Ήμουν 19. Η πρώτη φορά ήταν επειδή είχα αργήσει να φτάσω σπίτι του. Έκανε κρύο, έβρεχε και ο αέρας φυσούσε πολύ, οπότε πήγαινα σιγά μη γλιστρήσω. Περάσαμε τα πρώτα είκοσι λεπτά με αυτόν να με στολίζει με επίθετα. Άχρηστη. Μαλακισμένη. Ζώο. Εγώ να κλαίω. Ζήτησε συγνώμη.
Τη δεύτερη φορά, όντας μεθυσμένος και «πάνω στα νεύρα του» επειδή είχα παρκάρει πιο μακριά από το σπίτι του, με έσπρωξε πάνω στο αμάξι. Χτύπησα με την πλάτη τόσο δυνατά που μου κόπηκε η ανάσα. Έπεσα κάτω, η τσάντα μου χυμένη στο δρόμο, κι άρχισα να κλαίω. Αυτός ανέβηκε στο σπίτι του ατάραχος. Κλείδωσε. Προτίμησα να γυρίσω σπίτι με το βραδινό λεωφορείο, παρά την οργή του «αγαπημένου» μου αν έπαιρνα το αμάξι του να γυρίσω. Το επόμενο μεσημέρι, μου ζήτησε συγνώμη.
Σε αυτή τη μορφή ψυχολογικής και συναισθηματικής κακοποίησης, ο θύτης (βλ. Johnny Depp) σε κάνει να αμφισβητείς τις πράξεις του και τη βαρύτητά τους, αλλά μπροστά σε άλλο κόσμο, αγγελουδάκι. Αυτό το κάνει πρώτον για να μπερδέψει εσένα και να σε κάνει να νιώσεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι σου, κι επίσης είναι μια τέλεια τακτική για να καλύψει κανείς τα νώτα του.
Την τρίτη φορά, καθόμασταν στον καναπέ και βλέπαμε ταινία. Λίγο από δω, λίγο από κει, ήθελε σεξ. Εγώ από την άλλη είχα αρχίσει να είμαι στον αυτόματο πιλότο σε αυτή τη σχέση. Απάθεια. Δεν ήθελα, είχα ξενερώσει, πώς το λέμε. Αυτός όμως, εκεί, σαν το σκυλί, να τραβάει μπλούζες και παντελόνια. Σηκώθηκα πάνω απότομα για να του ξεφύγω, αλλά πρόλαβε και σηκώθηκε πρώτος. Με το χέρι του να σφίγγει στο λαιμό μου, και το πρόσωπό του κολλημένο στο δικό μου, νόμιζα ότι θα πεθάνω. Δεν ζήτησε συγγνώμη. Όχι επειδή δεν ήθελε, αλλά επειδή δεν τον άφησα. Δεν ξανασήκωσα τηλέφωνα. Δεν απάντησα σε μηνύματα. Έβγαλα και περιοριστικά μέτρα, με τα χίλια ζόρια βέβαια.
Υπήρχαν κι άλλες φορές. Πολλές. Αυτές όμως είναι εκείνες που μου έμειναν, γιατί ήταν οι φορές που είπα «φτάνει» - άσχετα με το αν το πήρα πίσω. Πόσο κράτησε η σχέση μας; Δυόμισι χρόνια. Πολύ έκατσα, θα μου πείτε. Ξεκινάει σταδιακά όμως. Ξεκινάει με χαζά σχόλια, συνεχίζει σε βρισιές, και μέχρι να το καταλάβεις, στέκεται από πάνω σου με το πόδι στο λαιμό σου – ή νεκρή. Δεν το καταλαβαίνεις. Πού πήγε αυτός ο γοητευτικός, αστείος, καλόκαρδος άντρας που σε έκανε να ξεχάσεις το όνομά σου; Δεν βρίσκεται πια εκεί.
Επειδή αυτές οι πληγές δεν επουλώνονται εύκολα, πήγα σε ψυχίατρο. Υπάρχει ένας όρος που λέγεται 'gaslighting'. Σε αυτή τη μορφή ψυχολογικής και συναισθηματικής κακοποίησης, ο θύτης (βλ. Johnny Depp) σε κάνει να αμφισβητείς τις πράξεις του και τη βαρύτητά τους, αλλά μπροστά σε άλλο κόσμο, αγγελουδάκι. Αυτό το κάνει πρώτον για να μπερδέψει εσένα και να σε κάνει να νιώσεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι σου, κι επίσης είναι μια τέλεια τακτική για να καλύψει κανείς τα νώτα του. Κροκοδείλια δάκρυα, χαρισματικό χαμόγελο, εγκάρδιες και συγκινητικές κινήσεις... Τα ξέρω αυτά. Απ' έξω και ανακατωτά. Το honeymood period, μήνας του μέλιτος, είναι η περίοδος μετά από το επεισόδιο όπου ο θύτης νιώθει τύψεις αλλά αντί να διορθώσει όλη του τη συμπεριφορά, απλά τα μπαλώνει.
