Αλητείες

Αλητείες Facebook Twitter
8

Η ελληνική δημοσιογραφία είναι να την κλαίνε οι ρέγκες. Δεν είναι μόνο ότι απέκρυψε ή έχασε την είδηση του 21ου αιώνα ότι η χώρα χρεοκοπεί και όπου να’ ναι η Τρόικα έρχεται με αποτέλεσμα εφημερίδες και περιοδικά να κατρακυλούν, ακόμα κι όταν μοιράζουν στους ιθαγενείς μπιχλιμπίδια, ή τα τηλεοπτικά δελτία να σπάνε όλα τα ρεκόρ αναξιοπιστίας. Δεν είναι μόνο ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, από αυτούς που δίνουν τον τόνο, κανακεύουν τους ισχυρούς και περιφρονούν τους αδύνατους, δεν λένε ποτέ όχι στα αφεντικά και στις κάθε λογής εξουσίες, παίζουν ανενδοίαστα πολιτικά παιχνίδια (δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα που στα δελτία ειδήσεών της να εμφανίζονται ρεπόρτερ οι οποίοι παπαγαλίζουν τις επίσημες θέσεις των κομμάτων που δήθεν «καλύπτουν») ή εκτελούν και συμβόλαια σαν κοινοί δολοφόνοι με πένα. Είναι και ότι καταστρέφουν ό,τι καλό πάει να γίνει.

 

Τελευταία, αποφάσισαν να πυροβολήσουν και τα ντοκιμαντέρ. Στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκε ένα φιλμ (Στο Νήμα) του οποίου οι δημιουργοί είχαν εξασφαλίσει απρόσκοπτη πρόσβαση στην προεκλογική εκστρατεία του Αλ. Τσίπρα ανάμεσα στις πρώτες και τις δεύτερες εκλογές του 2012, καταγράφοντας τις σκέψεις, τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά του επιτελείου του. Είναι ένα είδος ντοκιμαντέρ στη σχολή του cinema verité που καταγράφει, χωρίς να σχολιάζει άμεσα, τη δραστηριότητα των ανθρώπων που παρακολουθεί. Συχνά «πρωταγωνιστούν» και πολιτικοί σε χώρες όπου οι τελευταίοι δεν νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τα γεννητικά όργανα ή δεν φοβούνται ότι θα τους προδώσει και o ίσκιος τους.

 

Στις ΗΠΑ το είδος εμφανίστηκε στην προεκλογική εκστρατεία του 1960 (τότε, δηλαδή, που οι κινηματογραφικές κάμερες είχαν γίνει πιο ελαφριές, μπορούσαν να μετακινούνται αλλά και να γράφουν ήχο), αλλά το πιο γνωστό παράδειγμα είναι το περίφημο Τhe war room: κατέγραφε για περισσότερο από έναν χρόνο τη ζωή και τη δράση των δύο πολιτικών συμβούλων (Τζέιμς Κάρβιλ και Τζωρτζ Στεφανόπουλος) και της ομάδας τους που κατάφεραν να νικήσουν την αδίστακτη προπαγανδιστική μηχανή του μπαμπά Μπους στις εκλογές του 1992, αναδεικνύοντας για πρόεδρο τον Μπιλ Κλίντον.

 

