Δεν είμαι καλύτερος από εσένα, αλλά κι εσύ σκατά τα έκανες. Όλοι μας καθόμαστε, με ψυχή επαναστάτη, και λέμε μεγάλες κουβέντες, στα μπαρ και στα social media. Είναι πολύ αστείο το γεγονός, ότι νιώθουμε επαναστάτες, μέσα από τέτοιου είδους δράσεις. Είναι πολύ αστείο ότι, νιώθουμε διαφορετικοί, ξεχωριστοί σε κάθε ευκαιρία, διαχωρίζουμε τον εαυτό μας απ' τη μάζα, και αισθανόμαστε πολύ όμορφα που δεν είμαστε σαν τους άλλους. Σου ξαναλέω' δεν είμαι καλύτερος από σένα, αλλά να, η συνειδητοποίηση αρχίζει, ως ένα βήμα δειλό, προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Όλοι μας σκεφτόμαστε - υπερσκεφτόμαστε θα έλεγα - για τόσα πολλά, με γνώμονα το πως θα γίνουμε καλύτεροι, πως θα κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο' και καταλήγουμε να χανόμαστε, τελικά μέσα στις σκέψεις. Δεν αμφιβάλλω, για την αγνή σου ψυχή - οι περισσότεροι έτσι γεννηθήκαμε. Δυο αθώα μεγάλα μάτια, παιδιά με ένα αφοπλιστικά ειλικρινές χαμόγελο. Ούτε για τις αγνές προθέσεις σου αμφιβάλλω.
Μ' ενοχλεί όμως οικτρά, που εγώ κι εσύ, ενώ διαισθανόμαστε, ότι ο κόσμος που ζούμε, πάει ολοταχώς προς τα τσακίδια, συνεχίζουμε να καθόμαστε, χωρίς να κάνουμε τίποτα, για ν' αντιστρέψουμε τη γαμημένη αυτή πορεία. Βλέπεις... πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να μάχονται, για σένα και για μένα, και μέσα από τις δράσεις τους, να καθησυχαζόμαστε' να ξυπνά όλο το επαναστατικό μας εγώ - κράτα τη λέξη εγώ - και να στηρίζουμε, κάθε προσπάθεια για επανάσταση, μέσα από μια οθόνη, μ' έναν αντίχειρα υψωμένο, δίχως να κάνουμε τον κόπο καν, να τον σηκώσουμε στ' αλήθεια. Και όταν έρθει, η ώρα, των μεγάλων αποφάσεων, γι' άλλη μια φορά, θα μας βρει να ατενίζουμε το μέλλον, σύμφωνα με όλες αυτές τις νόρμες που μισούμε' τους κανόνες που 'ναι ενάντια στην αγνή ψυχή μας.
Όχι, δεν έχω να προτείνω κάποια λύση - αν είχα, πιθανότατα να ήμουν καλύτερος από σένα. Αλλά, όπως σου έχω ήδη πει, δεν είμαι!
Η λέξη επανάσταση, έχει αμβλυνθεί πολύ στις μέρες μας, και λέξεις όπως θάρρος και αγάπη, αναλώνονται σε ανούσιες αποφάσεις, για ανούσια πράγματα. Δεν στο παίζω επαναστάτης με το κείμενο αυτό' στη ζεστασιά του σπιτιού μου το έγραψα' ενός σπιτιού που αρνούμαι - όπως κι εσύ - ν' αφήσω, για να δώσω έναν αγώνα για το κοινό συμφέρον.
Αλλά δεν στο κρύβω - όχι πια - κάτι με τρώει μέσα μου' νιώθω την απελπισία της γενιάς μου - 30 χρονών είμαι - και των γενιών που έρχονται' δεν το περιορίζω μόνο σ' αυτήν τη χώρα' παντού βλέπεις, στον πλανήτη που ζούμε, κυριαρχεί η αδικία, και κάτι μέσα μου σκυρτά, μαζί με αναπάντητα ερωτήματα. Αυτά τα γιατί, τα οποία δε θέλω πια, ν' αποτελούν εναύσματα - και μόνο - για φιλοσοφικές συζητήσεις, μεταξύ φίλων. Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε' έχουμε μπροστά μας, ολόκληρο μέλλον να διεκδικήσουμε. Καθένας απ' το μετερίζι του, μα ελπίζω να καταλαβαίνεις, ότι όλα τα ρυάκια, στο ίδιο ποτάμι τελικά εκβάλλουν' πριν περάσουν στη θάλασσα και καταλήξουν βορά, σε κάποιο απ' τα μεγάλα ψάρια, του ωκεανού που θα βρεθούνε.
Δε σου λέω, κι εγώ σήμερα είναι πιθανόν να πάω για το ποτό μου, όπως κι εσύ. Όμως ελπίζω, να σε προβληματίσω, έστω και για 5 λεπτά, ν' αφήσεις ότι άλλο σκέφτεσαι και να πεις μαζί μου: " οι επαναστάτες του καναπέ, μπορούν ν' αλλάξουν στ' αλήθεια αυτόν τον κόσμο;" Προσωπικά απαντάω όχι, αλλά κι εγώ αυτήν τη στιγμή, ένας τέτοιος δεν είμαι; Θέλω ν' ακούσω τη φωνή σου, να διαφωνήσουμε αν χρειαστεί - επιβάλλεται, μάλλον, να διαφωνήσουμε.
Όχι, δεν είμαι καλύτερος από σένα, αλλά αυτό θέλω ν' αλλάξει και να σ' έχω μαζί μου' να είμαι στο πλάι σου, να γινόμαστε καλύτεροι μέρα με τη μέρα - όχι από ατόμικη φιλοδοξία, αλλά φίλε μου, μήπως κι αυτός ο κόσμος, κάποια στιγμή, γίνει καλύτερος, και μπορεί να χωρέσει, εμένα κι εσένα, όπως στ' αλήθεια είμαστε.
ΥΓ. Δεν είναι κάποια λογοτεχνική προσπάθεια και ούτε θέλω να κριθεί έτσι - εκφράζω με απόλυτη ειλικρίνεια, τους προβληματισμούς μου και θέλω να ξέρω, αν υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν το ίδιο. Ευχαριστώ εκ των προτέρων, για όσους μπήκανε στον κόπο, να διαβάσουν το κατεβατό μου...
σχόλια