Στο σημερινό «Α μπα»: απλήρωτη εργασία

Στο σημερινό «Α μπα»: απλήρωτη εργασία Facebook Twitter
80


__________________
1.


Αγαπητή Λένα και αναγνώστες, με προβληματίζει το γεγονός ότι μένω πολύ μέσα στο σπίτι μόνος σε συνδυασμό με μία αίσθηση αναμονής που έχω όταν κάθομαι στο σπίτι..
κάτι που με κάνει να χαρακτηρίζω αυτό που κάνω ως "σύνδρομο της Πηνελόπης"(αλλά δεν κατάφερα να το εντοπίσω κάπου ως τέτοιο).. πάω μόνο σε δουλειές κ υποχρεώσεις και πάλι μέσα.. βγαίνω σπάνια και με ενοχές..
είναι μία μόνιμη κατάσταση, που κορυφώνεται όταν έχω γκόμενο ή σύντροφο.. σα να φυλάω το σπίτι.. σα να κλείνομαι μέσα από φόβο.. σα να τιμωρώ τον εαυτό μου για κάτι με εγκλεισμό..
σα να περιμένω κάτι να γίνει ή κάποιον μήπως έρθει, οπότε να με βρει σπίτι.. έναν πρώην μου που χωρίσαμε αλλά πολύ τον είχα αγαπήσει κ τώρα δεν μιλάμε και μου λείπει.. τον ιππότη με το άσπρο άλογο που θα με λυτρώσει από κάθε δεινό, ή τη μάνα μου που μένουμε μακριά και μου λείπει.. ή ακόμα τη γιαγιά μου που πέθανε και μέσα στην μοναξιά μου ίσως μεταφέρομαι στο παρελθόν και αισθάνομαι την παρουσία της..
μεγάλωσα βέβαια και σ ένα μικρό χωριουδάκι όπου ήταν μεγάλη αρετή ο "εγκλεισμός", αλλά και όπου το περιβάλλον του σπιτιού και η διαφυγή μέσω της τηλεόρασης ήταν μία μεγάλη προστασία από την κακία και την άκρατη παραβατικότητα των άλλων.. τώρα μένω μακριά, (μετά από κάποια χρόνια που χα μείνει Αθήνα για σπουδές και δουλειά), αλλά σε έναν τόπο που θυμίζει το χωριό του τότε.. όπου πάλι οι άνθρωποι είναι κλειστοί και οπισθοδρομικοί σε σχέση με τη δική μου ιδιοσυγκρασία.. οπότε παρέες κοντά δεν έχω που να νιώθω άνετα να εκφραστώ και να αισθάνομαι αποδεκτός.. στην Αθήνα κλεινόμουν πάλι, αλλά όχι τόσο πολύ..
..ευχαριστώ?
-victor/victoria


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Σε ευχαριστούμε που μας εμπιστεύτηκες για να πεις τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου, αλλά δεν ζητάς απάντηση σε ερώτημα, θέλεις να μιλήσεις σε κάποιον, να ξεκινήσεις μια κουβέντα για αυτά που νιώθεις, και ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό σωστά ώστε να σε βοηθήσει και να μην σε κρίνει, είναι ένας επαγγελματίας. Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο. Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ θα σε βοηθήσει.


__________________
2.

Αγαπητη Αμπα,
Θαυμαζω πολυ την λογικη και αντικειμενικη προσεγγιση σου, και αποφασισα να γραψω και εγω την απορια μου.
Ζω στο εξωτερικο και ειμαι 20 χρονων. Τα τελευταια 2 χρονια αρχισα και πιστευω ( γνωριζοντας και καλυτερα τον εαυτο μου) πως δεν θελω σχεσεις, οχι επειδη θελω να βρισκομαι συνεχως με διαφορετικα ατομα, απλως επειδη περναω πιο καλα μονη, σε σχεση νιωθω δεμενη, κολλημενη, ειχα 2 σχεσεις με 2 πολυ καλα παιδια ομως χωρισα και τις 2 φορες γιατι αυτη η δυσαρεσκεια μου εβγαινε αρνητικα και καπως επιθετικα προς εκεινους και θεωρουσα πως δεν το αξιζαν αυτο. Μονη περναω καλυτερα λοιπον, επισης επειδη δεν νιωθω κανενα βαρος/ δεσιμο ή και ευθυνη και κυριως νιωθω την ελευθερια ολων των επιλογων και επισης ειμαι πιο δραστηρια κοινωνικα. Η απορια εχει ως εξης: πολλοι φιλοι/ες μου επιμενουν πως ολο αυτο δειχνει πως φοβαμαι να δεθω, δεν δινω ευκαιριες στους ανθρωπους να με πλησιασουν, θελω να πιστευω πως ειμαι ανεξαρτητη και θυσιαζω την ζεστασια μιας σχεσης και ενος/μιας συντροφου ωστε να μην εχω προβληματα και να μην πληγωνομαι. Μετα απο σκεψη κατεληξα στο συμπερασμα πως υπαρχει μια δοση αληθειας σε αυτο ,κυριως ομως οι αλλοι λογοι που ανεφερα (ελευθερια κλπ) Και δικιο να εχουν οι φιλοι μου δεν ειναι νορμαλ να επιλεγει κανεις τι του ταιριαζει περισσοτερο; εγω πιστευω για μενα ειναι καλυτερα να ειμαι ετσι παρα να μπλεκω σε ιστοριες και ζωες που δεν εχω σκοπο να ειμαι.
Πιστευεις πως ειναι κανονικο να σκεφτεται καποιος ετσι; Απ'οσο ξερω - συνειδητα - περναω καλα στη ζωη μου, ειμαι χαρουμενη ως single, βρισκω γλυκα τα ζευγαρια που ειναι πολυ δεμενα αλλα δεν νιωθω οτι το χρειαζομαι αυτο. Για την ιστορια επισης αυτη τη φαση της ζωης μου και με το τωρινο σκεπτικο μου δεν θελω στο μελλον να κανω οικογενεια ουτε παιδια (μπορει να αλλαξω αποψη μεγαλωνωντας, οπως επιμενουν να υπενθυμιζουν οι μεγαλυτεροι). Δειχνει κατι υποπτο η συμπεριφορα αυτη ή απλα οι αλλοι επιμενουν να εφαρμοζουν τα κοινωνικα προτυπα σε ολους; Χαιρετισματα και stay lena!
-Queen of my castle


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είσαι στην ηλικία που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, οπότε καλά κάνεις και αναρωτιέσαι για σένα, γι'αυτά που σου λένε, για όλα. Δεν θα σου δώσω εγώ την απάντηση, τις απαντήσεις θα τις δώσεις μόνη σου, όταν σου δώσει τις κατάλληλες πάσες η ίδια η ζωή. Ας ευχηθούμε ότι δεν θα είναι πολύ δύσκολες.


Είναι αλήθεια πάντως ότι οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να πείσουν τους νεότερους για το τι είναι σωστό, προκειμένου να σιγουρευτούν ότι οι ίδιοι δεν έκαναν λάθος. Να τους ακούς όλους, αλλά να μην πιστεύεις κανέναν, παρά μόνο μετά από πολύ προσεκτική ανάλυση.

__________________
3.


Αγαπητη αμπα,
Ερωτευτηκα εναν τυπο και ειχαμε κατι σαν σχεση για 4 χρονια. Ναι για μενα η ιστορια ειναι μαγικη κ ξεχωριστη αλλα για ολους τους αλλους ειναι κλισε οποτε θα ειμαι συντομη. Εφυγε για εξωτερικο, αυτος σταματησε να εχει σχεση μαζι μου χωρις να με ενημερωσει ενω εγω τον περιμενα, δεν γυρισε ποτε. Οκεη, με απερριψε, το δεχομαι. Εχω προσπαθησει να τον ξεπερασω με ο,τι τροπο υπαρχει. Δεν μπορω. Καθε μερα σκεφτομαι οτι αυτος εχει προχωρησει, οτι για αυτον δεν υπαρχει το ολο κατι μεταξυ μας, το οποιο εμενα ακομα με οριζει. Βασικα απλα τα τελευταια 5 χρονια τον σκεφτομαι συνεχεια κ οταν κοιμαμαι τον βλεπω στον υπνο μου. Δεν θυμαμαι καν πως αντιλαμβανομουν την πραγματικοτητα πριν τον γνωρισω και μου καρφωθει στο μυαλο. Ναι αντιλαμβανομαι οτι ειμαι εμμονικη. Θα μπορουσα να γραψω βιβλιο 2000 σελιδων για αυτον! Α και φυσικα δεν βγαινω με αλλους γιατι αυτος δεν συγκρινεται με κανεναν! Θελω απλα να μου πεις οτι θα τον ξεπερασω! Αν και καταβαθως θελω απλα να γυρισει σε μενα.. Δεν ξερω ποιο απο τα 2 σεναρια ειναι πιο ακατορθωτο.
Τελικα δεν ημουν πολυ συντομη! Και σορυ που δεν εβαλα τονους αλλα ειμαι απο κινητο.
Ευχαριστω για το χρονο σου
Desperate-but-hopeful


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Θα είμαι κι εγώ σύντομη. Η εμμονή σου καλύπτει από πίσω άλλα θέματα, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα ξέρεις, αλλά δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις. Το πιο πιθανό είναι ότι πρόκειται για θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν, ή με ερωτικές σχέσεις· είναι πιο δύσκολα και πιο βαθιά και πιο τρομαχτικά. Έχεις φτιάξει ένα παραπέτασμα για να τα κρύβεις, και το παραπέτασμα αυτό είναι μια σχέση που βρίσκεται στην φαντασία σου, ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό σου.


