Στην χώρα μου, άκουσα, το πτυχίο είναι κατάρα και η ειδίκευση ρετσινιά.
Στην χώρα μου η γέννα στο σπίτι και το πλέξιμο είναι μόδα-όχι αποτέλεσμα πολέμου.
Στην χώρα μου πεθαίνει κόσμος καθημερινά και βασανιστικά, αλλά προχθές πανηγυρίζαμε για την εθνική στο Γιούρο.
Απ'την χώρα μου, λένε, ξεκίνησαν σχεδόν όλα. Ας πούμε λένε για την δημοκρατία, τη φιλοσοφία και το ολυμπιακό κι αθλητικό ιδεώδες. Έτσι λένε. Άκουσα κάτι και για τον μπακλαβά.
Τώρα στην χώρα μου βάζουμε ο ένας τα ρούχα του άλλου και παίρνουμε τα παλιά έπιπλα στο σπίτι μας, γιατί είναι μόδα – όχι γιατί έχουμε πόλεμο.
Στην χώρα μου η αξυρισιά είναι μόδα όσο και η ολική αποτρίχωση στους άντρες. Και τα δύο είναι πολύ μόδα.
Στην χώρα μου επίσης αυξάνονται οι ομοφυλόφιλοι, η υπογεννητικότητα και οι αυτοκτονίες καθημερινά. Από άποψη.
Στην χώρα μου έγινε αποδεκτή η ψυχοθεραπεία από μόδα, ενώ τυχαία εκείνο το διάστημα όλοι γύρω μου πέφτανε σε κατάθλιψη.
Εδώ στην χώρα μου έχουμε ένα είδος ανθρώπου με πολύ ξυρισμένο κεφάλι και καθόλου μυαλό. Τους κλείσαμε στην βουλή μαζί με τα άλλα τέρατα. Τους βάλαμε εκεί για να θυμόμαστε 300 πιθανά πρόσωπα που μπορούμε, αλλα που δεν πρέπει ποτέ να γίνουμε. Γι'αυτό.
Εδώ, στην χώρα μου, πληρώνουμε περισσότερο απ' όσο πληρωνόμαστε και πολύς κόσμος ζει στους δρόμους. Επίσης, όσοι αγοράσανε σπίτι τώρα πληρώνουν και ενοίκιο. Καινοτομία;
Στην χώρα μου δεν υπάρχει η λέξη αξιοκρατία, αλλά υπάρχει η λέξη κράτος για να μας σημαδεύουν οι αντίπαλοι στον χάρτη.
Οι αντίπαλοι στην χώρα μου έχουν το όνομα Γερμανοί, Μετανάστες, Αδελφές, αλλά ο φίλος μου, ο Δενμεχέ, μου είπε πως το όνομα του αντιπάλου είναι Εμείς. Ενώ ο Δενμεχέ σε όλα έχει δίκιο, δεν καταλαβαίνω πως μπορεί οι αντίπαλοι να είναι οι Εμείς.
Στην χώρα μου και συγκεκριμένα στο δωμάτιό μου ένα βράδυ, ο Δενμεχέ έλεγε πως αντίπαλοι είναι και ο Παπάς και η Τιβί. Αλήθεια ώρες-ώρες με τρομάζει-δεν ξέρει τί λέει.
Το κλίμα στην χώρα μου είναι φανταστικό και το έδαφος στην μεγαλύτερη έκταση εύφορο. Έχουμε τέλειες θάλασσες και μέρη για αγροτουρισμό (τουρισμό στους αγρούς, ξέρεις). Έτσι παίρνουμε τα πάντα από τις άλλες χώρες και στέλνουμε όλους τους τουρίστες σε 2-3 ελληνικά νησιά μας. Στα πιο κοσμικά!
Κάποτε στην χώρα μου ήταν η Κλωστοϋφαντουργία (τί περίεργο όνομα!) που μας έφτιαχνε ρούχα. Τώρα είναι κάτι παιδάκια που λέγονται Κίνα, Τουρκία, Μπαγκλαντές, Πόρτουγκαλ, Μαρόκο και άλλα.
Στην χώρα μου λένε πως άμα μια καφετέρια είναι γεμάτη δεν έχουμε οικονομική κρίση.
