ΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗ μπαίνω στον ΣΚΑΪ από την πίσω πόρτα. Στην είσοδο είναι μαζεμένοι εκατό, διακόσιοι οπαδοί της τέχνης που διαμαρτύρονται για τις άνευρες ερμηνείες του Τατσόπουλου και του Βερέμη στο ιστορικό δράμα «1821». Μέσα στα πολλά συνθήματα που ακούγονται είναι και το λαοφιλές: «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Το ίδιο φώναζαν και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έξω από την ΕΡΤ με αφορμή την κάλυψη του περίφημου αγώνα της 18ης Οκτωβρίου. Δεν μπορείτε να πείτε πως δεν το έχετε ακούσει και στις πορείες. Το έχετε δει γραμμένο σε τοίχους, το ακούσατε από τους φοιτητές που έβριζαν τον Πάγκαλο (ως «παπαγαλάκια») και ίσως να το έχετε ψιθυρίσει κάποια στιγμή αφηρημένοι. Τα παραπάνω περιστατικά δεν τα περιγράφω για να προχωρήσω σε κάποιο διάγγελμα υπέρ των δημοσιογράφων, αν και το περίεργο είναι πως αποτελεί τον μόνο κλάδο τα μέλη του οποίου οι υπόλοιποι αποκαλούν «τσιράκια» των αφεντικών τους. Φαντάζομαι πως τα υπόλοιπα επαγγέλματα κάνουν ό,τι γουστάρουν στον χώρο της εργασίας τους και οι εργοδότες τους είναι μέσα σε κλουβιά, παρακαλώντας για λίγο φαγητό. Τέλος πάντων, το θέμα μου δεν είναι αυτό, αλλά ότι μέσα σε λίγες μέρες διαφορετικές ιδεολογικές κατηγορίες, φασίστες, αναρχικοί, «παμίτες», συνδικαλιστές, φοιτητές του εξωτερικού και του εσωτερικού, θιασώτες του κινήματος «δεν πληρώνω» και παναθηναϊκοί είχαν την ανάγκη να βγουν στον δρόμο και μάλιστα να χρησιμοποιήσουν κοινή φρασεολογία.
ΑΦΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΟΛΟΙ, μπορεί να έχουν και δίκιο. Το γεγονός, όμως, είναι ότι όλοι αυτοί πιστεύουν επίσης πως για κάποιον λόγο η άτιμη κοινωνία τους έχει καταραστεί και θέλουν να βγουν να διαμαρτυρηθούν. Για του λόγου το αληθές, η Ελληνική Αστυνομία μέτρησε περίπου 500 πορείες το έτος 2010. Χώρια οι κινήσεις στα διόδια, στα εκδοτήρια του μετρό και τα μπινελίκια που εισπράττει ο πολιτικός κόσμος όπου και αν βρεθεί. Μεγάλος ο αριθμός; Πάνω από μια πορεία την ημέρα δεν γίνεται ούτε στις αραβικές χώρες αυτήν την περίοδο. Αλλάζει κάτι, όμως; Ναι... Από τη μία, έχουμε έναν πολιτικό κόσμο που απομονώνεται όλο και πιο πολύ, προσπαθώντας να προστατέψει τη δημοκρατία στα φανερά και τα κεκτημένα του στα κρυφά. Από την άλλη, δημιουργείται ένας κοινωνικός φανατισμός που νομιμοποιείται πάνω στην αδράνεια του πολιτικού κόσμου να τακτοποιήσει τα του οίκου του. Έτσι, από τη μία έχουμε έναν πολιτικό να δηλώνει τρομοκρατημένος στο πολύβουο Παρίσι από τις ιαχές τριάντα φοιτητών μέσα στο Ελληνικό Σπίτι, και από την άλλη έναν φοιτητή που έχει απολαύσει ένα υπέροχο τσάι μήλου στη Μονμάρτη και πάει να παρακολουθήσει μια εκδήλωση με μόνο στόχο να βρίσει έναν πολιτικό, να μιλήσει για την ηθική και τη σύγχρονη κοινωνία. Και οι δύο πήγαν μετά για κρουασάν και άφησαν τους υπόλοιπους να συζητάνε ποιος έφαγε τι.
ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ η αντιπαράθεση προξενεί θλίψη. « Ένα κενό», που λέει και ο καλλιτέχνης. Το σύστημα παραμένει όρθιο και οι αντισυστημικοί τριγυρνάνε γύρω του σαν junky που ψάχνει τη δόση του. Είναι μια σχέση εξάρτησης και επιβίωσης που μας παρασύρει όλους στο βούρκο.
ΥΓ.: ΔΕΚΑΔΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ απεργοί πείνας είναι στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι περίπλοκο το μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά πιστεύω πως μια κυβέρνηση που αποτελείται από ανθρώπους είναι υποχρεωμένη να συνομιλήσει με πολίτες αυτού του κόσμου, που η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο.
σχόλια