Οι εμμονές είναι πάρα πολύ επικίνδυνες. Με αυτή που έχεις εσύ έχασες πέντε χρόνια από την ανάπτυξη σου, πέντε χρόνια εμπειριών που είναι απαραίτητες για να είσαι προετοιμασμένη για τα επόμενα που θα έρθουν, που θα είναι πολύ πιο δύσκολα από μια ερωτική απόρριψη. Αλλά πέρα από τον χρόνο που χάνεις, απομακρύνεσαι και από την πραγματικότητα. Με άλλα λόγια , δεν μπορείς να κερδίσεις αυτόν τον χρόνο πίσω, αλλά μετρά διπλά αρνητικά, γιατί ταυτόχρονα χάνεις την εξελικτική σου πορεία.


Ελπίζω να μην πιστεύεις ότι ό,τι γίνεται, ξεγίνεται. Κάθε απόφαση που παίρνουμε μας οδηγεί σε άλλο μονοπάτι. Αν δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις μόνη σου, αναζήτησε τη βοήθεια ενός ειδικού.


__________________
4.


Περνάω μια αναγνωστική φάση στα 35, που θέλω να διαβάσω τη "sos" λογοτεχνία. Έτσι βρέθηκα να ξεκινάω το the catcher of the rye την επόμενη μέρα που τέλειωσα το to kill a mocking bird.
Ε δεν ήμουν έτοιμη.
Ωραίος τύπος ο "πωςτονλένε" αλλά εγώ σκέφτομαι ακόμα τη scout. Αν θα τα πήγαινε εκείνη καλύτερα στο λύκειο από αυτόν. Τι να γίνε όταν μεγάλωσε. Και τον αττικους. Πώς θα αντιμετώπιζε την αποβολή των παιδιών του από το λύκειο. Τι σοφό θα τους συμβούλευε. Τι θα τους έλεγε για τον τραμπ.
Μου χει ξανασυμβεί να δυσκολεύομαι να αποχωριστώ τους χαρακτήρες ενός βιβλίου αλλά τώρα μου φαίνεται ότι και ο "πώςτονλένε" θα με ρίξει και θα μου πάρει χρόνο να σταματήσω να τον σκέφτομαι.
Που θα πάει αυτή η ιστορία?
Σκέφτομαι μήπως να κάνω κενά για να έχω αποχαιρετήσει με την ησυχία μου τον προηγούμενο τόπο και τύπο. Η να διαβαζω ενδιαμεσα μη λογοτεχνικά βιβλία. Ή να επεξεργάζομαι τη σειρά των ιστοριων που διαβαζω, ώστε να γίνεται καλύτερη η σύνθεση τους.
Τι λες? Εσύ τι κάνεις?
- ωδήστηνπάτιτηςελευθερίας"


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Διαβάζω ενδιάμεσα μη λογοτεχνικά κείμενα (όχι τόσο βιβλία), διαβάζω περιοδικά, και ξεκινάω το επόμενο βιβλίο όταν είμαι έτοιμη. Όμως ελάχιστα βιβλία πλέον μου αφήνουν τέτοιο σημάδι ώστε να δυσκολευτώ να προχωρήσω παρακάτω, υποθέτω ότι είναι ηλικιακό το θέμα.


Για την δική σου περίπτωση όμως υπάρχει γιατρειά, γιατί υπάρχει η συνέχεια, λέγεται Go Set A Watchman και περιγράφει την Scout ως ενήλικα. Έπεσες σε μεγάλη περίπτωση! (και μου κάνει και εντύπωση που δεν το είχες ακούσει!)

__________________
5.


Ειμαι ενα κοριτσι 25 χρονων, εχω σπουδασει, εχω κανει μεταπτυχιακο και τωρα κανω πρακτικη.Μενω μονη μου στην Αθηνα, εχω κανεις καλες παρεες εδω, εχω αγορι και γενικα ειμαι καλα(οχι ερωτευμενη αλλα ηρεμη).εδω και ενα χρονο παω σε ψυχολογο για να μπορεσω να βρω τον εαυτο μου και με βοηθαει απιστευτα (παρεπιπτοντως οσοι το σκεφτεστε και δε το κανετε,τολμηστε το ακομα κι αν δεν εχετε καποιο τεραστιο πmροβλημα).Ερχομαι απο μια ευπορη οικογενεια και ειχα την τυχη να γυρισω τον κοσμο απο μικρη, καλα ξενοδοχεια κλπ. Εχω ερθει λοιπον σε μια φαση που καποιες φορες σκεφτομαι οτι δεν εχω κατι να περιμενω απο την ζωη, δεν εχω ορεξη να κανω ταξιδια ουτε να παω σε συναυλιες ουτε να κανω πραγματα.Σαν να εχω ερθει σε εναν κορεσμο.Σκεφτομαι τι νοημα εχει η ζωη, γιατι απλα να μην πεθανω τωρα... το μονο που θα ηθελα και δεν εχω κανει, ειναι παιδια , κατι το οποιο θελω πολυ αργοτερα. Το συζητησα με την ψυχολογο μου, μηπως εχω καταθλιψη η κατι τετοιο και μου ειπε οχι σε καμια περιπτωση και οτι απλα βρισκομαι σε ενα μεταβατικο σταδιο που πρεπει να δω τι θα κανω με τη ζωη μου. Ηθελα να ρωτησω λοιπον, εχεις νοιωσει ποτε κατι τετοιο , εσυ ή οι αναγνωστες;
-Girl you ll be a woman soon"


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Νομίζω ότι εφόσον έχεις ψυχολόγο, η συζήτηση εδώ περισσεύει γιατί ο επαγγελματίας είναι υπερατού και τρώμε και την θέση κάποιου άλλου, αλλά δημοσιεύω το κείμενο γιατί θέλω να συμπληρώσω κάτι. Στα 25 δεν θα σε χαρακτήριζα «κορίτσι». Δεν θα είσαι γυναίκα «σύντομα», είσαι εδώ και κάποια χρόνια. Μήπως νομίζεις ότι είσαι ακόμα μικρή και έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου για να αποφασίσεις ποια είσαι; Μήπως είναι καλή ιδέα να συζητήσεις κάπως κι αυτό με τον ψυχολόγο σου;


__________________
6.

Αγαπητή Λένα γεια σου!
Χθες μιλούσα με μια φίλη μου εκπαιδευτικό-χημικό για την κλιματική αλλαγή και μου είπε ότι πιστεύει στην θεωρία συνωμοσίας για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και αυτό διδάσκει στα παιδιά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι οι μαθητές διδάσκονται τέτοιες θεωρίες και της το είπα. Μετά άρχισε να μιλάει ασταμάτητα για τα video που κυκλοφορούν και αποδεικνύουν τα λεγόμενά της και μου είπε να έχω άποψη αφού διαβάσω και ενημερωθώ για την άλλη άποψη. Δεν είναι ότι διαφωνώ με την παρότρυνση να ενημερώνομαι και για τις θεωρίες συνωμοσίας, αλλά κάποιες φορές βαριέμαι να διαβάζω για όποιον μύθο κυκλοφορεί. Πως θα μπορούσα να υποστηρίζω καλύτερα την άποψη μου ότι δεν πιστεύω σε συνωμοσίες;
- Γεωργία

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αυτό και να το λύσουμε, και να μην το λύσουμε, δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να υποστηρίζεις την άποψή σου με τέτοιους ανθρώπους, όσο ακούν αντιρρήσεις, τόσο στυλώνουν τα πόδια και επιμένουν περισσότερο. Κάθε άρνηση είναι μια ακόμη σπίθα, μια ακόμα ευκαιρία να περιχαρακωθούν κι άλλο. Δεν γίνεται να μην υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, σημασία έχει να μην βρίσκονται σε θέσης επιρροής, σε θέσεις εξουσίας. Οπότε αυτό που πειράζει είναι ότι κάποια πληρώνεται από το δημόσιο για να διδάσκει επικίνδυνες αρλούμπες σε μαθητές που δεν έχουν δυνατότητα να την αποφύγουν. Δεν το έχουν πει τα παιδιά στους γονείς τους; Οι γονείς δεν έχουν κάνει κάτι για το θέμα;

