Κυκλοφορούν διάφορα σενάρια για το μέλλον της χώρας. Κάποια αφήνουν μια χαραμάδα φωτός, κάποια είναι ζοφερά. Μερικά είναι εσωτερικής κατανάλωσης, άλλα γίνονται για να τα ακούνε και οι έξω. Ο Τσίπρας λέει ότι θα καταγγείλει το Μνημόνιο, η Μέρκελ απαντά κάτι, στη συνέχεια ο Σαμαράς ανταπαντά κάτι άλλο, που εκνευρίζει από τη μία τον Καρατζαφέρη κι ενθουσιάζει από την άλλη τον Τσαρλς Νταλάρα, που κάνει μια δήλωση που βρίσκει αντίθετο τον Φινλανδό υπουργό Υποδομών, που βγάζει μια ανακοίνωση που φέρνει σε αμηχανία έναν οικονομολόγο του Πανεπιστημίου στο Δελχί και οδηγεί τέσσερις οπαδούς της Δράσης να αναρτήσουν στο facebook όλα τα κείμενα που έχει γράψει ο Απόστολος Δοξιάδης την εποχή που σκηνοθετούσε το Τεριρέμ. Αυτή είναι η προεκλογική μας περίοδος: ένα ατελείωτο γαϊτανάκι δηλώσεων και απόψεων με κέντρο την παραμονή μας στο ευρώ, αγνοώντας πολλά άλλα και σημαντικά δομικά προβλήματα.
Απορώ, μερικές φορές, αν, βγάζοντας από την ατζέντα τις λέξεις μνημόνιο και ευρώ, θα έχει να συζητήσει κάτι ο πλανήτης των πάνελ, των απόψεων και των social media. Δεν αντιλέγω, είναι το κεντρικό εκλογικό διακύβευμα, αλλά τα σενάρια καταστροφής που συνοδεύουν την αποπομπή μας από το ευρώ ή την παραμονή μας σε αυτές τις συνθήκες ύφεσης εξηγούνται από ξένους κι Έλληνες ειδήμονες ως μια φυσική κατάληξη ενός φαινομένου που το προωθούν θεϊκές δυνάμεις.
Η κρίση μας διέλυσε όχι μόνο γιατί γίναμε το πειραματόζωο των σκληρότερων μέτρων λιτότητας που έχουν παρθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά γιατί το πείραμα έγινε σ’ ένα κράτος που είναι μπάχαλο, που δεν ήξερε πού άρχιζε και πού τελείωνε, που δεν γνώριζε ποια είναι η περιουσία του και που δεν είχε δημιουργήσει μια Αρχή που να μπορεί να ελέγχει το πάρτι δισεκατομμυρίων, που έγινε με καλεσμένους πολιτικούς, τοπικούς άρχοντες, δημόσιους υπαλλήλους, και τον ιδιωτικό τομέα, που ζούσε στη σκιά του μεγάλου δημόσιου «πατερούλη».
Εδώ που έχουμε φτάσει, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, οι 2.000.000 άνεργοι και όλοι αυτοί που δουλεύουν για πενταροδεκάρες, δεν πιστεύω ότι ενδιαφέρονται για το αν θα έχουμε ευρώ, δραχμή ή ρούβλι. Και γι’ αυτό η συζήτηση που γίνεται δεν τους αφορά. Μείνουμε δεν μείνουμε στην ευρωζώνη, θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, αν δεν αντιληφθούμε πως ένα κομμάτι του εχθρού βρίσκεται στις ανύπαρκτες κρατικές δομές που οι Αριστεροί θέλουν να ενισχύσουν και οι φιλελεύθεροι να πετάξουν στον Καιάδα και στη θέση τους να μην αφήσουν τίποτα. Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, τον ίδιο πάτο θα πιάσουμε, αν το κράτος δεν φροντίσει για την υγιή αναπαραγωγή του.
Η λύση δεν θα έρθει από την προσκόλληση στις μεγάλες δυνάμεις ούτε από την επανάσταση της δραχμής. Θα έρθει όταν η ελληνική πολιτεία μάθει να εξυπηρετεί και να προστατεύει τον πολίτη της. Και αυτό δεν το έχω ακούσει από κανέναν υποψήφιο. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον.
σχόλια