Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου Facebook Twitter
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος
2

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Στήλες
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Αγαπητέ Κώστα,Κρίμα, μάλλον σας επηρέασε και εσάς η μόδα της μιζέριας. Δυστυχώς η ευτυχώς ανήκω σε μια άλλη γενιά, διαφορετική απο τη δική σας. Όσο εσείς αναπωλείτε την αξία της ομαδικότητας, συλλογικότητας και της απλότητας εγώ κοιτάω μπροστά, δεν κοιτάω πίσω. Δεν θέλω να γυρισεί η Ελλάδα στην θεατρική ή κινηματογραφική παράσταση της ζωής σας η των ομοιδεατών σας. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν προήλθε απο τις μανικιουριστ, τους κομμωτές σκύλων η του νέου lifestyle που η δική μου γενία ακολουθεί. Προέρχεταί από τη δική σας γενιά, που με τόσο πάθος αναπωλείται. Εμέις φέρνουμε την χώρα πολύ πιο μπροστά απ' οτι εσείς. Εμείς κανουμε παρέες με Αλβανούς, Τούρκους, Πακιστανούς και Ουκρανές. Γιατί; Γιατί όλοι έχουν κατι να προσφέρουν. Γιατί είναι όλοι άνθρωποι που αναζητούν ενα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Εντάξει, ξέρω, εσείς(η γενιά σας) φέρατε την δημοκρατία στη χώρα το '74. Μπράβο να τη χαίρεστε. Η δική σας η γενια εχει ζήσει το δικό της lifestyle και έχει ευνοήσει την Ελλάδα ενώ η δική μας ασχολείτε με το internet, το playstation και όλα αυτά τα δεινά που τωρα πληρώνουμε. Οι γυναίκες μας δεν ξέρουν τη σημαίνει δεν αντέχω επειδή δεν οφείλουν να μαγειρεύουν όπως η δικές σας. Ξέρετε, όσο εσείς ζούσατε στον δικό σας παράδεισο της απλότητας εμέις τα βρήκαμε όλα έτοιμα. Έχω πάντως να ομολογήσω οτι όποιον έχω "φακελώσει" προσωπικά (και πιστεύω και η μεγαλύτερη πλοιοψηφία) είναι άνω των 45/50. Γνωρίζετε, οτι η ηλικία αύτη έζησε την ζωή που περιγράφεται στο άρθρο σας? (ρητορική ερώτηση).Η Ελλάδα(η κοινωνία) δεν πρέπει να γυρίσει πίσω για να γίνει καλύτερη πρέπει να κοιτάξει μπροστά και να κανει copy/paste τα πρώτυπα των άλλων χωρών. Τέλος, ώς οικονομολόγος (δημόσιας & ιδιωτικής εκπαίδευσης), έχω να σας πώ οτι το κομμάτι σας δεν λαμβάνει καθόλου υπ'οψιν τα προβήματα που όντως θα προκύψουν με την πτώχευση. Εσείς, όπως και εγώ δεν θα έχουμε πρόβλημα γιατί ανοικουμε στην μεσαία τάξη και ίσως έχουμε και κάποιο μποναμά στην άκρη. Όταν όμως θα αρχίσετε να βλέπεται περισσότερο κόσμο στον δρόμα να ψάχνει τα σκουπίδια, εξαιρετικές τιμές στο κρέας, υπερπληθωρισμό και έλλειψη σε φάρμακα θα καταλαβεται τί σημαίναι χρεωκοπία.Κρίμα... Και πιο πολύ κρίμα γιατι έλαβα το άρθρο σας από έναν φίλο στο email μου με τον τίτλο "εξαιρετικό"....P.S.: Ο ανώνμος φίλος που έγραψε στις 24/10 "Δεν μπορώ να μιλήσω για εργαζόμενους άνω των 30 με οικογένεια, δεν μπορώ να καταλάβω τί μαρτύριο τραβάνε οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Για τους κάτω από 30 όμως πρέπει να πέσει πολύ σφαλιάρα γιατί η ελευθεριότητα έχει κάνει limit up..." Θα απαντήσω με τον επιστημονικό τρόπο της γενιάς μου:Έλα ρε μάγκα να δούμε ποιός δουλεύει πιο σκληρά και ποιός έχει περισσοτερή γνώση...
Οικονομολόγε εκπρόσωπε της μεσαίας τάξης με τον μποναμά στην άκρη..... θα ήθελα να σου θέσω ένα ερώτημα ελπίζοντας σε μια επιστημονική απάντηση εφάμιλλη του κοφτερού μυαλού σου "αν πτωχεύσουμε...με μας τους Μεγαλοαστούς τι θα γίνει; το ρωτάω γιατί μέχρι τώρα ήξερα πως την πτώχευση δεν την φοβόμαστε Εμείς και ο άνεργος αλλά τώρα βλέπω πως η μεσαία τάξη με τον μποναμά στην άκρη αυτή που θα την βγάλει καθαρή (ιδιαιτέρως μάλιστα να δουλεύει σκληρά με όλη την συσσωρευμένη γνώση της)!! πράγμα που δεν με βρήκε στην αρχή σύμφωνο γιατί ο παππούς μου έλεγε "είσαι τυχερός γιε μου που ζεις σε εποχές που μετράει περισσότερο το κεφάλαιο από την εργασία /πρόσεχε όμως γιατί αυτά τα 2 συνέχεια αλλάζουν θέση" Αλλά!από το σημείο που εκπροσώπησες επάξια και τις γυναίκες της γενιάς σου με την φράση"δεν ξέρουν τι σημαίνει δεν αντέχω γιατί δεν οφείλουν να μαγειρεύουν" άλλαξα γνώμη , κατάλαβα πως είσαι ένα άτομο που θα πάει πολύ μπροστά ΜΟΝΟ του!!οχι με "συλλογικότητες, ομαδικότητες, απλότητα"και άλλα τέτοια παρωχημένα αλλά Μόνο του!από τότε Σε Φαντάζομαι να κοιτάς μπροστά! μόνο μπροστά!! με τον "μποναμά" περασμένο στο δάχτυλο και από κει στον ωμοσαν το σακάκι του Τρίτση στην γενιά της μεταπολίτευσης ή του Κουρκουλου στην γενιά του Ελληνικού κινηματογράφου αντίστοιχακαι από πίσω να έρχονται γυναίκες (που δεν μοιάζουν καθόλου με τις μαμάδες μας)φωνάζοντας σου "δεν ξέρω τι σημαίνει δεν αντέχω!ασε με να έρθω μαζί σου"και....ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