_________________
7.


Είμαι 43,παντρεμένος με παιδιά. Έχω επιχείρηση που καταφέρνω να συντηρώ και να εξελίσσω, παρ'όλα τα τραγικά οικονομικά-πολιτικά της εποχής. Δε με βοήθησε ποτέ κανείς, γονείς δεν υπάρχουν και μπορώ να πω πως μου έχουν συμβεί ατυχίες και κακουχίες περισσότερες από όσες αναλογούν σε έναν άνθρωπο. Ξεσκίστηκα όμως για να φτάσω εδώ. Αυτό συνεχίζω και κάνω και κρατιέμαι στην αγορά, ενώ βλέπεις να κλείνουν ο ένας πίσω απ' τον άλλον.
Τώρα τελευταία εισχωρώ σε νέους κύκλους ανθρώπων με επιχειρήσεις πολύ μεγαλύτερες, με ποικιλία δραστηριοποίησης και με πλάνα που αφορούν εξωτερικό. Αισθάνομαι σαν τη μύγα μες στο γάλα αλλά είναι η ευκαιρία μου για να αποδώσουν κόποι πολλών ετών. Όπως καταλαβαίνεις προσπαθώ να χτίσω σχέσεις συνεργασίες συμπάθειες και ν' αρπάξω όποια ευκαιρία προκύψει. Εδώ λοιπόν έχω ένα πρόβλημα και ξέρω πόσο αντιπαθητικός θα φανώ λέγοντας το. Ντρέπομαι πολύ να φέρνω τη γυναίκα μου σ' αυτές τις συναντήσεις. Γκρεμίζομαι όποτε προτείνουν να βρισκόμαστε όλοι μαζί με τις συζύγους. Κι ο λόγος είναι που δεν εργάζεται. Είναι η κλασική μαμά που μεγαλώνει τα παιδιά μας. Δεν είχα ποτέ παράπονο από κείνη. Τα μεγαλώνει με αγάπη και αξίες. Μας φροντίζει όλους. Έχει ένα σώμα που ζηλεύουν άλλες που δεν έχουν κάνει παιδιά. Αισθάνομαι απαίσια και τρομερά ένοχος που τη βλέπω ξαφνικά έτσι. Όταν όμως καθόμαστε μια μεγάλη παρέα ανδρών συνομήλικων κι όλες οι γυναίκες είναι απασχολούμενες και δραστήριες κι οι περισσότερες μάλιστα εργάζονται στο μαγαζί του άντρα τους, βοηθάνε κι όλας δηλ! Ε εκεί νιώθω πολύ μειονεκτικά σαν άντρας. Θα αναρωτιούνται τι κοινό έχουμε κι αν όντως είμαι άξιος να ρισκάρω και να πετύχω στο εμπόριο.
Νομίζω πως σε έκανα να καταλάβεις πως αισθάνομαι και φυσικά αγαπώ πολύ τη γυναίκα μου, που αν δεν είχε εκείνη τα παιδιά υπό ευθύνη της δε θα μπορούσα να λείπω και να ανοίγομαι όσο θέλω.
Αν μπορείς να με βοηθήσεις με τη σοφία σου να ξέρεις πως θα σε εκτιμώ περισσότερο ακόμα.
-Χ.Ψ.

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αγαπητέ φίλε,

 

Η γυναίκα σου εργάζεται.


Εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια, κάνει μια πολύ δύσκολη δουλειά, και την κάνει χωρίς πληρωμή, για να μπορείς εσύ να είσαι ελεύθερος να κάνεις μια άλλη δουλειά, που λες ότι αν δεν ήταν αυτή δεν θα μπορούσες να κάνεις. Το λες. Συνειδητοποιείς όμως τι λες; Ότι χωρίς τη δουλειά της, δεν θα υπήρχε η δουλειά σου;


Μακάρι να μην πάθει τίποτα και να είναι πάντα γερή και να μην χρειαστεί ποτέ να ξεκινήσεις από το μηδέν να καταλάβεις πώς συνδέονται όλα τα γρανάζια του σπιτιού ώστε να είναι ρυθμισμένο όπως είναι τώρα.


Οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι τώρα, θα αντιμετωπίσουν τη γυναίκα σου όπως την αντιμετωπίζεις εσύ. Αν την υποτιμάς επειδή «δεν δουλεύει», τότε θα την υποτιμήσουν και αυτή, και εσένα μαζί. Αν είσαι υπερήφανος που έχεις μια γυναίκα ικανή, όμορφη, που κρατάει τέλεια το σπίτι και τα παιδιά, ώστε να έχεις εσύ το κεφάλι σου ήσυχο όταν είσαι εκτός, τότε θα που όλοι τι τυχερός είσαι και τι ωραίο ζευγάρι που κάνετε.


Διάλεξε.

