Είναι το πρωινό ξύπνημα, που πότε δεν είναι όπως το περιμένεις... Θέλεις να ανοίξεις τα μάτια και να αντικρύσεις τα ακόμη κλειστά δικά του. Να χαζέψεις την σκιά που κάνουν οι πρώτες αχτίδες πάνω στο μάγουλό του. Και αντί αυτού, αποκοιμήθηκες βαμμένη με το smartphone πάντα σε απόσταση ασφαλείας, ώστε αν χτυπήσει να πεταχτείς για να προλάβεις να το σηκώσεις... Κι όλο αυτό για να ακούσεις μια απλή αλλά τόσο όμορφη απο τα χείλια του κουβέντα... "Καλημέρα!"
Είναι τα μεσημέρια, που τελειώνεις απο την δουλειά και το μόνο που σκέφτεσαι (εκτός απο το μεσημεριανό, μη μου χαλάς το mood), είναι να τον βρείς, να πείτε τα δικά σας, πώς ήταν η μέρα του και η δική σου, τι σε τσάντισε, τι τον εκνεύρισε και κοιτώντας τον να συνειδητοποιείς πόσο ανούσια και μικρά είναι όλα αυτά όταν μπορείς να τα μοιράζεσαι μαζί του, να αδειάζεις το μυαλό σου απο τα άγχη και να το γεμίζεις με εικόνες και όνειρα... Αντί αυτού γυρίζεις σπίτι, στρώνεις τραπέζι για έναν και σκέφτεσαι πώς θα την βγάλεις και απόψε όταν θα αρχίσει να βραδιάζει...
Όταν θέλεις να ζήσεις "τα πάντα του", το "λίγο" του ποτέ δεν είναι αρκετό... Κακό πράγμα το "λίγο"... Ωραία ακούγεται μόνο όταν ακολουθεί το "ακόμα"...
Και το πιο δύσκολο κομμάτι της ημέρας φορτώνει τα αρνητικά σου vibes μόνο και μόνο σκοτεινιάζοντας την πόλη... Όσο πιο δειλά ξεπετάγονται τα φώτα στους δρόμους τόσο περισσότερο φουντώνει το μέσα σου... Τσαντίζεσαι, θυμώνεις όχι μόνο με εκείνον που αντέχει να είναι μακριά σου, αλλά και με σένα την ίδια... Που νιώθεις τα χέρια και τα πόδια σου δεμένα, που θες να τρέξεις σ' αυτόν και όλο σταματάς, που το άτιμο το timing πότε δεν έχει καλό timing! Δεν είναι δικός σου και το ξέρεις. Ίσως έχεις μάθει να ζεις με αυτό στην τελική... Αν ήξερες όμως ότι αυτός δεν έχει την ανάγκη να τρέξει σε σένα και ότι είναι καθαρά δικό σου πρόβλημα όλο αυτό, τότε όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα... Αλλά το ξέρεις ότι θέλει να έρθει... Και σ' αρέσει.. Και νιώθεις να έχεις πιάσει ουρανό! Πόσο περίεργο συναίσθημα όμως... Να είσαι στον ουρανό και να πρέπει οικειοθελώς να κατέβεις και να πεις "Φτάνει για απόψε, αρκετά ονειρεύτηκα"... Είναι άχαρο αλλά και τόσο αναγκαίο για να πάρεις δύναμη να συνεχίσεις να χορεύεις σε αυτό το χορό, που όλοι σου φώναξαν να μην μπεις γιατί θα χάσεις το βήμα, αλλά εσύ αψήφησες και τον ρυθμό και τον χορό και έκανες τα δικά σου...
Όταν θέλεις να ζήσεις "τα πάντα του", το "λίγο" του ποτέ δεν είναι αρκετό... Κακό πράγμα το "λίγο"... Ωραία ακούγεται μόνο όταν ακολουθεί το "ακόμα"... Ποτέ δεν θα σε γεμίσει η παρουσία του για 3 ώρες... Ίσως στην αρχή να σου αρκούσε. Λίγο λίγο όμως άρχισες να έχεις ανάγκη αυτόν, την φωνή του, την καλημέρα του, τα όλα του... Τα πιο σημαντικά δεν είναι τα μεγάλα, αλλά είναι αυτά τα μικρά και καθημερινά πράγματα που έχετε ανάγκη να ζήσετε... Άλλωστε τα μικρά και απλά είναι αυτά που θα σας δέσουν... Το να περπατήσετε πλάι-πλάι, να γελάσετε με μια χαζή αφίσα, να περάσετε μαζί τον δρόμο και να γυρίζει το κεφάλι για να δει αν είσαι δίπλα του, να οδηγεί και σου κρατάει το χέρι για να αλλάζετε μαζί τις ταχύτητες... Δεν ξέρεις ποτέ αν στην ζωή σου ήρθε για τα πολλά ή για τα λίγα... Και ίσως να μην είναι και στο χέρι σου να το ελέγξεις το πόσα θα δώσεις και το πόσα θα πάρεις πίσω...
Σίγουρα όμως τόσο έντονα συναισθήματα είναι ευλογημένος όποιος τα νιώθει... Όσο κι αν σε παιδεύουν, όσο κι αν σε νευριάζει το "λίγο"... Ζήσε ό,τι σου φέρνει η ζωή και μην της ζητάς λογαριασμό για ό,τι δίνει ή ό,τι παίρνει... Σίγουρα ξέρει πολύ καλύτερα απ' όλους μας τι κάνει και αργά ή γρήγορα ότι αξίζεις παίρνεις...
σχόλια