Μου συστήθηκε ως Άρης αλλά δεν ήταν αυτό το πραγματικό του όνομα. Ίσως να ήθελε να είναι όμως, ίσως να παρομοίαζε τον εαυτό του με τον θεό του πολέμου κι ας μην πολέμησε καθόλου και ποτέ για μένα. Μόνο ψέμματα, χλευασμός και κοροϊδία κι ας γνώριζε πόσο τα απεχθάνομαι. Πόσο με αηδιάζουν.
Όχι , αν ρωτάς ούτε εγώ ήμουν σωστή και ειλικρινής απέναντί του, αλλά δεν μου άφηνε και κανένα περιθώριο για το αντίθετο. Και προσπαθούσα τόσο να τον κάνω να με δει να μου ανοίξει την ψυχή του. Με κάθε τρόπο μέχρι που κουράστηκα.
Μέσα στα αμέτρητα ταξίδια μας όμως τον αγάπησα ..γιατί ο έρωτας είχε έρθει πολύ νωρίτερα ..από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα κι ας μην το είχα καταλάβει τότε. Τότε που νόμιζα ότι διαφέρει από όλους τους άλλους, ότι μέσα του κρύβει ένα παιδί που δεν σκέφτεται ύπουλα αλλά είναι γεμάτο αθωότητα ,αγάπη και καλοσύνη. Βλακείες. Μια εικόνα ερωτεύτηκα αυτήν την εικόνα που έχει φτιάξει για όλο τον κόσμο γύρω του, για τους γνωστούς, τους άγνωστους ,τους φίλους αλλά και τους εχθρούς. Αυτήν την μάσκα που φοράει κάθε φορά που βγαίνει από το σπίτι του και που την συνδυάζει άψογα με τον ατσαλάκωτο προσποιητό χαρακτήρα ενός ανθρώπου που υπάρχει μόνο στην φαντασία του. Και τι αγάπησα θα μου πείτε.
Τελικά, μόνο αυτό...
Την φαντασία του που συναντούσε πάντα την δική μου.
Τόσο ταιριαστή όσο και τα αρχικά μας.
ΑΑ
σχόλια