80

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Rudi όχι πολύ σοβαρά το είπα. Δεν έχει καμία εμπάθεια ως απάντηση, και είναι πολύ σύγχρονη αφ'ενός γιατί αναδεικνύει την οικιακή εργασία ως σοβαρότατη εργασία, μάλιστα μη αμειβόμενη και άρα υποτιμημένη, και αφ'ετέρου γιατί αναδεικνύει τη σύγχρονη φεμινίστρια ως αυτοπροσδιοριζόμενη και όχι προσδιοριζόμενη εκ του αντιθέτου. Δηλ. ελεύθερη να επιλέξει ό,τι θέλει να κάνει, και όχι να εγκλωβίζεται σε τυποποιημένους ρόλους για να αποδείξει "την αξία της". Αυτό στο γράφει μια γυναίκα πάρα πολύ σκληρά εργαζόμενη, συμπεριλαμβανομένου νυχτερινού ωραρίου χωρίς ρεπό. Αν το μετρήσεις σε ώρες ωστόσο, μπορεί να είναι λιγότερες από της νοικοκυράς.
#7…για να μιλήσουμε και λίγο επί του προσωπικού.εμένα η μητέρα μου, άνθρωπος με κλίσεις μάλλον σφαιρικού τύπου (θετικής και θεωρητικής) και για λόγους/συγκυρίες που δεν έχει νόημα να αναλύσω τώρα, παραιτήθηκε της εργασίας της και ασχολήθηκε με την γονεϊκή και τα οικιακά. Τα παιδιά ...όχι και τόσο εύκολα (πάρε τον έναν και βάρα τον άλλον lol)και με διαφορετικές ηλικίες που προσδοκούσαν σε διαφορετικές ανάγκες, ταυτόχρονα, απ’ το να "παλουκώσεις" το παιδί (moi) με το εσωτερικό hyperactive μηχανάκι και τις δέκα duracel να διαβάσει της προκοπής, μέχρι να ασχοληθείς με το άλλο που παθαίνει εκρήξεις οργής (επειδή έχει εσωτερικά issues) αλλά -προς τα έξω- το πρόβλημα είναι πως διαβάζει για τις πανελλήνιες ενώ το πρώτο προσπαθεί να προπονηθεί στο πιάνο, κι ενώ έχεις την δασκάλα στο σπίτι και την περιμένεις με το χαμόγελο στο στόμα και με τον δίσκο με το γλυκάκι και το καφεδάκι της και την χαρτοπετσέτα διπλωμένη. Επίσης περιοδική φιλοξενία γιαγιάδων, όχι κατάκοιτων, αλλά με τις ανάγκες και το κανάκεμά τους και τα φαγητά τους και τα θέματά τους τεσπά. 39ρια και 40ρια και αμυγδαλίτιδες συνεχόμενες για αρκετά χρόνια, νύχτες με παραισθήσεις απ' τον πυρετό και η μητέρα να κάθεται δίπλα στην καρέκλα. Πάρτυ παιδικά, όλο το σπίτι γεμάτο, τσιπς στα πατώματα, ράγκπυ στον διάδρομο, η μάμά ως mini organizer για τα τυπικά του κοινωνικού κύκλου: οδηγίες τους πως βρίσκετε το σπίτι, τραπεζώματα συναδέλφων-φίλων-συμμαθητών-συγγενών του μπαμπά (που είχε και μια θέση ο άνθρωπος και έπρεπε να είναι, αλλά και να στέκεται σωστά). Μεσημεριανά, βραδινά φαγητά, που να είναι κατάλληλα και αρέσουν στον έναν και στον άλλον και στον παράλλο ...Την επί χρόνια σημαιοφόρο στο σχολείο, με τα βραβεία (τότε που οι τάξεις δεν είχαν μόνο 25 παιδιά, mind you) -πολύ περιληπτικά- την "κατάπιε" το *tedious* element της οικιακής υποθέσεως και η κουζίνα, όπως έλεγε η ίδια τλχ, πριν την καταπιεί κάτι χειρότερο, οριστικά. Ποτέ δεν θα «ντρεπόμουν» για την μητέρα μου, ο καθένας έχει την δική του προσωπική πορεία, που η αξία του δεν μπορεί να συνοψιστεί με 3 λέξεις.
Και για τον εαυτό σου.Είσαι πολύ έξυπνη.Δεν είμαι σίγουρη ότι υπήρξες εξίσου τυχερή(δεν είναι απαραίτητο να μου απαντήσεις). Σου εύχομαι καλύτερη τύχη από δω και πέρα.[Η μουσική εν γένει,έχει ασύλληπτες θεραπευτικές ικανότητες. Δεν ξέρω την πορεία των μαθημάτων πιάνου,αλλά μπορεί κανείς να εξακολουθήσει να παίζει, άλλα είδη,jazz για παράδειγμα,προκειμένου να εκφράσει ό,τι ενδεχομένως δεν θα ήθελε να εκφράσει με άλλο τρόπο].
Αγαπητο 7Αισθάνεσαι απαίσια?Ε,σωστα αισθάνεσαι!Σιγα πια μια επιχειρηση εχεις που παει καλα δεν είσαι κι ο Μπιλ Γκειτς,μην ξιπάζεσαι τοσο οτι ολα τα καταφερες μονος σου γιατι αυτό δεν εγινε.Οπως ολοι καταλαβαίνουμε απο το γράμμα είχες βοηθεια και στηριξη,μια γυναικα που φρόντιζε να κρατάει το σπίτι για να μπορεις εσυ να κάνεις τη δουλεια σου ανενόχλητος και τωρα που η δουλεια αυτη απεδωσε καρπούς,σου πέφτει και λίγη και ενταξει τωρα εγω ο δαιμονιος μπισνεσμαν να μην εχω τουλαχιστον μια Μισελ Ομπαμα διπλα μου?Πφφφφφφφφ κοτσο με επιασε τουτη δω ,αλλα ημουν μικρος,δεν ηξερα.Για κοιτα να συμμορφωθεις και για αλλαγη ,σκεψου τι θα μπορουσες εσυ να δωσεις περισσοτερο σε αυτη και οχι τι περισσοτερο θα μπορουσε να δωσει αυτη για σενα .
7/ Εάν η γυναίκα σου ήταν δραστήρια, με δικιά της επιχείρηση ή μεγαλοστέλεχος σε πολυεθνική, εξασφάλιζε την κύρια πηγή του οικογενειακού εισοδήματος και όλες οι άλλες γυναίκες συναδέλφων ήταν μαμάδες πλήρους απασχόλησης, θα ένοιωθες καλύτερα; Εάν όχι, σημαίνει μάλλον ότι απλά σε ενοχλεί η διαφορετικότητα.
7Καλά, μην τρελαθούμε ότι η οικοκυρική είναι και τόοσο δύσκολη δουλειά. Καταρχήν δουλειά που να μπορεί να την διεκπεραιώσει το 100% του πληθυσμού είναι εξ ορισμού η λιγότερο απαιτητική σε προσόντα δουλειά του κόσμου. Επειδή τυχαίνει να την κάνω περιμένοντας τον διορισμό, φροντίζοντας 2 παιδιά κάτω των 5, ειλικρινά, αν εξαιρέσεις 1 ώρα βαριά βαριά για μαγείρεμα και 2 (3;;;) ώρες για δουλειές του σπιτιού, οι υπόλοιπες ώρες θέλουν απλά να είσαι κοντά στα παιδιά. Είναι όσο δύσκολο το να κάνεις τον νυχτοφύλακα. Απλά να υπάρχεις πρέπει. Και γιατί πρέπει να πληρωθεί; Τι αξία έχει για την κοινωνία το να καθαρίζω το σπίτι μου και να φροντίζω τα παιδιά μου; Ή πρέπει να με πληρώνει η γυναίκα μου επειδή είναι και δικό της σπίτι και παιδιά; (Κι αν μια μέρα μαγειρέψει αυτή; Θα πρέπει να την πληρώσω; Ή να μου κάνει παρακράτηση μισθού; Κι αν δεν με πληρώνει; Θα πεθάνω στη βρωμιά και θα αφήσω τα παιδιά μου στην τύχη τους;)Επειδή αναφέρθηκε δε ο μισθός, δεν ξέρω τι μισθούς φαντάζεστε, εννοείται ότι ένας τα κάνει όλα, και το σπίτι και τη νταντά και το μαγείρεμα, και ο μισθός είναι βία 500 ευρώ. (πηγές: προσωπικές μου υποθέσεις και http://www.sigmalive.com/archive/simerini/news/social/312874http://www.economy365.gr/article/9719/misthoys-ton-50-eyro-lamvanoyn-oikiakes-voithoi-stin-elladaΣτην Κύπρο καθαρός μισθός 309 ευρώhttp://www.moi.gov.cy/moi/CRMD/crmd.nsf/All/6AA34C0AC4F6E3BFC2257A3F004621AB?OpenDocument)Άλλο είναι το θέμα ότι ο σύζυγος δεν δικαιούται να κάνει παράπονα για τη σύζυγο. Γιατί όταν παντρευόταν το ήξερε ότι παίρνει νοικοκυρά και μια χαρά του άρεσε να την έχει σπίτι κι αυτός να είναι έξω και να δημιουργεί. Τώρα που βγαίνει παραέξω και θέλει να πουλήσει μούρη, του ξινίζει.
Παρίσιε ρίξε καμιά ιδέα για 1 ώρα βαριά-βαριά μαγείρεμα (εκτός από φακές και μακαρόνια, γιατί την έχω τσακίσει στο όσπριο και το ζυμαρικό τη φαμίλια).