Στην ελληνική περίπτωση, οι δύο σκηνοθέτες είχαν εξασφαλίσει την πρόσβαση στον Αλ. Τσίπρα με τον όρο ότι θα άφηναν απ’ έξω την οικογένειά του και ο τελευταίος είχε δεχθεί να προβληθεί η ταινία χωρίς να περάσει από την έγκρισή του. Η εκλογική μάχη του 2012 ήταν, έτσι κι αλλιώς, συναρπαστική και ήταν η πρώτη φορά που ένας πολιτικός αρχηγός δεχόταν να συμμετέχει σε κάτι παρόμοιο. Nα επιτέλους ένα θέμα για το οποίο οι Έλληνες δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να κάνουν ρεπορτάζ: πώς ήρθε η ιδέα στους δημιουργούς, πώς εξασφάλισαν πρόσβαση και κατάφεραν τον Τσίπρα; Ήταν δύσκολα τα γυρίσματα; Υπήρξαν συγκινητικές στιγμές ή άλλες από τις οποίες αποκλείστηκαν; Toυς ζητήθηκε να αφαιρέσουν κάποιες σκηνές; Θα το συνεχίσουν; Το πρότειναν ή θα το προτείνουν σε κανέναν άλλο πολιτικό αρχηγό; Αλλά η συνήθεια είναι δεύτερη φύση: προτίμησαν τη γαργαλιστική πλευρά, παίζοντας και κανένα πολιτικό παιχνίδι.

Ένα προβληματάκι είναι ότι δεν είχαν δει το ντοκιμαντέρ. Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι δεν έχουν δει ούτε ένα στη ζωή τους. Άντε, κανένα στην τηλεόραση οι πιο… μορφωμένοι. Θα σκότωναν και τη μάνα τους για να έχουν ένα αντίγραφο, αλλά δεν υπήρχε. Έτσι, πήραν ένα κείμενο συντάκτη της LifO που το είχε δει και κατόπιν αυτοσχεδίασαν: απομόνωσαν την αναφορά του κειμένου (όχι του φιλμ, χωρίς δηλαδή να έχουν βεβαιωθεί ότι το κείμενό ήταν ακριβές) για μια σκηνή όπου ο Τσίπρας και το επιτελείο του παρακολουθούν την επίθεση Κασιδιάρη εναντίον Κανέλλη στην τηλεόραση και προσπάθησαν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι. Πήγε να το αναλάβει η νεοδημοκρατική μονταζιέρα της Συγγρού, αλλά δεν της βγήκε, κι ύστερα ανέλαβε η Λιάνα Κανέλλη: ούτε αυτή το είχε δει, αλλά ανήκει στην ίδια σχολή «δημοσιογραφίας». Αμέσως μετά στην ταινία ο Τσίπρας μιλάει με τη Δούρου για το επεισόδιο και της λέει «έλα, μανάρι μου»: δημιούργησαν ολόκληρο θέμα για μια έκφραση που συνηθίζεται ανάμεσα σε δύο συνεργάτες. Δηλαδή οι πολιτικοί πρέπει να είναι κάτι μονοκόμματοι, απάνθρωποι τύποι που πρέπει συνεχώς να είναι κολλημένοι με την πλάτη στο τοίχο για να αποφύγουν την πισώπλατη μαχαιριά; Ποιος άλλος πολιτικός θα δεχθεί να πάρει μέρος σε μια ανάλογη ταινία, όταν κινδυνεύει να γίνει θέμα ακόμα και μια γκριμάτσα του;

 

Tην Κυριακή, μια άλλη εφημερίδα κατηγόρησε πρωτοσέλιδα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου επειδή η μητέρα της τη δήλωνε παλιότερα στο ασφαλιστικό της ταμείο προκειμένου να κονομήσει 28 (αριθμός 28) ολόκληρα ευρώ τον μήνα: στη πραγματικότητα, επρόκειτο για λάθος του ταμείου που αφορούσε 400 ασφαλισμένους, αλλά εκεί θα κολλήσουν τώρα; Μάλιστα, η μητέρα της Κωνσταντοπούλου δημοσιογράφος η ίδια, αλλά γιατί να τη ρωτήσουν είχε καταθέσει ένσταση στο ταμείο για το λάθος! Γιατί να τους απασχολήσουν όλα αυτά; Την ώρα που ξεπουλιέται η χώρα, δεν είναι η καλύτερη και προσφορότερη εποχή για να εκτελέσεις συμβόλαια;

 

