Όταν η Γενιά του Πολυτεχνείου (δεν) συναντά τη Γενιά της Μεταπολίτευσης

Όταν η Γενιά του Πολυτεχνείου (δεν) συναντά τη Γενιά της Μεταπολίτευσης Facebook Twitter
0
Όταν η Γενιά του Πολυτεχνείου (δεν) συναντά τη Γενιά της Μεταπολίτευσης Facebook Twitter
Γενιά του Πολυτεχνείου. Χαμηλοί τόνοι, αλλά με ένταση μεγάλη από κάτω, λόγια απλά και απέριττα, αλλά με χιλιάδες σελίδες φιλοσοφίας διαβασμένες/μεταφρασμένες να κρύβονται στις χαραμάδες της αφήγησης, το θέμα σπάει κόκαλα...

1. Γενιά της Μεταπολίτευσης. Η γενιά μου/μας, μια φέτα της γενιάς, για να είμαι ακριβής, επιζήτησε πρώτα να ζήσει και μετά να μεγαλώσει και ακόμα πιο μετά να δει τι θα γίνει όταν θα μεγαλώσει. Παρότι ζήσαμε, και εξακολουθούμε να ζούμε, με ένταση και ταχύτητα, παρότι ο στοχασμός για τα πράγματα της ζωής δεν μας έλειψε, φαίνεται ότι την καταγραφή συμβάντων και αναφορών την αφήσαμε για μια πιο ώριμη φάση. Φίλες και φίλοι που καταπιαστήκαμε με κάμποσα κακόφημα κόλπα, που ασκήσαμε πολλά και διάφορα επιτηδεύματα, που περάσαμε από τη μουσική και το θέατρο, από την κοινωνιολογία και τη φιλοσοφία, από τον χορό και τον κινηματογράφο, από την ημιπαρανομία και τις κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας, ερχόμαστε, nel mezzo del camin di nostra vita, να δείξουμε ότι το γράψιμο θέλει ωριμότητα/ρυτίδες/βραχνάδα και ότι, βέβαια, η ωριμότητα θέλει γράψιμο. Ο Νικόλας Σεβαστάκης (Καρλόβασι Σάμου, 1964) μας προσφέρει στις 228 σελίδες του συναρμολογούμενου μωσαϊκού πολυαφηγήματος Γυναίκα με ποδήλατο (εκδ. Πόλις) τη δική του, πολύτιμη για μας, ιστορία των μεταπολιτευτικών χρόνων. Συναντήσεις και συγκινήσεις, περιπολίες στο παρελθόν που δεν λέει να πεθάνει, ίσως γιατί δεν πέθαναν οι όροι που το γέννησαν, αν μ' εννοείς. Πολλά σπάνια, και με τις δύο έννοιες, τραγούδια και μουσικοτεμάχια. Μια ψιθυριστή δοξολόγηση αυτών των προσώπων και πραγμάτων που τα προσπερνάνε οι πολλοί, ενώ είναι θαυμάσια και θαύματα. Μια (ακόμα) απάντηση στην τότε λίαν πρόχειρη και τόσο άστοχη απόφανση ότι είμαστε η γενιά του ιδιωτικού οράματος. What the fuck!, που έλεγε ξανά και ξανά ο εσμός των ηρώων του Tόμας Πίντσον. Ναι, what the fuck! Διαβάζοντας τον Σεβαστάκη θυμήθηκα τον Βακαλόπουλο και τον Τορνέ, την αγάπη τους για τα πρόσωπα που χάνονται, που αποσύρονται πότε μ' έναν λυγμό και πότε μ' έναν βρόντο. Θυμήθηκα την τόσο ευαίσθητη φωτογράφο Anna Wich που ήρθε από το Βερολίνο και τον Theodor Adorno για να αποκρυπτογραφήσει με την κάμερα και το βλέμμα της τι σημαίνει καφενές, ελαιώνας, τσαλάκωμα, αξιοπρέπεια. Ακούστε πώς μιλάει ο Σεβαστάκης: «Πού πήγε αυτό το είδος ανθρώπων; Ποια τάφρος τούς ρούφηξε και τους εξαφάνισε από προσώπου γης; Κι αν από τότε ζούσαν χωριστά, σε μια αυτόνομη ζώνη σεμνών συγκινήσεων, σε μια παράλληλη Αθήνα, πώς θα συνέχιζαν τώρα τη μελωδική τους αποστασία πλάι στα ερείπια του κέντρου;».


2.Γενιά του Πολυτεχνείου. Χαμηλοί τόνοι, αλλά με ένταση μεγάλη από κάτω, λόγια απλά και απέριττα, αλλά με χιλιάδες σελίδες φιλοσοφίας διαβασμένες/μεταφρασμένες να κρύβονται στις χαραμάδες της αφήγησης, το θέμα σπάει κόκαλα. Από τις πρώτες αράδες καταλαβαίνεις ότι για κείνη τη γενιά, για μια φέτα εκείνης της γενιάς, δεν κάπνισε τζάμπα και βερεσέ όλα τα άφιλτρα του ντουνιά, ούτε ξεπατώθηκε να συζητάει για τα πάντα και τους πάντες μερόνυχτα ολόκληρα και νυχτοήμερα, που έλεγε κι ο Καρούζος. Από τις πρώτες αράδες του βιβλίου Κυριακή ρεπό (εκδ. Εστία) του Ζήση Σαρίκα (Θεσσαλονίκη, 1953) καταλαβαίνεις ότι μορφή και περιεχόμενο είναι ένα και ότι σήμερα, τώρα που έχουν πια όλα γίνει στην τέχνη της γραφής, το ζητούμενο είναι να έχεις κάτι να πεις και να ξέρεις πώς να το πεις. Απλά πράγματα, που δίχως πάθος/λογική/διάβασμα/σκέψη/ξενύχτι δεν ξέρεις να τα διακονήσεις. Από τις πρώτες αράδες καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πολύ ψωμί: «Όταν πρωτοήρθε η Ελένη από τη Γεωργία στην Ελλάδα, αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, αμέσως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, την έλεγαν Ναντέζντα, δηλαδή Ελπίδα. Έτσι έγραφε η ταυτότητά της. Και το επίθετό της ήταν ρωσικό, Στεπάνοβα ή κάτι τέτοιο». Ακολουθούν 137 σελίδες που ιστορούν τα όσα τράβηξε, αγόγγυστα και με την αξιοπρέπεια, η Ελένη//Ναντέζντα, από την Τσάλκα και τη Μόσχα ίσαμε τη Θεσσαλονίκη, όπου εγκαταστάθηκε και δούλεψε και γνώρισε ανθρώπους. Ο Σαρίκας γράφει, μέσα από τους τύπους που περνάνε από τις σελίδες του, μέσα από τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται η ηρωίδα του, την ιστορία της κοινωνικής/πολιτικής/οικονομικής τεθλασμένης που είναι και η ιστορία της Ελλάδας από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα: ένα προμεταμοντέρνο κουλοβάχατο που κινείται με σπασμωδικούς ρυθμούς, μες στα κουρέλια και τα μέταλλα, σαν γλυπτό του Yves Tinguely.

 

radiobookspotting.blogspot.gr/

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