Ξυπνάω το πρωί με ένα ρίγος να διαπερνάει το σώμα μου. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω πως η αφορμή δεν είναι κάποια πρωινή διέγερση που αποφάσισε αναπάντεχα να με επισκεφτεί μετά από καιρό. Αντίθετα, ο σύντροφός μου και μόνιμος έποικος πλέον του κρεβατιού μου έχει τραβήξει την κουβέρτα με τρόπο καλύτερο και από ντολμαδοπαρασκευαστή. Πάνω που πάω να γκρινιάξω ξεστομίζοντας για ακόμη μια φορά ''Αμάν πάλι ρε Γιώργο/Βαγγέλη/Δημήτρη/Κατερίνα/Μαρία/Λένα '' συνειδητοποιώ πόσο χαρούμενη είμαι που έχω κάποιον δίπλα μου να μπορώ να ανταλλάσω δύο κουβέντες live και όχι μέσω facebook-tweeter και συναφών μέσων. Έτσι λοιπόν αρκέστηκα σε μια εύθυμη και εύηχη ''Καλημέρα τι κάνεις να σαι πάντα καλά''. Και κάπως έτσι ξεκίνησε με χαμόγελο τόσο η δική μου μέρα όσο και του Γιώργου/Βαγγέλη/Δημήτρη/Κατερίνας/Μαρίας/Λένας.
Βγαίνω απ το σπίτι σχεδόν τρέχοντας, με ένα κουλούρι στο χέρι, θεωρώντας ότι όλος ο κόσμος εξαρτάται από εμένα και το αν θα είμαι στο εργαστήριο/τράπεζα/γραφείο/μαγαζί στην ώρα μου ή 5 λεπτά αργότερα. Μέσα στον πανικό δεν αντιλήφθηκα το ψιλόβροχο που στη συνέχεια μεταλλάχτηκε σε καταιγίδα και αγνόησα τους αγουροξυπνημένους συνανθρώπους μου που κυκλοφορούσαν με μια ομπρέλα αγκαλιά. Φτάνοντας λοιπόν μούσκεμα στο εργαστήριο/τράπεζα/γραφείο/μαγαζί βλέπω στην ίδια κατάσταση και τους υπόλοιπους συναδέλφους μου. Πάνω που πάω να αρχίσω κι εγώ να διαμαρτύρομαι για τη μαύρη μου την μοίρα που συντονίστηκε με τη μαύρη μοίρα όλων των υπόλοιπων εκεί μέσα συνειδητοποίησα πόσο γελοίο ήταν το θέαμα. Πέντε σοβαροφανείς άνθρωποι με πίδακες νερού από τα πόδια σε κάθε τους βήμα, περίεργους ήχους από την κοιλιακή χώρα και μαύρα συνεφάκεια σκέψης που περιέχουν όλων των προελεύσεων υβριστικές λέξεις. Έτσι ξέσπασα σε ένα απίστευτο γέλιο χωρίς έλεγχο που συνοδεύτηκε από αυτό των υπολοίπων και αποφασίσαμε όλοι μαζί να περάσουμε για ένα γρήγορο καφέ στο κυλικείο.
Λίγο πριν σχολάσω βλέπω τον προϊστάμενό μου να έρχεται φουριόζος προς το μέρος μου φωνάζοντας το όνομά μου και με ύφος αντίστοιχο ταύρου που μόλις αντίκρισε την κόκκινη σημαία. Βλέποντας τη και μόνο αρχίζει να με διακατέχει μια ταραχή προσπαθώντας να σκεφτώ όλα τα πιθανά κόκκινα σημαιάκια που μπορεί να κούνησα μπροστά του οδηγώντας τον σε αυτή την κατάσταση. Συνειδητοποιώ όμως ότι δεν έχω κάνει τίποτα άξιο αυτής της αλλοφροσύνης και δύο είναι οι επιλογές μου. Είτε υιοθετώ απολογητική στάση απέναντι σε ότι παράλογο έχει να μου προσάψει αυτή τη φορά και του επιτρέπω να ξεσπάσει τα νεύρα του, είτε παίρνω ένα πλατύ αποστομωτικό χαμόγελο που θα τον φέρει σε φοβερή αμηχανία. Αναλογίστηκα προς στιγμήν πόσο λυπηρό είναι που υπάρχουν άνθρωποι με ελάχιστη κατανόηση της συναισθηματικής τους κατάστασης αναζητώντας αφορμές να ξεσπάσουν σε τρίτους απλά για να ''βιώσουν'' το τι ''νιώθουν''. Αποφάσισα λοιπόν να ακολουθήσω τη δεύτερη οδό συνειδητοποιώντας ότι είμαι αντιμέτωπη με έναν ''προβληματικό'' άνθρωπο. Χαμογέλασα ρωτώντας ''Τι τρέχει κ. Νίκο/Πέτρο/Βασίλη'' και έτσι ο προϊστάμενος μου νιώθοντας σύγχυση και ανήμπορος να μπει σε ένα καυγά χωρίς ανταπόκριση έριξε τους τόνους σύντομα.
Πιστεύω όλοι μας έχουμε μέρες ευχάριστες και δυσάρεστες, στιγμές ''καλές'' και ''κακές''. Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που τις διαχωρίζει, οι εξωγενείς παράγοντες ή ο τρόπος που εμείς επιλέγουμε να τους αντιμετωπίσουμε. Αν το να αντιλαμβανόμαστε τη σωστή τοποθέτηση είναι μια φορά δύσκολο το να την αποκτούμε είναι δέκα. Καλή ''ύπαρξη'' και ''συνύπαρξη'' εύχομαι σε μια εποχή με πολύ άγχος και πολλές δυσκολίες για όλους.
σχόλια