Στήλες
8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

6 σχόλια
Εγώ διάβασα δήλωσή της κυρίας Κωνσταντοπούλου που έλεγε ότι το εν λόγω Ταμείο ενημέρωσε τους 400 το Νοέμβριο, και ότι θα παρακρατηθει το ποσό αναδρομικά;Εάν αληθεύει ποιός ο λόγος να κατέθεσε ένσταση, για να μην παίρνει το εν λόγω ποσό;Και συγγνώμη, μόνο σε εμένα κάνει εντύπωση ότι η μητέρα της εν λόγω βουλευτού δουλεύει (και φαντάζομαι ότι αμοίβεται) και παίρνει 2 συντάξεις ταυτόχρονα...;Εάν αυτό δε λέγεται εκμετάλλευση του υπάρχοντος συστήματος απορώ τι θεωρείται... Και μην διαβάσω από τη στιγμή που μπορεί, είναι νόμιμο, γιατί να μην το κάνει; Και άλλοι έχουν πει: ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό...
Έχετε απόλυτο δίκιο κύριε Δημοκίδη, ας αφήσουμε στο περιθώριο όλα τα υπόλοιπα και ας ασχοληθούμε με μια σκηνή από ένα ντοκιμαντέρ που το 90% των σχολιαστών δεν το έχει δει, αλλά άποψη έχει παρόλα αυτά. Μπορεί, η οπτική σας σε σχέση με αυτό που είδατε να είναι τεκμηριωμένη και αληθινή, δεν είναι όμως too much όλο αυτό που συμβαίνει; Θεωρείτε ότι είναι όντως μια άλλη σχολή δημοσιογραφίας να εκφέρεται δημόσια άποψη πάνω σε ένα γεγονός που ελάχιστοι (τώρα που μιλάμε) έχουν παρακολουθήσει, και να δημιουργείτε τις ανάλογες εντυπώσεις; Θεωρείτε ότι όλη η αναφορά σας στην αντίδραση του Τσίπρα (και καλά κάνεις, αλλά να το υποστηρίζεις όταν χρειάζεται) ήταν αντικειμενική; Προσωπική μου άποψη είναι ότι βιάστηκες, βιάστηκες να πεις την άποψη σου, βιάστηκες να βγάλεις συμπεράσματα και τώρα πάλι βιάστηκες να απαντήσεις στο άρθρο του Κούλογλου... Όλα αυτά φιλικά και με πραγματική εκτίμηση (θεωρώ τα περισσότερα άρθρα σου, πραγματικά αξιόλογα και εύστοχα)
Η παρακμη της ελληνικης δημοσιογραφιας εχει φτασει σε τετοιο σημειο που 5 "κορυφαιοι" και "εγκριτοι" δημοσιογραφοι εχουν απεναντι τους τον Γεωργιαδη και ειναι τοσο ευτελεις που τελικα τον κανουν να φαινεται ως η φωνη της λογικης.
Αγαπητε κε Κουλογλου, αρεσκεσθε να διαστρεβλωνετε την πραγματικοτητα και με λυπει ιδαιτερα η μετεξελλιξη σας απο μαχητικο δημοσιογραφο σε κονδυλοφορο του Συριζα. Επι της ουσιας: ουτε το *μαναρι μου* ενοχλησε, ουτε το ντοκυμαντερ αυτο καθ-αυτο. Αυτο που πραγματι ενοχλησε ηταν η απιστευτη ελαφροτητα αρχηγου κομματος που φιλοδοξει να κυβερνησει και η αποτυχια του να καταδικασει ξεκαθαρα κατι τοσο χυδαιο οσο ο ξυλοδαρμος μιας γυναικας βουλευτου απο εναν ναζι.