Ιδρύθηκαν το 1992 στο Βερολίνο και είναι μία από τις σπουδαιότερες hardcore μπάντες όλων των εποχών. Συνειδητά πολιτικοποιημένοι, επιτέθηκαν στην υποκουλτούρα του νεοναζισμού που άρχισε να παρεισφρέει στο γερμανικό techno τη δεκαετία του ‘90, συνέταξαν το μανιφέστο της digital hardcore, επανεφευρίσκοντας τα μουσικά πεδία του θορυβώδους ήχου και περιόδευσαν σε όλο τον κόσμο δίνοντας συναυλίες που θύμιζαν τις άγριες εποχές του ωμού πανκ.
Η μουσική σου καταπιάνεται με πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Γνωρίζω ότι ο παππούς σου πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και ο πατέρας σου ήταν συνδικαλιστής, όπως επίσης και το γεγονός ότι τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος είναι μετανάστες στη Γερμανία. Πιστεύεις ότι αυτό που κάνετε ως συγκρότημα είναι ταυτόχρονα και κάτι πολύ προσωπικό για εσάς;
Δεν διαχωρίζω το προσωπικό από το πολιτικό . Άλλωστε, είναι πολύ προφανές πια πως οι πολιτικοί επηρεάζουν τη ζωή όλων μας και νομίζω ότι έχουμε προσπεράσει τη σκέψη πως η πολιτική ασχολείται με κάτι θολό που δεν μας ενδιαφέρει και δεν μας επηρεάζει.
Δεν ξέρω αν γνωρίζεις τους Ιταλούς φουτουριστές των αρχών του 20ού αιώνα .Ο Μαρινέτι έγραψε ένα μανιφέστο που σε κάποια σημεία μου θυμίζει το μανιφέστο της digital hardcore που έγραψες εσύ. Ακούγοντας τη μουσική σου, νιώθω να υπάρχει διαρκώς ένα ενδιαφέρον για το μέλλον. Επίσης, έχεις κυκλοφορήσει τα άλμπουμ «Futurist» και «Generation Star Wars» και συχνά αναφέρεσαι στο 1984 του Όργουελ. Η ερώτησή μου είναι ποια η σχέση σου με την πολιτική επιστημονική φαντασία και τον φουτουρισμό.
Έχει ενδιαφέρον αυτό που ρωτάς, γιατί αυτό που κάνουμε είναι να δημιουργούμε πράγματα που δεν υπήρχαν πριν. Υπάρχουν ήχοι που έχουμε χρησιμοποιήσει και που νιώθουμε ότι προσθέτουν κάτι στην εικόνα που έχει ο κόσμος για τον σημερινό ήχο. Το ίδιο ισχύει και με την ένωση των ειδών. Όταν ξεκινήσαμε, ο τρόπος που ενώσαμε την ηλεκτρονική μουσική με το πανκ και το μέταλ ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα τότε δεδομένα. Και επίσης ισχύει το ότι πολλές φορές, ενώ μιλάμε για το μέλλον, καταφέρνουμε να ορίσουμε το παρόν. Γνωρίζω πολλούς μουσικούς που ασχολούνται αρκετά με τις μουσικές παραδόσεις, κάτι που είναι ωραίο, άλλα για μένα δεν είναι προκλητικό. Έχει ενδιαφέρον το ότι όταν μιλώ με χάκερ, νιώθω πως έχω περισσότερα κοινά απ’ ότι με τους παραδοσιακούς μουσικούς. Ανέφερες το άλμπουμ μου «Generation Star Wars». Οταν κυκλοφόρησε, οι γερμανικές Αρχές δεν άργησαν να καταλάβουν ότι το εξώφυλλο αποτελούνταν από εικόνες της ταινίας Star Wars παραποιημένες. Για παράδειγμα, είχαμε βάλει stormtroopers με σβάστικες στο μέτωπο και οι Αρχές μου είπαν οτι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Οπότε, ορισμένες φορές μας αρέσει να κάνουμε κάποια πράγματα ακριβώς για να γεννηθούν ερωτήματα, σε σχέση με τα πνευματικά δικαιώματα π.χ. Στη Γερμανία, ας πούμε, απαγορεύεται να χρησιμοποιείς τη σβάστικα, οπότε, ακόμα κι ένα αντιναζιστικό σήμα να θες να φτιάξεις, δεν μπορείς - όλο αυτό, βέβαια, καταλήγει στην προστασία της εικόνας της σβάστικας. Επίσης, ο θόρυβος για εμάς είναι κάτι σημαντικό. Όσο περνάει ο καιρός θέλουμε όλο και πιο πολύ να ξεφύγουμε από την παραδοσιακή τραγουδοποιία, γιατί ο θόρυβος είναι για εμάς το μέλλον. Ο εγκέφαλος τον αντιλαμβάνεται μ’ έναν τελείως διαφορετικό τρόπο και πιστεύω ότι στο μέλλον ο θόρυβος θ’ αλλάξει τελειώς τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μουσική.
