«Ανεβαίνω την Αριστοτέλους, σε σκέφτομαι και θέλω να γράψω...»
Κρατάει ένα απόκομμα χαρτόκουτου. Λέει «Είμαι τυφλός». Συμπάσχω. Ξέρω τι σημαίνει να είσαι τυφλός αν και στην πραγματικότητα δεν ήμουν ποτέ. Η ζωή μου τους τρεις τελευταίους μήνες έχει γαμηθεί ποικιλοτρόπος. Τα ερωτικά για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Δεν γνωρίζω γιατί έκανε κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα θα μετράει το γεγονός πως για περίπου 20 χρόνια βρισκόταν στην απόλυτη αγαμία. Δύο πράσινα προς λαδί μάτια ακονίζουν με οργή τις σκέψεις μου. Όλα έγιναν εξαιτίας του. Το καταλαβαίνω τώρα περισσότερο από ποτέ. Δάκρυα, εραστές, ξανά δάκρυα, απόπειρες, ξανά εραστές κι όλα αυτά πασπαλισμένα με απεριόριστη μαλακία.
Χθες ήρθες εσύ. Εντελώς ανέλπιστα δυο πράσινα (πάλι) μάτια μου χτύπησαν την πόρτα. Δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι άλλο. Τους παραδόθηκα με αναρχία και θράσος. Είχα 3 μήνες να τον ξεχάσω έστω και για 1 δευτερολέπτο. Το κατάφερε αυτός. Όμως θα φύγει... Τελικά όλοι φεύγουν. Αγάπες που ήτανε να γίνουν. Όμως για περίμενε...Τι άφησε πίσω; Άφησε μια ελπίδα, μια μικρή υποψία φωτός. Μια ανείπωτη παράλληλα και χιλιοειπωμένη συμβουλή. Είμαι σίγουρος πως κάποιος τον έστειλε γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό...
«Προχωράω στην Εγνατία, σταματάω για τυρόπιτα...Δε θα σε ξεχάσω ποτέ Τάσο»