Παράδειγμα: Ο Τζόνι Ντεπ θέλει να δώσει αυτός ο ίδιος τα λεφτά σε νοσοκομεία και κλινικές για κακοποιημένες γυναίκες, τάχα μου μη του τα κλέψει η άλλη, για να δείξει ότι είναι καλόκαρδος και όλα είναι μια μικρή παρεξήγηση. Η Αμπερ Χερτ μπορεί να ξέρει ότι τις έφαγε, αλλά όλος ο υπόλοιπος κόσμος ακούει τον άντρα, τον λογικό, όχι την υστερική γυναίκα που θέλει τα λεφτά του.
Αυτό το ξέρω, και με πονάει, γιατί έτσι έχασα όλους – ΜΑ ΟΛΟΥΣ – τους φίλους μου.
«Δε γίνεται!» «Αποκλείεται! Μα είναι τόσο καλό παιδί!» Και το καλύτερο που άκουσα από μπάτσο, με τις πράσινες μελανιές γύρω από το λαιμό μου: «Είσαι σίγουρη ότι δεν υπερβάλλεις;»
Ο δικός μου λεφτά δεν είχε, ούτε διάσημος ήταν, ούτε κανένας μας δεν είχε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω μας. Πάλι όμως, κάθε φορά που πήγαινα να ζητήσω βοήθεια, οι πόρτες έκλειναν.
Το βίντεο το είδα. Στη φωνή της που έτρεμε, άκουγα τη δική μου, γιατί κι εγώ σαν αυτή, υπήρχαν φορές που δεν ήξερα πώς θα καταλήξει το επεισόδιο. Είδα και την απόσταση που κρατούσε, γιατί κι εγώ είχα πλησιάσει μια φορά τον πρώην να τον ηρεμήσω, αλλά κατέληξα να φάω χαστούκι.
Δεν χρειάστηκε να δω το σκαστό γελάκι που της έριξε ο Johnny Depp όταν το βίντεο είχε κλείσει, γιατί αυτό το γαμωχαμόγελο έχουν όλοι τους- είτε ο γκόμενός σου που σε δέρνει, είτε ο γέρος στο λεοφωρείο που σε χουφτώνει, είτε ο κάγκουρας στο δρόμο που σου σφυρίζει. Είναι το χαμόγελο της αυταρέσκειας. «Ξέρουμε και οι δύο τι έγινε μόλις τώρα, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό».
Αν η Αμπέρ Χερτ είχε μείνει στη σχέση, ένας Θεός ξέρει πώς θα κατέληγε αυτή η σχέση. Μπορεί αυτό να ήταν όλο κι όλο, όντως, δεν αντιλέγω. Όπως είπα, ξεκινάει σταδιακά. Η Αμπέρ Χερτ έχει τα λεφτά (και μπράβο της!) και σηκώνεται και φεύγει όποτε τις καπνίσει (και πάλι μπράβο της!), άλλες τόσες όμως είναι εγκλωβισμένες στα σπίτια τους με τα τέρατα για συζύγους και άδειες τσέπες.
«Χαζή, ηλίθια γυναικούλα που έκατσε να τις φάει. Γιατί δεν τον χώρισε πιο νωρίς;»
Γιατί υπάρχουν μαλάκες σαν πολλούς από σας που κλείνουν την πόρτα σε κακοποιημένες γυναίκες, είτε είμαστε πλούσιες, είτε φτωχές. «Αχάριστες, πουτάνες, υστερικές, χρυσοθήρες, γυναίκες». Γιατί πολλές φορές, κανένας δε σε πιστεύει. Γιατί πολλές φορές, ούτε εσύ θέλεις να το πιστέψεις. Γιατί όλοι τρέχουμε να σώσουμε τον Άντρα τον Βαρύ τον Ασήκωτο, τον Αλάνθαστο, τον Αγνό, από την Πατσαβούρα, την Ανήθικη καργιόλα (λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν από τον γκόμενό μου προς εμένα, από φίλους προς εμένα, από σας προς την Χερτ).
Δεν περίμενα να ξαναζήσω το παρελθόν μου τόσο έντονα μέσα από ένα ζευγάρι αγνώστων.
Τα μικρόψυχα, άκαρδα, και πικρόχολα σχόλιά σας πάνω σε αυτό το θέμα, τα κουβαλάτε σαν ιδεολογίες, όπου και να πάτε. Έτσι βλέπετε τον κόσμο: το θύμα φταίει, η γυναίκα φταίει. Όσο νομίζετε ότι αυτά τα σχόλια μένουν μεταξύ σας... τα βλέπω κι εγώ, και κάθε άλλη γυναίκα που φοβάται να ξεφύγει από αυτόν τον πόνο. Μας τρομάζετε, και μας εξοστρακίζετε όσο και οι συντρόφου μας.
Φανταστείτε λίγο την κόρη σας αν της τύχαινε αυτο; Πού θα τρέξει να το πει αν οι γονείς της έχουν αυτή την άποψη; Νομίζετε οτι θα σας εμπιστευτεί; Αν ήταν η αδερφή σας; Η κολλητή σας; Η μάνα σας;
Αν τύχαινε σε άντρα; Θα το πιστεύατε, αλλά θα τον κοροϊδεύατε.
Αν ήσασταν εσείς στη θέση της; Εγώ, πάντως, ήμουν.
σχόλια