Διαβάζοντας το μανιφέστο της digital hardcore είναι σαν να διατρέχεις έναν οδηγό χειραγώγησης των συναισθημάτων του ακροατηρίου. Μιλάς, επίσης, για τον τρόπο που οι ναζί χρησιμοποιούσαν τον Βάγκνερ για να τρομάζουν τον κόσμο, όταν βομβαρδίζανε πόλεις. Όπως λες και στο «Kids are united», «Riot sound effects can produce riots». Για κάποιους αυτό μπορεί ν’ ακούγεται παρόμοιο με αυτό που κάνουν οι κυβερνήσεις και ο Τύπος - εννοώ τη χειραγώγηση του ακροατηρίου. Γενικά, σέβεσαι και πιστεύεις στο ακροατήριο ή νομίζεις ότι ο άβουλος κόσμος ακολουθεί τα λεγόμενα ενός πολιτικού ή ενός μουσικού;
Δεν πιστεύω ότι μανιπουλάρουμε το κοινό. Πιστεύω ότι το μπλέκουμε με την παράστασή μας. Αν δεις, ας πούμε, ένα βίντεο στο YouTube από συναυλία μας, θα δεις ότι προσπαθούμε να σπάσουμε τα όρια μεταξύ των θεατών και του συγκροτήματος. Και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι προερχόμαστε από μια σκηνή των αρχικών techno και rave parties, που μια χούφτα ανθρώπων δημιουργούσε όλη τη νύχτα. Για μένα, οι συναυλίες δεν είναι το να παρουσιάζεις κάτι σ’ ένα άβουλο κοινό. Το κοινό είναι όσο σημαντικός είναι και ο μουσικός που παίζει. Αν, για παράδειγμα, στο κοινό δεν αρέσει μια συναυλία, ο μουσικός το αντιλαμβάνεται αυτό. Οπότε, κατά τη γνώμη μου το θέμα είναι να εμπλέξεις το κοινό σε αυτό που κάνεις και να προσπαθήσεις να το κάνεις να σκεφτεί. Η μουσική στην εποχή μας χρησιμοποιείται συχνά ως όπλο. Ας πούμε, πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και η μουσική που ακούγεται είναι αυτή που θα βοηθήσει τον κόσμο να αγοράσει. Επίσης, στις παρελάσεις του στρατού ή σε κηδείες και σε γάμους η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς του κόσμου. Δηλαδή, η μουσική βοηθάει κυρίως στο να προγραμματίζει τους ανθρώπους παρά στο να τους βοηθάει να παίρνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις που τους αφορούν. Εμείς προσπαθούμε ν’ αντιταχτούμε σε αυτό. Για παράδειγμα, στο Κρόιτσμπεργκ, όπου μένουμε αυτήν τη στιγμή, μαχαιρώσανε κάποιον για ένα iPod. Αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο έχει επηρεάσει το μάρκετινγκ τους ανθρώπους, που πιστεύουν πια ότι ένα αντικείμενο έχει γι’ αυτούς μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη επικοινωνία και άλλες, πραγματικές αξίες.
