Μy Wet Calvin

Έχω την αίσθηση ότι ο ήχος σας αλληθωρίζει πια αρκετά προς το shoegaze. Τι ακούγατε την περίοδο που γράφατε το «Happened Before»;

Πλάτωνος, Σαββόπουλο, Brian Eno, Cure και Μικρό Νικόλα. Από shoegaze ακούσαμε πολύ Belong και κάναμε γερή επανάληψη στους Slowdive.

Ποια είναι η ιστορία πίσω από το καταπληκτικό box set που κυκλοφορήσατε;

Είναι δύο ιδέες σε συσκευασία μιας. Για το artwork του προηγούμενου άλμπουμ σκεφτόμασταν μια έκδοση σε επτά CD στα χρώματα της Ίριδας, αλλά η ιδέα ναυάγησε λόγω κόστους. Παράλληλα, πριν συμφωνήσουμε με την Ιnner Εar, είχαμε ξεκινήσει να συνεργαζόμαστε με διαφορετικούς παραγωγούς για κάθε νέο κομμάτι μας, στοχεύοντας σε single κυκλοφορίες. Και κάπως έτσι έγινε το box set με τα πέντε χρωματιστά βινύλια (στα τρία βασικά χρώματα, καθώς και σε άσπρο και μαύρο), με διαφορετικό παραγωγό για τα δύο τραγούδια του καθενός.

Έχει ακουστεί ότι το κόστος παραγωγής του είναι απαγορευτικό, δεν αποφέρει κέρδη στην εταιρεία, ακόμα κι αν γίνει sold out. Πώς καταφέρατε και τους πείσατε να το βγάλουν, και μάλιστα εν μέσω κρίσης;

Έχουμε την αίσθηση ότι το μεράκι του ιδιοκτήτη της Inner Ear, του Περικλή Πιλαβά, να κάνει όμορφα πράγματα υπερβαίνει κατά πολύ την ανάγκη της εταιρείας να είναι κερδοφόρα. Και αν ποτέ η Inner Ear φτάσει να έχει τους ισολογισμούς της Domino ή της 4AD, θα είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Υπάρχει τελευταία μια μανία με τη συλλογή βινυλίων, την αγορά box sets κ.λπ. Εσείς πόσα λεφτά θα δίνατε για ένα βινύλιο;

Για μια κόπια από το αυθεντικό «Smile» των Beach Boys, που ο μύθος -ο οποίος μπορεί και να μην ισχύει, αλλά δεν το ψάχνουμε στη Wikipedia γιατί μας αρέσει έτσι- λέει ότι καταστράφηκαν πριν να βγουν από το εργοστάσιο, θα παίρναμε και δάνειο.

Στο «Happened Before» συνεργαστήκατε με πέντε διαφορετικούς Έλληνες παραγωγούς. Δώστε μας μια φράση για τον καθένα.

Coti K.: Η συνεργασία μαζί του αποτελούσε όνειρο για εμάς από τότε που ακούγαμε τα κατορθώματά του στο «Flood» των Raining Pleasure. Αν είχε ηχογραφήσει αυτός τις κιθάρες του «All Great Events», το προηγούμενο άλμπουμ μας θα ήταν δέκα φορές καλύτερο.

Sillyboy: Μας έδειξε ότι, όπως ο Σάκης μπορεί να έχει αρχαιοελληνική μύτη, η Κλόντια Σίφερ κρεατοελιά στη μούρη και η Τζένιφερ Λόπεζ κώλο γαϊδάρου, έτσι κι εμείς δεν θα πρέπει να ντρεπόμαστε για την ποπ πλευρά μας. Τον ζηλεύουμε και λίγο, γιατί παραείναι γαμάτος.

Νίκος Τριανταφύλλου: Εκτός από καταδικασμένος να είναι για πάντα ο ηχολήπτης των λάιβ μας, είναι σπουδαίος φίλος, οικοδεσπότης και μάγειρας. Η παρέμβασή του στο «Ηumble» είναι μια υποδειγματική shoegaze παραγωγή.

