Για την ζωή που χάθηκε μην κλάψεις

Για την ζωή που χάθηκε μην κλάψεις Facebook Twitter
1

Για την ζωή που χάθηκε μην κλάψεις, προσπάθησε να μην επιτρέψεις να χαθεί καμιά άλλη ξανά. Γιατί μια ζωή αξίζει όσος ο χρυσός του κόσμου όλου, ακόμα κι αν δεν μπορείς να διανοηθείς την αξία του.

Γιατί αξίζει να παλέυεις για την ζωή. Γιατί όταν εκείνη παλεύει για σένα, εσύ την ξεχνάς και την παραμελείς αλλά εκείνη όχι. Γιατί η ζωή δεν έπαψε και δεν θα πάψει ποτέ να είναι ζωντανός οργανισμός που αναπνέει, γιατί κάποτε κοπιάζει και ξαποστένει, γιατί δεν θα σταματά να αγωνίζεται. Γιατί ζωή σημαίνει «εμείς». Ένα εμείς που περιλαμβάνει αγαπήμενα πρόσωπα αλλά και μισητά. Όλα όμως σε εμάθαν, σε δημιουργήσαν, σε καλλιέργησαν. Γιατί το «εμείς» σημάδεψε το «εγώ» σου, και τα τούμπαλιν. Γιατί οι ζωές τους φωτοδότησαν την δίκη σου και δεν ζήτησαν κανένα αντάλλαγμα, κι αυτό γιατί κανένας ζωνταντός οργανισμός δεν γεννήθηκε άπληστος, γεννήθηκε όμως να δίνει, να προσφέρει, να συμμετέχει και να συμπονά. Γιατί όλα αυτά τον κινητοποιούν και γεμίζουν την ζωή του. Γιατί η ζώη τους τους δίδαξε να μάχεται με τα θεριά και να βγαίνει νικήτρια..Ναι πάντα νικήτης είναι αυτός που προσπάθησε ξέροντας από την αρχή την αποτυχία του. Δεν φοβήθηκε όμως ούτε και ντράπηκε. Δεν τον χλεύασαν ποτέ γιατί έδωσε πνοή στο άψυχο και το ανέστησε κι αυτό όλοι το χειροκροτούσαν ώσπου τα χέρια τους να κοκκίνιζαν κι όσο η ψυχή τους να γαλήνευε. Γιατί δεν την ένοιαξε το τέλος αλλά όλα εκείνα που την οδήγησαν σε αυτό. Και μάντεψε, «εμείς» την οδηγήσαμε στο τέλος, στο όμορφο, το λυτρωτικό τέλος. Ένα τέλος που δεν γράφεται πάντα κι ούτε είναι απαραίτητο να τελείωνει. Ένα τέλος καθαρτήριο.