Οι Atari Teenage Riot παίζουν τραγούδια διαμαρτυρίας .Τι πιστεύεις για άλλους μουσικούς του παρελθόντος, που καταπιάστηκαν με αυτό το είδος, από τον Bob Dylan και τον Woody Guthrie μέχρι τους Black Flag και τους Circle Jerks; Υπάρχει κάποια σύνδεση με αυτό που κάνεις εσύ ή πιστευέις ότι κινείσαι σ’ έναν τελείως διαφορετικό δρόμο από αυτούς;
Ως ακροατής, αυτή η μουσική είναι για μένα η πιο ενδιαφέρουσα. Ακούω πάρα πολύ Bob Dylan, για παράδειγμα, ακόμα και αν δεν φαίνεται στη μουσική που γράφω. Πιστεύω ότι η μουσική που γράφτηκε κάτα την περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ είναι η πιο δυναμική που γράφτηκε ποτέ. Ακόμα και μουσικές που δεν είναι ευθέως πολιτικές, όπως του Jimi Hendrix, της Aretha Franklin και του Otis Redding, νιώθεις ότι πραγματικά εννοούν αυτό που λένε. Επίσης, το πανκ που προέκυψε μια δεκαετία μετά έχει ακόμς πάρα πολλή δύναμη ως μουσική. Οι Atari Teenage Riot χρησιμοποιούν στοιχεία από όλες αυτές τις μουσικές. Ακόμα και από την πλευρά του DJ κάποιες φορές νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις μια ανάφορα σε κάτι ακόμα και με πιο κρυφό τρόπο, χρησιμοποιώντας κάποιον ρυθμό, σαν να αφήνεις ένα κρυφό μήνυμα μέσα στο τραγούδι. Γενικά, πιστεύω ότι η τεχνολογία του sampling είναι μια μεγάλη επανάσταση και ότι όσο και να αλλοιώσεις το sample σου, η αρχική του ουσία παραμένει πάντα εκεί. Οπότε, γενικά αυτή η μουσική που ανέφερες μου αρέσει πολύ και αν ο κόσμος θέλει ν’ ακούει ερωτικά ποπ τραγούδια, είναι δική του υπόθεση. Απλώς, εμένα δεν με βοήθησαν ποτέ να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να καταλάβω τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μου.
Είσαι Γερμανός και για πολλούς ανθρώπους η Γερμανία θα μνημονεύεται πάντα ως η χώρα που έκανε τις αποτρόπαιες πράξεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πώς έχει επηρεάσει αυτό τη μουσική σου; Πιστεύεις ότι πλέον είναι κάτι που οι γερμανικές κυβερνήσεις και ο γερμανικός λαός έχουν αφήσει πίσω τους ή όχι; Σε ρωτάω γιατί στις μέρες μας φαίνεται σαν η Γερμανία να προσπαθεί να ξανακυβερνήσει την Ευρώπη με νέους όρους πια.
Είμαι ο σωστός άνθρωπος για να κάνεις αυτή την ερώτηση, γιατί προειδοποιούσα γι’ αυτή την κατάληξη απ’ όταν έπεσε το Τείχος, είκοσι χρόνια πριν. Οταν ξεκινήσαμε, λέγαμε ότι θα ήταν πολύ επικίνδυνο αν η Γερμανία αποκτούσε ξανά την εθνική της περηφάνια. Η Γερμανία έχει μια απίστευτη παράδοση βίας κι ελέγχου των ανθρώπων από τον Β’ Παγκόσμιο μέχρι και το κράτος της Ανατολικής Γερμανίας και τον τρόπο που κατασκόπευε τις ζωές των ανθρώπων. Η Γερμανία θα μπορούσε να παίξει έναν τελείως διαφορετικό ρόλο και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο σημαντικό για τους Γερμανούς να είναι η δυνατότερη χώρα στην Ευρώπη και να ελέγχουν τα πάντα. Θα έπρεπε να το έχουν πάρει το μάθημά τους. Πιστεύω γενικά ότι όταν οι δυνάμεις διαιρούνται, μπορεί να χάνεται κάποιος χρόνος στις αποφάσεις, άλλα είναι για καλό. Το βλέπω και στη μουσική μου. Υπάρχουν στιγμές που έχω ανάγκη να δουλέψω μόνος μου και να βγάλω έναν σόλο δίσκο. Αν όμως το κάνω συνέχεια αυτό, καταλήγω να κάνω κύκλους γύρω από το εγώ μου. Ενώ, όταν δουλεύω και με άλλους μουσικούς, μαθαίνω καινούργια πράγματα και τότε είναι που το αποτέλεσμα έχει κάτι μοναδικό. Αυτό για μένα ισχύει στην οικονομία, στα σπορ, στο πώς ζουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους, παντού. Εγώ, και λόγω της οικογένειάς μου, μεγάλωσα με τον φόβο ότι ζω σε μια χώρα όπου ο νόμος επιτρέπει στον οποιονδήποτε να με σκοτώσει. Υπάρχει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας με αυτόν τον τρόπο. Πολλοί μου λένε ότι η αναρχία είναι ένα μάτσο κόσμος που σκοτώνει ο ένας τον άλλο, άλλα δεν το πιστεύω αυτό. Η βία, τα επεισόδια και η εγκληματικότητα που βιώνουμε είναι τα αποτελέσματα αυτής της κοινωνίας που χτίζαμε όλα αυτά τα χρόνια. Αν οι άνθρωποι πιστεύανε στον σεβασμό του ενός προς τον άλλο, δεν θα υπήρχαν όλα αυτά τα προβλήματα. Οι εταιρείες, όμως, και τα κόμματα ξοδεύουν όλο τους τον χρόνο και το χρήμα για να νιώθει ο λαός ότι τους έχει ανάγκη κι έτσι να μην ενηλικιωθεί ποτέ.
