52' με τον Κωνσταντίνο Τζούμα.

52' με τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Stupid Greg
0

Μποτζόρνο σενιόρ Σταύρος Διοσκουρίδης», έκανε στο τηλέφωνο, την ώρα που ακουγόταν ένα καινούργιο κομμάτι των Baby Guru. «Είμαι κολλημένος στην κίνηση και θα αργήσω δέκα λεπτάκια», του είπα. «Very well», μου απαντάει και μου κλείνει το ακουστικό. Πίστευα ότι η αργοπορία μου δεν θα τον ενοχλήσει. Άλλωστε, η εικόνα που δίνει ο Κωνσταντίνος Τζούμας στo πόπολο είναι ενός ερμητικού κόμητος που διαβάζει απομνημονεύματα άλλων ή γράφει τδικά του, τη στιγμή που ο κόσμος γύρω του καίγεται. Όταν έφτασα στο στούντιο του Εν Λευκώ στο Νέο Ψυχικό τον βρήκα σχεδόν κολλημένο στη γυάλινη πόρτα, εμφανώς εκνευρισμένο, να πηγαίνει πέρα δώθε. Ακολουθεί ένας κρύος χαιρετισμός και ένα συγκαταβατικό βλέμμα της Kafka που σήμαινε «μπες μέσα τώρα και μη μιλάς καθόλου».

«ΕΧΕΙΣ ΜΠΕΙ με πολύ φορά στα έντυπα. Θα βαρεθείς και θα σου τελειώσει γρήγορα. Μετά, τι θα κάνεις;». Ξεκινά μόνος του. «Αυτή είναι η περίπτωσή μου: ηθοποιός, παράλληλα χορευτής, σινεμά, θέατρο, βιβλία. Το ένα έφερνε το άλλο και τώρα δεν ξέρω τι θα κάνω μετά. Μπορεί να βουτήξω στον βυθό, όπως η Λένι Ρίφενσταλ στα ογδόντα της. Δεν έχω μάθει βασικά πράγματα, όπως το να μαγειρεύω. Καλό θα ήταν να έχω έναν χώρο που να έρχονται οι άνθρωποι και να περνάνε καλά. Γιατί είναι και το μόνο όπου έχω πιάσει τον εαυτό μου να περνάει καλά. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτή η αισιοδοξία. Βρίσκομαι το βράδυ με φίλους, συζητάμε για τα αδιέξοδα της πόλης, της χώρας, των φύλων, την κατάσταση του πλανήτη, και καταλήγουμε σε πολύ καταθλιπτικές διαπιστώσεις. Και το πρωί; Αλλού! Στο μικρόφωνο με τις μουσικές της Κafka».

Από τη μία τους έχουν στην απ' έξω γιατί είναι κουλτουριάρηδες και στα δύσκολα τους λένε, γιατί δεν μιλάτε; Τους παροπλίζεις και μετά τι περιμένεις να πουν, όταν το πράγμα έχει γυρίσει ανάποδα; Δεν είναι ότι ξέφυγε λίγο. Είναι όλοι εναντίον όλων

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΠΡΙΝ απο εξήντα επτά χρόνια στον Πειραιά. Δεν σπούδασε τίποτα και ασχολήθηκε από μικρός με την υποκριτική σε Αθήνα και Νέα Υόρκη. «Βαριόμουνα το αμφιθέατρο των πανεπιστημίων. Με ενδιέφερε πιο πολύ η δράση του δρό- μου. Φάνταζε ένα υπέροχο πράγμα και κόντρα στην μπουρζουαζία. Ήταν ένα must εκείνο το πράγμα κι έγινε. Μετά ακολούθησε το sex, drugs and rock and roll που ήταν ένα μεγάλος χορός και όλοι χόρευαν, οπότε γιατί εσύ να είσαι απ' έξω; Αλλά δεν μπορώ να πω ότι έγινε κάτι φανατικά, πως ήταν η υπέρτατη αξία που έπρεπε να ακολουθήσεις και συνεπάγεται θυσίες. Θέλουμε να ζήσουμε, όχι θυσίες». Αντιδρά, όταν του παραθέτω τη σύγκριση της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 1970 με την Αθήνα του τώρα. «Όσον αφορά τους κινδύνους, μπορεί, αλλά δεν έχει καμία σχέση. Λείπει αυτό το μεγαλείο της κοσμοπολίτικης αύρας. Στη Νέα Υόρκη   έχουν ως δεδομένο ότι είναι polyglot το κόλπο και έχουν μάθει να συνεργάζονται. Όταν δεν ήξερα πώς να χειρίζομαι τη γλώσσα, μου έλεγαν μη στενοχωριέσαι, όλοι είναι από κάπου και με κάποιο αξάν».

ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ Η ΑΘΗΝΑ σε κάνει να κινείσαι εναντίον της καθημερινά. «Η πόλη δεν ρολάρει. Οι κάτοικοί της είναι κολλημένοι στα πολύ προσωπικά τους πράγματα. Δεν έχουν μάθει να συνεργάζονται. Σπρώχνονται από πολύ μικροί στο να έχουν έφεση στις ατομικές επιδόσεις. Μετά, άντε να τα βρεις στις σχέσεις σου. Θυμάμαι, όταν βρέθηκα στη Νέα Υόρκη, το 1970. Ένας κανένας. Εξαιρετικό συναίσθημα. Η ανωνυμία είναι από τα πιο ερωτικά πράγματα. Περνάς καταπληκτικά, παίζεις όποιον ρόλο γουστάρεις. Λοιπόν, στα στούντιο του Cunningham, του Alvin Ailey και άλλων που μπαινόβγαινα, έβλεπα ένα σωρό κόσμο που είχε μάθει να συνεργάζεται. Σου έδιναν πάσα για να βγάλεις κι εσύ τον καλύτερό σου εαυτό. Δεν σε έβγαζαν έξω από το παιχνίδι. Την εποχή εκείνη που πήγα, η Αμερική φάνταζε ως η χώρα της αποξένωσης και της μοναξιάς. Και από τη λογοτεχνία και από το σινεμά. Είχαν βάλει το χέρι τους και οι Nόρμαν Μέιλερ αυτού του κόσμου. Αυτό που είδα είναι ότι είχαν μάθει να συνεργάζονται και μου έκανε τρομακτική εντύπωση».

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗ που τον ενδιαφέρουν μόνο τα υψηλά νοήματα σε αυτήν τη ζωή και όχι η πεζή καθημερινότητα. Αποδίδει την κρίση στην πνευματική χρεοκοπία. «Από τη μία τους έχουν στην απ' έξω γιατί είναι κουλτουριάρηδες και στα δύσκολα τους λένε, γιατί δεν μιλάτε; Τους παροπλίζεις και μετά τι περιμένεις να πουν, όταν το πράγμα έχει γυρίσει ανάποδα; Δεν είναι ότι ξέφυγε λίγο. Είναι όλοι εναντίον όλων. Πρώτη φορά βέβαια είδα στην Ελλάδα, σε παρουσιάσεις βιβλίων ή σε θεατρικές παραστάσεις, να κάθονται πολιτικοί και να είναι αγκαλιά με τους καλλιτέχνες. Στη Νέα Υόρκη, όσοι καλλιτέχνες γνώριζα ήταν απολιτίκ και είπα "επιτέλους". Κάνουν μόνο τη δουλειά τους. Καμία συναλλαγή με αυτό τον κόσμο. Εδώ πώς διάολο έγινε πρώτο τραπέζι πίστα ο καλλιτέχνης με τον πολιτικό; Ευτυχώς, όσο πάει ξεκαθαρίζει αυτό το τοπίο, γιατί αυτή η περιβόητη κρίση είναι και ένας επαναπροσδιορισμός. Είναι μια ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους».

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥ ΕΚΠΟΜΠΗ θεωρείται μια όαση στα ερτζιανά γι' αυτούς τους νεομποέμ που ήθελαν να ακούσουν κάτι ποιοτικό το πρωί. Οι ακροατές του είναι φανατικοί. Ο Τζούμας ξεκοκαλίζει τα έντυπα και τις νέες εκδοτικές κυκλοφορίες. Η ακροαματικότητα του σταθμού εκείνη την ώρα εκτινάσσεται και χτυπάει στα ίσα τον άλλο σταθμό του ομίλου, τον Best 92,6. Παρόλο που πολλοί θεωρούν «καλό» μόνο ό,τι διαβάσει ή πει ο Τζούμας, αυτός ισχυρίζεται πως δεν ασκεί καμία εξουσία. Απλώς ότι προσπαθεί να παρακολουθήσει την εποχή του. Πήρε μεγάλη ευχαρίστηση όταν ένας ακροατής τον αποκάλεσε «vintage». Το vintage δεν είναι κάτι παλιό, αλλά κάτι το διαχρονικό. Έχει τονίσει, άλλωστε, επανειλημμένα πως η ζωή του είναι η προετοιμασία της εκπομπής του και όχι κάτι άλλο.

«ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ βιβλιοφάγος. Είναι πολλές οι άχρηστες πληροφορίες. Σε βοηθάνε να ρίξεις καμιά χαριτωμενιά σε κάποιες κοινωνικές συνανα- στροφές: "Ξέρεις τι έχει πει ο Tρούμαν Καπότε επ' αυτού" και χαχαχα... Τους αρέσει. Κακά τα ψέματα, είναι και φράσεις-διαμάντια. Βέβαια, τώρα τελευταία παρατήρησα πως εκεί που οι συνομήλικοί μου μιλάνε για συντάξεις, ένσημα και γιατί να παίζει αυτός στην Επίδαυρο και τα λοιπά, εγώ έχω αρχίσει να βαριέμαι. Ξαφνικά, γλιτώσαμε από αυτό το λίμνασμα, από αυτήν τη μούχλα που μπορεί να είναι αριστοκρατική καμιά φορά, αλλά παραμένει μούχλα. Νέα πρόσωπα με έχουν ξαναβάλει στο παιχνίδι. Μου λένε πάμε στο Tiki, πάμε στο Hoxton, πάμε να ακούσουμε τον τάδε στο Bacaro και μετά από το Six D.O.G.S».

ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ, πάντως, που την εποχή που όλη η ελληνική κοινωνία παλεύει για τα ένσημά της, ο Τζού- μας πάει και βλέπει εκθέσεις στο Taf. «Έχει ένα στοιχείο μπανάλ να μιλάς για τα ένσημα. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που καλώς έχουν, αλλά δεν είναι να ασχολείσαι με αυτά. Όταν δεν έχεις ασχοληθεί ποτέ με αυτό το πράγμα που λέγεται χρήμα ή ιδιοκτησία και απλά θέλεις να κάνεις χρήση πραγμάτων σε αυτήν τη ζωή. Μια ζωή έτσι πήγε το πράγμα. Δεν μπορώ να αρχίσω εγώ, διεκδικώντας αυτά που θεωρώ αυτονόητα. Με βγάζει έξω από μια καθημερινότητα που έχω φτιάξει για να αντιμετωπίζω αυτό το πράγμα που λέγεται λεηλασία του χρόνου. Ένας σιγαστήρας που μου επιτρέπει να κάθομαι να κάνω εκπομπή, που με έβαλε και κάθισα τρία χρόνια και έγραψα αυτά τα βιβλία και που έπαιζα παλιά στο θέατρο ».

ΑΝΟΙΚΟΝΟΜΗΤΟΣ, αλλά ειλικρινής και ενδιαφέρων. Αυτή είναι μια πρόχειρη κριτική για τους τρεις αυτοβιογραφικούς τόμους που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Καστανιώτη από το 2008 μέχρι το 2010. Διάσπαρτα στιγμιότυπα, πρόσωπα που σημάδεψαν μια εποχή, περιοχές και τάσεις που πέρασαν και άφησαν ή δεν άφησαν τίποτα στον Τζούμα. «Μακάρι να ήμουν δεξιοτέχνης και να είχα την οικονομία που έχουν οι μεγάλοι συγγραφείς και να μπορούσα σε μια νουβέλα να χωρέσω και τα τρία. Δεν έχω αυτήν τη δεξιοτεχνία, οπότε σκέφτηκα γιατί να μην τα διηγηθώ με κάθε λεπτομέρεια με στοίχημα την αλήθεια». Ο ίδιος δεν κατάλαβε τίποτα από όλο αυτό. Παρά μόνο «κάποιες στιγμές ανθρώπων που χάνονται. Νόμιζα ότι είμαι αρκετά προπονημένος στους θανάτους, επειδή έχασα τη μητέρα μου πολύ μικρός. Φεύγουν, όμως, φίλοι που είναι οι πιο λαμπεροί που έχουν περάσει από τη ζωή μου. Αυτό το πράγμα νόμιζα ότι θα μπορούσα να το διαχειριστώ, αλλά δεν τα κατάφερα».