Στην χώρα μου έχουμε ένα είδος ανθρώπων που έχει χαλάσει. Τους πληρώνουν όσο όλους, τους φοράνε στολές και τους δίνουν όπλα να μας προστατεύουν. Αλλά κάτι δεν πήγε καλά και αυτοί προστατεύουν τα τέρατα και χτυπάνε εμάς. Εγώ νομίζω πως έγινε κάποιο λάθος κατά την συσκευασία.
Στην δική μου την χώρα ότι κι αν σπουδάσεις, όσο κι αν παιδευτείς θα παίρνεις τα ίδια λεφτά ή και λιγότερα από αυτόν που δεν διάβασε ποτέ. Το'χω καταλάβει αυτό. Μάλλον αυτό είναι δημοκρατία.
Στην χώρα μου έχω ακούσει πολλές φορές που λένε ότι η οικογένεια (δηλαδή εγώ, η μαμά κι ο μπαμπάς) είναι πιο σημαντική από κάποιο Σεξ. Αυτό το Σεξ ποτέ δεν μου το δείξανε ξεκάθαρα η μαμά κι ο μπαμπάς. Μου φαίνεται όμως ότι πιο πολύ μιλάνε όλοι γι'αυτό παρά για εμένα, την μαμά και τον μπαμπά.
Στην χώρα μου λένε πως πρέπει να είμαστε αγαπημένοι και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να κάνουμε Ομάδα. Εμένα μου λένε πάντα να είμαι ο καλύτερος, να βγαίνω πρώτος και μόνο να κερδίζω. Και ο μπαμπάς όλο μιλάει άσχημα για όποιον κερδίζει και η μαμά για όποια κυρία εμένα μου αρέσει.
Στην χώρα που ζω η παιδεία είναι πολύ σημαντική. Έτσι το εκπαιδευτικό σύστημα όλο δεν είναι καλό κι όλο αλλάζει. Πάντα μα πάντα τα παιδιά πρέπει να διαβάζουν πολύ, όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων και κάποιων Υπουργών και να βλέπουνε ντοκιμαντέρ με παπαγάλους. Έχω υποψίες ότι δεν μας τα λένε σωστά οι δάσκαλοι για να μην τους ξεπεράσουμε. Γιατί στην χώρα μου η ιστορία όλο επαναλαμβάνεται κι εμένα ο μπαμπάς και η μαμά μου λένε να μην κάνω τα ίδια λάθη. Μόνο οι δικοί μου ΜπαμπάςΚαιΜαμά λένε έτσι;
Στην δική μου χώρα οι νέοι τσαντίζονται με τους γέρους και οι γέροι ζηλεύουν τους νέους. Εγώ που δεν είμαι οι νέοι τώρα και είμαι παιδί, νομίζω ότι αν οι γέροι λέγανε όσα ξέρουνε από όσα ζήσανε στους νέους και οι νέοι τα παίρνανε και βάζανε κι αυτό το πάθος και την όρεξη για να ζήσουν όσα δεν ξέρουν, τότε θα άλλαζε η ιστορία. Αλλά ακόμα βλέπω συνέχεια γέρους να πεθαίνουν στο τιμόνι και νέους να προσπερνάνε βρίζοντας. Δεν βάζουν μυαλό αυτοί οι δύο.
Εδώ στην χώρα μου ο κόσμος μάλλον δεν βλέπει όπως εγώ τους γύρω που πεθαίνουν. Νομίζουν ότι θα ζούνε πάντα και ότι το αύριο είναι μπροστά τους δεμένο με χαλινάρια. Εγώ φοβάμαι. Κάτι δεν πάει καλά με αυτούς.
Στην χώρα μου η Σύνταξη είναι κάτι που σου τάζουν για να δουλεύεις με το κεφάλι σκυφτό, το στόμα κλειστό και το μυαλό ανενεργό σε όλη σου την ζωή. Στο τέλος, λέει, η σύνταξη είναι πέντε δάχτυλα ανοιχτά μπροστά στην μούρη σου. Δεν μου φαίνεται δίκαιο αυτό.
Όλοι με λένε Τιτία κι η χώρα μου είναι η Ελλάδα. Θα με στείλουν σύντομα σχολείο και έμαθα πως εκεί τώρα θα μας προετοιμάσουν όλους για δούλους με ειδίκευση. Εδώ, στην χώρα μου, νομίζω είμαι ένας μετανάστης χωρίς μέλλον και έχουμε πόλεμο τα τελευταία 10 χρόνια. Αλλά αυτό δεν το ξέρει κανείς. Μόνο εγώ, ο Δενμεχέ και τώρα κι εσείς.
σχόλια