Οι άνθρωποι, παρότι είμαστε ή έστω θεωρούμαστε κοινωνικά όντα, δεν μπορούμε να συμβιώσουμε με όλους. Όπως και όλα τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη Γη, έτσι και εμείς, χωριζόμαστε αναγκαστικά σε είδη, και μερικά είδη είναι εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους. Προσωπικά, ανήκω στο είδος του «εύκολου» ανθρώπου, του ομιλητικού,του φιλικού, που σε γενικές γραμμές δεν έχει πρόβλημα με κανέναν. Και εγώ όμως με τη σειρά μου, όσο ανεκτική ή όσο αδιάφορη και αν προσπαθώ να είμαι, δεν αντέχω κάποια χαρακτηριστικά. Και αν με κάποιους μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς πως δεν μπορώ να συμβιώσω είναι με τους ανθρώπους που «αναγκάζουν» είτε εμένα είτε άλλους ανθρώπους να τους περιμένουν.
Η αλήθεια είναι πως η Φύση δεν με προίκισε με το χάρισμα της υπομονής σε..μεγάλες ποσότητες. Μου έδωσε αρκετές όμως ώστε να προχωρώ τη ζωή μου σωστά, χωρίς να χάνω ευκαιρίες ή ανθρώπους από κοντά μου. Η υπομονή μου όμως, καθώς «υπάρχει» σαν ζωντανός οργανισμός, στην κυριολεξία εξαφανίζεται, όταν συνειδητοποιεί πως κάποιος προσπαθεί να την κάνει παιχνίδι στα χέρια του.
Και για να μην παρεξηγηθώ· όταν μιλάω για ανθρώπους που μας κάνουν και περιμένουμε δεν μιλώ φυσικά κυριολεκτώντας. Μιλώ για εκείνους που η Φύση, ότι δεν έδωσε σε εμένα από υπομονή, το έδωσε σε εκείνους με τη μορφή της άκρατης «εγωπάθειας». Γιατί πρέπει να είσαι αναμφισβήτητα εγωπαθής και εγωκεντρικός, ώστε να νομίζεις πως μπορείς να «παίζεις» με την υπομονή των άλλων.
Και αν έπαιζες μόνο με την υπομονή ορισμένων εκεί έξω, καλά θα ήταν. Τι γίνεται όμως όταν στην μέση μπαίνουν και άλλα συναισθήματα, όπως το ενδιαφέρον, η ανάγκη για μια καλή κουβέντα ή αγκαλιά, ακόμη και η αγάπη; Έχει περάσει άραγε ποτέ από το στενό μυαλό σου, πως ενώ εσύ κάνεις «το παιχνίδι» με τα νεύρα κάποιας κοπέλας ή κάποιου άντρα, η δική τους ψυχολογία θρυμματίζεται;
Και έτσι λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί θα σε κάνουν να περιμένεις.. Να περιμένεις μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα γεμάτο με υπόσχεση, υποστήριξη. Περιμένεις μια απάντηση στα όσα νιώθεις. Κάποιος θα με ρωτήσει: «και γιατί παρακαλώ να περιμένεις;», και δίκιο θα έχει. Ας μην τρέφουμε όμως αυταπάτες. Είμαστε άνθρωποι, πλάσματα που βαδίζουν ανάμεσα σε τόσα ερωτηματικά. Είναι κάτι παραπάνω από λογικό, λοιπόν, να μην γνωρίζουμε την απάντηση σε όλα και να την αναζητούμε ενίοτε από τους άλλους.
Χρειάζεσαι όμως κάποτε απάντηση στα ερωτηματικά σου. Να την αναζητείς σε ανθρώπους που δεν είναι πρόθυμοι να στην δώσουν είναι μάταιο και κουραστικό. Όχι ότι είναι ωραίο να τα «έχεις όλα στο πιάτο», καθώς η αναζήτηση της ζωής χάνει την αξία της. Όταν όμως συνειδητοποιήσεις πως έχεις απέναντι σου ανθρώπους που δεν εκτιμούν την υπομονή σου και δεν διατείθενται να σου αποκαλύψουν τα συναισθήματά τους για 'σένα, μόνο ένα πράγμα μπορείς να κάνεις. Φύγε μακριά τους. Τι να κάνεις με όντα τόσο εγωιστικά, με τόσο μεγάλες δόσεις ναρκισσισμού, είτε εσωτερικού είτε εξωτερικού; Δεν χρειάζεσαι αυτούς και τα κόμπλεξ τους στην ζωή σου.
Εσύ, λοιπόν, που με κάνεις και περιμένω. Θα το κατάλαβες ήδη πως είσαι ένας από τους ανθρώπους που αντιπαθώ. Προσπαθώ σαν είδος να σε αποφεύγω γιατί η ψυχική μου υγεία δεν αξίζει να θυσιάζεται στον βωμό της προσωπικής σου ωραιοπάθειας. Και επειδή μου αρέσει να κλείνω το λόγο μου με στίχους, θα σου αναφέρω μερικούς: «Μα ό,τι κάνεις, να ξέρεις ότι κάποτε το βρίσκεις μπροστά σου. Ψεύτικα όσα νόμιζες δεδομένα, ψεύτικα όσα νόμιζες δικά σου».
Πάρε αυτούς τους στίχους σαν συμβουλή από εμένα. Οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι. Ακόμη και αν τους προσφέρεις την πιο «ωραία» αναμονή, πάντα θα υπερισχύει η ανυπομονησία τους για κάτι «παραπάνω». Έτσι είμαι και εγώ, και όλοι μας. Ένα είναι το σίγουρο. Όταν θα γυρίσεις την πλάτη με βεβαιότητα, για να διαπιστώσεις αυτάρεσκα αν σε περιμένω, εγώ θα έχω ήδη φύγει. Κανείς δεν περιμένει για πάντα.
σχόλια