Τις πρώτες φωτογραφίες παιδιών που πεθαίνουν τις είδα όταν ήμουν μικρή. Ήταν παιδιά στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Μια αφίσα της Unicef. Δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα τι ακριβώς έβλεπα. Όταν πλέον μεγάλωσα και συνειδητοποίησα τι είχα δει στεναχωρήθηκα και αποφάσισα να λαμβάνω μέρος σε καμπάνιες δωρεών, να στέλνω ρούχα στον ερυθρό σταυρό κλπ. Όταν πια μεγάλωσα ακόμα περισσότερο και έμαθα ότι οι δωρεές μου και τα ρούχα μου είτε μεταφέρονταν μόνο εν μέρη από τις "μη κερδοσκοπικές" οργανώσεις είτε δεν τα λαμβάνανε τα άτομα που τα χρειάζονταν, απλά σταμάτησα.
Μεγαλώνοντας ταξίδευσα, είδα πείνα, πόνο, φτώχεια και ΠΟΛΥ αδικία. Δεν είναι μόνο τα παιδάκια. Είναι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως ηλικίας. Το συμπέρασμα, μιας και τα μεγάλα κείμενα που πλατιάζουν δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να πεις τι θές.
Σε αυτή την ζωή επιβιώνει ο δυνατότερος και όλοι μας είμαστε το ίδιο αναλώσιμοι όσο και τυχεροί. Ναι με πόνεσε η εικόνα που είδα. Ένα παιδί ντυμένο, που φαίνεται να κοιμάται ήρεμο σε μια παραλία, λες και περιμένει να το αγκαλιάσουνε. Είμαι μητέρα ενός τρίχρονου μικρού μπόμπιρα και αμέσως δάκρυσα και προσευχήθηκα να μην πρέπει να ξαναδώ κάτι τέτοιο. Αλλά όσο και να με πονάει συναισθηματικά, γνωρίζω ότι αυτή είναι η ζωή.
Ο δυτικός κόσμος είναι πιο τυχερός από τον υπόλοιπο. Είναι πιο ανεπτυγμένος. Είναι πιο ασφαλής. Μερικοί κλαψανε όταν είδαν την φωτό επειδή αισθάνονται τύψεις. Κι εγώ αισθάνθηκα. Τι έκανα δηλαδή περισσότερο εγώ από αυτό το αγόρι και άξιζα να γεννηθώ σε μια χώρα που δεν σκοτώνει τα παιδιά της. Τον γιο μου τον αγαπάω. Αν φύγει, ποτέ δεν θα το ξεπεράσω. Αυτός ο γονιός δεν το άξιζε αυτό που έπαθε. Αλλά δεν θα κλάψω γι αυτόν. Γιατί το γνωρίζω ότι έτσι είναι η ζωή και ο κόσμος μας. Έκλαψα από φόβο. Γιατί βλέπω ότι όσο και να θέλω να αισθάνομαι ασφαλής, ο δυνατότερος μπορεί να με "σβήσει" σε μια στιγμή αν το θέλει.
Αυτή είναι η πραγματικότητα μας. Πολύ θέλω να την αλλάξω. Την θεωρώ άδικη. Πεθαίνουμε κάθε μέρα ανεξαρτήτου ηλικίας και προέλευσης. Νομίζεις ότι αν ήμουν εγώ, εσύ ή το παιδί μας στην θάλασσα θα μας λυπόταν ο θάνατος; όχι. Εγω κι εσύ, δεν είμαστε από αυτούς που με μια κίνηση αλλάζουν τα πάντα. Εγώ κι εσύ είμαστε περαστικοί μωρό μου. Δεν θα σου ζητήσω συγνώμη για κάτι που δεν έκανα. That's life. Θα ήθελα πολύ να σε αγκαλιάσω γιατί το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δώσω αγάπη. Δεν έχω πολλά να δώσω. Αγάπη και ενδιαφέρον, αν βρεθεί κάποτε κάποιος εξυπνότερος από εμένα, πρόθυμος να βρει μια λύση, να τον στηρίξω. Αλλά ποιά είναι η σωστή λύση, δεν ξέρω. Ίσως το απλό "live and let live".
Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο μωρό μου. Ξαναγεννιόμαστε; Πηγαίνουμε στην Παράδεισο; Όπως και έχει σου δίνω την ευχή μου να περάσεις καλά και καλό σου ταξίδι. Ελπίζω να σε αφήσουν σε ησυχία πια.
σχόλια