Cynicism is good!But misanthropy is cynicism with black eyes
O Ντοστογιέφσκι, ο Γκόγκολ, ο Μπουκόφσκι ήταν μεγάλοι μισάνθρωποι και αυτό το εκδήλωναν περίτεχνα στα κείμενα τους. Σε αυτά ενσταλάζανε το μέγιστο της χολής τους την οποία κατεύθυναν straight στην καρδιά του αναγνώστη που αηδίαζε με την μαυρίλα των σκέψεων τους αλλά κάπου μέσα τους γνώριζαν αυτή την μετέωρη κατάσταση που δεν είναι καταφανή σε κανέναν εξόν της λογοτεχνίας
Πολλοί ηθικολόγοι που ξύνουν ξεδιάντροπα τα ηθικά άλκιμα μέλη της κοινής γνώμης υποδεικνύουν από καθέδρας τον παραλογισμό της μισανθρωπίας και τον αντιπαραθέτουν απέναντι στον αλτρουισμό και την αδελφοσύνη(ew) που εκπέμπουν σε ιδεοληπτικό ρυθμό μια κοινωνιοκεντρική αντίληψη κατά βάθος ξένη στο κυνισμό της σύγχρονης εποχής . Ώς ένας γνήσιος κυνικός σας λέω με περίσσεια σιγουριά(overconfidence effect) πως ο μισανθρωπισμός είναι ιδιαίτερα λογικός και απτός.Καταρχήν διέπεται από μια επαγωγική μορφή. Δηλαδή ξεκινάς να μισείς έναν συγκεκριμένο άνθρωπο και έπειτα καταλήγεις να μισείς όλο τον κόσμο. Και με αυτό τον τρόπο μετατρέπεις τον εαυτό σου σε εκείνο το δύστροπο αδιάφορο ρεμάλι που έβλεπες στις χολιγουντιανές ταινίες και αναθεμάτιζες. O Jack Nicholson στο five easy pieces συνίσταται ένα περιώνυμο παράδειγμα ανεξέλεγκτης-ακηδεμόνευτης ελεύθερης μισανθρωπίας. Ένας μισάνθρωπος δεν είναι αναγκαστικά ανήθικος ,περισσότερο θα τον λέγαμε με νιτσεϊκό ύφος ηθικό σχετικιστή(Άντε και γαμηθείτε οι απανταχού ηθικιστές). Είναι άθεος; Τις περισσότερες φορές ναί και το κοκορεύεται. Σκεφτείτε πως αν υπάρχει θεός και επιτρέπει όλη αυτή τη σιχαμάρα,όλο αυτό το σκατό στον κόσμο ,πιθανότατα είναι ένας κυνικός μπάσταρδος το ίδιο με έναν μισάνθρωπο και αδιαφορεί για το well being του ανθρώπου.
Σίγουρα δεν είναι και το πιο υγιές πράγμα mentally τουλάχιστον, να πιστεύεις στον ουμανισμό και ύστερα να γράφεις ένα κείμενο προς υπεράσπιση της μισανθρωπίας. E όντως δεν είμαι καλά ,γιατί ενώ θα μπορούσα τώρα να πίνω ένα ποτήρι Absolute Vodka και να βλέπω τσόντες στο pornhub κάθομαι και συντάσσω ένα κείμενο που μιλά για την μιζέρια της μισανθρωπίας θεωρητικολογώντας ασυστόλως και απερίφραστα κεντώντας ένα ύφασμα παραδοξολογιών και πομφόλυγων. Μπά, τώρα που το ξανασκέφτομαι δύναται να κάνω όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα όπως κάνω τώρα που γράφω. Πάντως αν σας ξενίσει κάτι από εδώ και κάτω ,μην ανησυχείτε θα είναι η επήρεια του ποτού.Συνήθως το ποτό πυροδοτεί το γράψιμο μου και vice versa (και αντίστροφα).Ωστόσο για να μην ξεφεύγουμε από θέμα μας ο χρόνιος πεσιμισμός μπορεί έχοντας ως τροχό την μιζέρια να γυρίσει σε μισανθρωπικά αισθήματα τα οποία ίσως να είναι ο αναγκαστικά επίπονος αντικατοπτρισμός του self loathing ( του μίσους για τον εαυτό).
Υπάρχουν πολλοί μισάνθρωποι σε αυτό τον κόσμο και είναι δύσκολο να τους διακρίνεις μέσα στον αχό των ψεύτικων ανθρωπιστικών εξάρσεων που όλοι και όλες παράγουν (ειδικά στα social media).Βέβαια υπάρχει ένας διασκεδαστικός και υποσυνείδητος τρόπος να τους εντοπίσεις.Αν κάποιος παρακολουθήσει την early φιλμογραφία του Woody Allen και καταξεκαρδιστεί με τις ατάκες των πρωταγωνιστών είναι σίγουρα- ανεπιφύλακτα μισάνθρωπος.Πάντως αν μισήσατε τον συγγραφέα του παρόντος κειμένου,συνεχίστε είστε σε καλό δρόμο!
σχόλια