Τα φθαρτά κορμιά λιώνουν στο πέρας του χρόνου όμως οι ψυχές ζουν αιώνια. Κι αν ποτέ επιζητάς αυτήν την απόκοσμη επικοινωνία μαζί της επειδή δεν σου φτάνουν των άλλων, να μην θυμώνεις που δεν την έχεις. Να επικοινωνείς με την νοσταλγία, την γλυκιά μελαγχολία, γιατί η ζωή σου ήταν μέσα στην ζωή τους. Ήταν το σπίτι σου, κι αν πια δεν βρίσκεται κανείς εκεί να το κατοικεί να θυμάσει πως το σπίτι είναι οι μνήμες, οι εικόνες, οι ήχοι και οι μυρωδιές. Κι αυτά κανείς δεν μπόρεσε να στα κλέψει. Γιατί δεν χρειάζεται να κρύβεις το πρόσωπο σου με το βέλο της θλίψης που καλύβει τα δάκρυα σου. Γιατί όλοι ξέρουν πως τα δάκρυα είναι ιάσιμα και λυτρωτικά. Γιατί η ζωή δεν τελειώνει ποτέ, απλά αλλάζει τους ηθοποιούς. Γιατί εσύ παίζεις πάντα στο προσκήνιο κι εκείνη σε σκηνοθετεί από το παρασκήνιο. Γιατί οι ζωές μας ταυτίζονται με την μητέρα και τον πατέρα μας, τα αδέρφια μας, την γιαγιά και τον παππού, τους φίλους μας. Γιατί η ζωή είναι η αγάπη που θα σου προσφέρει η μητέρα σου, η προστασία του πατέρα σου, η αλλήλεγγύη του αδερφού σου, η πρώτη θέα που θα αντικρύσεις στις πλάτες του παππού σου, οι καλόκαρδες συμβουλές τηνς γιαγιάς σου. Γιατί η ζωή δεν τελειώνει, το καρδιοχτύπι πότε θα είναι δυνατό πότε αδύναμο μα δεν θα σταματήσει ποτέ γιατί εσύ αγωνίζεσαι να μην σταματήσει. Γιατί το καρδιοχτύπι θα το νιώσεις όταν η ζώη «τους» φύγει. Γιατί η ζωή ξέρει πως δεν είναι δανεική κι όμως εκείνη δανείζεται. Γιατί ζωή σημαίνει αγάπη, προδοσία, αντάποδωση. Γιατί η ζωή είναι μία λούπα κι εμείς κλεισμένοι μέσα της. Γιατί η ζωή πέραν από σένα στιγμάτισε κι άλλους πολύ πριν και πολύ μετά από σένα. Να θυμάσαι να μην λες για πάντα αλλά να λές εις το επανιδείν, να προσδοκάς την επόμενη συνάντηση, να καρδιοχτυπάς πως θα την περίμενεις κι αργά η γρήγορα θα την δείς. Γιατί ζωή είναι να μοιράζεις, να δίνεις, να αγκαλιάζεις, να δακρύζεις, να ξενυχτάς. Γιατί η ζώη δεν σε πρόδωσε ποτέ ακόμα κι όταν εσύ το πιστεύεις. Γιατί το έσχατο δεν είναι μόνο το τέλος, είναι και η αρχή, είναι και η συνέχεια της ζωής. Γιατί η ζωή είναι κύκλος που γυρνά και κανείς δεν ξέφυγε από εκείνον.

Γιατί η ζωή είναι πρόθυμη και δυνατή να κάψει οτιδήποτε ήθελε να την κάψει πρώτο.

Για μια φίλη, που στην ουσία δεν είναι μία αλλά πολλές, πολλές προσωπικοτήτες,πολλές οι ανάγκες της, πολλά τα θέλω της. Πολλά για το πολύ της, που συνέχεια αναζητεί και ψάχνει, δεν βαριέται ποτέ, δεν σταματά ποτέ και για κανέναν, γιατί ποτέ δεν της φτάνει και τίποτα δεν της είναι αρκετό. Κι όταν αποφασίσει να μείνει στάσιμη, το κάνει επειδή καμιά φορά ακόμα και ο βράχος ξέρει πως στους άγριους χειμώνες θα σκάσουν τα κύματα του απάνω του.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

1 σχόλια
επικο. μακαρι ολοι να αγαπουσαν κ να βλεπαν ετσι τους φιλους τους κι οχι να αναρωτιουνται τι παει στραβα κ ξανασηκωνονται στα ποδια τους...σε κανεναν δεν χρωστα η ζωη ... κ το συνδρομο θυματος ειναι το πρωτο που πρεπει να εγκαταλειψει κανεις για να καταφερει αυτα που θελει..αυτο ητανκατι που εμαθα απο τους εθισμους μου... πηγα μπροστα οταν σταματησα να λυπαμαι τον εαυτο μου... βεβαια οπως καθε εξαρτημενος απο την κλαψα της αναμασωμενης ιστοριας του , επρεπε να αλλαξω δερμα και ολο το περιβαλλον μου... αμφιβαλλω αν ποτε απο οσους αγαπησα φιλους θα χαιροταν πραγματικα που τα καταφερα...ισως γιαυτο να γυριζουν ... για να βεναιωθουν οτι θα παραμεινω κατω ... μπραβο σου που χαιρεσαι για τη φιλη σου... δεν ειναι και λιγο πραγμα ...