Φίλοι αναγνώστες της Lifo,
θα σας μιλήσω για την πραγματικότητά μου, την πραγματικότητα μιας τελειόφοιτης φοιτήτριας τμήματος ανθρωπιστικών επιστημών και γόνου εργατικής οικογένειας.
Αφορμή της επιστολής αυτής, η πρόσφατη ανεύρεση εργασίας (μετά από ένα χρόνο "ψαξίματος) ως part time τηλεφωνήτρια πωλήσεων. Και ναι!! Επιτέλους βρήκα δουλειά! Με μισθό 255 ευρώ μικτά, 210 καθαρά. ΤΟ ΜΗΝΑ! Με απέλυσαν βέβαια την τρίτη μέρα, καθώς διαπίστωσα ότι ούτε αυτά τα 210 θα έπαιρνα, εάν δεν είχα προκαθορισμένο αριθμό πωλήσεων, ασχέτως αν ο μισθός υποτίθεται ότι ήταν σταθερός, και αντέδρασα σε αυτό. Και ερωτώ: Αυτό είναι το μέλλον μου; Είμαι υποτίθεται μέρος του νέου πληθυσμού που μεταναστεύει σε χώρες που εκτιμούν τις γνώσεις μου, και εγώ που επιλέγω να μείνω εδώ, αυτό θα είναι το μέλλον μου; Γιατί;
Είμαι 22 χρονών κι όμως νοιώθω 60. Κυρίαρχο συναίσθημα η θλίψη και η αδικία. Έγιναν λάθη, κάποιοι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης αλλά γι΄αυτό που είμαι σίγουρη είναι ότι δεν έφταιξα πουθενά. Προσπάθησα να αλλάξω το σύστημα, μα κατάλαβα ότι το έπρεπε να πάω με τα νερά του.
Γιατί να έχουμε φτάσει στο διαχωρισμό του εργατικού δυναμικού σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας με μόνο κριτήριο την ηλικία; Τι πιστεύουν δηλαδή; Ότι θα μας τρέφει αιωνίως η οικογένεια; Αδυνατώ να καταλάβω. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί παντού περικοπές; Υγεία, παιδεία, πολιτισμός; Γιατί να πεθαίνουν άνθρωποι, γιατί να απειλούμαστε με στάσεις πληρωμών, με περισσότερες αυξήσεις στους φόρους, στις έκτακτες εισφορές κλπ κλπ; Και κυρίως: Γιατί από μικρά παιδιά πλέον, βλέπουμε τους γονείς μας να πασχίζουν να μας μεγαλώσουν και παράλληλα να τροφοδοτούν το μεγάλωμα του μικρού παιδιού όλων, του κράτους; Αφού δεν φταίμε εμείς που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Θα μου πεις, αφού τους ψηφίσαμε. Δεν είναι απολύτως απαραίτητο να ψηφίσεις για να βολευτείς. Ούτε σίγουρο ότι ο εκπρόσωπος που θα επιλέξεις θα πράξει σύννομα και αλληλέγγυα.
Είμαι 22 χρονών κι όμως νοιώθω 60. Κυρίαρχο συναίσθημα η θλίψη και η αδικία. Έγιναν λάθη, κάποιοι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης αλλά γι΄αυτό που είμαι σίγουρη είναι ότι δεν έφταιξα πουθενά. Προσπάθησα να αλλάξω το σύστημα, μα κατάλαβα ότι το έπρεπε να πάω με τα νερά του. Πίστευα σε ένα ρομαντικό κόσμο αλληλεγγύης και πλέον θεωρώ τον εαυτό μου επιεικώς ηλίθιο που έστω προσπάθησα γι΄αυτό.
Είναι άδικο να έχεις όρεξη, μεράκι, γνώσεις, ενέργεια, καλή θέληση και να μην μπορείς να τα επενδύσεις. Είναι άδικο να παρατείνω τη φοίτησή μου μόνο και μόνο για να έχω φορολογικές ελαφρύνσεις ενώ έχω ουσιαστικά τελειώσει ένα χρόνο τώρα. Είναι άδικο να βλέπω συναδέλφους/συμφοιτητές να φεύγουν. Είναι άδικο να βλέπω να διαιωνίζεται το πολιτικό σύστημα μέσω των κομματικών παρατάξεων. Το πανεπιστήμιο είναι χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Αυτό έμαθα. Αυτό δεν είδα. Και είμαι σίγουρη ότι ανεξαρτήτως δεξιοτήτων οι εκπρόσωποι των παρατάξεων αυτών θα είναι οι μελλοντικοί εκπρόσωποι μας.
Που βρίσκεις, λοιπόν, το σθένος να αρχίσεις τη ζωή σου όταν ξέρεις ότι την έχουν προδιαγράψει άλλοι για σένα; Και τέλος, ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
σχόλια