Υπάρχει μοναξιά στις μέρες μας. Πολλή μοναξιά. Βλέπεις νέους ανθρώπους εμφανίσιμους να μένουν μόνοι τους για πολύ καιρό. Όχι ότι η εμφάνιση αποτελεί πρωταρχικό ρόλο. Απλά σε κάνει πολλές φορές να απορείς. Πως γίνεται ένα άτομο που φαινομενικά δεν του λείπει τίποτε να του λείπουν τελικά τα πάντα;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην εποχή των γονιών μας δε νοείτο μια γυναίκα να μην έχει παντρευτεί και να μην έχει κάνει ένα τουλάχιστον παιδί μέχρι τα τριάντα της. Σε κάθε άλλη περίπτωση έπαιρνε το χαρακτηρισμό της γεροντοκόρης. Σήμερα παίρνει το χαρακτηρισμό της ανεξάρτητης single. Ομοίως και για τους άντρες. Το πολύ μέχρι τα 35 έπρεπε να 'χουν γίνει οικογενειάρχες. Λίγο η οικονομική μιζέρια λίγο ο θεσμός του προξενιού λίγο η προσκόλληση στην παράδοση ευνοούσαν –αν όχι εξανάγκαζαν- το ταίριασμα των δύο φύλων.
Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Τα παιδιά των παραπάνω μεγάλωσαν αλλά δε λένε να «νοικοκυρευτούν». Το χειρότερο είναι ότι δε λένε να επικοινωνήσουν. Μπαίνεις σε ένα μπαρ και βλέπεις αντροπαρέες και γυναικοπαρέες χωρίς καμία κοινή συνισταμένη χωρίς κανένα σημείο επαφής. Ο άντρας παύει να είναι ο δυναμικός κυνηγός και η γυναίκα παύει να είναι το ελκυστικό θήραμα. Ακόμα και το ενστικτώδες one night stand –που μεσουράνησε στην προ-Aids δεκαετία των 80s- έχει αραιώσει. Αναρωτιέσαι τι φταίει; Μήπως το ελληνικό μοντέλο οικογένειας το οποίο σου παρέχει στέγη εσαεί και σε μαθαίνει από νωρίς να τα περιμένεις όλα έτοιμα στο πιάτο και να μην κουράζεσαι; Μήπως η σχεδόν εικοσιτετράωρη ενασχόληση με τα social media τα οποία μέσα από την ασφάλεια που παρέχει η οθόνη ενός κινητού λειτουργούν ως όχημα στείρας κοινωνικότητας και αχαλίνωτου ναρκισσισμού;
Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι οι Ελληνίδες είναι «δύσκολες». Αυτό μέχρι ένα σημείο είναι αλήθεια. Ο τόπος έχει γεμίσει attention whores, γυναίκες δηλαδή που το μόνο που επιδιώκουν είναι η αμέριστη προσοχή σου και η ενασχόλησή σου μαζί τους, αφήνοντάς σε συνήθως στα κρύα του λουτρού. Έχει σκεφτεί κανείς όμως ότι οι γυναίκες των γειτονικών Βαλκανίων ίσως είναι πιο «εύκολες» γιατί απλούστατα σε βλέπουν ως διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή οι δε Βορειοευρωπαίες ως μια καλοκαιρινή απόδραση από την καταπίεση της καθημερινής τους σοβαροφάνειας;
Από την άλλη οι άντρες έχουν γίνει μαλθακοί. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι αρέσκονται στο να υιοθετούν «γυναικείες» συνήθειες προσέχοντας κατά κόρον την εμφάνισή τους έχει δημιουργήσει ένα κράμα metrosexual αρρενωπότητας το οποίο είναι απορίας άξιο αν βρίσκει ανταπόκριση στο ασθενές φύλο. Φταίνε όμως οι άντρες που μεγάλωσαν ως χαϊδεμένα μαμόθρεφτα - απότοκοι μιας μεταπολεμικής γενιάς που δεν συνάντησε προβλήματα και δυσκολίες;
Κοινό γνώρισμα του νέων είναι η εμμονή τους με την (ουτοπική) τελειότητα. Τελειότητα όχι προς τον εαυτό τους –είναι άλλωστε αρκετά επίπονη η διαδικασία της αυτοκριτικής- αλλά προς το άλλο πρόσωπο. Όσο πιο πολύ, όμως, εξιδανικεύεις ένα σύντροφο τόσο πιο κοντά είσαι στη μοναξιά. Αυτή την καταραμένη μοναξιά που τρομάζει αμέτρητα ζευγάρια που, ακόμα και αν το θέλουν, δεν τολμούν να χωρίσουν για να μη μείνουν μόνοι τους. Ζώντας σε ένα κλίμα διαρκούς ανασφάλειας εγκλωβίζονται σε μια ανύπαρκτη σχέση κοροϊδεύοντας τον άλλο, αλλά κοροϊδεύοντας κυρίως τον εαυτό τους.
Η ώρα πέρασε. Μάλλον πρέπει να σταματήσεις αυτή την ακατάσχετη φλυαρία και να ανταλλάξεις καμιά κουβέντα με κάποιο πραγματικό πρόσωπο. Κοιτάς γύρω σου. Κανείς. Για άλλη μια φορά συνειδητοποιείς ότι είσαι εσύ και ο τοίχος...