Μπριζόλες, μπιφτέκια, ψάρι ψητό στο φούρνο με ρύζι/πατάτες/λαχανικά (έτοιμα κατεψυγμένα ή εύκολα πχ καρότο-πατάτα-κρεμμύδι), τηγανιά, σούπες, νουντλς με κοτόπουλο/κρέας/γαρίδες κλπ (αν κι αυτό έχει ζυμαρικό), τι να σου πω, δεν έχω πολύ ποικιλία, αλλά η θέση μου δεν κινδυνεύει. Για να ξεκαθαρίσω. Δεν υποτιμώ τους ανθρώπους -ανεξαρτήτως φύλου- που κάνουν αυτή τη δουλειά. Απλά νομίζω έχουμε μπει στο τριπάκι ότι πρέπει να αποδείξουμε ότι η δουλειά είναι σκληρή για να εκτιμήσουμε αυτόν που την κάνει. Ο καθένας ας κάνει όποια δουλειά του αρέσει (εκτός του μπάτσου και του βουλευτή). Δεν πάει να πει ότι αυτοί που κάνουν δύσκολες δουλειές είναι πιο αξιόλογοι από αυτούς που κάνουν εύκολες, ούτε ότι έχουμε το δικαίωμα να απαξιώνουμε τους συνανθρώπους μας.
Το θέμα δεν είναι η δυσκολία ( η οποία διαφέρει ανάλογα με τα παιδιά), αλλά το ότι κάποιος πρέπει να είναι εκεί πάντα σε ετοιμότητα για οτιδήποτε χρειαστούν τα παιδιά αλλά και γιατί απλώς δεν γίνεται να μείνουν μόνα τους. Επίσης, το γεγονός ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο ή ρεπό κάνει αυτή τη δουλειά ιδαίτερα δύσκολη. Όταν ο ένας γονιός έχει αναλάβει το σπίτι και τα παιδιά, δεν περιμένει ένα σαββατοκύριακο ή μία άδεια για να χαλαρώσει γιατί αυτά δεν υπάρχουν. Δεν πιστεύω ότι το μαγείρεμα είναι ιδαίτερα δύσκολο, ή οι άλλες δουλειές, αν και σε ένα σπίτι με παιδιά σίγουρα είναι αυξημένες. Τα παιδιά, ακόμη, έχουν ένα πρόγραμμα (π.χ. σχολείο, πιάνο, αγγλικά) που για να το ακολουθήσουν κάποιος πρέπει να θυσιάσει το δικό του πρόγραμμα. Αυτό που θέλω να πω τελικά είναι πως πολλές δουλειές μπορεί να είναι πρακτικά εύκολες (το να είσαι πωλητής σε ψιλικατζίδικο θα μπορούσε να πει κανείς), και πάλι όμως κάποιος πρέπει να αφιερώσει το χρόνο του σε αυτές, να είναι δέσμιος για να είναι κάποιος άλλος ελεύθερος. Θα μπορούσε παράλληλα να κάνει κάποια δουλειά από το σπίτι ή να έχει κάποιο χόμπυ; ίσως, αλλά θα το ζητούσαμε αυτό από τον πωλητή στο ψιλικατζίδικο που όλη μέρα κάθεται ( χωρίς να συμμερίζομαι το τελευταίο, απλώς το λεώ για να δείξω πόσο εύκολα μπορούμε να πούμε για πολλές δουλειές ότι δεν είναι και τίποτα σπουδαίο)
Συμφωνώ ότι τα οικοκυρικά δεν είναι "δύσκολη" δουλειά όπως ας πούμε η νευροχειρουργική. Είναι δύσκολη όπως του ξυλοκόπου: Θεωρητικώς όλοι μπορούν να την κάνουν, αλλά είναι βαριά, ψυχοφθόρα και επιβαρυντική ψυχολογικά.*Όντως οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν ΚΑΙ κάνουν νοικοκυριό, αλλά όταν γίνεται αυτό δεν συμβάλλουν και οι δύο σύζυγοι; (Έστω και άνισα...) Αν δε γίνεται αυτό, ή οι δουλειές θα γίνουν τσάτρα πάτρα, ή η γυναίκα θα παραδώσει πνεύμα (αν έχει παιδιά). Όπως το λες κι εσύ στο τέλος, προφανώς ο εν λόγω μοιράσε εντελώς τις δουλειές: Φαντάζομαι ότι εκείνη κάνει εντελώς τα πάντα στο σπίτι, στην εντέλεια, κι εκείνος δεν έχει ούτε το ποτήρι του να πλύνει, επειδή ακριβώς η ανάγκες και η προώθηση της επιχείρησης τον κρατάνε έξω πάρα πολλές ώρες, πιθανώς και τα ΣΚ, μπορεί να έχει και ταξίδια και να τρέχει νύχτες κλπ. Το λέω επειδή αυτός ο ίδιος δείχνει τόσο ικανοποιημένος και λέει ότι τα χρωστάει όλα σ'έκείνη.Κάτι τελευταίο (θράσος μου που θα το πω εγώ ως μη γονιός, αλλά είναι κάτι που το έχω μάθει από *όλους* όσους ξέρω): Τα παιδιά έχουν τις δικές τους δυσκολίες στις προσχολικές ηλικίες, αλλά που να δεις τι γίνεται στο δημοτικό. Όλες, ανεξαιρέτως, οι μανάδες (σχεδόν ποτέ οι μπαμπάδες) που ξέρω είναι και προσωπικοί προγυμναστές: Τα παιδιά σχεδόν ποτέ δεν συγκεντρώνονται να διαβάσουν χωρίς ενεργή επίβλεψη -ή και πλήρη συνεργασία- με το γονιό, και συνήθως δεν έχουν λάβει και κανένα εφόδιο από το περίφημο ελληνικό σχολίο (εν ολίγοις, τους παραδίδει η μαμά το μάθημα γιατί ο δάσκαλος απλώς δεν το έκανε). Εκεί να δεις ώρες. 3, 4, 5, 6...* Εδώ να πω ότι για τις περισσότερες "δουλείες του σπιτιού" που θεωρούνται τόσο πολύ γυναικείες, η αντρική φυσιολογία είναι φοβερά πιο κατάλληλη! Τουλάχιστον κατ'εμέ, που είμαι ένα ανθρώπινο ερείπιο και δεν έχω ούτε μια υγιή άρθρωση στο σώμα μου. Αν έκανα μία φορά πλήρη φασίνα μόνη μου θα κατέληγα στο νοσοκομείο. Κάνω, με μεγάλη αφοσίωση, συγκεκριμένες δουλείες, και για τα άλλα πληρώνω κάτι γυναικάρες που θα μπορούσαν να με σκίσουν σε κομματάκια με τα γυμνά τους χέρια, και τους έχω μεγάλο ρισπέκτ.
Να φανταστώ εσύ ασχολείσαι μόνος σου με σπιτι-παιδιά-μαγείρεμα, και δουλεύεις κιόλας? Εσυ σκουπίζεις? Εσυ σφουγγαρίζεις? Εσυ ξεσκονίζεις? Εσυ καθαρίζεις το μπαλκόνι και τα πατζούρια? Εσυ καθαρίζεις το μπάνιο ? Την κουζίνα? Εσυ πλένεις τα πιάτα? Εσυ καθαρίζεις τον φούρνο? Εσυ συμμαζεύεις?Εσυ στρώνεις καθημερινά? Εσυ σιδερώνεις τις στίβες απο τα ρούχα? Εσυ ετοιμάζεις το πρωίνο στα παιδιά?Εσυ τα ξεσκατίζεις ? Εσυ τρέχεις για ψώνια και μαγειρεύεις? Εσυ διαβάζεις τα παιδιά? Εσυ κάθεσαι το βράδυ ξύπνιος όταν έχουν πυρετό και θα καθαρίζεις τους εμετούς τους? Εσυ θα τους ετοιμάσεις το πάρτι ? Εσυ θα τρέξεις το βράδυ να τα καθυσηχάσεις εαν ξυπνούν? Εσυ τρέχεις στο σχολείο για βαθμούς και συναντήσεις?
@ShootingStarΕκτός από το μπάνιο, ναι. Αλλά δεν δουλεύω, έχω αφήσει τη δικηγορία μέχρι να διοριστώ συμβολαιογράφος. Όταν δουλεύω τα μοιράζουμε όπως βγαίνει.
Παρίσιε, καταλαβαίνω και τη δική σου οπτική αλλά να σου πω και δυο παραμέτρους που ίσως να μην έχεις σκεφτεί.α. λες οτι το κάνεις περιμένοντας το διορισμό-άρα είναι κάτι βραχυπρόθεσμο. Αν ήξερες ότι θα κανεις το ίδιο πράγμα (παιδικά,νοικοκυριο κλπ) για την υπόλοιπη ζωή σου, χωρίς καμία προοπτική εξέλιξης, καμία χρηματική απολαβή, συνήθως χωρίς κανένα μπράβο, πες μου με το χέρι στην καρδιά πώς θα αισθανόσουν.β. Η δουλειά για έναν εργαζόμενο είναι 8-10-12 ώρες (όσες απαιτεί η εργασία ή το αφεντικό ας πούμε). Η stay-at-home-mom δε σταματά ποτέ. Δεν έχει αργίες, άδειες,ρεπό. Ειναι 24-7 διαθέσιμη. Και το λέω αυτό, γιατί τις περισσότερες φορές ο κουβαλητής σχολάει, έρχεται σπίτι και αράζει ισχυριζόμενος ότι όλη τη μέρα δούλευε. Τα λέω αυτά κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου. Κι εγώ συμφωνώ ότι δεν είναι και οι 7 πρωινές ώρες μιας νοικοκυράς με παιδιά γεμάτες. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν και οι υπόλοιπες ώρες της μέρας (και της νύχτας) που πρέπει να είναι διαθέσιμη.
7Δεν αντιλαμβάνομαι...κομπλάρεις επειδή η γυναίκα σου επαγγέλεται οικιακά;Καταρχήν, ντροπή σου να αισθάνεσαι έτσι για τη σύντροφό σου που σε κρατάει άνθρωπο.Έπειτα, μήπως οι νέες σου παρέες είναι κομπλεξικοί και μεγαλοπιάνεσαι με λάθος άτομα;Και δεν κατάλαβα, γιατί είναι πιο "μοντέρνο" μια γυναίκα να δουλεύει και στο μαγαζί, δε φτάνει η δουλειά που πατάει στο σπίτι;Εγώ, αν ήμουν οι άλλες, θα τη ζήλευα, φυσικά, όμως, μόνο αν την εκτιμούσες κι εσύ...
