Περπατάς σε πολυσύχναστους δρόμους , βλέπεις κόσμο ,εκκωφαντικές οι φωνές των γύρω σου και όμως η αίσθηση της μοναξιάς είναι τόσο έντονη σχεδόν κραυγάζει.
.
Είναι βουβές οι κραυγές της μοναξιάς , μα όλοι τις ακούμε ίσως απλά να μην τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία, ίσως να θέλουμε να τις αγνοήσουμε ,ίσως απλά να μην θέλουμε να πιστέψουμε την μοναξιά που μας κυριεύει. Σαν καράβια ακυβέρνητα πλέουμε στους δικούς μας μοναχικούς ωκεανούς δίχως πλήρωμα ψάχνουμε τον προορισμό μας πιξίδα μας η απελπισία , πέφτουμε σε δίνες στις δικές μας αυταπάτες , σειρηνες με θέλγητρα παράξενα .
Και από προσπάθειες ; χάνουμε το μετρημα, στόχος μας να αποδειξουμε στους γυρω μας πως αισθανόμαστε γεμάτοι μα πιο πολύ απ'ολους στον ίδιο μας τον εαυτό. Γεμίζουμε τις ζωές μας με πράγματα επίπλαστα , πράγματα αναλώσιμα όμως ξεχνάμε εκείνα τα άλλα τα μικροπράγματα . Εκείνα που δεν έχουν ημερομηνία λήξης εκείνα που δεν αγοράζονται και όμως είναι τόσο πολύτιμα.
Ψάχνουμε σε λάθος μέρη απαντήσεις για τα προβλήματα μας ,είναι εκείνα τα φτηνά αναλγητικά που μόνο πόνο προκαλούν , και έχουν την χάρη να μας υπενθυμίζουν όλο και πιο έντονα αυτό από το οποίο πάμε να ξεφύγουμε . Μπλεκόμαστε σε καταστάσεις πρωτόγνωρες για μας , πέφτουμε στις δικές μας παγίδες ειρωνεία δεν είναι ; και όμως κάπως έτσι αισθανόμαστε πιο ζωντανοί , δίνουμε νόημα στην ζωή μας ή τουλαχιστον έτσι νομίζουμε .
Είναι λοιπόν βουβές οι κραυγές της μοναξιάς ή απλά είμαστε αθεράπευτα εγωιστές ; Μάλλον μαγεμένοι από τις σειρήνες , χάνουμε τον έλεγχο του καραβιού πέφτουμε στα άδυτα της δικής μας μοναξιάς χαμένοι μέσα στους χαμένους μέσα στα βάθη της σιωπής .
