Προχτές το βράδυ είδα αυτή την ταινία του 1937. Ο Όρσον Ουέλες είχε πεί γι αυτήν: "Αχ, είναι η πιο λυπητερή ταινία που γυρίστηκε ποτέ -μπορεί να κάνει και τις πέτρες να κλάψουν¨. Το αστείο είναι οτι την έχει γυρίσει ο Leo McCarey, σκηνοθέτης ταινιών Χοντρού-Λιγνού και της περίφημης Duck Soup των Αδελφών Μαρξ. Ήθελε να κάνει και κάτι για τον εαυτό του -κάτι τελείως αντιεμπορικό. Κι έτσι έφτιαξε το αριστούργημά του: την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού (ερωτευμένου ακόμα) που τού παίρνουν το σπίτι οι Τράπεζες για χρέη, νοιώθει ανεπιθύμητο στα σπίτια των πέντε παιδιών του και καταλήγει σε χωριστούς οίκους ευγηρίας, με μια αξιοπρέπεια που σού σπάει την καρδιά.
Αυτή την ταινία είδε ο Όζου και γύρισε το δικό του αριστούργημα, το Tokyo Story (που βγήκε πριν λίγες μέρες κι αυτό σε μια συμπαθητική έκδοση blu ray).
Kαι οι δύο ταινίες διαρκούν ως σήμερα γιατί μιλούν για την απόλυτη ερημιά του γήρατος με τρόπο αδιαπραγμάτευτα πικρό. Το είχε πεί και η Μποβουάρ στο σχετικό βιβλίο της: τα γηρατειά είναι είτε σφαγείο, είτε έρημος. Υπάρχει κάτι που δεν παλεύεται όταν και οι πιό σπουδαίοι ανθρωποι γερνούν και αδυνατούν να παρακολουθήσουν τον βηματισμό της κοινωνίας. Το δέιχνει τέλεια ο Όζου σε αυτή τη σκηνή -που το ηλικιωμένο ζευγάρι έχει πάει εκδρομή (για να μη γίνεται άλλο βάρος στα παιδιά του) και δεν μπορεί να κοιμηθεί από τα γέλια και τα τραγούδια των νεαρών που ξενυχτάνε. Tην άλλη μέρα, όταν όλοι κοιμούνται στο θέρετρο, αυτοί κοιτάνε τη θάλασσα και συνειδητοποιούν ότι δεν χωράνε πουθενά.
Αν θέλουμε να συνοψίσουμε αυτες τις δύο ταινίες σε μια στιχομυθία 20' είναι αυτή:
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το ίδιο αίσθημα εκμεταλλεύεται και μια πρόσφατη καμπάνια της Novartis στα ξένα περιοδικά, που θυμίζει πολύ και τον στίχο του Καβάφη: "Το είδωλο του νέου σώματός μου...¨
Mε αυτά τα ανεβαστικά, Καλή σας Μέρα.
σχόλια