Για την εξομολογηση του 7 ενα πραγμα θα σου πω. ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ. Ντροπη σου γιατι φτυνεις εκει που δημιουργησες. Ποιος της ειπε να μην δουλευει; Εσυ φυσικα. Γιατι εαν ηθελες μια συζυγο δραστηρια δεν θα την παντρευοσουν η θα της ελεγες να δουλευει Την εκανες οπως την εκανες και τωρα ντρεπεσαι
#7 Άποψή μου είναι πως αδικείς άλλον έναν επαγγελματία. Έχετε επιλέξει ρόλους. Εσυ εκτός σπιτιού κι αυτή εντός. Είστε και οι δύο καλοί στις δουλειές σας. Το ότι εσύ είσαι καλός φαίνεται εύκολα γιατί πληρώνεσαι. Το ότι αυτή είναι καλή θεωρείται δεδομένο γιατί το κάνανε αγόγγυστα εκατομμύρια γυναίκες ανα τους αιώνες και είναι αόρατο γιατί δεν πληρώνεται. Είναι όμως πρόβλημα αν βγαίνετε έξω και πρόκειται για μία γυναίκα που μιλάει μόνο τα κουτσομπολιά της τηλεόρασης. Οπότε αντιλαμβάνομαι πως θα φαίνεται απλοϊκή σε σχέση με τους άλλους συνομιλητές που θα έχουν να πουν περιστατικά με ταξίδια ή ότι άλλο μπορεί να πει ένας επαγγελματίας. Έχει η γυναίκα σου ενδιαφέροντα άλλα πέρα από το σπίτι και τα παιδιά; Έχει τύχει να βρεθώ για καιρό εκτός επαγγελματικού στίβου και έίναι αλήθεια πως εγώ η ίδια ένιωθα πως δεν έχω πράγματα να πω όταν βρισκόμουν με ανθρώπους που κάθε μέρα πήγαιναν στη δουλειά. Δεν μας λες πως είναι η γυναίκα σου έξω. Νιώθει η ίδια πως δεν τα καταφέρνει; εκτίθεται ως άνθρωπος που δεν έχει να πει τίποτα; μαζεύεται στη γωνιά της και δεν μιλάει; αμολάει βλακείες χωρίς να το καταλάβει; μιλάει όμορφα κι ευγενικά; είναι γλυκιά; δεν μας λες. Κι αφού δεν μας λες βγάζει ο καθένας το συμπέρασμά του. Εγώ θα υποθέσω πως είναι η μέση όμορφη νοικοκυρά που πιο πολύ θα την απασχολήσει τι φαγητό θα δείξει στη μενεγάκη παρά το χρέος σε ποσοστό του ΑΕΠ. Δεν έχω πολλές λύσεις να σου προσφέρω. Πρώτον, να την προστατεύεις γιατί αυτό θα τιμήσει κι εσένα. Δεύτερον ποτέ μα ποτέ να μην την προσβάλεις. Επίσης να βάλεις καλά στο νου σου πως και οι υπόλοιποι, μέσοι άνθρωποι είστε απλά τυχαίνει να θέλετε να μιλάτε πιο πολύ για τα θέματα της δουλειάς. Αυτό σας κάνει πιο ενδιαφέροντες μεταξύ σας, όχι όμωςαπαραιτήτως και για τους άλλους άρα στον ίδιο παρονομαστή με τη γυναίκα σου είσαι. Όπως τέλος πάντων σέβεσαι την απέναντί σου σαν σωστή επαγγελματία να σεβαστείς τη γυναίκα σου σαν σωστή επαγγελματία. Γιατί ανταποκρίθηκε στο ρόλο που συμφωνήσατε σωστά.
#3 Το μόνο σίγουρο είναι ότι ξεπερνιέται. Κι ακόμα κι αν δεν εμφανιστεί κάτι άλλο τόσο συγκλονιστικό ώστε να το καλύψει πλήρως, θα ατονήσει τόσο που δε θα σε επηρρεάζει πιά. Ένα τσίμπημα θα μείνει, ίσως, αλλά εντελώς άνευ σημασίας. Στο υπογράφω, λέμε.
#5 Προσοχή: Ακολουθεί κατάφωρη παραβίαση αρχής ΛενΦούΑγαπητή φίλη,Έχω βρεθεί ακριβώς στην κατάσταση που περιγράφεις πριν κάποια χρόνια, αισθανόμουν ακριβώς αυτόν τον κορεσμό που λες. Ξέρεις τι έγινε μετά? Ήρθαν τα απανωτά χαστούκια της ζωής, όπως έχει περιγράψει η Λένα παλιότερα, που κανείς μας δεν μπορεί να αποφύγει για πολύ, και έλεγα τι χαζή που ήμουν που νόμιζα ότι τα έχω όλα λυμένα και δεν περιμένω τίποτα άλλο απο τη ζωή. Ξέρεις η ζωή έχει πολλά να σου δώσει ακόμα, αρκεί να ψαχτείς λίγο. Επίσης μην επαναπαύεσαι ποτέ στους τομείς της ζωής σου που θεωρείς ότι πάνε καλά, φρόντιζέ τους παρόλα αυτά, γιατί καμιά φορά τα προβλήματα βρίσκονται κάτω από το χαλί και δεν είναι εύκολο να τα διακρίνεις. π.χ. όταν λες ότι έχεις αγόρι αλλά δεν είσαι ερωτευμένη..? τι φάση? τον έβαλες στην τράπεζα με σκοπό να εκταμιεύσεις απογόνους αργότερα? Ελπίζω να το κατάλαβα λάθος αυτό.. Και φυσικά συνέχισε τη δουλειά με τον ψυχολόγο σου, μπορεί να αργήσει, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα χαρείς που το τόλμησες και το συνέχισες!
2 Εγώ θα' λεγα να εξερευνήσεις περισσότερο τη lesbian πλευρά σου...ίσως απλά προτιμάς τα κορίτσια απ' τ ' αγόρια για σχέση.Αλλά κι αν ούτ' αυτό σου ταιριάξει, ξέρεις τι λέει το τραγούδι: "περνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά"!
Η κοπέλα το λέει άνετα, "ενος/μιας συντρόφου", είναι ανοιχτή και στα 2 φύλα.Αφού δεν τα βρήκε με τ' αγόρια της, γιατί να μη δοκιμάσει και μ' ένα κορίτσι;"Δυσαρέσκεια" απ' τ' αγόρια της, "ύποπτο", "κοινωνικά πρότυπα", ενοχικές σκέψεις που περνούν απ' το μυαλό πολλών νεαρών gay/bi/.Ok, it's not for certain, but why not?
1Αγαπητή/ε victor/victoria, Εγώ θα πρότεινα να επιδιώξεις να επιστρέψεις Αθήνα(ή κοντά της, να μπορείς να βγαίνεις το weekend σαν άνθρωπος σ' ωραία στέκια π.χ. Κούκλες ή όπου γουστάρεις χωρίς να φοβάσαι την αδιακρισία, τις κακές γλώσσες και, γενικά, εχθρικό κοινωνικό περιβάλλον), όπου ήσουν πιο εξωστρεφής και χαλαρός/ή.Κατά τ' άλλα, "there's no place like home", δε λένε; Δε μου φαίνεται τόσο περίεργο να' σαι σπιτόγατος/α, ειδικά αν στο χώρο σου αισθάνεσαι πιο άνετα.Υπάρχει περίπτωση η ντροπή που αισθάνεσαι να μην είναι μόνο δική σου αλλά και του εκάστοτε γκόμενου;Τότε, εκτός απ' αλλαγή κοινωνικού περιβάλλοντος, κι αλλαγή τύπου γκόμενου, ίσως κάποιου πιο ακομπλεξάριστου;
#7 Συμφωνώ απόλυτα πως ο ρόλος της μητέρας/ νοικοκυράς δεν έχει την κοινωνική καταξίωση που του αρμόζει, αλλά είναι νομίζω λίγο patronising να τον εξαίρομε σε τέτοιο σημείο.Η σύζυγος του κύριου είναι μια όμορφη (ο λόγος που αυτό το τόνισε και η Αμπα με προβληματίζει άλλα anyway πες ότι εννοεί ότι κάνει προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση και όχι ότι τις έτυχε το Τζακ ποτ της γενετικής), ικανή νοικοκυρά και μητέρα. Δεδομένου ότι τα παιδιά είναι σε σχολική ηλικία (και όχι μωρά ή νηπια) αυτό σημαίνει ότι περνούν περί τις 7 ώρες στο σχολείο κατά τις οποίες, κάθε μέρα έχει 7 ώρες «ελεύθερες» να συμμαζέψει και να μαγειρέψει καθώς επίσης και να κάνει τα αναγκαία ψώνια. Κάθε μέρα. 7 ώρες.Η άποψη (ή αποψαρα) μου είναι ότι οκ δεν είναι και η πιο δύσκολη δουλεία του κόσμου. Επίσης ο χρόνος είναι άπλετος. Η συγκεκριμένη κυρία δεν θέλει να τον χρησιμοποιήσει για να βρει μια εργασία, ή να κάνει σπουδές, ή σεμινάρια διακοσμητικής ή κάτι άλλο τέλος πάντων. Επιλογή της είναι και οκ. Αλλά όντως σε ένα επαγγελτικό γεύμα μετά συζύγων ίσως δεν έχει κάτι να πει. Φυσικά ο σύζυγος δεν έχει το δικαίωμα να παραπονιέται μιας και αυτή την οικογενειακή κατανομή βαρών συμφώνησαν. Αλλά είναι παράλογο να αισθάνεται μειονεκτικά;
