Όταν πεθαίνει κάποιος αριστερός που τόλμησε να διαφοροποιηθεί απ' την γραμμή του Κόμματος -κι ας πολέμησε κι αυτός, κι ας πέρασε εξορίες, κι ας βασανίστηκε για την Αριστερά- ο Ριζοσπάστης σχεδόν ηδονικά μοιάζει να βγάζει τα κόμπλεξ του στην εκάστοτε νεκρολογία.
Θυμάστε πέρσι όταν σχολιάσαμε την αντίδραση του Ριζοσπάστη στο θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου;
Έγραψε τότε ο Θεόφιλος:
Όπως λοιπόν τα σημαντικότερα όλης της σταδιοδρομίας του Κύρκου ήταν πως ήταν "κόντρα στο ΚΚΕ" και είχε "αντί-ΚΚΕ δράση", έτσι δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο απ' τον σημερινό Ριζοσπάστη που αφιέρωσε ένα μονόστηλο -λιγότερες από 100 λέξεις!-, στη μνήμη του Χρόνη Μίσσιου.
Στη σελίδα 25.
Κι ενώ όλα στην αρχή με το βιογραφικό του πάνε καλά...
...τo θλιβερό μονόστηλο του Ριζοσπάστη, δεν κρατιέται και απαξιώνει άλλον έναν που αγωνίστηκε για τους ίδιους σκοπούς με διαφορετικούς (πιο διορατικούς και πιο δημοκρατικούς ίσως) τρόπους.
Με το έργο του βεβαίως δεν στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων...!
Και βρήκε στέγη (σε εισαγωγικά) στη λεγόμενη ανανεωτική (σε εισαγωγικά) Αριστερά!
Το πόσο μισεί την ανανεωτική αριστερά του Κύρκου ο Ριζοσπάστης και το πόσο θέλει να την απαξιώσει, φαίνεται και απ' την περιττή χρήση εισαγωγικών στην "ανανεωτική" απ' τη στιγμή που ήδη χρησιμοποιεί τη λέξη *λεγόμενη*. (Διπλή άρνηση ίσον κατάφαση...)
Είναι βέβαια δικαίωμα του κάθε Ριζοσπάστη να λέει τα αρνητικά κάποιου που μόλις πέθανε. Είναι ακόμα δικαίωμά του και να θεωρεί ότι όποιος δεν είναι μαζί του είναι εχθρός του λαού!
Κάνει όμως έτσι ακόμα πιο εμφανή την περιχαράκωση του ΚΚΕ, την επιλεκτική μνησικακία του, την αδυναμία του να ανανεωθεί και να αναθεωρήσει τυχόν λάθος απόψεις του, την ικανότητά του να συνεργαστεί.
Ενώ είναι κόμμα καλοπροαίρετο με σωστούς στη θεωρία σκοπούς, το ΚΚΕ παγιδεύεται στα κόμπλεξ του και πνίγεται απ' το δηλητήριό του.
Και παρ' ό,τι βλέπει ότι απομονώνεται, και το εγκαταλείπουν ακόμα και φανατικοί ψηφοφόροι του, αυτό συνεχίζει ακάθεκτο να βλέπει τα πράγματα ή άσπρα ή μαύρα - μια ζωή...
σχόλια