Στην πρώτη σκηνή του Τρελού Πιερό, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό είναι αραχτός στη μπανιέρα, καπνίζει και διαβάζει ένα απόσπασμα από την Ιστορία Τέχνης του Ελί Φωρ. Το εξής:
«O Βελάσκεθ, μόλις πέρασε τα πενήντα, έπαψε πια να ζωγραφίζει συγκεκριμένα αντικείμενα. Άρχισε να ασχολείται με πράγματα όπως ο αέρας ή το λυκόφως, αδράχνοντας στις τρεμάμενες φωτοσκιάσεις τους, ασυναισθήτως, εκείνους τους χρωματικούς τόνους που θα τους μεταμόρφωνε στον αόρατο πυρήνα της σιωπηρής συμφωνίας του».
Λυρικά διατυπωμένο, αλλά σωστό. Σκέφτομαι συνεχώς αυτό το απόσπασμα, καθώς δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Μερικές μέρες χάνω εντελώς το στόχο - αν και αυτό είναι, νομίζω, ένα γενικό σύμπτωμα της εποχής.
Ήταν δύσκολη χρονιά η φετινή. Τους ξέρετε τους λόγους. Κι αν δεν τους ξέρετε, τους νιώθετε. Ήταν η πιο άχαρη δεκαετία της ζωής μου (αν εξαιρέσουμε την εφηβεία) - δεν ξεχνάω όμως ότι η γενιά μου δεν έζησε πολέμους ή βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών. Ζει όμως δίπλα σε ένα 20% από μετανάστες που σέρνονται στους δρόμους δίχως την ελάχιστη ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Σκοντάφτεις διαρκώς πάνω σε απλωμένα χέρια. Και το αισθητικό και ηθικό περιβάλλον της χώρας μου είναι βαρύ, σαν νόσος.
Κάθε φορά που πάω να ανακεφαλαιώσω την πορεία της LifO, αισθάνομαι λίγο άσχετος με την πραγματικότητα. Είμαι ευτυχής που δεν είμαι υπάλληλος σε ανόητους ή αμόρφωτους εκδότες και αισθάνομαι καλά που τα δυο έντυπά μας είναι σωστά. Είμαστε φίλοι πια όσοι δουλεύουμε σε αυτόν τον όροφο. Στα δυο περιοδικά και το σάιτ της ΔΥΟ ΔΕΚΑ δουλεύουν 85 άνθρωποι, παλιοί και νέοι επαγγελματίες. Επίσης, ό,τι πλήττει κατάφωρα τις αρχές μας, το κόβουμε. Παράδειγμα, η σχέση με τον δήμο, ασχέτως των διαφημίσεων που χάνουμε. Είναι θλιβερό να περνιέσαι για εναλλακτικός και να χαϊδεύεις την ανεπάρκεια της εξουσίας, σαν ποπ φιλιππινέζα.
Αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία όλα αυτά, όταν γύρω πέφτει σκοτάδι. Είναι το λυκόφως, που έλεγε ο Τρελός Πιερό. Το λυκόφως του Δυτικού Κόσμου. Παύεις πια να ζωγραφίζεις το έχειν του μικροκόσμού σου και παρατηρείς ξανά τη μεγάλη εικόνα: τους ανθρώπους δίπλα σου, τους 53 πνιγμένους σε μια βάρκα που ερχόταν από τις ακτές της Τουρκίας, τα κατεβασμένα ρολά σε δεκάδες μαγαζιά μέχρι να γυρίσεις σπίτι σου - και ούτω καθεξής.
Και τα θετικά όμως: το γεγονός ότι ακόμα υπάρχεις, έχεις φίλους και έρχονται γιορτές. Πάντα μισούσα τα Χριστούγεννα, διότι με θλίβει η μαζική χαρά, όμως φέτος θα προσπαθήσω να δω την ασημένια γραμμή του σύννεφου. Αν μη τι άλλο, πάντα συμπαθούσα το μοσχαράκι της φάτνης.
σχόλια