Ο Φασμπίντερ είχε πει για το φιλμ του «Η τρίτη γενιά», που ασχολούνταν με τη RAF, ότι «Εγώ δεν πετάω βόμβες. Κάνω ταινίες». Ζώντας στη Γερμανία, τι πιστεύεις ότι άφησε τελικά η RAF. Πιστεύεις πως στην εποχή μας υπάρχει ανάγκη για νέο αντάρτικό πόλης και παρόμοιες ομάδες;
Στις μέρες η τρομοκρατία μετά τις 9/11 συζητιέται σε καθημερινό επίπεδο. Για τη RAF είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Η ναζιστική Γερμανία ηττήθηκε, άρα η δημοκρατία δεν ήρθε από τους ίδιους τους Γερμανούς. Δεν ήταν επιλογή τους, τους επιβλήθηκε. Πολύς κόσμος δεν θέλει να το θυμάται αυτό. Φυσικά, υπήρχαν και Γερμανοί που θέλανε τη δημοκρατία, άλλα ο περισσότερος κόσμος ψήφισε τον Χίτλερ. Μετά το τέλος του πολέμου, οι Αμερικανοί κρατήσανε πολλούς ναζί στις βασικές διοικητικές θέσεις. Δικαστές, πολιτικοί, αστυνομικοί, παρέμειναν ναζί. Οπότε, οι φοιτητικές διαμαρτυρίες της δεκαετίας του ‘60 ήταν κυρίως ενάντια σε αυτήν τη συνέχεια. Οι Αρχές υπήρξαν πολύ βίαιες απέναντι στο φοιτητικό κίνημα και μέσα από αυτήν τη βία γεννήθηκε η RAF. Υπήρχαν τόση οργή και φόβος στους νέους για μια επικείμενη επιστροφή της μεγάλης, ναζιστικής Γερμανίας. Επομένως, όταν έχουμε συμβάντα τρομοκρατίας, είναι σημαντικό να αναρωτιόμαστε γιατί νιώθει έτσι αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι της κοινωνίας μας, να σκεφτούμε πού είναι το λάθος. Γι’ αυτόν το λόγο στηρίζω και το wikileaks και αντίστοιχες περιπτώσεις που μας δίνουν τη δυνατότητα να μάθουμε λίγο καλύτερα τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας. Δεν δικαιολογώ αυτό που έκανε ο RAF, άλλα πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε γιατί υπήρξαν αυτοί οι άνθρωποι στη Γερμανία εκείνης της εποχής. Κατά κάποιον τρόπο ήταν μια αντίδραση στο ότι οι Γερμανοί, στην πλειονότητά τους, δεν αντέδρασαν στη ναζιστική Γερμανία. Αυτό ήταν και το μεγάλο ερώτημα με το οποίο μεγάλωσα. Γιατί δεν αντιστάθηκαν όλοι σε αυτό που έγινε; Γιατί δεν σταματήσανε τον Χίτλερ;
Έχεις επιλέξει να περάσεις κάποιες ακραίες πολιτικές ιδέες μέσα από τα τραγούδια σου. Αυτά τα 20 χρόνια που σε γνωρίζουμε έχασες κάποια στιγμή τον δρόμο σου ως μουσικός; Πώς γίνεται μια hardcore μπάντα, σαν τους Atari Τeenage Riot, να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά που λέει και στην αυξανόμενη αποδοχή και δόξα που γνωρίσατε στα τέλη των ‘90s;