Felizol: Και αγκαλίτσας και σκοτεινός. Σαν χαρακτήρας από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ξέρασε μπάσα παντού, έγδαρε το δέρμα του «Ηomeless Εgo» και, γυρνώντας του τα μέσα έξω, μας έπεισε ότι κάναμε μαλακία που σκεφτόμασταν να το αφήσουμε έξω από το «Happened Before».

Γιώργος Πρινιωτάκης: Ο ορισμός του καλώς εννοούμενου επαγγελματία. Προσηλωμένος στη δουλειά, απόλυτα ενημερωμένος τεχνικά και χαλαρός, όταν πρέπει. Τα πάντα στο Artracks studio λειτουργούν στην εντέλεια.

Πώς έγινε και συνεργαστήκατε με τον κομίστα Τάσο Παπαϊωάννου για το κόμικ «Neurotica»;

Ο Τάσος ήταν ένας από τους τριάντα-σαράντα-πενήντα που ήταν στο πρώτο μας λάιβ στο Μικρό Μουσικό Θέατρο κι ένας από τους τρεις-τέσσερις-πέντε που τους άρεσε πραγματικά. Ταυτόχρονα, μέσω της Giganto, ήταν αυτός που μας μύησε στις δουλειές των Κυριαζή, Πανταζή και Μαραγκού. Όταν κάποια στιγμή του ζητήσαμε να κάνει το συνοδευτικό κόμικ για την digital εκδοχή του «Ηumble» που μοιράστηκε στο λάιβ στο Strip Club Erotica, άφησε όλες τις δουλειές του στην άκρη κι έφτιαξε την πιο κατάλληλη ιστορία για την περίσταση.

Διαβάζατε από μικροί κόμικ;

Μικροί διαβάζαμε «Μίκι Μάους», «Κόμιξ», «Αλμανάκο», «Αστερίξ», «Τεν-Τεν», «Μπλεκ» και τέτοια. Μετά, μαζί μ’ εμάς ενηλικιώθηκαν και τα βιβλία που είχαμε στα χέρια μας. Στα αγαπημένα πρέπει ν’ αναφερθούν το «Blankets» του Craig Thompson, για τον αγνό, αβίαστο ρομαντισμό του, το «Shortcomings» του Adrian Tomine, για τον αριστουργηματικό τρόπο που σε ταυτίζει με τον πρωταγωνιστή, και το «Peepshow» του Joe Matt, του οποίου κάθε καρέ είναι πιο απολαυστικό από το προηγούμενο.

Θα συνεχίσετε να ντύνεστε μανιτάρια, κουνέλια, δέντρα κ.λπ. στις συναυλίες σας; Tι άλλες στολές έχετε κρυμμένες στην ντουλάπα σας;

Κάθε φορά αναρωτιόμαστε μήπως πρέπει να είναι η τελευταία, αλλά μάλλον κανείς μας δεν ξέρει ποια θα είναι αυτή. Από την άλλη, στην ντουλάπα μας υπάρχουν στολές που καλό θα ήταν να μη δει ποτέ κανείς.

Τι έγινε ξαφνικά και πάνε οι ελληνικές μπάντες στο εξωτερικό;

Ποιος ξέρει; Ίσως παίζουν καλύτερα σήμερα. Ή ίσως το όλο κλίμα με την κρίση να έχει αυξήσει το ενδιαφέρον για την υποκουλτούρα της χώρας μας. Ή ίσως έχει ανέβει το επίπεδο των φροντιστηρίων ξένων γλωσσών.

Εσείς πού θα θέλατε να παίξετε σε μια ιδανική περιοδεία;

Τόκιο, Μπόρα Μπόρα, Κάιρο, Νέα Υόρκη, Τρόμσο, Τζούνο, Ρέυκιαβικ, Ανταναναρίβο. Και στην Ανταρκτική. Θα ήταν μια εννιάμηνη περιοδεία, για να καθόμαστε κι έναν μήνα σε κάθε προορισμό.

Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διαβάσατε τελευταία;

Ο «Asterios Polyp» του Mazzucchelli, μάλλον.

Τα τρία καλύτερα νέα πράγματα στην Αθήνα είναι...

Το εστιατόριο Indian Kitchen στην Απόλλωνος, οι Monday Night Fever και η Αισιοδοξία.

Τι θα ψηφίσετε στις εκλογές της 6ης Μαΐου;

Τη λογική.