Αρκετοί την έχουν, άλλοι πάλι νομίζουν ότι την έχουν ζώντας σε έναν μικρόκοσμο ή καλύτερα σε έναν κόσμο ψεύτικο. Από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν να αρκεστούν σε κάτι μέτριο γιατί φοβούνται να προσπαθήσουν για κάτι παραπάνω. Ας μην ξεκινήσω να μιλάω για αυτούς που απλά βαριούνται ή έχουν συνηθίσει, καλύτερα βολευτεί, από συγκεκριμένες καταστάσεις και ανέσεις και ας περάσω απευθείας στο κυρίως θέμα. Αναφέρομαι σε αυτούς που έχουν φάει το κεφάλι τους, τον χρόνο και την υπομονή τους για να βρουν και να νιώσουν έστω και για λίγο αυτή την αναθεματισμένη λέξη,αυτό το περίεργο και ξεχωριστό συναίσθημα για το οποίο έχουν γραφτεί χιλιάδες τραγούδια,στιχάκια και ποιήματα.
Συχνά-πυκνά, στα γνωστά φοιτητικά στέκια της Αθήνας, βρίσκεις τον εαυτό σου να «πιάνει» συζητήσεις από τις παρέες γύρω σου. Κάποιες φορές το κάνεις εσκεμμένα,άλλες πάλι δεν έχεις επιλογή αφού η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν πάντοτε αποπνικτική και χαοτική.
H ευτυχία πάει συνάμα με την καταστροφή. Και αυτό γιατί πρέπει να καταστρέψεις την βολεμένη δήθεν ευτυχία σου και να περάσεις από χιλιάδες κύματα μέχρι να καταλήξεις στην πραγματική πληρότητα και χαρά.
Ακούς λοιπόν τον έναν φοιτητάκο ο οποίος παραπονιέται για τον ηλίθιο καθηγητή που τον έκοψε στο μάθημα ενώ διάβασε τόσο σκληρά. Μερικά λεπτά πριν ο ίδιος είχε αναφέρει από μόνος του πως το μόνο πράγμα που έκανε πριν το καλοκαίρι είναι να αράζει με την καφεδάρα του και το τσιγαράκι του. Άντε και καμιά φορά να πέρναγε από την σχολή όταν βαριόταν και δεν είχε τι άλλο να κάνει. Ο επόμενος που μπαίνει στην κουβέντα λέει το πόσο τέλειο θα ήταν να είχε λεφτά για να πάει διακοπές παρά να σαπίζει μέσα σε μια πόλη. Προηγουμένως πάλι όμως ξέχασε πως έκανε ολόκληρο παραλήρημα σχετικά με μια θέση εργασίας την οποία απέρριψε. Εξήγησε στην παρέα πως σύμφωνα με τις δικές του ικανότητες και την δική του εμπειρία τα λεφτά έπρεπε να είναι περισσότερα, άσε που το να είναι φοιτητής και να δουλεύει ταυτόχρονα είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Άσχετα με το γεγονός ότι ούτε αυτός πατάει σχολή. Η επόμενη που παραθέτει την γνώμη της αναφέρει πως απλά οι φίλοι της είναι τεμπέληδες και εκμεταλλεύονται τους γονείς τους οι οποίοι ποιος ξέρει πόσο χρεωμένοι είναι και έχουν να συντηρήσουν και έναν ενήλικα-μωρό. Ξέχασε όμως πως προηγουμένως μίλαγε για την σχέση της με το αγόρι της και το πόσο καλός είναι που της πληρώνει τα πάντα και της κάνει συνεχώς ακριβά δώρα.
Τώρα βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς που κολλάνε όλα αυτά με την ευτυχία. Και εδώ κρύβεται η απάντηση.
Το να είναι κανείς ευτυχισμένος και να βρει ευτυχία και πραγματική χαρά είναι απλά στο χέρι του. Όσο ο άνθρωπος βρίσκει δικαιολογίες, κρίνει, το βάζει κάτω ή βολεύεται σε καταστάσεις και ανθρώπους δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος. Και η ευτυχία πάει συνάμα με την καταστροφή. Και αυτό γιατί πρέπει να καταστρέψεις την βολεμένη δήθεν ευτυχία σου και να περάσεις από χιλιάδες κύματα μέχρι να καταλήξεις στην πραγματική πληρότητα και χαρά.
σχόλια