Προέρχομαι απο την underground σκηνή, οπότε για μένα η επιτυχία και η δόξα είναι κάτι που φαντάζει πολύ μακρινό. Αυτό που μετράει είναι η επικοινωνία με το κοινό. Δεν με ενδιαφέρει αν μια συναυλία έχει πολύ ή λίγο κόσμο. Έχω παίξει σε underground στέκια, όπου όλος ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος κι ένιωθες ότι κάτι γινόταν κι επίσης έχω παίξει σε φεστιβάλ μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και το έχω δει απλώς ως μία πρόκληση να καταφέρω να περάσω το μήνυμά μου σε περισσότερο κόσμο. Για μένα όλα αυτά δεν σημαίνουν κάτι, όπως ίσως σημαίνουν για κάποιους άλλους μουσικούς. Αυτό όμως έχει να κάνει με τη σκηνή απο την οποία προέρχομαι.
Έχεις πει ότι το hardcore δεν ορίζεται από την ταχύτητα αλλά από την επιθετικότητα και την ορμή. Έχει ενδιαφέρον για μένα αυτό, γιατί πάντα σας θεωρούσα την πιο hardcore μπάντα μαζί με τους Swans, που είναι το ακριβώς αντίθετο από εσάς με όρους ταχύτητας .Επίσης, έχεις πει ότι χρησιμοποιείς την ηλεκτρονική μουσική γιατί έτσι μπορείς να δουλέψεις σε ταχύτητες που δεν είναι δυνατό να τις πετύχεις με φυσικά όργανα. Τι σημαίνει η ταχύτητα για σένα και γιατί είναι τόσο σημαντική για τη μουσική σου;
Στην πραγματικότητα έχει να κάνει με την ενέργεια, η οποία καμιά φορά χάνεται όταν οι μουσικοί αφοσιώνονται στις δυνατότητες του παιξίματός τους, όπως σε κάποιες metal μπάντες, για παράδειγμα. Ακόμα και στην ηλεκτρονική μουσική βλέπεις πολλούς μουσικούς να αναλώνονται στις δυνατότητες του προγραμματισμού και όλο αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι τι έχουν να πουν όλοι αυτοί οι μουσικοί. Γιατί, τελικά, το σημαντικό είναι τι έχει να πει κάποιος και όχι το να τελειοποιήσει την τεχνική του, που είναι επίσης σημαντικό, άλλα δεν είναι το ζητούμενο. Ακόμα και στο ηλεκτρονικό hardcore πολλοί βάζουν έναν ρυθμό στα 200bpm και θόρυβο και λένε «αυτό είναι». Με μια έννοια αυτό είναι που κάνουμε κι εμείς, απλώς προσπαθούμε να πούμε και κάτι παραπάνω.
Τη δεκαετία του ’90 έβγαλες κάποια πολύ διαφορετικά άλμπουμ, όπως τα «Low on Ice», «Hypermodern Jazz», «DJ 6666». Σου λείπει αυτή η περίοδος που πειραματιζόσουν με διαφορετικά μουσικά είδη και γιατί σταμάτησε αυτό;
Πιστεύω ότι συνεχίζω να πειραματίζομαι στα δικά μου άλμπουμ. Για παράδειγμα, χρησιμοποιώ πια αρκετά αναλογικά synths της δεκαετίας του ‘80. Είναι κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Να πάω πιο πίσω από την εποχή που ξεκίνησα, με τα samples και την ψηφιακή τεχνολογία. Η πειραματική μου πλευρά κυρίως αποτυπώνεται σε δουλειές που έχω κάνει για ανεξάρτητα φιλμ και που δεν υπάρχουν δισκογραφικά και αρκετός κόσμος πλέον μου τις ζητάει, όποτε ίσως θα πρέπει να κάνω μια επιλογή και να τις κυκλοφορήσω.
σχόλια