συγκέντρωνε τα περισσότερα ιδανικά και φιλοδοξίες του 19ου αιώνα από οποιονδήποτε άλλο μεγάλο μουσικό.
Liszt - Mazeppa [symphonic poem], Leipzig Gewandhaus Orchestra, Kurt Mazur
Gian Francesco Malipiero (Βενετία, 18 Μαρτίου 1882 – Τρεβίζο, 1 Αυγούστου 1973). Ιταλός συνθέτης και μουσικολόγος. Υπήρξε ίσως ο πιο πρωτότυπος και εφευρετικός ιταλός συνθέτης της γενιάς του. Μαθήτευσε με τον Marco Enrico Bossi στη Βενετία και τη Μπολόνια, αλλά έμαθε επίσης πολλά από την ανεξάρτητη εργασία του επί της πρώιμης ιταλικής μουσικής [αργότερα επιμελήθηκε μεταξύ άλλων και μια πλήρη έκδοση της μουσικής του Monteverdi]. Οι Claude Debussy, Igor Stravinsky, και Alfredo Casella άσκησαν επίσης σημαντική επιρροή στη μουσική του. Παρόλο που το έργο του είναι τεράστιο αλλά και ποιοτικά ανομοιόμορφο, ξεχωρίζουν ορισμένα μοναδικά αριστουργήματα όπως η όπερα L'Orfeide [ή Sette canzone], το 4ο από τα οκτώ κουαρτέτα εγχόρδων και το 1ο Κοντσέρτο για βιολί.
Gian Francesco Malipiero: Concerto per violino e orchestra
Pietro Mascagni (Λιβόρνο, 7 Δεκεμβρίου 1863 – Ρώμη, 2 Αυγούστου 1945). Ιταλός συνθέτης και αρχιμουσικός. Μαθήτευσε στο Ωδείο του Μιλάνο με τον Amilcare Ponchielli (1882-4) έχοντας ωστόσο ήδη συνθέσει αρκετά συμφωνικά και φωνητικά έργα. Εγκαταλείπει το Ωδείο για να ενταχθεί στο δυναμικό ενός περιοδεύοντος θιάσου ως αρχιμουσικός. Αργότερα παίρνει τη θέση του καθηγητή του πιάνο στην Cerignola. Το 1889 κερδίζει το πρώτο βραβείο σε ένα διαγωνισμό, με την μονόπρακτη όπερα Cavalleria Rusticana. Η τεράστια επιτυχία αυτού του έργου επισκίασε όλες τις υπόλοιπες όπερές του, κι συνέτεινε στην εξάπλωση της εσφαλμένης φήμη ότι «ο Mascagni είναι ο συνθέτης της μιας όπερας».
Pietro Mascagni - Cavalleria rusticana , Maria Callas, Giuseppe di Stefano
Carlos Chávez (Mexico City, 13 Ιουνίου 1899 – Mexico City, 2 Αυγούστου 1978). Μεξικανός συνθέτης. Μελέτησε πιάνο και αρμονία, αλλά στη σύνθεση ήταν ουσιαστικά αυτοδίδακτος, έχοντας ωστόσο μάθει πολλά από την επαφή του με το Edgard Varèse και άλλους συνθέτες στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920. Ως μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Μεξικού (1928-1948) και διευθυντής του Εθνικού Ωδείου του Μεξικού (1928-1935) έκανε πολλά για να ενδυναμώσει τη μουσική ζωή στην πατρίδα του, ενώ οι διεθνείς περιοδείες του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάδοση της Μεξικανικής μουσικής [συμπεριλαμβανομένης και της δικής του] στον κόσμο. Στο μπαλέτο του Toxcatl (1952) ενσωμάτωσε παραδοσιακά όργανα της πατρίδας του, ενώ πολλά έργα όπως η 2η από τις έξι Συμφωνίες του και η Sinfonía India (1935–6) φέρνουν στο μυαλό την τελετουργική μεγαλοπρέπεια της προ-Κολομβιανής Αμερικής με ζωηρούς ρυθμούς, περίπλοκα μέρη για κρουστά, και ατμοσφαιρικά soli στα ξύλινα πνευστά.
Carlos Chávez: Sinfonia No.2, "Sinfonía India"
Alfred Schnittke (Engels, Saratov (Ρωσία), 24 Νοεμβρίου 1934 – Αμβούργο, 3 Αυγούστου 1998). Ρώσος συνθέτης. Σπούδασε στο Ωδείο της Μόσχας όπου αμέσως μετά την αποφοίτησή του διορίστηκε καθηγητής αντίστιξης και σύνθεσης. Επίσης εργάστηκε στο Πειραματικό Στούντιο Ηλεκτρονικής Μουσικής της Μόσχας. Επηρεάστηκε από τους συνθέτες του δωδεκάφθογγου συστήματος αλλά και από τους Karlheinz Stockhausen, John Cage, και György Ligeti. Μετά το 1966 ξεκινά να ενσωματώνει περισσότερα δραματικά και προγραμματικά στοιχεία στα έργα του, εφαρμόζοντας μια πιο πολυστυλιστική τακτική όπου η χρήση, η αντιπαράθεση και ο συνδυασμός πολλών και διαφόρων ιδιωμάτων του παρόντος και του παρελθόντος είναι απολύτως επιτρεπτή.
Schnittke - Concerto for piano and strings
_erin ;)
σχόλια