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ και διαφορετικές οι αναφορές για τον Τζούμα. Αμέτρητες για τον τρόπο που ντύνεται και κινείται στην πόλη. Όποτε κάνει ένα κομπλιμέντο για κάποιες καλλίγραμμες γάμπες ή για ένα ωραίο φόρεμα, του απαντάνε κάτι που τον εκνευρίζει αφάνταστα: «Εάν το λέτε εσείς που είστε τόσο κομψός». Άλλες είναι κακεντρεχείς, αλλά κρύβουν μια δόση αλήθειας. Τον αποκαλούν συχνά σνομπ και αλαζόνα. «Νομίζω ότι μπερδεύουν την αλαζονεία του σνομπισμού με την αδιαφορία. Είμαι αδιάφορος. Αυτό εκλαμβάνεται ως σνομπισμός», είναι η απολογία του. «Μου έλεγε η Λήδα Πρωτοψάλτη, «δεν σε ενδιαφέρει να έχεις κάτι δικό σου;». Όχι, ποτέ! Δεν θέλω να βάλω έννοιες στο κεφάλι μου για τίποτε, δεν θέλω να κάνω καμιά θυσία για τίποτε. Θέλω να ζήσω όσο γίνεται πιο ελεύθερα. Πέρασα από πολλά γκέτο που θα μπορούσα να έχω σκλαβωθεί. Ναρκωτικά, αλκοόλ, ηδονοθηρία. Δεν κόλλησα. Ενώ νόμιζα ότι μεγαλώνοντας θα είχα αγιάσει, χωρίς θεό, όπως οι ήρωες του Μπέκετ. Σε πληροφορώ ότι δεν συμβαίνει αυτό γιατί οι επιθυμίες δεν έχουν υποχωρήσει. Κύματα επιθυμιών. Ένα κορμί που έχει κάτι που μου αρέσει με ωθεί να φτιάξω αμέσως σενάρια που δεν στέκουν πια. Θυμάμαι μια φορά μια υπέροχη κοπέλα στο Δουβλίνο που μου είπε "πως από τότε που έχουμε απελευθερωθεί, αγαπητέ, δεν ανταποκρινόμαστε πια στα αρσενικά σενάρια". Λέω, "ναι, το καταλαβαίνω αυτό. Αφού κάνετε έρευνα για τη διατροφική αλυσίδα και την επίδρασή της στη ζωή των ανθρώπων στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, ενώ έχετε τα φόντα να είστε στριπτιζέζ"».

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΒΡΙΘΕΙ από μεγαλόσχημες προτάσεις. Πλέον «καμία πικρόχολη κριτική δεν μπορεί να με πτοήσει και κανένα επαινετικό σχόλιο δεν μπορεί να με απογειώσει». Θεωρεί πως οι Έλληνες είναι «καλοί στα μνημόσυνα και στις κηδείες και κακοί στις φιέστες». Είναι εξαιρετικά χαρούμενος που είναι πια στην «απ' έξω» και παρατηρεί από εκεί τον ναρκισσισμό των συναδέλφων του. «Μου άρεσε πάντα αυτό που λέμε "ο επαγγελματίας της ζωής". Που περιστρέφεται γύρω από τη συναισθηματική αναρχία. Που λες "καλός παίκτης". Είχαμε πάντα μια αδυναμία στους καλούς παίκτες. Σε αυτούς που διαχειριζόντουσαν την καθημερινότητα με δεξιοτεχνικό τρόπο. Το θεωρώ μεγάλη υπόθεση. Γιατί δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο, παρά μόνο η χαρά του παιχνιδιού».

ΑΛΛΗ ΤΑΙΝΙΑ Ή ΑΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟ μην περιμένετε σύντομα. Ούτε, όμως, πλανάται στα λόγια κάποια υπόνοια αποχώρησης. Όταν συμβεί, «θα είναι όπως οι γιορτές των Ανωγείων με τους λυράρηδες και τα υφαντά. Θα τελειώσει κάποια στιγμή και αυτός ο χορός. Είμαι αφενός προετοιμασμένος για τη σιωπή, έχω ήδη εντοπίσει τη σκιά μου στον τοίχο να αδυνατίζει, κι επίσης, όταν πέσω κάτω και δεν μπορώ να σηκωθώ πια, θα κλάψω από ευτυχία. Έχω πάντα την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα ζήσω για ένα διάστημα από την καλοσύνη των ξένων». Αν έχεις χιλιάδες ακροατές και αναγνώστες, μπορείς και να ελπίζεις.

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