Αυτή είναι μια Αντιγόνη που δεν μοιάζει καθόλου με του Σοφοκλή. Ο Ανούιγ έγραψε το έργο στην καρδιά της γερμανικής κατοχής, σαν σύμβολο αντίστασης. Ήταν αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος. Τα ιδανικά της ηρωίδας, η αντιπαράθεση του ρεαλισμού της εξουσίας και του ιδεαλισμού της Αντιγόνης συμβόλιζαν την αντίσταση σε κάθε είδους καταπίεση.
Αυτή είναι, ούτως ή άλλως, η ρίζα της ηρωίδας του. Η τραγωδία του Ανούιγ είναι μια τραγωδία χωρίς θεούς. Ένα έργο στο οποίο τίθενται προβληματισμοί που σχετίζονται με την πολιτική. Τι περιμένουμε από το κράτος; Πώς ορίζουμε την ατομική ελευθερία; Ο μύθος αντιστρέφεται και κάνει χώρο σε μια πιο οικεία αφήγηση. Εδώ πρόκειται για ένα παιδί που φιλοδοξεί να παραμείνει καθαρό, να μη χάσει τα ιδανικά του. Ειδικά τα θέματα της παιδικής ηλικίας και της καθαρότητας αντηχούν στον Ανούιγ με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Τα παιδιά δεν μπαίνουν στον τρόπο των ενηλίκων, δεν θα μολυνθούν από τον κόσμο των συμβιβασμών. Η Αντιγόνη, όπως τη συνέλαβε ο σκηνοθέτης της παράστασης Marc Paquien,προτάσσει την επίκαιρη όσο ποτέ ρητορική του έργου και μας φέρνει την Comédie-Française, έναν θίασο ο οποίος δεν συνηθίζει να δίνει παραστάσεις εκτός έδρας λόγω του μεγάλου ρεπερτορίου και των πολύπλοκων υποχρεώσεων των ηθοποιών του, μετά από 52 χρόνια στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία 2014!».
Η ερμηνεία της Φρανσουάζ Γκιγιάρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο βραβεύτηκε στη Γαλλία πέρσι ως η καλύτερη της χρονιάς.
σχόλια