Ζεις ιστορικές στιγμές. Το διαισθάνεσαι, διότι δεν έχεις ιδιαίτερη εμπειρία ιστορικών στιγμών. Η ζωή σου κύλησε μάλλον πλαδαρά - το Πολυτεχνείο το έζησες σαν μια αντανάκλαση στην Επαρχία. Τώρα, όμως, αισθάνεσαι ότι κάτι πάει να ξεθεμελιωθεί.
Θες να καταλάβεις τι σου γίνεται. Να αποφασίσεις πώς πρέπει να φερθείς. Διαβάζεις σχεδόν ό,τι γράφεται. Χιλιάδες απόψεις, χιλιάδες υποθέσεις, πολλή αμηχανία.
Αισθάνεσαι πολιτικά παγιδευμένος. Το Κράτος σε έχει προδώσει και κλέψει. Αυτοί που τώρα μιλούν, είτε είναι παρασυρμένοι από την οργή τους και θέλουν να το διαλύσουν μια ώρα αρχύτερα μπας και πάνω στην αλάνα θεμελιωθεί κάτι υγιέστερο, είτε είναι οι ίδιοι που μιλούν πάντα, εναλλάσσοντας ρόλους εξουσίας, ανάλογα με τα γούστα του κοινού.
Είσαι με τους πρώτους και απεχθάνεσαι τους δεύτερους. Αλλά αισθάνεσαι ότι κανένας από τους δύο δεν έχει τη λύση. Η «Επανάσταση», η «Άμεση Δημοκρατία» κ.λπ. που λένε οι φίλοι σου είναι ωραία, ουτοπικά τροχιοδεικτικά, που σε γεμίζουν ενθουσιασμό και ζέση ανθρωπιάς – αλλά όταν γυρνάς σπίτι σου, ξέρεις ότι ούτε Επανάσταση θα γίνει, ούτε νέα κολχόζ θα χαραχτούν στα Τουρκοβούνια. Δεν τους το λες για να μην τους κόψεις τη φόρα και για να μη γίνεις εντελώς αντιδημοφιλής. Αν και, κατά βάθος, το ξέρουν κι αυτοί.
Δεν θες να ακούσεις καν τις «λύσεις» όσων είναι συνυπεύθυνοι για τη σημερινή παρακμή. Το σημαντικότερο: δεν ξέρεις τι θα ήταν λύση. Να πάρει παράταση ζωής αυτή η Οριζόντια και Κάθετη Αποτυχία που λέγεται ελληνικό κράτος; Να «εκσυγχρονιστεί» αυτό το είδος ψευδοδημοκρατίας που ευνοεί την αδικία και την αμορφωσιά; Αυτό το σύστημα σκέψης που οτιδήποτε αγαπάς, βαθιά μέσα σου, το θεωρεί γραφικό - αν όχι γελοίο;
Πας στις πλατείες. Ακούς. Σου λένε, ας καεί το πελεκούδι, αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Μπορεί κάτι να βλέπουν, που εσύ δεν βλέπεις. Μπορεί στις φλόγες της καταστροφής να αναφανεί η Νέα Ανθρωπιά. Μπορεί η Οργή να μην έχει αρχικά σχέδιο, αλλά να το αποκτά ωριμάζοντας.
Δεν ξέρεις. Ποτέ δεν ήσουν επαναστάτης στην πράξη. Μόνο βιβλία διάβασες για επαναστάσεις άλλων και ξένες ιστορικές στιγμές. Οι επαναστάτες που γνώρισες καλλιεργούν τώρα το χωράφι τους στην Αγία Μαρίνα και χαϊδεύουν το κεφάλι των εγγονιών τους. Αυτοί που μιλούν για επανάσταση είναι κάτι παιδιά, πλαδαρά όπως εσύ, φίλοι σου – λιγάκι στριμωγμένοι, λιγάκι κακομαθημένοι, λιγάκι ρομαντικοί, λιγάκι υποκριτές. Όλοι κάπου, κάπως λερωμένοι. Όμοιοί σου. Απλώς, πολύ πιο σίγουροι για τον εαυτό τους. Πολύ πιο σίγουροι για τις απόψεις τους. Πολύ πιο οικτίρμονες προς τα δικά τους αμαρτήματα.
Εσύ δεν ξέρεις. Είσαι παγιδευμένος ανάμεσα στη δύση ενός συστήματος που μισείς και στη ζεστή παραζάλη του πλήθους που ξυπνά από τον λήθαργό του.
Είσαι αμήχανος.
ΥΓ. Στο Σύνταγμα, πάντως, είσαι και σήμερα!
