Πρώτα ήμουν ένα ρεμάλι...
Απορίας άξιο πώς με άφησαν να γίνω δημοσιογράφος, μετά από από αυτό!
ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ που είχα να ανοίξω χρόνια, δεν ξέρω πώς, βρέθηκε αυτό το ντροπιαστικό απόκομμα. Είναι το πρώτο-πρώτο άρθρο μου που τυπώθηκε ποτέ, 51 χρόνια πριν, στην τοπική εφημερίδα της Ζακύνθου. Η «Ελεύθερη Φωνή» έχει κλείσει δεκαετίες τώρα, αφότου ο εκδότης της, ένας μοναχικός, μονίμως βλοσυρός άνθρωπος, μια μέρα του χειμώνα με βροχή και άνεμο (το πλοίο είχε δέσει – απαγόρευση απόπλου), βάδισε στην άκρη του λιμανιού, στο φάρο, με την ομπρέλα του και το αδιάβροχό του, έπεσε στα κύματα και αυτοκτόνησε.
Ήμουν τότε 14 ετών και του έδωσα το χειρόγραφό μου, με το δέον χτυποκάρδι. Το δημοσίευσε. Μάλλον επειδή το παραλήρημα είχε αριστερό αέρα. Όσο κι αν προσπάθησα σήμερα να καταλάβω τι ήθελα να πω, δεν βγάζω άκρη. Ούτε ποιο ύφος ήθελα να μιμηθώ. Μάλλον κάποιος με είχε τσαντίσει στη ντίσκο του νησιού και πιθανολογώ ότι διάβαζα Μαρξ, Μπαρτ και Σωσσύρ, χωρίς να καταλαβαίνω γρυ.
Το αποτέλεσμα πάντως είναι για τα πανηγύρια. Από κάθε άποψη. Τέτοια γλωσσική σύγχυση και συντακτικό παροξυσμό, δεν συνάντησα ποτέ σε κανένα άρθρο ντεμπιτάντ που μού παραδόθηκε τόσα χρόνια― κυριολεκτικά ήμουν για τα σίδερα. Οι λέξεις αλληλοσοδομίζονται αλύπητα, κρωγμοί, λυγμοί και στόμφος αναθρώσκουν από έναν τζάμπα κυκεώνα ― και μάλιστα για ένα θέμα τέτοιο!
Αν ένα νέος δημοσιογράφος μού έδινε σήμερα ένα τέτοιο κείμενο, θα νόμιζα ειλικρινώς ότι με τρολάρει.
Έκτοτε, σιχάθηκα πολλές φορές το ύφος μου για να μπορέσω να γράψω κάτι με αρχή, μέση και τέλος. Μισός αιώνας πέρασε κι ακόμα υπάρχουνε φορές που χάνω το στόχο. Αλλά έχει πλάκα η προσπάθεια.
Εκείνη την εποχή, φαίνεται, οι ντισκοτέκ εθεωρούντο κάτι ισοδύναμο με τα ναρκωτικά. Ιδού ένα εξίσου ιλαροτραγικό απόκομμα, όπως είχε δημοσιευτεί στον «Οδηγητή»― σε ύφος σοσιαλιστικού ρεαλισμού, κλαψιάρικο και ηθικοπλαστικό και συμπέρασμα τύπου «Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols»