Ο κος Δημοκιδης ειδα οτι σας απαντησε δεοντως, εγω θα αντιγραψω εδω μερικα σχολια του απο τη στηλη του *Μικροπραγματα*. Λεει λοιπον ο κος Δημοκιδης:Να αλλάξω κάτι: Επειδή είχα δεχτεί πολλή κριτική για το αν τα πράγματα έγιναν όντως έτσι, βρήκα την ακριβή ατάκα του Τσίπρα μόλις είδε τα χαστούκια εναντίον της Κανέλλη. Λέει κάποιος: "Θα κάνει τώρα μελανιές ε;" Λέει ο Τσίπρας: "Αλλά σηκώθηκε η άλλη [η Κανέλλη] να τον μουντάρει" Το ότι η Κανέλλη ήταν η μόνη που υπερασπίστηκε την βουλευτίνα του κόμματός του, Ρένα Δούρου, ανεμίζοντας και πετώντας κάτι χαρτιά (τον Ριζοσπάστη;) στον Κασιδιάρη, αντί να εντυπωσιάσει τον κύριο Τσίπρα, τον έκανε να σχολιάσει το αμίμητο: "Αλλά σηκώθηκε η άλλη να τον μουντάρει"!Απαντωντας σε αναγνωστη που ισχυριζεται οτι ενα χαμογελο δα (του κου Τσιπρα) δεν ηταν τιποτα σημαντικο, ο κος Δημοκιδης ανταπαντα:*Μια μικρή διόρθωση: δεν μίλησε κανείς για χαμόγελο. Ξέσπασε σε γέλιαΚαι παρακατω, ενα αλλο σχολιο του κου Δημοκιδη:Αν ο Τσίπρας το είπε καλοπροαίρετα, ας βγει τώρα να το πει. Δεν το κάνει. Δεν λέει τίποτα. Πάμε στοίχημα ότι μ' αυτό ο Τσίπρας κέρδισε αρκετούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής (που ούτως ή άλλως έχει κοινή δεξαμενή με τον ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς); Το ότι δεν νοιάζεται να ζητήσει συγγνώμη ο Τσίπρας ή να εξηγήσει ότι δεν εννοούσε αυτό που κατάλαβαν σχεδόν όλοι όσοι είδαν το φιλμ δείχνει ότι δεν τον χαλάει και πολύ αυτή η κατάσταση... Καταλαβατε τωρα, αγαπητε κου Κουλογλου, τι ειναι αυτο που πραγματι *χαλαει*?Οσο για τα 28 ευρω της μητερας Κωνσταντοπουλου, καλη η προσπαθειουλα να το παρουσιασετε ως ενα γελειο ποσον. Θα σας βοηθησω λοιπον στους υπολογισμους σας, αντιγραφοντας απο ενα σχολιο του κου Lycos, σχολιαστη στη Lifo:28 ευρώ το μήνα επί 14 μήνες ανά έτος = 392 ευρώ. Επί 18 χρόνια τη μία 7056 ευρώ. Επί 12 χρόνια την άλλη 4704 ευρώ. Σύνολο 11760 ευρώ. Με τους τόκους υπολογίζω γύρω στα 20000 ευρώ. Φαντάζομαι θα συμφωνείς ότι δε θα υπάρχει πρόβλημα να πάει να τα καταθέσει αύριο στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων να τελειώνουμε ε; Καποιο σχολιο σας, κε Κουλογλου?
Επειδή με αναφέρετε στο άρθρο σας, εμμέσως, θα ήθελα να τονίσω πως παρ' ό,τι εδώ και πολλές ημέρες υπάρχει η εντύπωση που αποκόμισα απ' το ντοκιμαντέρ (ότι καρφάκι δεν του κάηκε του Τσίπρα για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας, κι ότι αυτό που σχολίασε μετά τα γέλια του ήταν ότι αυτή έκανε κίνηση πρώτη - το θύμα χύμηξε και προκάλεσε τον θύτη δηλαδή) ο κύριος Τσίπρας δεν έκανε και πολλά για να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ δήλωσαν (ασαφώς) ότι η Κανέλλη έχει άδικο, αλλά κανείς δεν προσπάθησε να μας εξηγήσει ή