Θα αντιστρέψω τη λογική σου και θα σου πω ότι κι εμείς στη δουλειά 8-10 ώρες είμαστε... Άρα μετά χαλαρά έχουμε κέφι και πάνω από 8 ώρες να κάνουμε ξενύχτια, χόμπυ, δεύτερες σπουδές, καφεδάρες, γυμναστικές, σεξοκαταστάσεις, όλα χαλαρά, γιατί πόσο μας τρώει η δουλειά πια; Ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές με το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα στη μέρα του. Στεναχωριέμαι πάντως διπλά και τρίδιπλα όταν από γυναίκες ακούω την άποψη ότι η γυναίκα που μεγαλώνει τα παιδιά είναι κατ΄ουσίαν όλη μέρα αραχτή. Μα και αυτές που δουλεύουν έχουν ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ από πίσω (δεν γίνεται αλλιώς πρακτικά) να βγάζουν γι' αυτές αυτή την τόσο 'χαλαρή' δουλειά...
Αγαπητη Nevrlander, δεν νομιζω οτι ετσι αντιστρεφεις τη λογικη μου. Εγω μετα την 8ωρη εργασια εχω παιδια να φροντισω οπως και η κυρια. Γι'αυτο και ανεφερα το πρωινο κομματι. Το απογευματινο κομματι ειναι σχετικα ομοιο μιας και υπαρχουν παιδια στην περιπτωση μου και τη δικη της. Επουδενι δεν πιστευω οτι ειναι ολη μερα αραχτη. ανεφερα μαλιστα πως προφανως ασχολειται με τα του σπιτιου. Αλλα εχει 7 ωρες τη μερα "ελευθερες" χωρις παιδια να το κανει. Και πιστευω οτι οσοι εχουμε οικογενειες οπου οι 2 γονεις εργαζονται μπορουμε να υπογραψουμε οτι δεν χρειαζονται 7 ωρες καθε μερα για να γινουν ολα αυτα. Αλλιως θα κυκλοφορουσαμε ολοι σαν λετσοι, αδυνατισμενοι απο την ελειψη σπιτικου φαγητου και θα ζουσαμε σε αχουρια. αλλα δεν ειναι ετσι.Επισης να αναφερω οτι στον κυκλο μου (μεταναστριες εργαζομενες μακρυα απο μαμαδες και πεθερες) καμια δεν εχει αλλες γυναικες απο πισω. Ολοι σε παιδικους σταθμους τα παμε τα μικρα. Απλα εχουμε κανει αλλη οικογενειακη κατανομη βαρων.
Neverlander δεν πάει έτσι, γιατί μία δουλειά 8-10 ώρες με την μετακίνηση με ΜΜΕ πάει 10-12 και μετά έχεις να κάνεις ΚΑΙ τις δουλειές του νοικοκυριού, άρα 13-15, άρα στην καλύτερη σου μένουν τρεις ώρες και στην χειρότερη μία για να φας και να κάνεις όλα όσα ανέφερες.
Διαβάζω χρόνια τη στήλη, δεν έχω όμως ξανασχολιάσει. Θεωρώ το παραπάνω σχόλιο ατυχές και, παρά τις καλές του προθέσεις, άδικο για μια πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, αυτή των εργαζόμενων μαμάδων.Άλλο είναι το ζήτημα ότι οι μη εργαζόμενες μητέρες εργάζονται σκληρά και άλλο να υπονοεί κανείς, ότι όλες οι εργαζόμενες μητέρες έχουν βοήθεια ή ακόμη χειρότερα ότι βγαίνοντας εκτός σπιτιού ξεκουράζονται κιόλας...Υπάρχουν πολλές μητερες που εργάζονται και επωμίζονται μόνες, ή με τηβοήθεια του συζύγου τους, την ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα του σπιτιού, και μεγαλώνουν άξια και αξιοθαύμαστα παιδιά. Δεν έχουν όλες βοήθεια από συγγενείς, ή οικιακή βοηθό ή νταντά. Το κόστος είναι πάντα σε βάρος του εαυτού τους και του προσωπικού τους χρόνου. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά το κάνουν, επειδή ειπναι υποχρεωμένες.Η παραδοχή αυτής της πραγματικότητας δεν αφαιρει τίποτε από την αξία της προσφοράς της μη εργαζόμενης μητέρας. Υπάρχουν όμως μητέρες που εργάζονται ΚΑΙ κάνουν ΟΛΑ όσα και οι μη εργαζόμενες μητερες για το σπίτι και τα παιδιά.Υγ για καμία μητέρα δεν υπάρχει ξεκούρασηΣαββατοκύριακου ή αργίας!
Γιατί είναι κακό να αποκαλείς μια όμορφη γυναίκα, "όμορφη";Αν θέλεις να καταλάβεις πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συντηρεί σπίτι και παιδιά, ρώτησε να μάθεις πόσο κάνει μια νταντά, μια μαγειρισσα και μια οικονομος στο σπίτι σου full time χωρίς σαββατοκυριακα και χωρις άδεια.
Αγαπητη Λενα,Αναφορικα με το σχολιο μου για το χαρακτηρισμο ομορφη, ειναι πιο πολυ επειδη ας πουμε οταν ο συζυγος μου με συνοδευει σε επαγγελματικα δειπνα δεν σκεφτομαι οτι εντυποσιαζω τους συναδελφους και τις συναδεφισες μου επειδη ειναι ομορφος αλλα για αυτα που εχει να πει. Σε αυτο το context ηθελα να σχολιασω το 'ομορφη' προφανως ανεπιτυχως.Για τη δυσκολια συντηρησης σπιτιου και παιδιων (με επιτυχη αποτελεσματα) δεν χρειαζεται να ρωτησω κανενα. Το ζω. Πληρωνω παιδικο σταθμο και ξερω ποσο κανει. Μαγειρισα και οικονομος σπιτι μου ειμαστε εγω και ο αντρας μου (καθημερινα και χωρις αδεια). αλλα δεν μας παιρνει 7 ωρες τη μερα αυτη η δουλεια. πως να το κανουμε;
Αυτό με τα σαββατοκύριακα Λένα, ΜΕΓΑΛΗ κουβέντα. Οι περισσότεροι άντρες το σ/κ το θεωρούν διάλειμμα για ξεκούραση. Για τις συζύγους/μαμάδες που εργάζονται, είναι διάλειμμα από την κανονική δουλειά για να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού (αν υπάρχουν και παιδιά, το σπίτι είναι τριπλά ακατάστατο/λερωμένο, και οι μπουγάδες ατελείωτες). 7-day workweek δηλαδη. Όσο κι αν βοηθάει ο άντρας,το παραμικρό είναι ΓΙΑ ΠΑΡΑΣΗΜΟ ενώ το κουπί που τραβάει η γυναίκα θεωρείται αυτονόητο.
Καλώς ήρθες και πάλι στα σχόλια!Νομίζω ότι καταλαβαίνω το πνεύμα του σχολίου σου.Δεν έχεις άδικο,από μια άποψη,αν συγκρίνεις 24ωρο γυναίκας εργαζόμενης και με παιδιά με την περί ης ο λόγος.Εγώ θα προσθέσω ότι πέραν του αν έχει να πει κάτι ή όχι(πού να γνωρίζουμε,υποθέτουμε),ενδεχομένως δεν θέλει να πει κάτι σ αυτές τις συγκεντρώσεις.Αν ο κόσμος της είναι τα παιδιά ,το σπίτι και ο σύζυγος,τέλος.Ίσως είναι εντυπωσιακό να συναντά κανείς ακόμα περιπτώσεις γυναικών που παροπλιζονται οικειοθελώς επαγγελματικά,αλλά υπάρχουν. Κρίνεις την βούλησή της να μην αγωνίζεται για κάτι παραπάνω,να βελτιώσει τον εαυτό της.Οι περιγραφές του συζύγου μας την συστήνουν.Άγνωστο τι κάνει στην πραγματικότητα.Σε κάθε περίπτωση,υπάρχουν γυναίκες που εργάζονται και φέρνουν βόλτα το σπίτι και ρυθμίζουν τα των παιδιών και ξεκλεβουν και χρόνο για τον εαυτό τους και άλλες που χρειάζονται τρεις ώρες μονο για μαγείρεμα.Συγκρίνονται ανόμοιες περιπτώσεις.Και οι μεν και οι δε,αν νιώθουν καλά μ αυτό που κάνουν,στους υπόλοιπους μάλλον περισσεύει.Είναι πιο ξεκούραστη η ζωή των δεύτερων,δεν χωράει αμφιβολία.Ο δε σύζυγος,ό,τι επέλεξε,αυτό έχει.Τα συναισθήματα μειονεξίας είναι κάπως,αν και υπαρκτά.
Αγαπητη rosa nera,Σε ευχαριστω! Οντως οτι ξερουμε για τη γυναικα το ξερουμε απο την οπτικη του συζυγου και οντως ο,τι επελεξε αυτο εχει. Αλλα να, αν αισθανεται μειονεκτικα με τα νεα δεδομενα και τις μεες "παρεες", ε δεν ειναι παραλογο νομιζω.
#7 Νομίζω πως διαβάζοντας την ερώτηση σου έπαθα μίνι εγκεφαλικό. Συγχωρήστε μου λοιπόν τυχόν λάθη. Δε θα πω τα αυτονόητα γιατί με κάλυψαν οι παραπάνω. Εγώ απλά ελπίζω να μη διαβάζει Α,μπα η γυναίκα σου γιατί την υποβιβάζεις σε χείριστο βαθμό και δε μπορώ να φανταστώ πως θα αισθανόταν
