"Έκανες την μέρα μου να διαρκέσει ένα δευτερόλεπτο" φώναξε κάποιος κοντά στον Λευκό πύργο.
Ο χώρος ήταν κατάμεστος από νέους και ηλικιωμένους οι οποίοι καθημερινά κάνουν περίπατο στην παραλία.
Ποδηλάτες προσπαθούν να αποφύγουν την σύγκρουση με τους πεζούς, και οι πεζοί κάνουν τα πάντα για να τους δυσκολέψουν.
Κοιτάς τη θάλασσα, ακίνητη ήρεμη και αθόρυβη σαν ουρανός δίχως αστέρια και ο ορίζοντας το σύνορο των δύο κόσμων. Γυρνάς το κεφάλι να ακούσεις κάποιο υποτυπώδες κύμα, και βλέπεις αυτοκίνητα και μηχανές στοιβαγμένα σε ένα μικρό στενό, οι οδηγοί να χτυπούν τα χέρια στο τιμόνι σαν να προσπαθούν να καταστρέψουν αυτό που με κόπο είχαν αποκτήσει και ασθενοφόρα με αναμμένους φάρους και σειρήνες ακίνητα πίσω από αυτό το σωρό. Τα φώτα σε τυφλώνουν και σιγά σιγά γυρνάς πάλι το κεφάλι κοιτώντας τη θάλασσα.
Αυτή τη φορά είναι διαφορετική, δεν είναι σκοτεινή όπως προηγουμένως. Υπάρχει ένα φως που μοιάζει με αστέρι, ίσως και φεγγάρι αλλά δεν είναι σταθερό όπως τα άλλα. Γυρνάς τα μάτια και αυτό ακολουθεί, ταξιδεύει και στους δύο κόσμους της θάλασσας και του ουρανού. Σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι πως εσύ ελέγχεις πού θα εμφανιστεί, παίζεις μετακινώντας το και αισθάνεσαι πως είσαι ο θεός αυτού του περίεργου αστεριού.
"Κι αν μένουν άνθρωποι σε αυτό;" αναρωτιέσαι και συνεχίζεις να το μετακινείς μανιωδώς ανοιγοκλείνοντας τα μάτια, ακόμα εδώ είναι μα ξεθωριάζει.
"Έκανες το βράδυ μου να διαρκέσει αιώνες" φώναξε αυτή τη φορά. Όλοι αναζητούν αυτόν που το φώναξε, κεφάλια γυρνούν σαν περισκόπια.
Είναι σαν ένα ομαδικό παιχνίδι της πλατείας στο οποίο κερδίζει αυτός που θα τον βρει και θα τον δακτυλοδείξει πρώτος κερδίζοντας όλα τα εύσημα για το γέλιο που θα προκαλέσει στην παρέα του. Κοιτάς και εσύ τριγύρω αναζητώντας κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, έναν τουλάχιστον άνθρωπο ο οποίος δεν συμμετέχει στο παιχνίδι. Δύσκολα κερδίζεις σε αυτό το παιχνίδι, όχι γιατί είναι σπάνιο να βρεις έναν τέτοιο άνθρωπο, γιατί όταν τον εντοπίσεις δεν θα μπορείς να τον αγγίξεις, μα θα έχεις προσθέσει άλλο ένα αστέρι στον κόσμο σου.
σχόλια