Η αλήθεια είναι, ότι λάτρης της Αθήνας δεν είμαι. Θα έλεγα μάλιστα, ότι είμαι ο «όπου φύγει φύγει».
Δε χρειάζομαι και πολλά. Με την πρώτη ευκαιρία προτιμώ να βρεθώ εκτός, μακριά από τα πολυποίκιλα θέλγητρα, αυτά που αφήνουν κάτι χειρότερο από τη γεύση του παγερά αδιάφορου ∙ αυτά, που αναδεικνύονται παραφθορά του ουσιαστικού, αποπροσανατολισμός από την αυθεντικότητα του φυσικού.
H πόλη ματαιώνει την αρμονία του πηγαίου, με παρασύρει στο στροβίλισμα μιας αδιέξοδης πάλης με προκλήσεις προκρούστειες, τέτοιες που μοιάζουν δίχως σκιά.
Αυτό το Σαββατοκύριακο όλα τα παραπάνω λες και τέθηκαν σε αναστολή.
Η βαριά διάθεση, η δυσαρέσκεια εξανεμίστηκαν δίνοντας θέση σε αισθήματα και σκέψεις θετικές ∙ κυριολεκτικά σε μια ανακουφιστική χαρά.
Βρέθηκα το μεσημεράκι του Σαββάτου στο «Μουσείο Μπενάκη» για την ημέρα των μουσείων, η οποία ήταν αφιερωμένη στα 35 χρόνια του πωλητηρίου.
Πλήθος κόσμου, μια έκθεση ζωντανή, όπου εργαστήρια σε όλη την έκταση των αιθουσών καλούσαν τον επισκέπτη σε έναν απροσποίητο διάλογο με τα εκθέματα, τέτοιον, που ο κάθε άνθρωπος αναδεικνυόταν ξαφνικά σε πυρήνας και επίκεντρο του μουσείου.
Πράγματι το μέγαρο στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας έγινε με μιας μελίσσι έμπνευσης και δημιουργικότητας. Μια συγχορδία ξέχωρων εμπειριών, όπου το θετικό και το αισιόδοξο πλημμύρισαν το χώρο και τη ψυχή σε ομόφωνο:
«Όμορφα τα μουσεία γεμάτα ζωή. Όμορφες οι στιγμές, που συνδιαλέγονται με το δημιουργικό».
Από την άλλη εδώ και καιρό η ακοή πιρουνιάζεται από την επιμονή στην απαίτηση για μια αόριστη ανάπτυξη, που μόνη προϋπόθεση και στόχο έχει την εισροή κεφαλαίων - δίχως όραμα, χωρίς καμιά έμπνευση για το μακροπρόθεσμο.
Γρήγορα, βιαστικά μπρος στο φόβο του ανεξακρίβωτου, επιχειρείται να μπαλωθεί το κακό-φορεμένο πριν, μπας και σβήσουμε το καψάλισμα της ανησυχίας για το κοντόφθαλμο στο μισό-άδειο / μισό-γεμάτο ποτήρι του σύντομου και εύκολου.
Το Σάββατο στο «Μπενάκη», αυτό το απομεσήμερο του 2013 στην οικία ενός από εκείνους τους ανθρώπους, που ξεπέρασαν το εφήμερο επενδύοντας σε ιδεαλισμούς και οράματα υπερβατικά για την εποχή τους, νιώσαμε κάμποσοι νοματαίοι ανακούφιση αναζωογόνησης.
Η Μαρούσια, η Βαλεντίνη, εγώ – νομίζω πλήθος άλλοι...
Σε αυτό το σημείο η ανάπτυξη απόκτησε μιαν άλλη εκδοχή, μιαν εικόνα δίχως αποκλειστικά νούμερα και μεγέθη μαθηματικά, με το αφτί να στήνεται στα ψιθυρίσματα του αύριο, το μάτι στο ασχημάτιστο του ορίζοντα ενός μέλλοντος διάφορου.
Όραμα ονομάζεται συχνά, και απ' αυτό και γι' αυτό συγκινούνται και κινούνται οι κοινωνίες.
Είναι όμορφα τα μουσεία γεμάτα, και πιο όμορφα, όταν παιδιά συμμετέχουν και ρουφούν από τη δημιουργία μιας έμπνευσης, που αναζητά τις ρίζες της στις παρακαταθήκες ενός ασυμβίβαστου και αδιαπραγμάτευτου παρελθόντος.
Είναι αυτό ακριβώς το «πριν», που οφείλει να καθοδηγήσει στη διέξοδο από το στείρο «τώρα».
Τούτο, που δε στοιχειώνει αλλοτριώνοντας, αλλά επιβιώνει ενσταλάζοντας και τελικά δοξάζοντας το αθάνατο της αξιακής σπονδυλικής στήλης κάθε ανθρώπου, όποιας συμβίωσης.
Φτάνει στην επικαιρότητα η ανακοίνωση της έγκυρης "TheTelegraph", η οποία επιλέγει το «Μουσείο της Ακρόπολης» και το «Μουσείο Μπενάκη» ανάμεσα στα 50 σημαντικότερα του πλανήτη.
Νοερό το άλμα από τα οικονομικά μεγέθη, από την αυστηρή και συχνά παραπειστική προσήλωση σε θεωρίες και ασκήσεις ακαδημαϊκής προέλευσης -τελευταία μόνον πληγώνουν- στο ευφάνταστο ενός παράλληλου σύμπαντος, το οποίο δεν είναι άτοπο. Δεν είναι εξωπραγματικό.
Είναι δύο ελληνικοί θεσμοί, που μας κάνουν υπερήφανους γεμίζοντας τα πνευμόνια με τον αέρα μιας αισιοδοξίας, που τσαλαπατά με ευχαρίστηση τον ορυμαγδό, που μας επέβαλλαν τις τελευταίες δεκαετίες.
Το Σαββατοκύριακο αυτό στο «Μουσείο Μπενάκη» έζησα μια διαφορετική Αθήνα, αφουγκράστηκα μιαν Ελλάδα πιο κει από το αποξεραμένο της ανυπαρξίας.
Έφερα στα μάτια και πάλι τη χώρα του λευκού μαρμάρου, της οσμής του καψαλισμένου μάραθου, της αγνότητας μιας συμβίωσης με ραχοκοκαλιά ηθικής, με ουσία ζωής, που πάντα ξαφρίζει στα αρμυρίκια...
Ευχαριστώ λοιπόν το «Μπενάκη», όλους εκείνους, που στηρίζουν την ύπαρξή του, που συνεχίζουν το έργο του εμπνευστή του.
Γιατί το «Μπενάκη» είναι κουβέντα ελληνική, σε κάθε συλλαβή του οικουμενικό!
σχόλια