Σε εσένα μιλάω ναι, εσένα που είσαι η αδερφή μου, εσένα το συνάδελφό μου, εσένα τον άγνωστο που ποτέ δε γνώρισα αλλά βρίσκεσαι παντού γύρω, δίπλα, μέσα μου, εσένα το φίλο μου. Εσύ που όταν είδες δύο αγόρια να κοιτάζουν τριγύρω τους με ενοχικό βλέμμα και αφού βεβαιώθηκαν πως κανένας δεν έβλεπε σφιχταγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν και χώρισαν τους δρόμους τους, μου σιγοψιθύρισες πως αυτά τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά, ας έκαναν όσα ήθελαν στο κρεβάτι τους αλλά όχι μπροστά σου. Τι είναι το φυσιολογικό όμως και ποιος πραγματικά το καθορίζει; Μήπως δεν είναι αυτό που κάνουν οι πολλοί, αυτό που έχουν συνηθίσει, αυτό που έχουν αγκαλιάσει γιατί τους μοιάζει φίλε μου;
Πως θα ένιωθες εάν ο κόσμος ήταν διαφορετικός και εσύ ήσουν ο μη φυσιολογικός; Πως θα ένιωθες να μην μπορείς να περπατήσεις με την κοπέλα σου στο δειλινό κρατώντας της σφιχτά το χέρι να μη σου φύγει; Πως θα ένιωθες στη σκέψη του να μάθαιναν οι αγαπημένοι σου άνθρωποι πως είσαι ένας παρίας της ζωής, κάποιος που εναντιώθηκε στα εύκολα και ύψωσε το ανάστημά του σε θεούς και δαίμονες, ένας σύγχρονος επαναστάτης; Είσαι έτοιμος η ευθύνη αυτή να βαρύνει τους αδύναμούς σου ώμους; Μα πως είναι αλήθεια όταν το πρόσωπό σου αντικατοπτρίζεται σε αυτό του ανθρώπου που μισείς φίλε μου;
Να είσαι περήφανος για όλους αυτούς που με μοναδικά όπλα το όνομα και τη φωνή τους, καθημερινά παλεύουν να κατακτήσουν τα δικαιώματα που με τόση βαναυσότητα τους αρνούνται. Γιατί εάν εγώ δεν ήμουν αυτός ο συνηθισμένος κοινωνικά αποδεκτός φυσιολογικός άνθρωπος που είμαι, μα κάποιος αισχρός, κάποιος ποταπός, κάποιος ανώμαλος, δε θα είχα το θάρρος να φωνάξω. Γιατί θέλει θάρρος, θέλει πείσμα, θέλει αγάπη για τον άνθρωπο και αστείρευτη ελπίδα να αγωνίζεσαι για έναν πιο όμορφο και δίκαιο κόσμο.
Σε ευχαριστώ που προσπαθείς Φίλε μου, συνέχισε να το κάνεις για εσένα, για εμένα, για το μέλλον της ματαιότητας που αποκαλούμε ζωή.
Για το Α. και τον κάθε Α. εκεί έξω.
σχόλια