Νο 2Τέλεια η απάντηση της ΛέναςΣκέφτηκα καθώς διάβαζα ότι αυτή η εγκατάλειψη - προδοσία που βίωσες απο πρόσωπο που αγαπούσες πυροδότησε κάποια άλλη εγκατάλειψη ή κάποιο άλλο πένθος που έχεις..Όπως και να χει υποθέτω πως ζορίστηκες πέρα από τις δυνάμεις σου, γι αυτό και βρήκες καταφύγιο στη φαντασία σου.. Είναι σα να μην υπάρχεις εσύ πια..Δεν ξέρω αν ποτέ υπήρξες, αν ποτέ είχες όρια δικά σου..Πάντως τώρα είσαι μία ύπαρξη απούσα απ τη ζωή, απλά προσκολλημένη σε κάποιον άλλον, εξαρτημένη από ένα φάντασμα.
#2 Βεβαίως και περνάς καλά μόνη.Το όριο είναι το θέμα. Αν περνάς καλά κυρίως μόνη και έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που είχες σχέση και δεν θες ν ακούσεις το παραμικρό για επόμενο φλερτ,πού θα βάλεις εσύ το χρονικό όριο , πέραν του οποίου ,θ αρχίσεις ν αναρωτιέσαι τι σε κρατά στην χώρα των singles? Οι φίλοι σου μπορούν να λένε ό,τι θέλουν και εσύ να μην τους ακούς απλώς.Και αυτά τα χρονικά διαστήματα κυμαίνονται εξαιρετικά για τον καθένα μας και καλώς. Αν εσύ ενοχλείσαι από τις επισημάνσεις τους, είτε τους λες να κοιτάνε την δουλειά τους,είτε να το σκεφτείς γιατί σ ενοχλούν αυτά που λένε.Είσαι μια χαρά μόνη σου,αλλά έχε κατά νου ότι αν μετά από δέκα χρόνια είσαι ακόμα σόλο,(λέμε τώρα),θα πρέπει να το ξαναδείς.Επί του παρόντος, απόλαυσε τον εορταστικό σου βίο.Είναι ανεκτίμητο δώρο.
#7 Είμαι εκπαιδευτικός και έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές τους μαθητές μου να λένε "Ο μπαμπάς μου δουλεύει πολλές ώρες στο γραφείο/ιατρείο/οικοδομή.. και η μαμά μου δεν κάνει τίποτα. Είναι λυπηρό και κυρίως πολύ άδικο. Πρόσφατα η κολλητή μου έκανε παιδί και μου ανακοίνωσε πως θα παρατήσει τη δουλειά. Ανεξάρτητα από το τί πιστεύω γι'αυτή την απόφαση, νομίζω πως οι γυναίκες που ακολουθούν αυτό τον δρόμο, πρέπει να είναι πλήρως συνειδητοποιημένες πως πρόκειται και μια σκληρή δουλειά χωρίς μισθό και κοινωνική αναγνώριση.
Πολύ σωστό! Είχα ένα δάσκαλο στο δημοτικό που αν κάποιο παιδάκι ήταν αφηρημένο του έλεγε: "τι σκέφτεσαι Μαρία; Τη μαμά σου που πίνει καφεδάκι;" Το είχα πει στη μαμά μου (που δεν εργάζονταν εκτός σπιτιού) και είχε γίνει έξω φρενών. Λες και οι μη εργαζόμενες μητέρες όλη μέρα πίνουν καφεδάκια. Αλλά από ότι φαίνεται δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τα 80s. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας
#5 Νομίζω ότι η απάντηση που δόθηκε στην ερώτηση αυτή είναι εντελώς άστοχη. Δηλαδή άπαξ και δεν έχεις αποφασίσει στα 25 ποιος είσαι και τι θες να κάνεις στη ζωή σου το έχασες το παιχνίδι? Φυσικά και είναι μικρή κι έχει ήδη καταφέρει πολλά πράγματα. Το πότε γίνεσαι γυναίκα πάλι είναι τελείως υποκειμενικό. Σίγουρα δε γινόμαστε με την πρώτη μας περίοδο ή την πρώτη μας σεξουαλική επαφή. Κι εγώ 25 είμαι και δε νιώθω καθόλου γυναίκα. Έχει να κάνει με την ψυχολογική ωρίμανση του καθενός κι όχι με τη βιολογική όπως αντίστοιχα και η ενηλικίωση δε φέρνει την ωριμότητα και την ανάληψη της ευθύνης του εαυτού. Όσον αφορά τον κορεσμό που λες πως νιώθεις είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Όλοι αισθανόμαστε κάποιες φορές έτσι. Το κενό, η έλλειψη νοήματος η κατάθλιψη είναι φυσιολογικό να υπάρχουν ειδικά όταν είσαι σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία όπου ανακαλύπτεις κι εξετάζεις το κατά πόσο οι επιλογές που έκανες στο παρελθόν ήταν όντως δικές σου ή το κατά πόσο σε γέμιζαν κι αναθεωρείς πράγματα. Θα περάσει, είναι μια φάση. Τα πας πολύ καλά. Νομίζω ότι έχεις πιάσει τη ζωή απ' τα μαλλιά και σε ζηλεύω. Μπράβο!!
Να πω και εγώ Ότι συμφωνώΚαι ότι ίσως το πρόβλημα του φίλου μας είναι η αχαλίνωτη φαντασία του για το πώς είναι οι γυναίκες των άλλων αυτές οι άγνωστες γυναίκεςπου πολύ πιθανόν να είναι εξιδανικευμένες από αυτόν
#7.Είναι στ'αλήθεια πρόβλημα η γυναίκα σου;Νομίζω,αυτή η αίσθηση μου μένει,ότι το θέμα έχει να κάνει με σένα.Δε νιώθεις άνετα σε αυτό το περιβάλλον.Έχεις την αίσθηση,ότι είσαι λίγος ανάμεσα σε ανθρώπους,που είναι πιο επιτυχημένοι από εσένα και μεταθέτεις όλο αυτό στη γυναίκα σου.Αν κάτι σε κάνει να διαφέρεις από αυτούς τους ανθρώπους,είναι το μέγεθος της επιχείρησης σου,τα εισοδήματα σου κι όχι το γεγονός,ότι η γυναίκα σου εργάζεται στο σπίτι.Και αστροναύτης να ήταν,πάλι θα ήσουν το μικρό ψάρι ανάμεσα τους.Αποδέξου,ότι είχες λιγότερες ευκαιρίες στη ζωή σου.Μ'αυτές έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες.Και η γυναίκα,για την οποία ντρέπεσαι,έβαλε πλάτη και σε στήριξε με τον τρόπο,που κρίνατε κι οι δυο ως τον πιο κατάλληλο.Όσο εκείνη έπαιρνε πάνω της όλο το βάρος του σπιτιού,για να μπορέσεις να γίνεις αυτό,που είσαι,να φτάσεις στο επίπεδο να μιλάς για δουλειές σε άλλα μεγέθη,ήταν καλά και τώρα σου χαλάει το image;Αν δεν έχεις την αυτοπεποίθηση,να αναμετρηθείς με αυτούς τους ανθρώπους,μην τα ρίχνεις στη γυναίκα σου.Στο κάτω κάτω είναι επιλογή σου.Αυτή διάλεξες,έτσι αποφασίσατε να οργανώσετε τη ζωή σας.Δεν είναι κοστούμι,δεν είναι αυτοκίνητο,για διαλέξεις κάποιο,που θα σε κάνει να φαίνεσαι πιο επιτυχημένος.Αν κι εδώ που τα λέμε γίνεται η επιλογή συντρόφου και με τέτοια κριτήρια.
Το πιο εύστοχο σχόλιο! Επίσης, μακάρι να βγω ψεύτρα, αλλά αυτό πάει προς κλασική ιστορία ''ήμουν με την καλή,χρυσή αλλά λίγη μέχρι να πάρω φόρα και μόλις έγινα σούπερ επιτυχημένος/η, πάμε γι'άλλα, καλύτερα''
Ε ναι, επιτέλους κάποιος το είπε. Ο γράφων έχει κόμπλεξ, αλλιώς δε θα εντυπωσιαζόταν από γυναίκες οι οποίες δουλεύουν στην επιχείρηση του άντρα τους. Σιγά τα ωά, φίλε Χ.Ψ.. Διαβάζοντας το γράμμα περίμενα ότι οι θαυμαστές σύζυγοι θα ήταν τίποτε μεταδιδάκτορες, τίποτε πολυταξιδεμένες, πολύγλωσσες προσωπικότητες κτλ.. Αν πιστεύεις ότι η γυναίκα σου είναι καλή στη δουλειά της, κοίταξε να τη θαυμάζεις πιο πολύ από τις γυναίκες των άλλων. Όχι τίποτε άλλο, αλλά πιστεύω ότι το να είσαι "μόνο" νοικοκυρά είναι φοβερά δύσκολο. Απαιτεί πολύ πειθαρχημένο και ισορροπημένο χαρακτήρα, ώστε να μην σε καταπιεί η καθημερινότητα και να μπορείς να καταμερίζεις σωστά το χρόνο που αφιερώνεις στους άλλους και σ' εσένα.
Πολύ ευστοχο σχόλιο και μπράβο σου!Πραγματικα οταν το διαβαζα σκεφτόμουν ''καλα ,του κοντου πεους του φταίνε οι τρίχες,αυτος νιώθει περιπτερας μπροστα στο νεο του κύκλο και ξαφνικά του φταίει η γυναικα του.''Και το καλύτερο που μου σηκωσε τις τριχες?Αναφέρει ως τρομερο ΤΟ επιτευγμα των αλλων γυναικων οτι βοηθάνε στο μαγαζι ,λες και ειναι τιποτα τρελο και απιαστο που η δικια του ειναι στοκος και δεν θα το καταφερνε ποτε και νιωθει ασχημα για αυτη!