πείσει γιατί δεν καταλάβαμε σωστά, σχεδόν όλοι όσοι είδαμε το ντοκιμαντέρ στην πρώτη προβολή του. Προσωπικά, στο άρθρο μου, άφησα ορθάνοιχτη την πόρτα για δική μου παρανόηση: Πρότεινα διάφορες δικαιολογίες, όπως ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε έτσι λόγω αμηχανίας, σοκ, ή οτιδήποτε άλλο. Ο κύριος Τσίπρας όμως δεν έδωσε τη δική του εναλλακτική εξήγηση - την μόνη εξήγηση που μετράει. (Κάποιοι λένε για να μαζέψει ψήφους από απογοητευμένους ψηφοφόρους της Χ.Α.). Αν εξηγούσε κατευθείαν γιατι παρανοήσαμε και έκοβε μαχαίρι τη συζήτηση, υποστηρίζοντας τη γενναία πράξη της Λιάνας Κανέλλη, οι δημοσιογράφοι που δεν είχαν δει το φιλμ και οι μονταζιέρες δεν θα χρειαζόταν να πιάσουν δουλειά. Μια δημόσια δήλωση ότι πχ. "Θαυμάζω τη γενναιότητα της Κανέλλη που τα έβαλε με το 'Κτήνος' για να υπερασπιστεί τη βουλευτή του κόμματός μου, και η αντίδρασή μου περί μουνταρίσματος αυτό ακριβώς εννοούσε" θα είχε λύσει κατευθείαν το θέμα!Και τότε θα γινόταν ήρωας και ο ίδιος, και όλοι θα έμεναν ευχαριστημένοι (εκτός απ' τους Χρυσαυγίτες). Όχι; ΥΓ1. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι κάποιοι επιτέθηκαν "στα ντοκιμαντέρ" όπως γράφετε, ή έστω στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, που είναι εξαιρετικό, ισορροπημένο και αντικειμενικότατο - και μπράβο στους σκηνοθέτες του.Είναι πραγματικά ενδιαφέρον, παρ' ό,τι δεν είναι ακριβώς το πρώτο του είδους του: Πέρσι είδαμε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, που ακολουθούσε πολιτικούς στην καμπάνια τους για τις εκλογές. (Θυμάμαι τον Ραγκούση, τη Δούρου, τον Παναγιώταρο κι έναν κάπως αστείο Νεοδημοκράτη, γιο επίσης νεοδημοκράτη πολιτικού που δεν γνώριζα). Ελπίζω ότι θα συνεχίσουν να γυρίζονται τέτοια ντοκιμαντέρ, και πως θα βλέπουμε το ειλικρινές πρόσωπο των πολιτικών (αλλά και ντοκιμαντέρ μνήμης όπως το εξαιρετικό, δικό σας στο οποίο μιλούσατε και με τα παιδιά του Λυκείου Διστόμου, που είδα πέρσι, επίσης στο Φεστιβάλ). ΥΓ2. Αν όντως ειρωνεύτηκαν κάποιοι τον Τσίπρα επειδή είπε "μανάρι μου" στο τηλέφωνο τη Ρένα Δούρου (που, ειρήσθω εν παρόδω δεν έχω κρύψει ότι είναι η μεγάλη μου συμπάθεια στον ΣΥΡΙΖΑ) είναι απλώς ανόητοι και ψευδοσεμνότυφοι.
"Κάποιοι λένε για να μαζέψει ψήφους από απογοητευμένους ψηφοφόρους της Χ.Α."Βασικά, μόνο εσάς έχω δει να κάνετε αυτόν την εξωφρενικό ισχυρισμό.Πότε έπρεπε να την κάνει τη δημόσια δήλωση; Μετά το άρθρο σας ή αφού η Κανέλλη τον είπε "τσογλάν μπόι";Όλοι καταλάβαμε τι σήμαινε "μούνταρε" εν προκειμένω, εκτός (;) από σας.Πολύ cheap shot, η όλη φάση.